"ΕΙΣ ΣΕΛΗΝΗ" - ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΧΗΜΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ ΝΥΜΦΗ , ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ !!

ΣΤΙΧΟΙ :

Κλύθι, θεά βασίλεια, φαεσφόρε, δία Σελήνη,  ταυρόκερως Μήνη, νυκτιδρόμε, ηεροφοίτι,  εννυχία, δαιδούχε, κόρη ευάστερε, Μήνη,  αυξομένη και λειπομένη, θήλύς τε και άρσην,  αυγάστειρα, φίλιππε, χρόνου μήτερ, φερέκαρπε,  ηλεκτρίς, βαρύθεμε, καταυγάστειρα, νυχία,  πανδερκής, φιλάγρυπνε, καλοίς άστροισι

ΣΤΙΧΟΙ :

Κλύθι, θεά βασίλεια, φαεσφόρε, δία Σελήνη,  ταυρόκερως Μήνη, νυκτιδρόμε, ηεροφοίτι,  εννυχία, δαιδούχε, κόρη ευάστερε, Μήνη,  αυξομένη και λειπομένη, θήλύς τε και άρσην,  αυγάστειρα, φίλιππε, χρόνου μήτερ, φερέκαρπε,  ηλεκτρίς, βαρύθεμε, καταυγάστειρα, νυχία,  πανδερκής, φιλάγρυπνε, καλοίς άστροισι βρύουσα,  ησυχίηι χαίρουσα και ευφρόνηι ολβιομοίρωι,  λαμπετίη, χαριδώτι, τελεσφόρε, νυκτός άγαλμα,  αστράρχη, ελικοδρόμε, πάνσοφε κούρη,  ελθέ, εύφρων, ευάστερε, φέγγει τρισσώι  λαμπομένη, σώζουσα νέους ικέτας σέο, κούρη.

Η ΣΕΛΗΝΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

(ΟΠΟΥ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ = ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ)

Το όνομά της ετυμολογείται από το σέλας (φως). Στην αρχαία ελληνική μυθολογία και ελληνική εθνική θρησκεία η Σελήνη, ή Μήν (από τη σεληνιακή μηνολόγηση) ή Πασιφάη (στη Λακωνία), είναι τιτανική οντότητα, Κατά την Θεογονία του Ησιόδου η Σελήνη είναι κόρη του Υπερίωνα και της Θείας και αδελφή της Ηούς (Αυγής), και του Ηλίου, ο οποίος τη φωτίζει αιώνια λόγω της αδελφότητάς τους.

Απεικονίζεται συνήθως ως θηλυκή μορφή με μία ημισέληνο ως στέμμα και έφιππη ή οδηγώντας άρμα με φτερωτούς ίππους. Άλλοτε οι περιγραφές την θέλουν να οδηγεί μια αγέλη βοών και το ημισεληνιακό της στέμμα συσχετισμένο με τα κέρατα του ταύρου.

 Διασχίζει κυκλοτερώς τον ουρανό όμοια με τον αδελφό της, πάνω σε άρμα που σέρνουν δύο ημίονοι, ίπποι ή ταύροι, κατά το ένα μέρος τους λευκοί και κατά το άλλο μαύροι, αλληγορία του ότι μόνο η μία πλευρά της σεληνιακής επιφάνειας φωτίζεται από το ηλιακό φως.
Σύμφωνα με διάφορες τοπικές παραδόσεις, έσμιξε με τον Αέρα με τον οποίο και γέννησε μία μόνο θυγατέρα, τη Δρόσο, με τον Θεό Δία (σύμφωνα με την αττική παράδοση) από τον οποίο γέννησε την Πανδία (εκ του παν-δίος, δηλ. πανθειοτάτη), με τον Θεό Πάνα (σύμφωνα με την αρκαδική λατρεία της επί του Λυκαίου όρους), με τον θνητό Ενδυμίωνα με τον οποίο γέννησε 50 κόρες, όσοι και οι σεληνιακοί μήνες της κάθε Ολυμπιάδας και, τέλος, με τον αδελφό της Ήλιο (μια παράδοση της ύστερης αρχαιότητας που διασώζει ο Κόιντος ο Σμυρναίος).

Στο θεολογικό και συμβολικό επίπεδο, η Θεά Σελήνη αποτελεί τη θηλυκή αρχή της δημιουργίας του Κόσμου, καθώς και την πόρτα προς την απόκρυφη φύση της ανθρωπότητος και του Σύμπαντος, προς εκείνο δηλαδή που μένει άφατο στην συνηθισμένη θέαση της Φύσεως. Υπό αυτή την έννοια θεωρείται ότι στοιχειώνει άμεσα το φαντασιακό και το υποσυνείδητο.
Αποτελεί επίσης η Σελήνη τη σελασφόρο εικόνα του κυκλικού χρόνου, είναι δηλαδή μία μικρογραφία της ροής του παντός. Οι άπειρες νέες σελήνες συμβολίζουν τα άπειρα χρονικά σημεία του κάθε πέρατος που αυτομάτως σηματοδοτεί μία νέα αρχή. Η σκοτεινή σελήνη επιτρέπει σε όλες τις ενέργειες να κατακαθίσουν και να ηρεμήσουν. 

Το Σύμπαν απεκδύεται το πολλοστό νεκρό παλαιό και ξεκινάει ξανά, φορώντας επάνω του το επίσης πολλοστό επόμενο νέο. Ο ίδιος κύκλος με τα ανθρώπινα γυναικεία έμμηνα και ο ίδιος συμβολισμός.

Οι άπειρες πανσέληνοι από την άλλη, συμβολίζουν τα άπειρα χρονικά σημεία της κορύφωσης των ενεργειών στο συμπαντικό μάξιμουμ. Στην αθηναϊκή της λατρεία τής προσέφεραν σπονδές καθαρού ύδατος και μικρούς άρτους σε σχήμα ημισελήνου (σελήνιοι πλακούντες). Ιερό χρώμα της το ασημένιο και το λευκό, και ιερό της μέταλλο ο άργυρος.

Είναι η πρώτη και η μόνη σεληνιακή Θεά στην αρχαιότερη ποίηση. Τα επίθετα που της αποδίδονται είναι Αίγλη, Πασιφάη, Μήνη και Φοίβη. Με την εξέλιξη της μυθολογίας και άλλες Θεές συσχετίσθηκαν με τη Σελήνη, όπως η Εκάτη, η Άρτεμις, και η Ήρα.