ΤΟ ΗΞΕΡΕΣ; Τι Κρύβεται Κάτω από Την Παναγία της Τήνου… [photos]

Ένα από τα μεγαλύτερα σημερινά κέντρα της Ορθοδοξίας θεωρείται η Παναγία της Τήνου…
Η θαυματουργή εικόνα της, η φήμη των θαυμάτων της έχει ξεπεράσει τα σύνορα της Ελλάδας και τον Αύγουστο το νησί κατακλύζεται από πιστούς οι οποίοι μάλιστα ανεβαίνουν με τα γόνατα από το λιμάνι προς
την εκκλησία.

Ένα από τα μειονεκτήματα των σημερινών Ελλήνων είναι να πιστεύουν ότι βλέπουν και να μην το ψάχνουν παραπέρα.



Κανένας δεν αμφισβητεί ότι το συγκεκριμένο σημείο έχει μία πολύ «θαυματουργή» θα λέγαμε γεωδαισία. Λίγοι είναι εκείνοι όμως που έψαξαν τι προϋπήρχε πριν το κτίσμα της εκκλησίας της Τήνου.

Ο Ναός της Παναγίας, η οποία συμβολίζει την θηλυκή δημιουργική αρχή στην Γη, είναι κτισμένος επάνω σε αρχαίο θέατρο του Μεγάλου Θεού Διονύσου. Αυτός ο Θεός που τρεις φορές γεννήθηκε, δέσποζε στην αρχαιότητα ακριβώς στο συγκεκριμένο σημείο όπου πολλοί άνθρωποι παρακολουθούσαν τις παραστάσεις στο θέατρο του.

Στα προ Χριστού χρόνια, πριν ακόμα βρεθεί η ""θαυματουργή εικόνα της Παναγίας""", η Τήνος είχε ακριβώς την ίδια φήμη που έχει σήμερα. Και μάλιστα όχι μόνο σε όλο το Αιγαίο αλλά και από όλα τα μέρη της Μεσογείου έφταναν άνθρωποι για να επισκεφτούν όχι μόνο το θέατρο του Διονύσου αλλά και τον Ναό του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης στην θέση Κιόνια, περίπου τέσσερα χιλιόμετρα από την σημερινή Παναγία της Τήνου. Για τον Ναό αυτό θα αναφερθώ σε διαφορετική ανάρτηση.

Οι αρχαίοι προσκυνητές που έφταναν από μακρινούς και κοντινούς τρόπους, πρώτα έκαναν μία στάση στο θέατρο του Διονύσου. Εκεί βρισκόταν εκτός από το θέατρο και ένας μικρός βωμός του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης. Λίγο παραδίπλα υπήρχε η «Ιερή Κρήνη της Αμφιτρίτης», όπου όποιος έπινε νερό από αυτήν και έπασχε από μία ασθένεια γινόταν καλά. Η Πηγή αυτή υπάρχει ακόμα και σήμερα, και μάλιστα θεωρείται η θαυματουργή Πηγή της Παναγίας.

Τι Κρύβεται Κάτω από Την Παναγία της Τήνου…

Ο Ποσειδώνας και η Αμφιτρίτη ήταν οι θεραπευτές θεοί της Τήνου και όπως θα δούμε σε άλλη ανάρτηση σχετική με τον Ναό του Ποσειδώνα στην Τήνο υπήρχε και Ασκληπιείο εγκοίμησης.

Τόσο οι ναυτικοί όσο και οι απλοί επισκέπτες έφταναν πρώτα στην Τήνο, έπιναν από το θεραπευτικό νερό, πλενόντουσαν με αυτό, επισκέπτοντο μετά τον Ναό του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης, ειδικότερα οι ναυτικοί ευχαριστούσαν τον Ποσειδώνα και του ζητούσαν να διαφυλάττει τα ταξίδια τους στην θάλασσα. Κατόπιν αναχωρούσαν για την γειτονική Δήλο για να αποδώσουν τιμές στον Θεό του Ήλιου Απόλλωνα και συμβολικά έφταναν στο νησί αφού πρώτα είχαν καθαρθεί από τον Ποσειδώνα στην Τήνο.

Στους περισσότερους σημερινούς Ναούς υπάρχει έντονο το αρχαιοελληνικό στοιχείο. Σχεδόν όλοι είναι κτισμένοι επάνω από αρχαιοελληνικούς Ναούς και μάλιστα από τα ίδια υλικά. Θα έλεγε κανείς ότι ήθελαν να «δανειστούν» τις ίδιες ενέργειες εκείνης την αρχαία εποχή. Σήμερα όμως εκείνο το σκεπτικό που κυριαρχεί είναι ότι όλοι οι αρχαίοι Θεοί ήταν «δαίμονες» και για αυτό έπρεπε να εξορκιστεί το κακό. Αυτό πλασάρετε στο «ποίμνιο» και αυτό πιστεύουν και οι σημερινοί πιστοί.

Εκείνο όμως που «ξέχασαν» να τους αναφέρουν είναι ότι η λέξη «Δαίμων» στην αρχαία Ελλάδα είχε ένα διαφορετικό νόημα. Ήταν μία χθόνια θεότητα και κατά συνέπεια στον αρχαίο ελληνικό εσωτερισμό αποτελούσε την υλοψυχή του Πλάτωνα. Δηλαδή την προβολή της αρχέτυπης Ψυχής η οποία είχε ενσαρκωθεί σε ένα χοϊκό (υλικό, φθαρτό σώμα). Ο Δαίμων του ανθρώπου, σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες ήταν η ενσαρκωμένη Ψυχή, το δε «δαιμόνιον» (π.χ. δαιμόνιον του Σωκράτη) δεν ήταν τίποτα άλλο παρά αυτό που θεωρούμε εμείς σήμερα «Ανώτερο Εαυτό».

Έτσι λοιπόν η νέα εισαγόμενη θρησκεία στον Ελλαδικό χώρο αντικατέστησε την «παλαιά». Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, η «παλαιά» δεν ήταν θρησκεία. Ήταν ένα φιλοσοφικό σύστημα που οδηγούσε τον ήρωα – άνθρωπο στα μονοπάτια της αναζήτησης και του «γνώθι σε αυτόν». Αυτή η αναζήτηση τον έφερνε σε επαφή με τον πραγματικό του εαυτό που στην αρχαία Ελλάδα ονομαζόταν Δαίμων ή Δαιμόνιο.

Η νέα εισαγόμενη θρησκεία και τα παρακλάδια της είχε ακριβώς αυτό τον σκοπό. Να καταστείλει αυτήν την αναζήτηση, να ποιμενοποιήσει περαιτέρω τους ανθρώπους ώστε να μπορέσει να τους καταστήσει μία ελεγχόμενη μάζα. Τα δε παρακλάδια είναι ακόμα πιο παραπλανητικά διότι εξωτερικά εντάσσονται απέναντι στην νέα θρησκεία εντούτοις ο πυρήνας τους είναι πιο δογματικός από αυτήν.

Κατά την δική μου άποψη αυτή η καταστολή δεν ξεκίνησε από την μετά Χριστόν εποχή. Ξεκίνησε τους τελευταίους αιώνες προ Χριστού, όταν ξένα στοιχεία εισήλθαν στον Ελλαδικό χώρο και αλλοίωσαν τα Ολύμπια αρχέτυπα. Ο κόσμος από τότε προτιμούσε τις «εύκολες λύσεις» και σιγά – σιγά το έδαφος προετοιμάστηκε για να δεχθούν οι άνθρωποι τους «μεγάλους σωτήρες».

Το «παιχνίδι» αυτό είναι πανάρχαιο και δοκιμασμένο. Έχει παιχτεί πολλές φορές και έχει αποδώσει καρπούς. Η προετοιμασία του εδάφους για τους «επερχόμενους σωτήρες» δεν είναι φαινόμενο των καιρών μας. Είναι παμπάλαιο. Απλώς κάθε εποχή που εμφανίζεται προσαρμόζεται τα καινούργια δεδομένα.

Έτσι η δημιουργική θεραπευτική αρχή της αρχαίας Τήνου που την εποχή εκείνη εκπροσωπείται από τον Ποσειδώνα και την Αμφιτρίτη αλλά και από τις θεραπευτικές παραστάσεις του Διονύσου αντικαθίσταται από την θαυματουργή Παναγία.


Εκείνο που δεν μπορεί να σκεφτεί ή να Δια-νοηθεί ο σημερινός άνθρωπος είναι ότι υπάρχουν πολλά γεωδαιτικά σημεία στον πλανήτη και κατ’ επέκταση στην Ελλάδα, στα οποία συγκλίνουν διάφορες κοσμικές συντεταγμένες. Αυτές οι συντεταγμένες επαναφέρουν τον άνθρωπο στην αρχετυπική του κατάσταση, διότι ο πρωταρχικός ρόλος του ανθρώπου δεν ήταν να ζει μέσα στην ασθένεια, στην μεμψιμοιρία ή ακόμα και στην μιζέρια. Ο πρωταρχικός του κοσμικός ρόλος είναι, «φορώντας το όχημα» του φθαρτού σώματος, να βιώσει την εμπειρία της ύλης.

Ωστόσο η γεωδαισία δεν αρκεί. Χρειάζεται η καθαρή πρόθεση και η ειλικρινής, ουσιαστική αποδοχή του αρχέτυπου. Ο Λόγος δεν αρκεί όταν δεν συνοδεύεται από πράξη.

Τι Κρύβεται Κάτω από Την Παναγία της Τήνου…

Στην αρχαία Ελλάδα γνώριζαν ότι μερικά σημεία του εδάφους μπορούσαν να «φιλοξενήσουν» αυτές τις συντεταγμένες. Τις μυστικές κλείδες αυτών των συντεταγμένων κρατούσαν όλοι οι Ολύμπιοι και δεν είχαν κανένα πρόβλημα να τις φανερώσουν τότε στους ανθρώπους. Όταν αργότερα το «εισαγόμενο στοιχείο» άρχισε να αλλοιώνει, να αντικαθιστά και να κλωνοποιεί τα αρχέτυπα, τότε η Ολύμπια Γνώση αυτή «κρύφτηκε» αλλά δεν εξαφανίστηκε.

Η συνεργασία του μεγάλου Ολύμπιου Θεραπευτή Απόλλωνα μαζί με τον μεγάλο Άρχοντα των Υδάτων Ποσειδώνα εμφανίζεται σε πολλά αρχαία κείμενα της Ελληνικής Γραμματείας. Ο ένας φωτοσυνθέτει διαμέσου των ηλιακών ακτίνων και ο άλλος θεραπεύει στην Γη διαμέσου των «ρανίδων του ύδατος» στην Γη.

Ο Απόλλων εξαγνίζει το θεϊκό Πνεύμα και ο Ποσειδών εξαγνίζει το υλικό Πνεύμα (την προβολή του Πνεύματος που έχει ενσαρκωθεί στην ύλη). Ας κάνουμε τώρα έναν παραλληλισμό. Ο Ιησούς είναι εκείνος που εξαγνίζει το θεϊκό Πνεύμα και ο Ιωάννης ο Πρόδρομος κάνει ακριβώς την ίδια εργασία με τον Ποσειδώνα στην Γη διαμέσου του ύδατος με το μυστήριο του βαπτίσματος.

Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι το θεϊκό Πνεύμα γειώνεται στα πεδία της Χθόνας διαμέσου του Ύδατος. Αυτό, οι αρχαίοι ιερείς των ελληνικών Μυστηρίων το ονόμαζαν «Υδάτινον Πυρ» και τοποθετούσαν τον Ποσειδώνα ως υπεύθυνο για την αγκυροβόληση του στα πεδία της ύλης.

Η Παναγία, όχι μόνο της Τήνου, αλλά και όλες οι εικόνες της την εμφανίζουν να κρατάει τον Ιησού αγκαλιά. Η Παναγία ονομάζεται και «κουροτρόφος». Το προσωνύμιο «κουροτρόφος» αποδίδεται αρχικά στην Εκάτη, μία θεά του Φεγγαριού, και αργότερα αποδόθηκε και στην Ολύμπια Άρτεμη. Το μεγαλύτερο αρχαιοελληνικό σύμβολο όμως της «κουροτρόφου» και μάλιστα της μητρικής κουροτρόφου είναι η Μεγάλη Θεά Δήμητρα.

Τα πάντα αντικαταστάθηκαν αφενός και αφετέρου τα ιερατεία φρόντισαν να εντρυφήσουν το μίσος των «νέων ανθρώπων» προς ένα αρχαίο φιλοσοφικό σύστημα το οποίο με Πυθαγόρεια ακρίβεια μπορεί να εξυψώσει, να απελευθερώσει το Πνεύμα οδηγώντας την Ψυχή στην Ουράνια Πατρίδα της.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα την προσοχή σας. Η ανάρτηση αυτή δεν έχει σκοπό να αναπτύξει κανενός είδους κατώτερο υλικό συναίσθημα, όπως το μίσος, ο θυμός κ.τ.λ. Η μεγάλη επιτυχία της ανύψωσης της ανθρώπινης υπόστασης είναι η γνώση του «τι έχει αντικαταστήσει ποιο». Με απλά λόγια, τι κρύβεται πίσω από την επιφάνεια.


Όταν πλησιάζουμε κάτι νέο με γνώση του παλιού τότε μπορούμε να σπάσουμε τα έντεχνα σημερινά κελύφη που σκεπάζουν το αρχέτυπο. Για παράδειγμα όταν πλησιάζουμε την εικόνα της Παναγίας σήμερα και γνωρίζουμε ότι συμβολίζει την θηλυκή δημιουργική αρχετυπική δόνηση, τότε δεν θα βλέπουμε ούτε το ξύλο, ούτε την φωτογραφία. Θα βλέπουμε με τα μάτια της Ψυχής μας την θηλυκή δημιουργική δόνηση που ενυπάρχει εν δυνάμει στους νόμους της φύσης.

Το αρχαίο ελληνικό μυστηριακό φιλοσοφικό σύστημα δεν προδιαθέτει τον άνθρωπο σε χαμηλής δόνησης συναισθήματα. Αν ο άνθρωπος κατανοήσει τι επιμελώς κρύβεται πίσω από ένα σημερινό στοιχείο της ύλης, τότε δεν θα τον ενοχλεί το υλικό πλαίσιο. Επικοινωνεί με τον εσωτερικό πυρήνα, με την αρχέτυπη ποιότητα, και όχι με την ποσότητα που έχει δρομολογηθεί να του παρουσιάζουν στην ύλη ως το υπέρτατο αγαθό.

Με αυτήν την δόνηση ακριβώς προσεγγίζουμε και εμείς κάθε τι νέο που αντικατέστησε το παλαιό. Και είναι ακριβώς αυτή η δόνηση που αφυπνίζει το αρχέτυπο μέσα από το νέο ή το εισαγόμενο. Αν το καλοσκεφτεί κανείς δεν έχουμε άλλη επιλογή, διότι και τα περισσότερα αρχαία κείμενα έχουν αλλοιωθεί και η έκφραση του αρχαιοελληνικού συστήματος σήμερα «δαιμονοποιείται» (με την νέα έννοια της λέξης) και πολλές φορές αφορίζεται.

Κλείνοντας, ας δούμε λίγο την ετυμολογία του ονόματος «Παναγία». Έχουμε λοιπόν δύο συνθετικά. Παν + αγία. Το «αγία» προέρχεται από την λέξη «άγω» που σημαίνει «οδηγώ» αλλά και «μεταφέρω» . Η λέξη «αγωγός» σημαίνει ότι επιτρέπω ή δεν επιτρέπω το πέρασμα της θερμότητας, στο φυσικό πεδίο.
Έχουμε λοιπόν το πρώτο συνθετικό «Παν», το οποίο σημαίνει αφενός το «Όλον» αλλά και τον Θεό Πάνα, ο οποίος με τον αυλό του πλέκει και διά-σκορπίζει επάνω στο φυσικό πεδίο την κοσμική ροή. Αυτό λοιπόν το Παν, άγεται (οδηγείται, μεταφέρεται). Έτσι λοιπόν έχουμε μία θηλυκή αρχή η οποία άγει (οδηγεί, μεταφέρει) στα φυσικά πεδία την κοσμική ροή του Παντός – Πανός. Η θηλυκή αυτή αρχή είναι από μόνη της μία ροή – Ρέα.

Μην θεωρείτε ότι η Γνώση είναι κάτι έξω από εμάς. Ενοικεί εντός μας και κάθε γνώση που λαμβάνουμε από έναν εξωγενή παράγοντα (π.χ. ένα βιβλίο, μία διάλεξη) είναι απλώς το μέσον, το ερέθισμα για να αφυπνίσουμε την μνημοσύνη μας.

Θυμηθείτε και κάτι άλλο. Οι Έλληνες Ολύμπιοι Θεοί δεν χρειάζονται γονυκλισίες. Ο Κολοκοτρώνης είπε : «Εμείς και στους Θεούς ορθοί μιλούμε».

Τα Ολύμπια αρχέτυπα δεν είναι κάτι έξω από εμάς. Ενοικούν στο dna μας και αναμένουν την αφύπνιση τους.