Ελληνικός Βυζαντινός πολιτισμός.

 

Κάνω τούτη την ανάρτηση, σε συνέχεια της κουβέντας σε ένα τραπέζι το σαββατοκύριακο που πέρασε, αφού πράγματα που για την παγκόσμια κοινότητα είναι αυτονόητα, για τους κατοίκους αυτής της χώρας ηχούν παράξενα.
Ο αγγελιοφόρος του Σοφοκλή στην τραγωδία "Τραχίνιαι", θα αναγγείλει κατά την είσοδο:

...ει δε μη λέγω φίλα, ουχ ήδομαι, το δ´ ορθὸν εξείρηχ´ όμως.
Που στην σημερινή μας θα ειπεί: Αν δε λέω πράγματα ευχάριστα, λυπάμαι, είπα όμως την πάσα αλήθεια.
Λοιπόν έχω άσχημα "νέα" να αναγγείλω! Τα "νέα", από την ιστορία των ηττημένων όπως εύστοχα γράφει ο συγγραφέας Β. Ρασσιάς στην εισαγωγή της τετραλογίας του "Μια ιστορία αγάπης"
Αφού ο μαρμαρωμένος βασιλιάς είναι μέρος της εθνικής μας παράδοσης, τότε μέρος της εθνικής μας παράδοσης είναι και τούτο:
"Σίγησον Ορφεύ, ρίψον Ερμή την λύραν,
τρίπους ο Δελφοίς δύνον εις λήθην έτι.
Δαβίδ γαρ ημίν πνεύματος κρούων λύραν"
Αφού η αγια σοφιά, είναι ελληνικό και όχι ιουδαιοχριστιανικό έργο, τότε προφανώς είναι ελληνική και η προσφώνηση που την συνοδεύει:
"Νενίκηκά σε Σολομών."
Μα για να μάθεις την ιστορία του έθνους, πρέπει να μελετήσεις ξένους. Μιας και στο τραπέζι, στον μόνο που δεν έκαναν έκπληξη τα "κατορθώματα" των "βυζαντινών" ήταν σε μία κοπέλα η οποία το σχολείο το τέλειωσε στην Γερμανία!
Εθελούσιοι σκλάβοι, τόσο των πράξεων όσο και των σκέψεών τους, βυθίζονταν στον αισθησιασμό και στις πιο χυδαίες ηδονές, και ο λαός ξεπρόβαλε μέσα από την αδιαφορία του μόνο όταν κάποιοι πανούργοι θεολόγοι ή κάποιοι κορυφαίοι στις αρματοδρομίες των ξεσήκωναν σε έξαλλες ταραχές. Η ιστορία της αυτοκρατορίας είναι μια μονότονη ιστορία ραδιουργιών από ιερωμένους, ευνούχους και γυναίκες, μια ιστορία φαρμακειών, συνωμοσιών, γενικευμένης αγνωμοσύνης, αδιάκοπων αδελφοκτονιών...
 J.J. Norwitch "Σύντομη ιστορία του Βυζαντίου."
Το μόνο καλό είναι ότι τα τελευταία 20 χρόνια (αιώνες μετά από την πολιτισμένη δύση), κάποιες έστω λίγες φωνές θα μιλήσουν για αυτό το έκτρωμα της ανθρώπινης εξέλιξης, το οποίο ονομάζουν βυζάντιο οι απατεώνες εντεταλμένοι της κατά παραγγελίας ιστορίας του χριστιανικού Ιράν. Έτσι διαβάζουμε από τον συγγραφέα Δ. Κρεββατά:
Γι αυτή την Βυζαντινή αυτοκρατορία, η ετυμηγορία της παγκόσμιας ιστορίας είναι ότι αποτελεί την πιο ολοκληρωτικά χυδαία και αξιοκαταφρόνητη μορφή που πήρε ποτέ ο πολιτισμός. Δεν υπήρξε άλλος πολιτισμός, με τέτοια διάρκεια, τόσο απόλυτα στερημένος από όλε τις μορφές και όλα τα στοιχεία της μεγαλοσύνης. Τα πάθη των αυτοκρατόρων ήταν πάθη ανθρώπων που έπαψαν να είναι γενναίοι χωρίς να μάθουν να είναι ενάρετοι.
Ο ελληνισμός φυσικά και έχει συνέχεια. Όχι όμως ως κυβερνήτης του "βυζαντίου". Ουέ και αλίμονο το να συνδέσουμε το ελληνικό φως με τα μαύρα σκοτάδια του μεσαίωνα. Ο ελληνισμός συνεχίστηκε στα πικρά μοιρολόγια του λαού, στην δημώδη του παράδοση η οποία είναι γεμάτη μικρές τραγωδίες, περιμένοντας την επιστροφή του ελληνικού πνεύματος, στην μορφή των ασπροντυμένων αρχαίων αδερφών, οι οποίοι όπως είπε ο ποιητής:
"Θα διαβούμε και στεριές και πέλαγα,
θα σταθούμε όπου το πόδι δεν μπορεί
...
από την πατρίδα μας διωγμένοι,
και σβησμένοι απ’ την Ανατολή,
θ’ ανατείλουμε στη Δύση.
...
θα φωλιάσουμε στη Βενετιά,
θα ξαναρριζώσουμε στη Ρώμη,
θα μας αγκαλιάση η Φλωρεντία.

Τ’ Αλπεια τα βουνά θα δρασκελήσουμε,
θα ξαφνίσουμε τα ρέματα του Ρήνου,
στου Βοριά θ’ ασπροχαράξουμε τα σκότη,
θα χυθούμε σα μαγιάπριλα του νου
όπου τόποι, όπου γεράματα, θα σπείρουμε
μιαν Ελλάδα και μια νιότη."
Ή όπως θα γράψει ο Μάριος Πλωρίτης στο "Βήμα":
"Ο βυζαντινός ιερός πόλεμος κατά των Ελλήνων, που κράτησε έντεκα αιώνες, απόδειξε πόσο τυφλώνει ο δογματικός φανατισμός, αλλά και πόσο ανέσπερη αλκή έχει ο ελληνικός πολιτισμός, αφού κατόρθωσε να επιβιώσει ακόμα κι όταν τον μαχόταν ανένδοτα η πιο κραταιή (μαζί με τον αυτοκράτορα) δύναμη του Βυζαντίου, η ιεραρχία..."
Ο ελληνισμός είναι όμως κάτι που ακόμα το πολεμάν εδώ οι συνεχιστές του βυζαντινού εκτρώματος. Οι θεοκράτες Ρωμιοί! Είναι κάτι που το χλευάζουν οι πολλοί, μα το καρτερούν και το παλεύουν οι λίγοι. Κείνοι οι λίγοι πάνω στους οποίους θα γράψει ο ποιητής τα λόγια των πολύθεων στον λόγο ΣΤ' "γύρω από μια φωτιά":
Μακαρισµένος εσύ που µελέτησες
να τον ορθώσεις απάνω στους ώµους σου
το συντριµµένο ναό των Ελλήνων!
Του Νόµου τ’ άγαλµα σταίνεις κορώνα του,
στις µαρµαρένιες κολώνες του σκάλισες
τους λογισµούς των Πλωτίνων.

Είδες τον κόσµο κι ατέλειωτο κι άναρχο
ψυχών και θεών, µαζί κύριων και υπάκουων,
σφιχτοδετά κρατηµένη αρµονία·
και των καπνών και των ίσκιων τα είδωλα
παραµερίζοντας όλα, ίσα τράβηξες
προς την Αιτία·
και σε κρυψώνα ιερό, και σωπαίνοντας
έσπειρες, έξω απ’ το µάτι του βέβηλου,
κι έπλασες λιόκαλη εσύ σπαρτιάτισσα
τη θυγατέρα σου την Πολιτεία.

Στους χριστιανούς τους µισόζωους ανάµεσα
ξαναζωντάνεψες 'Ολυµπους άγνωρους,
έθνη καινούργιων αθάνατων κι άστρων·
µέσα σε σένα Λυκούργοι και Πλάτωνες
απαντηθήκαν· το λόγο ξανάνιωσες
των Ζωροάστρων.
Κι αφού το τέκνο µεγάλωσες, ένιωσες
τότε µονάχα την κούραση, κι έγειρες
ζωή κατόχρονη ισόθεης σκέψης,
κι αλαφροπήρε σε ο θάνατος κι έφυγες
το µυστικό, τρισµακάριε, τον ίακχο
µε τους Ολύµπιους θεούς να χορέψεις.

Σοφός, κριτής και προφήτης µάς µοίρασες
από το γάλα που εσένα σε πότισε
της ουρανίας Αφροδίτης η ρώγα.
Του κόσµου αφήνεις το τέκνο, το θάµα σου·
µα ο µισερός κι ο στραβός κι ο ζηλόφτονος
λυσσοµανάει και το ρίχνει στη φλόγα.

'Οµως ο αέρας τριγύρω στη φλόγα σου
πνοή σοφίας κι αλήθειας πνοή γίνεται,
κι από τη θράκα της φλόγας πετάχτη
στον ήλιο ολόισα ένας νους µεγαλόφτερος·
τ’ αποκαΐδια σου κρύβουµε γκόλφια µας,
και θησαυρός της φωτιάς σου είν’ η στάχτη!

 

http://emmanouilpapas.blogspot.gr/2014/06/blog-post_3.html