ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ: 472 - Μ.Χ.Χ

472 Οι αυτοκράτορες Λέων και Ανθέμιος εκδίδουν στην Κωνσταντινούπολη ένα ακόμα έδικτο («Προς Διόσκωρο, έπαρχο πραιτωρίου της Ανατολής»), με το οποίο οι εναπομείνατες Εθνικοί που εντοπίζονται να ασκούν κρυφά την λατρεία των προγόνων τους που τώρα χαρακτηρίζεται ευθέως «δημόσιο έγκλημα» («pagano superstitio crimen publicum»), καθαιρούνται από το όποιο αξίωμά τους, χάνουν την περιουσία
τους που περνά στα χέρια της Εκκλησίας («…praedium quidem vel domus Sacratissimi Viribus aerarii addicetur…»), υφίστανται υποχρεωτικά σωματικό βασανισμό με μεταλλικά όργανα και οδηγούνται σε ισόβια εξορία («…post cruciatus corporis operibus metallorum perpetuo deputabuntur exilio», «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11. 8). 

Επίσης, ενθαρρύνεται η συστηματική αναζήτηση, ο εντοπισμός και η κατάδοση των Εθνικών της περιφέρειας που επιμένουν στην «Ελληνική πλάνη» (1. 11. 9), των οποίων πρέπει να κατάσχεται η περιουσία και οι ίδιοι να τιμωρούνται με τις παραπάνω ποινές («…με τις οποίες οι προηγούμενοι βασιλιάδες είχαν καταδιώξει την Ελληνική πλάνη ή με τις οποίες προσπάθησαν να διασφαλίσουν την ορθόδοξη πίστη»). 

Ενδιαφέρον παρουσιάζει εδώ, η έμμεση πλην σαφής αναγνώριση από τους Βυζαντινούς, της πλήρους ταύτισης της Ελληνικότητας με την Ελληνική πολυθεϊστική Εθνική Θρησκεία: «…όσα παρά των προβεβασιλευκότων κατά της Ελληνικής ηπείληται πλάνης ή υπέρ της ορθοδόξου πίστεως εισενήνεκται…» ενώ στο λατινικό κείμενο αναγράφεται «…quae ad anterioribus imperatoribus adversus paganum errorem vel in favorem orthodoxae fidei introductae sunt…».

 Το ίδιο και στην συνέχεια της ιδίας νομοθεσίας, με την οποία καταδικάζονται σε θάνατο όλοι όσοι, αν και βαπτισμένοι χριστιανοί, εξακολουθούν να λατρεύουν τους Εθνικούς Θεούς και διατάσσονται όλοι οι μη βαπτισμένοι να βαπτισθούν (1. 11. 10).

Μια Ιστορία Αγάπης.