ΟΤΑΝ ΤΟ ΜΝΗΜΑ ΡΑΓΙΖΕΙ

Είναι ατελέσφορη και σχιζοφρενική

η πορεία μονίμως σε ευθείες γραμμές.

Θέλει να ριζώσει μέσα σου η γελοιότητα

αν όλο πιο συχνά ξεσηκώνεις

καμώματα κι ατάκες του παλιάτσου.

Άλλωστε γελοιοποιείται όποιος νιώθει ο ίδιος γελοίος.

Είναι ασυγχώρητα σκληρή η κατασκευή

των καθημερινών ρώσικων ρουλετών.

Των "δεν γίνεται αλλιώς" παραχωρήσεων,

των ατιμωτικών συμβιβασμών,

των υποταγμένων προσκολλήσεων,

των αταίριαστων ταυτίσεων.

Είναι αποκαρδιωτική δειλία

η αυτοϊκανοποίηση στη φαντασίωση του θανάτου.

Μα αν νιώθεις

πως μια ολάκερη ατμόσφαιρα περιρρέουσα

σε σκλαβώνει, σε ρουφάει, σε πνίγει,

γύρεψε τις οάσεις που ο αγέρας καθαρός φυσάει.

Γιατί ακόμα και στην πιο μεγάλη έρημο

υλοποιούνται τα εδάφη που βλασταίνουν

οι πιο γόνιμες και θαυμαστές υποσχέσεις ζωής.

Για σκέψου: Γίνε...

Ο σκαπανέας δίχως επιστάτες και ημερομίσθια.

Ο στρατιώτης δίχως στράτευμα και στολή

και ο αρχηγός χωρίς διακριτικά κι αρχόμενους. 

Ο εραστής ή ερωμένη δίχως όρκους και υπογραφές

για μια ωφελιμιστική, τσίγκινη, δήθεν αιωνιότητα.

Ο σύντροφος ή συντρόφισσα κι ο φίλος ή φίλη

που ωφελεί και ωφελείται δίχως να χειραγωγεί ή να χειραγωγείται.

Ο τρελός και μεθυσμένος μέσα στο μέγα ίδρυμα

βαλτώδους λογικής και γλιτσιασμένης νηφαλιότητας.

Ο έχων/έχουσα το μυαλό στους αιθέρες

δίχως να'ναι έρμαιο των ανέμων.

Ο ποιητής ή η ποήτρια

που τους αρνήθηκαν ένα αποστειρωμένο πόστο

στα εμπαθή γρανάζια της πλατωνικής πολιτείας.

Σε πείσμα 

κάθε νοικοκυρεμένης ομοιομορφίας,

    ευπρόβλεπτης αταραξίας, 

παγωμένης βουβαμάρας,

κάθε είδους νεκροταφείου.

Και ίσως τα μνήματα ν'αρχίσουν να ραγίζουν

και να σπάνε με υπέροχο πάταγο.

Και οι θαμμένοι ζωντανοί

έξω να ξεχυθούνε για να πάρουν πίσω 

τους ορίζοντες και τα θαύματα της ζωής.

Από τους εργολάβους και τους νεκροθάφτες της.

Αυτή κι αν είναι νεκρανάσταση!

 ανιχνευτής

(Και αν και παλιότερα, τα παραθέτω ως συμπλήρωμα, κατά κάποιο τρόπο:
Η Φωνή που δίνει λαλιά στις φωνές μας!
 "Τα πάντα ρει!" Κι εμείς μαζί τους! )

http://antidras.blogspot.gr/2017/04/blog-post_77.html