Η «ΔΗΛΩΣΗ ΚΙΣΙΝΓΚΕΡ», ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΜΟΥΦΑ ΤΗΣ «ΒΑΘΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ»

Όταν η θρησκεία ενός λαού τον κάνει να πιστεύει παλαβομάρες, όπως λ.χ. ανάσταση νεκρών, «θαυματουργία» εικόνων και λειψάνων, ύπαρξη αυθύπαρκτου «Κακού» και μύρια άλλα ανάλογα, τον καθιστά ταυτόχρονα ευάλωτο και στο να ενστερνίζεται άκριτα την οποιανδήποτε
παλαβομάρα που διακινείται εντός του, είτε από πονηρούς προπαγανδιστές, είτε από ψυχοπαθείς συνωμοσιολόγους. Σε τέτοιου είδους ενστερνισμούς μεγαλουργεί αδιάκοπα από την εποχή του σκοτεινού Βυζαντίου έως σήμερα, η βυθισμένη στην «βαθιά ορθοδοξιά» Ρωμιοσύνη. Η Ρωμιοσύνη, που από τα λούμπεν στρώματά της μέχρι τα «διανοουμενίστικά» της, τόσο πολύ απεχθάνεται και πολεμά την κάθε προσπάθεια για Επανελλήνιση σε αυτές τις καταπατημένες πατρίδες που κάποτε γέννησαν, ανέθρεψαν και φιλοξένησαν τους πραγματικούς Έλληνες. Εκείνους που εφηύραν την Αρετή και τον Ανθρωπισμό, που ερμήνευσαν λογικά τον Κόσμο και που στάθηκαν με ελευθεροπρέπεια απέναντι στην αυταρχία και τον σκοταδισμό σε Μαραθώνα, Θερμοπύλες, Σαλαμίνα και Πλαταιές.

Στο κείμενο αυτό θα διαλύσουμε μία από τις πολλές μπούρδες της «βαθιάς ορθοδοξιάς», την οποία ξεχωρίσαμε από τις άλλες όμοιές της επειδή και μόνο προκαλεί σοβαρά προβλήματα στην ιερή και κατεπείγουσα υπόθεση της Επανελλήνισης, και ίσως μάλιστα κατασκευάστηκε με αυτήν ακριβώς την στόχευση, αν κρίνουμε από τον χρόνο κατασκευής της και το ίδιο το περιεχόμενό της. Πρόκειται για την «περιβόητη» πια υποτιθέμενη δήλωση του Εβραιοαμερικανού πρώην υπουργού εξωτερικών των Η.Π.Α. και μεγάλου συνεργού της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, Χένρυ Κίσινγκερ (Henry A. Kissinger), ο οποίος, μέσες – άκρες, είχε υποτίθεται πει κάτι σαν και αυτό:

«Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα του, τη θρησκεία του, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για εμάς, για την πολιτική των ΗΠΑ».

Την υποτιθέμενη δήλωση διοχέτευσε για πρώτη φορά ως «πληροφορία» στο ρωμέϊκο κοινό τον Φεβρουάριο του έτους 1997 η τότε εκδότρια του περιοδικού «Νέμεσις» Λιάνα Κανέλλη, θρησκόληπτη και δεξιά μέχρι τότε, και δικαίωμά της αυτό, η οποία αργότερα «έθαψε» ωστόσο την δεύτερη ιδιότητά της για να απολαύσει την βουλευτική ιδιότητα με το, στην περίπτωσή της όλως κατ’ εξαίρεση «φιλόξενο», Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος. Σύμφωνα με την «πληροφορία», ο Εβραιοαμερικανός πρώην υπουργός εξωτερικών των Η.Π.Α. (ιδανικές ιδιότητες για να κτυπήσουν συναγερμοί στα αντανακλαστικά των Ρωμιών), είχε δηλώσει δημόσια τα παραπάνω τον Σεπτέμβριο του έτους 1994 ή (στην αρχική, όπως θα δούμε παρακάτω, βερσιόν) το έτος 1974, αποδεικνύοντας τάχα ότι οι παγκοσμίως κρατούντες φοβούνται τους Ρωμιούς και είναι αποφασισμένοι να τους βλάψουν με κάθε δυνατό τρόπο.

Η «πληροφορία» για την υποτιθέμενη δήλωση (με επίσης υποτιθέμενη πηγή το φύλλο της 17ης Φεβρουαρίου 1997 της αγγλόγλωσσης τουρκικής εφημερίδας «Turkish Daily News»), διογκώθηκε βεβαίως μετά την άκριτη (;) υιοθεσία της από αρκετά μεγάλα ΜΜΕ αλλά και από μικρότερα και πιο… βυζαντινά («Εστία», «Ελεύθερη Ώρα») και κορύφωσε την «εγκυρότητά» της όταν στις 25 Μαρτίου 1997 την χρησιμοποίησε ακόμα και ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης στο επετειακό μήνυμά του.

Κάθε λογικός άνθρωπος θα αναρωτηθεί βεβαίως για τον βαθμό εχεμύθειας αλλά και ευφυϊας συνάμα του πρώην υπουργού εξωτερικών των Η.Π.Α., αν είχε πράξει έτσι όπως παρουσιάζεται εδώ, δηλαδή να έχει βγει και δημοσιοποιήσει έτσι, φόρα – παρτίδα (υποτίθεται κατά την βράβευσή του από προσωπικότητες του αμερικανικού επιχειρηματικού κόσμου, στην Ουάσιγκτον!), ένα υποτιθέμενο «καταχθόνιο σχέδιο» κατά των Ρωμιών και των… «πνευματικών και ιστορικών τους αποθεμάτων» (το «Οκτωήχι» και τον Ησυχασμό του Παλαμά εννοούσε ίσως ο άνθρωπος!). Όπως βεβαίως και θα αναρωτηθεί για τον βαθμό ευφυϊας αυτών που σέρβιραν την μπούρδα και αυτών που την μάσησαν, παρά το ότι ο Κίσινγκερ, για να μην θεωρείται «καρδερίνα» και βλαξ ίσως, είχε την ίδια χρονιά κατηγορηματικώς διαψεύσει την ύπαρξη αυτής της περιβόητης «δήλωσης».

Η διάψευση δημοσιεύθηκε εν Ελλάδι στο περιοδικό «Πολιτικά Θέματα» στις 13 Ιουνίου 1997, αν και βεβαίως (αναμενόμενο αυτό) «αγρόν ηγόρασε» η «βαθιά ορθοδοξιά» και απτόητη εξακολούθησε να σκυταλοδρομεί την μπούρδα της Κανέλλη: «το απόσπασμα για το οποίο με πληροφορήσατε είναι ψευδές. Κάθε λέξη σ’ αυτό είναι ένα ψεύδος και το νόημά του είναι επίσης ψευδές». Η σκυταλοδρομία ήταν αρκετά εντυπωσιακή: τον Μάρτιο του 1997 η μπούρδα πέρασε στην μηνιαία εφημερίδα της Κομοτηνής «Δικαίωμα» (του «Συλλόγου Ιμβρίων, Τενεδίων, Κωνσταντινουπολιτών και Ανατολικών Θρακών») και από εκεί στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» (στην στήλη «Αντιοικονομικά», του Γιάννη Μαρίνου υπό το ψευδώνυμο «Κριτόβουλος») και εν συνεχεία, μετά από 10 ημέρες, στην εφημερίδα «Καθημερινή» δια του ιεροστοχαστού της Νεο-Ορθοδοξίας Χρήστου Γιανναρά («η στρατηγική που εισηγήθηκε ο πολύς Χένρι έχει τεθεί σε εφαρμογή με εντυπωσιακά κιόλας αποτελέσματα» αποφαινόταν ο μέγας ιεροστοχαστής). Ο μόνος που μπορεί να αθωωθεί είναι ο Μαρίνος, ο οποίος ερεύνησε λίγο περισσότερο την μπούρδα, κάτι «ψυλλιάστηκε», έγραψε στον ίδιο τον πρώην υπουργό εξωτερικών των Η.Π.Α. και, από την απάντηση που έλαβε, κατάλαβε ότι είχε νεροκουβαλήσει σε μια απάτη: «Αγαπητέ κ. Μαρίνο, ευχαριστώ για την επιστολή σας. Όσον αφορά την δήλωση, δεν υπήρξε ποτέ τέτοια τελετή βράβευσης, δεν υπήρξε ποτέ τέτοια ομιλία μου και το υποτιθέμενο απόσπασμα είναι εξολοκλήρου αναληθές. Το όλο πράγμα αποτελεί καθαρό εφεύρημα και περιμένω από εσάς να προβείτε σε διόρθωση».

Έχοντας από επιπολαιότητα εκτεθεί, ο Μαρίνος ζήτησε εν συνεχεία από τον συνάδελφό του και ανταποκριτή ελληνικών εφημερίδων στην Κωνσταντινούπολη Άλκη Κούρκουλα, να αναζητήσει στα αρχεία της «Turkish Daily News» το φύλλο που υποτίθεται πως αποτελούσε την «πηγή» της Κανέλλη. Φυσικά ο Κούρκουλας δεν βρήκε τέτοια δήλωση στο συγκεκριμένο φύλλο, ούτε σε άλλο της εν λόγω εφημερίδας. Περαιτέρω έρευνα του Μαρίνου, απέδειξε ότι η πηγή που τον παρέσυρε, δηλαδή η εφημερίδα «Δικαίωμα» της Κομοτηνής, είχε πάρει σκυτάλη τα δεδομένα της από την άλλη τοπική και ημερησία εφημερίδα, τον «Χρόνο» (φύλλο της 12ης Μαρτίου 1997), της οποίας ο εκδότης – διευθυντής Σταύρος Φανφάνης, δήλωσε στον Μαρίνο ότι απλώς αναδημοσίευσε «από ένα περιοδικό», το οποίο όμως δεν θυμόταν ποιο ακριβώς ήταν! Επρόκειτο συνεπώς για μία ακόμα πασιφανέστατη ΜΟΥΦΑ της «βαθιάς ορθοδοξιάς»!

Το τραγικό βεβαίως είναι πως η πραγματική εφευρέτις δεν ήταν η Κανέλλη, αλλά η ρίζα της ποιήσεως εκ του μηδενός (σαν τον «θεό» Ιαχωβά των Εβραίων, Χριστιανών και Μωαμεθανών), πήγαινε αρκετά πιο πίσω στον χρόνο. Σε κείμενό του στην «Ελευθεροτυπία» της 26ης Ιανουαρίου 1987 υπέρ της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών, κάποιος Θ. Σταυρόπουλος, δικηγόρος μάλιστα, εμφάνισε για πρώτη φορά την υποτιθέμενη δήλωση του Εβραιοαμερικανού πρώην υπουργού εξωτερικών των Η.Π.Α., την οποία βεβαίως τοποθετούσε σε παλαιότερο χρόνο, υποτίθεται τον Νοέμβριο του 1973, αμέσως μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου! Η βερσιόν του Σταυρόπουλου όμως, έδειχνε πιο αληθοφανής από εκείνη της στρατευμένης θρήσκας Κανέλλη, καθώς απουσίαζε η αναφορά σε θρησκεία των «Ελλήνων». Τουλάχιστον, ο δικηγόρος φαινόταν να ενδιαφέρεται να προσδιορίσει την Ελληνικότητα γύρω από την γλώσσα και όχι γύρω από την ορθοδοξιά: «Τους Έλληνες δεν μπορούμε να τους δαμάσουμε. Είναι μη κυβερνήσιμοι (ingouvernables). Πρέπει να τους χτυπήσουμε στις πολιτισμικές τους βάσεις».

Παρά λοιπόν την έρευνα Μαρίνου, που φανέρωσε ότι ήταν ορθόδοξη μούφα (1) η «δήλωση» εκείνη, στην οποία ο Κίσινγκερ φερόταν σαν να έχει δημόσια προτείνει πλήγμα «στην θρησκεία και τα πνευματικά και ιστορικά αποθέματα» ενός λαού, λες και επρόκειτο για τίποτε Εθνικούς που είχαν την δική τους Εθνική Θρησκεία και τον δικό τους Εθνισμό, και παρά την αισχύνη που θα όφειλαν να νοιώθουν οι κατασκευαστές της μούφας, η «βαθιά ορθοδοξιά» απτόητη συνέχισε να χρησιμοποιεί για την προπαγάνδα της αυτή την ανύπαρκτη δήλωση. Οι λίγοι που επιχείρησαν να ψελλίσουν έστω ότι πρόκειται περί απάτης, όπως λ.χ. ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος, καθυβρίστηκαν, ακόμα και από τον Σαρτζετάκη (στην «Καθημερινή», της 24ης Σεπτεμβρίου 1997), σαν… «τοποτηρητές και αμύντορες» του Κίσινγκερ, ενώ η σκυταλοδρομία της διάδοσης συνεχίστηκε από διάφορα άλλα καλά τέκνα της Ορθοδοξιάς, όπως ο Κώστας Μπέης (στην «Ελευθεροτυπία» της 15ης Οκτωβρίου 1997), ο Στέλιος Παπαθεμελής (στο «Βήμα» της 2ας Αυγούστου 1998), ο Νίκος Ψυρούκης (στο  περιοδικό «Ελλοπία» του Νοεμβρίου 1998), κ.ά.

Σπάζοντας το 2003 κάθε προηγούμενο προσωπικό του ρεκόρ, ο πρώην επίσημος «ιησουϊτης» της ελλαδικής θεοκρατίας Γεώργιος Μεταλληνός (ήταν μέχρι που επισκέφθηκε την Αθήνα ο Πάπας και έπεσε σε δυσμένεια γιατί πήγε με την πλευρά των πιο ακραίων), δήλωνε σε τηλεοπτικές εκπομπές ότι τάχα είχε ο ίδιος ακούσει το 1974 σε εκπομπή της «Ντόϊτσε Βέλλε», για το ότι ο Κίσινγκερ είχε όντως πει τα όσα του είχαν αυθαίρετα προ εξαετίας καταλογίσει οι συνάδελφοι του Μεταλληνού στα προπαγανδιστικά στρατεύματα της «βαθιάς ορθοδοξιάς». Η γελοιότητα στο έπακρο, δίχως βεβαίως να είναι η μοναδική «μεγάλη στιγμή» του απίθανου εκείνου ρασοφόρου: ο γράφων του έχει αφιερώσει ειδικό κείμενο στο παράρτημα της «Επιτόμου Ιστορίας των Σπαρτιατών», αποκλειστικά για τις συκοφαντικές αθλιότητές του, τόσο προσωπικά εναντίον του όσο και εναντίον των Ελλήνων Εθνικών.

Απτόητη έκτοτε η ορθοδοξιά συνεχίζει και αναπαράγει σε κάθε ευκαιρία (λ.χ. το 2005 η εφημερίδα του ΠΑΣΟΚ «Παρόν» για να στηρίξει τις εξαλλοσύνες του τότε «αρχιεπίσκοπου κεραυνού» Χριστόδουλου), και βεβαίως πιο καταιγιστικά μέσα στο ανέξοδο Διαδίκτυο, την απίθανη εκείνη αρλούμπα περί «δήλωσης Κίσινγκερ», κατά κανόνα στην βερσιόν που αφορά «την θρησκεία και τα πνευματικά και ιστορικά αποθέματα», για να δείξει ότι τάχα είναι για τον Ελληνισμό πολύ «σημαντική» αυτή η ιουδαιογενής και κοινή με όλους τους Σλάβους θρησκεία. Και θα το αφήναμε βεβαίως να πάει στο καλό, δεν είναι η μόνη χονδροειδής μούφα της άλλωστε, τα 9 στα 10 από τα ιστορικά επιχειρήματά της μούφες είναι, ωστόσο εδώ θα παρέμβουμε επειδή η δήθεν στόχευση του αποδεδειγμένα κυνικού και αδίστακτου Κίσινγκερ «στην θρησκεία και τα πνευματικά και ιστορικά αποθέματα» των Ρωμιών, αποσκοπεί ολοφάνερα αλλά και κουτοπόνηρα στο να παρατείνει χρονικά το απυρόβλητο που απολαμβάνει η ιουδαιογενής και ανεθνική «ορθόδοξη» μορφή του Χριστιανισμού που τυραννεύει στην ουσιαστικά υπόδουλη πατρίδα μας και ακυρώνει με μύριες όσες μεθόδους την επιστροφή του πραγματικού, δηλαδή Εθνικού, Ελληνισμού.

Η συγκεκριμένη πάντως μούφα της «βαθιάς ορθοδοξιάς» ήταν κουτοπόνηρη ιδιοποίηση και, με την πρόσθεση της «θρησκείας» (χο, χο, χο), μετατροπή της κεντρικής ιδέας διαφόρων αλαζονικών δηλώσεων Άγγλων αξιωματούχων του 19ου αιώνα, σε δήθεν ευρύ σχέδιο τρώσεως της καταπληκτικής «Ορθοδοξίας». Μία από αυτές, ήταν η δήλωση του υπουργού εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου Ρόμπερτ Στιούαρτ υποκόμη Κάστλρηγ (Robert Stewart, Viscount Castlereagh, εκείνου για τον οποίο ο Μπάϋρον έγραψε τον περίφημο στίχο «εδώ βρίσκονται τα οστά του Κάστλρηγ / ταξιδιώτη, σταμάτα και κατούρα τα») ότι έπρεπε να συντριβεί το φρόνημα των εξεγειρομένων κατά των Οθωμανών Ελλήνων, όπως ακριβώς συνέβη στα έθνη του Ινδουστάν («να καταστεί η (επαναστατημένη) Ελλάς όσον τον δυνατόν ολιγότερον επικίνδυνος, ο δε λαός της μικρόψυχος ως τα έθνη του Ινδοστάν», βλ. Μάριος Πλωρίτης στην εφημερίδα «Το Βήμα», στις 31 Αυγούστου 1997). Μια άλλη είχε γίνει στις 25 Ιουνίου 1850 στην «Βουλή των Κοινοτήτων» της Μεγάλης Βρετανίας, από τον τότε υπουργό εξωτερικών Χένρυ Τζων Τεμπλ λόρδο Πάλμερστον, με αφορμή το εν Αθήναις «επεισόδιο Πατσίφικο» (2) το αμέσως προηγούμενο έτος: «τα μισοπολιτισμένα κράτη χρειάζονται ένα γερό ξύλο κάθε οκτώ – δέκα χρόνια για να στρώνουν χαρακτήρα».

Ας συνοψίσουμε και ας κλείσουμε λοιπόν. Η «βαθιά ορθοδοξιά» με την πιο πάνω μούφα, επιχείρησε στα τέλη της δεκαετίας του 1990, σε καιρούς αυξημένης θρησκευτικής παράκρουσης και χονδροειδούς εθνοκαπηλείας, ιδίως στα καθυστερημένα Βαλκάνια, να παραμυθιάσει όσους αφελείς μπορούσε πως τάχα οι ηθικά εκμαυλισμένοι και συνειδητά απεχθανόμενοι τον Ελληνικό Εθνισμό ορθόδοξοι Ρωμιοί, ως τέτοιοι, αποτελούν τον πρωταρχικό στόχο κάποιων σκοτεινών παγκόσμιων κέντρων εξουσίας (3) και ότι το σχέδιο συμπεριελάμβανε εκτός από τις λοιπές μεθόδους εθνοκτονίας και την αποκοπή των Νεοελλήνων από την «γλώσσα» και την «θρησκεία» τους. Και αυτό σε μιαν εποχή που εμείς οι Έλληνες Εθνικοί είχαμε ήδη βγει δημόσια και κάναμε λόγο για παλινόρθωση της πραγματικής μας εθνικής ταυτότητας και της Εθνικής μας Θρησκείας, δηλαδή για Επανελλήνιση, στρεφόμενοι βεβαίως αναγκαστικά ενάντια στην βυζαντινορθόδοξη θεοκρατία και στο παρακράτος της. Με αυτόν τον τρόπο, η Ορθοδοξιά εμφάνιζε την κατακτητική και ακυρωτική για τον πραγματικό Ελληνισμό παρουσία της στην πατρίδα μας, ως τάχα «πολύτιμο» εξάρτημα της εθνικής μας αυτογνωσίας και ταυτόχρονα εμφάνιζε όποιον την απειλεί (ακόμα και εμάς τους πραγματικούς Έλληνες, που την ύπαρξή μας η κ. Κανέλλη ήδη γνώριζε 2 – 3 χρόνια πριν κατασκευάσει την «δήλωση Κίσινγκερ») ως δήθεν βραχίονα κάποιου «καταχθόνιου σχεδίου» της παγκόσμιας εξουσίας εναντίον του κατ’ αυτήν «Ελληνισμού» (τον οποίο αυτή δέχεται αποκλειστικά και μόνον ως Ρωμιοσύνη).

Παλιά τους τέχνη κόσκινο των απατεώνων. Εδώ ο Φιλήμων της ρωσοκίνητης εφημερίδας «Αιών», έβαλε το 1838 τον δόλιο τον Θοδωρή Κολοκοτρώνη τάχα να εκθειάζει στην Πνύκα τους Εβραίους και την Ορθοδοξιά, με αποκορύφωση εκείνο το ανατριχιαστικό «πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας, και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και έπειτα υπέρ Πατρίδος». Αλλά εκείνη την συγκεκριμένη μούφα, θα την ξετινάξουμε δεόντως μια άλλη φορά.

Βλάσης Γ. Ρασσιάς, Οκτώβριος 2014

• ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
• «Τα πρωτόκολλα των σοφών της Ελλάδας – β». Ανακτήθηκε στις 2014-10-16.
• Πολιτικά Θέματα, 13 Ιουνίου 1997
• Σαραντάκος, Νίκος. «Η περιβόητη δήλωση Κίσινγκερ και ο Λάκης Λαζόπουλος». Ανακτήθηκε στις 2014-10-16.

Μανδραβέλης, Πάσχος. «Κωμωδία του ποδαριού». Η Καθημερινή. Ανακτήθηκε στις 2014-10-16.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1) «Μούφα» είναι ένα εξάρτημα για συνένωση σωλήνων. Μεταφορικώς, «μούφα» είναι και κάθε τι ψεύτικο ή φτιαχτό.

(2) Τι ακριβώς ήταν αυτό το «επεισόδιο Πατσίφικο» (ή τα «Παρκερικά» ή τα «Πατσιφικά»); Όταν για πρώτη φορά απαγορεύθηκε στους Ρωμιούς το Πάσχα του 1849 να κάψουν «τον Οβριό» ή «τον Ιούδα» (όχι βεβαίως από πρόθεση μείωσης της μισαλλοδοξίας, αλλά αναγκαστικά, λόγω της έκτακτης τότε επίσημης επίσκεψης του Εβραίου τραπεζίτη Ρότσιλντ), ο όχλος, τον οποίο οδηγούσαν ρασοφόροι και δύο υιοί υπουργών, θεώρησαν «ένοχο» τον Εβραίο πρώην πρόξενο της Πορτογαλίας και Βρετανό υπήκοο Νταβίντ Πατσίφικο και του λεηλάτησαν και κατέστρεψαν το σπίτι στην συνοικία Ψυρρή, ο ίδιος δε μόλις που διασώθηκε από τη μανία του πλήθους και κατέφυγε στη βρετανική πρεσβεία. Ο εξοργισμένος λόρδος Πάλμερστον, είχε απαντήσει με τετράμηνο ναυτικό αποκλεισμό της Ελλάδος, συλλήψεις ελληνικών πλοίων και κατασχέσεις του φορτίου τους, μέχρι να συγκεντρωθεί το ποσό για την πλήρη αποζημίωση του υπηκόου του, μέθοδο που αν και τον έκανε να πέσει στην δυσμένεια της βασίλισσας Βικτωρίας, την υπερασπίστηκε δυναμικά εκείνη την συγκεκριμένη ημέρα με μία υπερπεντάωρη ομιλία του, η οποία έμεινε στην Ιστορία με τον τίτλο «Civis Romanus sum» («Είμαι Ρωμαίος πολίτης»), καθώς υπερασπιζόταν την αρχή πως τα σοβαρά κράτη, όπως και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, προστατεύουν ενεργητικά του πολίτες τους από άκρου σε άκρο της γης. 

(3) «Και γιατί να τους χτυπήσουν;», θ’ αναρωτηθεί ο οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος. «Τι το σημαντικό έχουν;¨. Έλα ντε. Οι Βυζαντινορωμιοί αποτελούν έναν λαό που μετέτρεψε την πρώτη εν Ευρώπη ΕΘΝΙΚΗ Επανάσταση (πόσοι το ξέρουν αυτό άραγε;), σε απλή μετάβαση της ορθόδοξης θεοκρατίας από την προστασία των Οθωμανών στην προστασία ενός αναξιοπρεπούς κρατιδίου υπό την κηδεμονία των ευρωπαϊκών ξένων δυνάμεων. Όρισαν απατεωνίστικα τον «Έλληνα» ως τάχα «αυτόν που πιστεύει στον Χριστό» και μετά τον συρρίκνωσαν ακόμα και εκείνον τον απατεωνίστικο ορισμό σε «αυτόν που είναι Ορθόδοξος», μετατρέποντας έτσι αλχημικά όλα τα εκατομμύρια Σλάβους που είναι Ορθόδοξοι σε «Έλληνες», ενώ την ίδια ώρα αποποιήθηκαν ιστορικά αποδεδειγμένους ως Έλληνες πληθυσμούς στην Δύση και την Ανατολή γιατί απλώς ήσαν Καθολικοί χριστιανοί ή Μωαμεθανοί. Από τεμπελιά αντιμετώπισαν την πραγματική γλώσσα των Ελλήνων όχι ως κύρια και ζωντανή γλώσσα τους, όπως λ.χ. σωστά και αποφασιστικά έπραξαν οι Ισραηλινοί, αλλά ως μουσειακή νεκρή γλώσσα που αποτελούσε ιδιαίτερο μάθημα στα σχολεία, όπως τα λατινικά. Την Ελληνική Εθνική Θρησκεία και το ελληνικό αξιακό σύστημα τα μισούν και τα περιγελούν, και χρησιμοποιούν τους πραγματικούς Έλληνες μόνο καπηλευτικά και καταπατητικά, όποτε και όπως τους βολεύει. Είναι, όπως και οι Σλάβοι ομόδοξοί τους, βουτηγμένοι στην διαφθορά, τον ατομισμό, την πνευματική κλειστότητα, την μισαλλοδοξία και την κουτοπονηριά. Αυτούς θα ενδιαφερόταν να κτυπήσει η παγκόσμια εξουσία; Αφού είναι κατεστραμμένοι από μόνοι τους. Για ανόητη που σπαταλά δυνάμεις την περνάνε; 

ΣΥΝΩΜΟΤΙΚΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΑΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Κόκκος αλήθειας;

Έχω κάπου ξαναπεί ότι οι περισσότεροι μύθοι έχουν μέσα τους έναν κόκκο αλήθειας. Στην προκειμένη περίπτωση, ο κόκκος αλήθειας είναι βέβαια τα κυνικά ιμπεριαλιστικά παιχνίδια των Αμερικανών στην Μεσόγειο και σε όλο τον υπόλοιπο πλανήτη. Ίσως όμως υπάρχει κι άλλος ένας κόκκος αλήθειας –τουλάχιστον έτσι υποστηρίζει ο πατέρας μου, ο συγγραφέας Δημήτρης Σαραντάκος στο άρθρο αυτό, το οποίο έχει γραφτεί στο περιοδικό Φιστίκι αρκετά χρόνια τώρα.

«Έλα όμως που ο Χένρυ Τζων Τεμπλ, λόρδος Πάλμερστον, είχε πεί ακριβώς τα ίδια λόγια, προσθέτοντας μόνο μετά τη λέξη “υπάκουος” τη φράση “σαν τους λαούς του Ινδοστάν”. Και η δήλωση αυτή έγινε στο βρετανικό κοινοβούλιο το 1850, με αφορμή τα επεισόδια που έγιναν στην Αθήνα σε βάρος του βρετανού υπηκόου Πατσίφικου», υποστηρίζει ο πατέρας μου, ο οποίος θυμάται ότι το είχε διαβάσει σε άρθρο του Θέμου Κορνάρου την περίοδο μετά την Απελευθέρωση.

Για όσους δεν θυμούνται το επεισόδιο Πατσίφικο: το 1849 είχε απαγορευτεί το κάψιμο του Ιούδα το Πάσχα· υπεύθυνος για την απαγόρευση αυτή θεωρήθηκε (εσφαλμένα) ο Ντον Πατσίφικο, εβραίος πορτογαλικής καταγωγής που ζούσε στην Αθήνα, με αποτέλεσμα το εξαγριωμένο πλήθος να καταστρέψει το σπίτι του και να λεηλατήσει την περιουσία του, ενώ η αστυνομία αδιαφορούσε (ίσως επειδή ηγέτες του όχλου ήταν δυο υπουργοπαίδια). Ο Πατσίφικο ζήτησε αποζημίωση από την ελληνική κυβέρνηση, όμως το ποσό που ζητούσε κρίθηκε υπέρογκο. Όταν δεν μπόρεσε να αποζημιωθεί, ζήτησε την προστασία της Αγγλίας -ήταν άγγλος υπήκοος, αφού είχε γεννηθεί στο Γιβραλτάρ. Ο Πάλμερστον, που ήταν τότε Υπουργός Εξωτερικών, απάντησε με πρωτοφανή τρόπο: κήρυξε ναυτικό αποκλεισμό της Ελλάδας και προέβη σε συλλήψεις ελληνικών πλοίων και κατάσχεση του φορτίου τους ώστε να συγκεντρωθούν τα χρήματα για την αποζημίωση του Πατσίφικο. Ήταν μια από τις πρώτες εκδηλώσεις της λεγόμενης «διπλωματίας των κανονιοφόρων». Ο αποκλεισμός κράτησε δυο μήνες. Οι άλλες δύο εγγυήτριες δυνάμεις, Γαλλία και Ρωσία, διαμαρτυρήθηκαν για την δυσανάλογα βίαιη αντίδραση και τελικά το θέμα Πατσίφικο παραπέμφθηκε σε διαιτησία η οποία επιδίκασε στον αιτούντα πολύ χαμηλότερη αποζημίωση απ’ όσο ζητούσε. Όταν το επεισόδιο είχε τελειώσει, το θέμα συζητήθηκε στη Βουλή των Λόρδων, η οποία καταδίκασε τις ενέργειες του Πάλμερστον. Όμως, η Βουλή των Κοινοτήτων, στις 25 Ιουνίου 1850, αναίρεσε την απόφαση. Στη συζήτηση αυτή ήταν παρών ο Πάλμερστον που έβγαλε με την ευκαιρία αυτή έναν από τους διασημότερους λόγους του, με διάρκεια πεντέμισι ώρες, όπου δεν περιορίστηκε στην ελληνική υπόθεση αλλά συνόψισε όλη την εξωτερική πολιτική του. Ο λόγος έμεινε στην ιστορία με την ονομασία Civis Romanus sum (είμαι Ρωμαίος πολίτης) διότι ο Πάλμερστον υποστήριξε την αρχή ότι η Βρετανία πρέπει να προστατεύει ενεργητικά κάθε Βρετανό πολίτη στο εξωτερικό, όπως έκανε και η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ο Πάλμερστον κέρδισε την ψηφοφορία αλλά και τη δυσαρέσκεια της βασίλισσας Βικτωρίας.

Ανέτρεξα στα πρακτικά της Βουλής των Κοινοτήτων. Όμως, ούτε στον λόγο του Πάλμερστον ούτε στη γενικότερη συζήτηση μπόρεσα να βρω το επίμαχο απόσπασμα ή κάτι που να συγγενεύει αρκετά. Δεν μπορώ να είμαι 100% κατηγορηματικός ότι έκανα σωστά την αναζήτησή μου (δεν διάβασα βέβαια και τις 1100 σελίδες!) αλλά θα με εξέπληττε να υπήρχε και να μου ξέφυγε. Ο λόγος του Πάλμερστον υπάρχει και σε πιο προσιτή μορφή, εδώ. Φυσικά, μπορεί η επίμαχη φράση να έχει ειπωθεί από τον Πάλμερστον σε άλλη ευκαιρία, όσο κι αν αυτό δεν είναι πολύ πιθανό. Πάντως, το σκαιό ύφος της υποτιθέμενης δήλωσης δεν είναι καθόλου αταίριαστο στην εποχή· ο ίδιος ο Πάλμερστον αποδεδειγμένα έχει πει, μιλώντας για την Κίνα και για τα κράτη της Λατινικής Αμερικής, ότι «αυτά τα μισοπολιτισμένα κράτη χρειάζονται ένα μπερντάχι κάθε οχτώ-δέκα χρόνια για να διατηρούνται στην τάξη» (These half-civilised governments all require a dressing down every eight or ten years to keep them in order). Οπότε, δεν αποκλείεται εντελώς να έχει ειπωθεί από τον Πάλμερστον η επίμαχη φράση αλλά δεν έχω καμιάν απόδειξη γι’ αυτό.

Επιστροφή στον Κίσινγκερ

Στις διαδικτυακές συζητήσεις, στα διάφορα φόρουμ, υπάρχουν πολλοί που απρόθυμα παραδέχονται ότι μπορεί να είναι και μύθος η δήλωση Κίσινγκερ, αλλά ρωτούν: Τι σας ενδιαφέρει η υστεροφημία του γερακιού; Και να μην το είπε, αμφιβάλλετε ότι το σκέφτηκε ή ότι η αμερικανική πολιτική απέναντι στη χώρα μας είναι ιμπεριαλιστική και κυνική;

Θα απαντήσω μόνο για τον εαυτό μου· αν ενδιαφέρομαι για την αποκατάσταση της αλήθειας ασφαλώς δεν το κάνω για την  καλή φήμη του υπουργού του Νίξον· αυτήν μπορεί, αν θέλει, να την υπερασπιστεί ο ίδιος. Το κάνω, καταρχάς, γιατί θυμάμαι αυτό που έχει πει ο εθνικός μας ποιητής, ο κόντες Σολωμός, πως το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό.

Και, δεύτερον, ασχολούμαι με το θέμα επειδή οι πλασιέδες της δήθεν δήλωσης Κίσινγκερ δεν την προωθούν για ακαδημαϊκούς λόγους, αλλά έχουν ο καθένας τους σκοπούς του, που με αφορούν άμεσα. Άλλοι, σαν τον πρώτο επιστολογράφο που την έφερε στη δημοσιότητα, τον δικηγόρο Σταυρόπουλο, θέλουν να πετύχουν να διδάσκονται όλο και περισσότερα αρχαία στα γυμνάσια και τα λύκεια, άλλοι προβάλλουν τη δήθεν δήλωση Κίσινγκερ σαν επιχείρημα εναντίον των προσπαθειών για χωρισμό εκκλησίας και κράτους, άλλοι επιστρατεύουν τον Κίσινγκερ για να φιμώσουν τις αντίθετες φωνές π.χ. σχετικά με τη μελέτη της ιστορίας ή για να στιγματίσουν σαν εθνικούς μειοδότες όσους διαφωνούν με την ακραία εθνικιστική γραμμή τους. Οπότε, χρήσιμο είναι να ξέρουμε ότι η δήλωση Κίσινγκερ δεν υπήρξε ποτέ.

Η άλλη δήλωση Κίσινγκερ

Τώρα που βρίσκεται στην επικαιρότητα το Μακεδονικό, κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο και στα κανάλια και μια άλλη δήλωση Κίσινγκερ, μόνο που αυτή δεν είναι καθόλου ανθελληνική. Τη δήλωση αυτή τη δημοσίευσαν πολλές εφημερίδες, π.χ. η Ελευθεροτυπία στις 30.11.2004: «Έχουν δίκιο οι Ελληνες [για το θέμα του ονόματος]. Το λέω εγώ, που ξέρω Ιστορία, ενώ αυτοί στην Ουάσιγκτον δεν ξέρουν». Αν και δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά για την αυθεντικότητα και αυτής της δήλωσης, μια και η αρχική της πηγή είναι από τις ιστοσελίδες του κ. Μάρτη, παρατηρώ ότι τουλάχιστον αυτήν δεν την έχει διαψεύσει ο ενδιαφερόμενος.

Το αστείο, όπως είχε επισημάνει σε σχετική συζήτηση και ο φίλτατος Τάλως, είναι ότι τη δεύτερη δήλωση Κίσινγκερ την χρησιμοποιούν, ως θετικό επιχείρημα, οι ίδιοι περίπου άνθρωποι που είχαν πλασάρει και την πρώτη, χωρίς να βλέπουν καμιά αντίφαση και χωρίς να βραχυκυκλώνουν.

Προσθήκη, 22.4.2008

Στην αναζήτηση του κόκκου αλήθειας που ίσως περιέχει ο μύθος Κίσινγκερ, πληροφορήθηκα δυο νέα στοιχεία, αν και χρονολογούνται και τα δύο από το 1997· ωστόσο, δεν έχω δει να επαναλαμβάνονται συχνά, οπότε ίσως είναι χρήσιμο να τα επαναλάβω εδώ.

Καταρχάς, έχουμε μια «επιβεβαίωση» του μύθου· πράγματι, όπως διαβάζω σε διάφορα ελληνοκεντρικά ιστολόγια, ο π. Μεταλληνός, προσκαλεσμένος σε τηλεοπτική εκπομπή το 2003, δήλωσε ότι όχι μόνο υπάρχει η δήλωση Κίσινγκερ, αλλά και την άκουσε ο ίδιος με τ’ αυτιά του (αυτήκοος, που λέμε). Τον Σεπτέμβριο του 1974, διηγείται, άκουσε τον Παύλο Μπακογιάννη στην ελληνική του εκπομπή από το Μόναχο (όχι τη Ντόιτσε Βέλλε) να αναφέρει ότι ο Κίσινγκερ την προηγούμενη μέρα είχε πει αυτά κι αυτά στο Εμποροβιομηχανικό Επιμελητήριο Νέας Υόρκης.

Με όλο τον σεβασμό προς τον π. Μεταλληνό, και παρά τον θαυμασμό για το μνημονικό του, η μαρτυρία του μάλλον αποδυναμώνει την αληθοφάνεια του μύθου. Διότι όταν ο ένας λέει 1973, ο άλλος 1974 και ο άλλος 1997, το συμπέρασμα είναι ή ότι ο Κίσινγκερ έβγαινε συνέχεια και έκανε άγαρμπες δηλώσεις (και καλά, το τρις εξαμαρτείν;) ή ότι και η πιο καλοπροαίρετη μνήμη ξεγελιέται –αφήνω ότι δεν θεωρώ όλους τους εμπλεκόμενους καλοπροαίρετους.

Το δεύτερο ενδιαφέρον στοιχείο είναι άρθρο του Μ. Πλωρίτη στο Βήμα στις 31.8.1997, στο οποίο περιέχεται ένα νέο στοιχείο, ότι η υποτιθέμενη δήλωση είναι επανάληψη προηγούμενης δήλωσης του βρετανού υπουργού Εξωτερικών Ρόμπερτ Κασλρη (Castlereagh, Καστελρήγο τον έλεγαν εδώ), ο οποίος είχε πει ότι πρέπει ο ελληνικός λαός να καταστεί μικρόψυχος «ως τα έθνη του Ινδοστάν». Ο Πλωρίτης δίνει και πηγή για την δήλωση του Κάστλρη: Prokesh-Osten, Ιστορία της επαναστάσεως των Ελλήνων (1867). Μετάφρ. Γ. Αντωνιάδου, 1878-9, σελ. 183 Το έργο αυτό είναι φυσικά υπαρκτό (αν και το όνομα του συγγραφέα είναι μάλλον Prokesch-Osten), αλλά δεν έχω ακόμα μπορέσει να το βρω. Ωστόσο, βρίσκω ταιριαστή την εποχή με το σκαιό ύφος της δήλωσης, και δεν αποκλείω είτε ο Θέμος Κορνάρος (το πιθανότερο) είτε ο πατέρας μου Δημήτρης Σαραντάκος, μην έχοντας αλάνθαστο μνημονικό σαν τον π. Μεταλληνό, να μπέρδεψαν τον Καστελρήγο με τον Πάλμερστον. Θα συνεχίσω να ψάχνω, αν όμως έχει κανείς το βιβλίο του Πρόκες-Όστεν, ας κάνει έναν κόπο να επιβεβαιώσει τουλάχιστον τη δήλωση του Καστελρήγου.

ΚΑΙ ΟΙ ΜΟΥΦΕΣ ΣΥΝΟΜΩΣΙΕΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΑΚΑΘΕΚΤΕΣ

http://www.mcxlvii.com/m/2015/05/13/conspiracy-lies-kissinger/