Το όνειρο πίσω από τα φαντάσματα και τους εφιάλτες…

Του Θανάση Κ. 

    Η Ελλάδα ζει ένα παρατεταμένο εφιάλτη!

    --Πριν το 2009 ζούσε σε μια «τοξική ψευδαίσθηση»: Νόμιζε πως, καταναλώνοντας συνεχώς από δανεικά, θα μπορούσε να
«ευημερεί» για πάντα!


    Το θέμα της ανταγωνιστικότητάς της που βούλιαζε επί δεκαετίες, ουδέποτε την απασχόλησε…

    --Όταν – με την κρίση που ξέσπασε - έσκασε η «φούσκα» της κίβδηλης «ευημερίας», οι Έλληνες εξακολουθούσαν να πιστεύουν στην αρχή, πως μπορούσαν να επανέλθουν στο «ροζ συννεφάκι», και να συνεχίσουν να ζουν με δανεικά…

    --Όταν ο Σαμαράς έβγαζε τη χώρα βήμα-βήμα από την κρίση, οι Έλληνες πίστεψαν πως θα μπορούσαν πια να γυρίσουν πίσω στις… «παροχές»! Και γι’ αυτό, ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ που τους έταξε 12 δισεκατομμύρια παροχές!

    --Τιμωρήθηκαν σκληρά γι’ αυτό. Μπήκαν σε χειρότερο μνημόνιο! Και με βαθύτερη κρίση. Περίμεναν 12 δισεκατομμύρια «παροχές» και τους ήλθαν 12,5 δισεκατομμύρια πρόσθετα μέτρα λιτότητας!

    Και τώρα βλέπουν πως η κρίση θα συνεχιστεί και μετά το τρέχον μνημόνιο...


    Έτσι, η παλαιά ψευδαίσθηση, που τόσο δυσκολεύτηκαν να ξεπεράσουν, έδωσε τη θέση της στο ακριβώς αντίθετο: σε ένα παρατεταμένο εφιάλτη. Που δεν φαίνεται να τελειώνει…

  

    Για να βγούμε από τον εφιάλτη, πρέπει να πούμε μερικές αλήθειες.

    Όχι, δεν είμαστε «χαμένοι για πάντα»…

    Όχι, δεν είμαστε καταδικασμένοι να σβήσουμε ως χώρα και ως οικονομία.

    Όχι, δεν πρέπει να το πάρουμε απόφαση πια, ότι… «πεθάναμε» ως λαός και ως Έθνος…

    Δεν πρέπει να μεταπέσουμε από τις ψευδαισθήσεις της κάλπικης ευημερίας, στην απαισιοδοξία της «αναπόφευκτης καταστροφής».

    Είναι το ίδιο λάθος και τα δύο.

    Κι αν ο λαϊκισμός θέριεψε την εποχή της «ευημερίας με δανεικά»,

    τώρα, η διάχυτη απαισιοδοξία, λαϊκισμό αναπαράγει και πάλι.


    Να σπάσουμε λοιπόν, αυτό το «φαύλο κύκλο»!

    Να πιστέψουμε στον εαυτό μας και τη χώρα μας.

    Αλλά για να το κάνουμε, πρέπει να πούμε μερικές αλήθειες.

    Που ακόμα ΔΕΝ λέγονται εύκολα…


    * Πρώτη αλήθεια που ΔΕΝ λέγεται:

    Η Ελλάδα έχει τεράστια περιθώρια ανάπτυξης.

    Όχι μόνο για να φτάσει στα επίπεδα (κατά κεφαλήν εισοδήματος) του 2008     (δηλαδή, πριν την κρίση),

    αλλά για να φτάσει εκεί χωρίς να ζει σε «φούσκα» (όπως ζούσε ως τότε)!

    Να φτάσει με άνοδο της ανταγωνιστικότητάς της (κι όχι με παροχές)

    και να πάει πολύ-πολύ υψηλότερα…

    Και σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα…

  

    Αυτά δεν είναι «ευσεβείς πόθοι». Δεν είναι «λόγια του αέρα»…

    Προκύπτουν από μεγάλη έρευνα που είχε γίνει από τρείς Οργανισμούς, ένα διεθνή (το μεγαλύτερο για τέτοια project) την ΜcKinsey, και δύο Ελληνικούς (επίσης τους μεγαλύτερους εδώ), το ΙΟΒΕ και το ΚΕΠΕ.

    Από τα πορίσματά τους κρατήθηκαν μόνο αυτά στα οποία «συνέπιπταν» μεταξύ τους. Και κρατήθηκαν οι «μετριοπαθέστερες» κοινές εκτιμήσεις τους.

    Το αποτέλεσμα παρουσιάστηκε από τον ίδιο το Σαμαρά στις παραγωγικές τάξεις το Μάϊο του 2014. Διευκρινίζοντας ρητά, πως ήταν ένα «όραμα φιλελεύθερης ανάπτυξης», χωρίς τις στρεβλώσεις ενός κεντρικού σχεδιασμού σοβιετικού τύπου…

    Και το συμπέρασμα ήταν τότε, πως η Ελλάδα μπορούσε να κερδίσει όλο το χαμένο έδαφος σε ΑΕΠ και απασχόληση ως το 2022 και να εκτοξευθεί κυριολεκτικά μέσα στην επόμενη δεκαετία σε επίπεδα που δεν είχε πλησιάσει ποτέ.

    Άλλωστε, την εποχή εκείνη – το 2014 - η Ελλάδα ήταν ήδη στην πρώτη θέση διεθνώς σε εφαρμογή μεταρρυθμίσεων που βελτιώνουν την ανταγωνιστικότητα!

    Και το επόμενο εξάμηνο (το δεύτερο μισό του 2014), η Ελλάδα ήταν πρώτη σε ανάπτυξη στην Ευρωζώνη (μετά από έξη χρόνια ύφεσης).

    Αυτά όλα χάθηκαν μετά το Γενάρη του 2015…

    Αλλά ήδη από τότε, η στροφή προς τα πάνω είχε γίνει!

  

    * Δεύτερη αλήθεια: Η Ελλάδα έχει τεράστια αναπτυξιακά «αποθέματα»- πόρους, ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα και ευκαιρίες - που δεν αξιοποιεί.

    Ίσως είναι μοναδική χώρα στον κόσμο (τουλάχιστον, ανάμεσα στις αναπτυγμένες) σε ΜΗ αξιοποιούμενα αναπτυξιακά αποθέματα!

  

    --Για παράδειγμα: Σε όλη την Ευρώπη, ο μέσος όρος του οικονομικά ενεργού πληθυσμού είναι 75-78%. Στην Ελλάδα είναι μόλις 50%.

    (Χώρια οι άνεργοι. Σε αυτούς θα αναφερθώ πιο κάτω).

    Δηλαδή υπάρχει ένα 25% του πληθυσμού τουλάχιστον (ένας στους τέσσερις Έλληνες ή λίγο παραπάνω) που ενώ μπορούν να δουλέψουν, δεν δουλεύουν!

    Όχι τώρα, που έχουμε υψηλή ανεργία.

    Και παλαιότερα, όταν η ανεργία ήταν χαμηλή.

    Είναι αυτοί που παίρνουν πρόωρη σύνταξη στα 40 ή στα 50 χρόνια τους (κάποιες φορές έπαιρναν κάτω από τα 40) και επιβαρύνουν διπλά τα ασφαλιστικά ταμεία (πρώτον γιατί δεν «εισφέρουν», και δεύτερον γιατί τα «απομυζούν» για περισσότερα χρόνια) και οι νέοι που μπαίνουν «αργά» στην αγορά εργασίας (σε σχέση με άλλες χώρες).

    Ακόμα και τώρα, είμαστε χώρα σε «οικονομική και κοινωνική χρήση» αλλά τις αγροτικές εργασίες τις κάνουν… «αλλοδαποί»! Παράνομοι ή νόμιμοι…

    Γιατί οι δικοί μας δεν πάνε να δουλέψουν στα χωράφια. Ακόμα…

    Αν δεν τα πούμε αυτά, και αν δεν τα διορθώσουμε, θα βουλιάζουμε συνεχώς.

  

    --Ακόμα είμαστε η χώρα με τη μεγαλύτερη ακτογραμμή στον κόσμο (σε σχέση με το συνολική μας έκταση) και με το πιο ειδυλλιακό αρχιπέλαγος. Θα μπορούσαμε να έχουμε εκατοντάδες μαρίνες. Να είμαστε η διεθνής πρωτεύουσα του αρχιπελαγικού (κι όχι απλώς του «νησιωτικού») τουρισμού. Κι όμως έχουμε ελάχιστες κι αυτές υποβαθμισμένες…

    Και δυσκολευόμαστε να τις αποκρατικοποιήσουμε.

    Επί Σαμαρά κάτι έγινε. Τώρα βάλτωσε πάλι…

  

    --Ακόμα είμαστε χώρα με τεράστιο ορυκτό πλούτο. Αλλά… χωρίς ορυχεία! Κι όπου ανοίξει κανένα, τρέχουν αμέσως πότε οι «περιβαλλοντολόγοι», πότε οι αρχαιολόγοι, πότε πάσης φύσεως «ακτιβιστές» και τα… κλείνουν. Είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που ΔΕΝ θέλει να αξιοποιήσει τον τεράστιο ορυκτό της πλούτο…


    --Είμαστε η μόνη χώρα που αντί να καίμε τα σκουπίδια μας και να παράγουμε ενέργεια, τα θάβουμε και μολύνουμε το έδαφος και το υπέδαφος…

    Μόνο από την θερμική επεξεργασία σκουπιδιών και τις ανενεώσιμες πηγές (στο βαθμό που είναι οικονομικά αποδοτικές – γιατί έχουμε ακούσει, κατά καιρούς, ένα κάρο απίθανες «πράσινες παπάτζες»ς) θα μπορούσε να μειώσει την εξάρτησή της από εισαγόμενους ενεργειακούς πόρους μέχρι και 40%!

    Και να βελτίωνε αντίστοιχα και το κόστος ενέργειας για την οικονομία της και την ανταγωνιστικότητά της…

    Αλλά δεν το κάνουμε.


    --Η αγροτική παραγωγή έχει εγκαταλειφθεί! Θα μπορούσαμε να παράγουμε και να εξάγουμε μοναδικά προϊόντα της ελληνικής γης.

    Αντί γι’ αυτό εισάγουμε τα πάντα.

    Η Ελλάδα με την τεράστια βιοποικιλότητα διεθνώς, δεν παράγει τίποτε και δεν καταφέρνει να εξάγει ούτε κι αυτά που παράγει.

    Για να μη μιλήσουμε για την Κτηνοτροφία μας που έχει εγκαταλειφθεί πλήρως γιατί απαγορεύει τα Σύνταγμα τα… βοσκοτόπια!

    Για «περιβαλλοντολογικούς λόγους» λέει.

    (Ξανά η… «ελληνική μακακία» πάει σύνεφο!)

    Κι έτσι όλη η κτηνοτροφία μας έγινε πια «σταβλική»!

    Με τεράστιο κόστος σε εισαγόμενες ζωοτροφές

    και με υποβάθμιση ποιότητας του παραγόμενου κρέατος…

    Και με κατάληξη να εισάγουμε πλέον και το κρέας (όχι μόνο τις ζωοτροφές).

  

    Για να μη μιλήσουμε για Μεταποίηση που… δεν υπάρχει πια. Και πώς να υπάρξει αφού η Πρωτογενής παραγωγή (Κτηνοτροφία, Γεωργία) που θα μπορούσε να παράσχει τις «πρώτες ύλες» έχει σβήσει…

    (Εξαίρεση είναι η ιχθυοκαλλιέργεια που πάει πολύ καλά εξαγωγικά – κατ’ εξαίρεσιν – αλλά οι παραγωγικές μονάδες της είναι συχνά στα πρόθυρα της χρεοκοπίας…)


    Για να μη μιλήσουμε για τη Βιομηχανία που φροντίζουν να την κλείσουν τα συνδικάτα, καθώς και οι λοιποί… «συνήθεις ύποπτοι»: αρχαιολόγοι και «περιβαλλοντολόγοι». Και, βεβαίως, η παραδοσιακή ελληνική γραφειοκρατία.

    Επί Σαμαρά πέρασε Νόμος για την αδειοδότηση νέων επενδύσεων αληθινά επαναστατικός: Να υποβάλλουν οι επιχειρηματίες τα σχέδιά τους, και μέσα σε ένα με τρείς μήνες να υποχρεούται το κράτος να τους δώσει την άδεια να ξεκινήσουν ή να ενημερώσει για το τι, ενδεχομένως, τους λείπει. Ή να τους αρνηθεί ευθέως, αν υπάρχουν σοβαροί λόγοι. Αλλά όλα να τελειώσουν σε ένα με τρείς μήνες!

    Αλλιώς, να θεωρείται ότι έχουν αδειοδοτηθεί!

    Ο Νόμος αυτός χαιρετίστηκε με έκπληξη και ενθουσιασμό τότε και από τον ΟΟΣΑ και από τη Διεθνή Τράπεζα. Αλλά πριν προλάβει να αποδώσει (κι ενώ είχαν ήδη κατατεθεί δεκάδες φάκελοι σημαντικών μεγάλων παραγωγικών επενδύσεων - και μερικοί είχαν ήδη πάρει «προέγκριση» - με πρόβλεψη δημιουργίας σχεδόν 100 χιλιάδων θέσεων εργασίας!) ήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ και κατάργησε το Νόμο. Και έφυγαν όλοι…

    Τώρα προσπαθεί να τους «μαζέψει» πάλι.

    Αλλά το Νόμο εκείνο ΔΕΝ τον επαναφέρει…

  

    * Άλλη αλήθεια που δεν λέγεται:

    --Η Ελλάδα έχει σήμερα 1 εκατομμύριο άνεργους (από τους οποίους παίρνουν επίδομα ανεργίας, ούτε 200 χιλιάδες!)

    --Κι άλλες 350 χιλιάδες περίπου, που έκλεισαν τα μαγαζιά τους (λουκέτα) ή έκλεισαν τα βιβλία τους…

    --Κι άλλες 500 χιλιάδες που έφυγαν στο εξωτερικό. Νέοι κι όχι μόνο…

    --Κι άλλα 2,5 εκατομμύρια τουλάχιστον, άεργους. Ανθρώπους κάθε ηλικίας που θα μπορούσαν να δουλέψουν, που παντού στον κόσμο θεωρούνται «παραγωγικό ανθρώπινο δυναμικό» και δεν δουλεύουν! Δεν δούλεψαν ποτέ.

    Παλαιότερα, γιατί δεν ήθελαν.

    Αργότερα, γιατί δεν υπάρχουν δουλειές.

    Αλλά και τώρα ακόμα, γιατί εξακολουθούν να επιλέγουν την μόνιμη αεργία από την χειρονακτική εργασία…

    Εργαζόμενοι σήμερα στην Ελλάδα είναι γύρω στα 4 εκατομμύρια!

    Όσοι θα μπορούσαν να δουλέψουν και δεν δουλεύουν είναι περίπου άλλοι τόσοι!

    Ακριβώς όπως το ακούτε: 3,85 εκατομμύρια περίπου!

    (Μαζί με όσους έφυγαν στο εξωτερικό πάνω από 4 εκατομμύρια).


    Αν μπορούσαμε μέσα σε δέκα χρόνια να απορροφήσουμε τα δύο τρίτα απ’ όλους αυτούς τους «δυνητικούς εργαζόμενου»,

    αξιοποιώντας τα δύο τρία μόνο από τις ευκαιρίες που εντελώς πρόχειρα ανέφερα ανωτέρω (αγνοώντας τις πολύ περισσότερες που παρέλειψα),

    η Ελλάδα μέσα σε 10 χρόνια θα μπορούσε να κατεβάσει την ανεργία της κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσον όρο!

    Και να προσθέσει στο ΑΕΠ της τουλάχιστον 65 δισεκατομμύρια!

    Φτάνοντας πάνω από εκεί που βρισκόταν πριν από την κρίση…

    Και να έχει και τότε - μεγάλα περιθώρια ανάπτυξης ακόμα…

  

    Και να έχει λύσει και όλα τα προβλήματά της: Και το ασφαλιστικό, και το δημοσιονομικό, και το χρέος, και τα πλεονάσματα.

  

    * Και μια τελευταία αλήθεια που δεν λέγεται:

    Η «αποκάλυψη» μεγάλου μέρους της γκρίζας οικονομίας! Που παλαιά ξεπερνούσε το 35%. Αλλά και σήμερα είναι γύρω στο 27%. Κι αν την κατεβάσουμε ως το 15% (ακόμα πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσον όρο) αυτό σημαίνει ότι το ΑΕΠ μας θα κερδίσει άλλα 25 δισεκατομμύρια από εκεί που βρισκόμαστε τώρα.


    Μόνο αυτά να κάνουμε, θα έχουμε βελτίωση ΑΕΠ και βιοτικού επιπέδου σχεδόν 70% από όπου βρισκόμαστε σήμερα!

    Και αρκετά πιο πάνω απ’ όπου βρισκόμασταν πριν την κρίση.

    Αλλά παραγωγικά αυτή τη φορά! Με αληθινή ανάπτυξη, με ανταγωνιστικότητα, με εξαγωγές. Μειώνοντας συνεχώς το χρέος μας και σε απόλυτα νούμερα και σε ποσοστιαία (ως προς το ΑΕΠ).

    Όχι καταναλώνοντας συνεχώς από δανεικά.

    Γιατί τα δανεικά τελικά θα σε πνίξουν. Ή θα πνίξουν τα παιδιά σου… 


    Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται πολύ «αισιόδοξα» ή «υπερβολικά», έχω κι άλλα «νέα» να σας πω.

    Μπορούν να γίνουν και πολύ πιο φιλόδοξα!

    Μόνο το δημόσιο να μειώσουμε κατά 200 χιλιάδες (μέσα σε 10 χρόνια – κανόνας 1 προσλαμβάνεται για κάθε 5 που φεύγουν) και να φέρουμε πίσω τους μισούς απ’ όσους μας έφυγαν τα τελευταία 7 χρόνια, η Ελλάδα μπορεί να αγγίξει τα 300 δισεκατομμύρια ΑΕΠ (σε πραγματικούς όρους)!

    Και με χρέος, ως τότε, κάτω από το 100% του ΑΕΠ!

  

    Όλα αυτά για να γίνουν, αρκεί να κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις που βελτιώνουν την ανταγωνιστικότητα, καταργούν τη γραφειοκρατία, εξαλείφουν σταδιακά τις στρεβλώσεις, ενώ μειώνουν σταδιακά τους φόρους και το κόστος της ελληνικής οικονομίας.

    Τα άλλα θα τα κάνει η ίδια η Οικονομία, το δαιμόνιο του Έλληνα και οι αγορές.

  

    Κι όπως είδατε δεν είπα λέξη ούτε για «κούρεμα χρέους» ούτε για «πλεονάσματα».

    Γιατί εδώ που φτάσαμε, η ανάπτυξη παράγει πλεονάσματα και «υπέρβαση» πλεονασμάτων και νέα ανάπτυξη!

    «Ενάρετο κύκλο» το λένε αυτό. Κι αν μπεις πάς ψηλά.

    Αν δεν μπεις (και παραμείνεις στο «φαύλο κύκλο»), βουλιάζεις για πάντα…

    Χρειάζεται μόνο αρχική μείωση φόρων και ασφαλιστικών εισφορών, μεγάλη μείωση γραφειοκρατίας και εξάλειψη στρεβλώσεων.

    Και περαιτέρω σταδιακή μείωση φόρων στη συνέχεια, όσο στο επιτρέπει η ανάπτυξη, για να έχεις ακόμα μεγαλύτερη ανάπτυξη στα επόμενα χρόνια…

    Ο ΣΥΡΙΖΑ ζήταγε επειγόντως «κούρεμα χρέους», γιατί δεν πίστευε στην Ανάπτυξη. Και γιατί ήθελε να… «δανειστεί» ξανά και να μοιράζει «ευημερία» από δανεικά. 

    Αυτό τέλειωσε πια! Πέθανε. Θεός σχωρέστο…

    Μας… «πρόκοψε», άλλωστε!


    Η μόνη διέξοδος μπροστά είναι ευημερία με Ανάπτυξη και Ανταγωνιστικότητα.

    Η Ελλάδα έχει και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα και τους πόρους και τις ευκαιρίες.

    Το μόνο που χρειάζεται είναι να ξεπεράσει τις ψευδαισθήσεις της, να νικήσει τα «φαντάσματά» της και να διώξει τους εφιάλτες της.

    Με πρώτον «εφιάλτη» που πρέπει να φύγει, τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ!

    Που όσο μένει, τόσο μας βυθίζει ακόμα πιο κάτω… 

ΠΗΓΗ