http://www.youtube.com/watch?v=qnK-HyypQpQ&feature=em-uploademail
Ο Ιουλιανός υπήρξε βαθύτατα μορφωμένος άνθρωπος. Επηρεασμένος από την ελληνική κλασική παιδεία, ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του Έλληνα και δεν δίσταζε να να δηλώνει «Έλλην ειμί». Σε επιστολή του προς τον φιλόσοφο Θεμίσιο θα αναφέρει χαρακτηριστικά: «Φεύγοντας για την Ελλάδα, τότε που όλοι νόμιζαν πως με
στέλναν εξορία, τάχα δε δόξασα την τύχη μου σαν να γιόρταζα τη μεγαλύτερη γιορτή, λέγοντας πως εκείνη η αλλαγή ήταν για μένα ό,τι καλύτερο και πως είχα ανταλλάξει, όπως λένε, "Χαλκό με χρυσάφι και εννιά βόδια με εκατό"; Τέτοια αγαλλίαση ένιωθα που μού 'λαχε να πάω στην Ελλάδα αντί να μείνω σπίτι μου κι ας μην είχα εκεί ούτε χωράφι ούτε κήπο ούτε ένα σπιτάκι δικό μου». Σε κάποια άλλη του επιστολή («Εγκώμιον στην αυτοκράτειρα Ευσεβία»), δεν μπορεί να κρύψει την αγάπη του για την Ελλάδα: «Μα τι μ' έχει πιάσει; Και τι είδους ομιλία είχα σκοπό να ολοκληρώσω αν όχι τον έπαινο της αγαπημένης μου Ελλάδας, που δεν μπορώ να τη φέρω στο νου χωρίς να μένω έκθαμβος με κάθε τι δικό της».
Τον Ιουλιανό τον ενοχλούσε το φαινόμενο του Χριστιανισμού που ερχόταν σε ευθεία σύγκρουση με την ελληνική του παιδεία και μόρφωση, καθώς και με τον Ελληνικό Πολιτισμό που λάτρευε. Προσπάθησε να βάλει φρένο στην ασυδοσία των κληρικών και τον πλουτισμό της Εκκλησίας, χωρίς ωστόσο να προχωρήσει σε διώξεις εναντίον τους («Εγώ, μα τους θεούς, δε θέλω ούτε να σκοτώνονται οι χριστιανοί ούτε να δέρνονται άδικα ούτε άλλο κακό να παθαίνουν» [«Ιδιόχειρη επιστολή προς τον Ατάρβιο»]). Απεναντίας προσπάθησε να κρατήσει μια ισορροπία. Εκδίδει διατάγματα περί ανεξιθρησκείας, προσπαθώντας ταυτόχρονα να αναβιώσει την ελληνική (και ρωμαϊκή) θρησκεία. Επιστρέφει τις περιουσίες και ανακαλεί από την εξορία τους, διωχθέντες από τον -αρειανιστή- Κωνστάντιο, ορθόδοξους χριστιανούς. Καταργεί τις κρατικές χορηγήσεις στην χριστιανική εκκλησία. Εκδίδει πέντε διατάγματα για την ενίσχυση της εξουσίας των τοπικών βουλών. Απαγορεύει να τον προσαγορεύουν «Δεσπότη» και διακηρύσσει ότι θεωρεί τον εαυτό του μέλος της συγκλητικής τάξης. Στις επιστολές του απευθύνεται προς τις βουλές των πόλεων ως ίσος προς ίσον. Προωθεί μέτρα (φοροαπαλλαγές, παραγραφή χρεών κ.α.) για την ενίσχυση της αυτονομίας των πόλεων. Προσπαθεί να συμφιλιώσει τις αντιμαχόμενες μερίδες των χριστιανών και να αποτρέψει συγκρούσεις ανάμεσα σε εθνικούς και χριστιανούς («Σε όλους τους χριστιανούς έχω φερθεί με τέτοια πραότητα και φιλανθρωπία, που κανείς απ' αυτούς δεν υφίσταται βία πουθενά ούτε τους σέρνουν με το ζόρι στα ιερά ούτε εξαναγκάζονται να κάνουν οτιδήποτε ενάντια στη θέληση τους» [«Προς του κατοίκους της Έδεσσας»]).
Διαβάστε περισσότερα: Ιουλιανός: Κατά χριστιανών:
http://www.pare-dose.net/3638#ixzz2XK...
ΠΗΓΗ:Athinades
ΤΙ ΘΕΣ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΣ????
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Αθανάσιος επιτελούσε τόσο εκπληκτικό χριστιανικό έργο στην Αλεξάνδρεια, ώστε οι εθνικοί της πόλεως φέρονται να διεμήνυσαν στον αυτοκράτορα: «Αν μείνει ο Αθανάσιος, δεν θα μείνει ούτε ένας εθνικός- γιατί θα ελκύσει τους πάντες στις τάξεις των χριστιανών
ΑπάντησηΔιαγραφήο Παραβάτης αυτοκράτορας διατάσσει να εξορισθεί ο Μέγας Αθανάσιος την ίδια κιόλας ημέρα που θα έφθανε στην Αλεξάνδρεια η επιστολή «της ημετέρας ημερότητος», όπως γράφει φαιδρότατα ο «εστεμμένος φιλόσοφος», ο οποίος ευθύς κατόπιν σπεύδει να απειλήσει τους Αλεξανδρείς με «πολύ μεγαλύτερες και φοβερότερες τιμωρίες», σε περίπτωση που ο Αθανάσιος παρέμενε στην πόλη. [322] Ομοίως, είδαμε ότι κατά τον Σωκράτη τον Σχολαστικό ο έπαρχος της Αλεξανδρείας είχε κινηθεί κατά του Αθανασίου «εκ προστάγματος βασιλικού», δηλαδή κατά διαταγήν του αυτοκράτορα. Κανονικά, θα μπορούσε κάποιος κάλλιστα να αμφισβητήσει αυτή την πληροφορία, θεωρώντας τη συκοφαντική και υποβολιμαία. Για καλή μας τύχη όμως σώζεται η ίδια η επιστολή του Ιουλιανού προς τον έπαρχο της Αιγύπτου Εκδίκιο, με την οποία ο Παραβάτης αυτοκράτορας διατάσσει την εξορία του Μεγάλου Αθανασίου. Πρόκειται για μία πραγματικά εκπληκτική επιστολή, η οποία μας δείχνει ανάγλυφα το ήθος του υμνηθέντος ως «εστεμμένου φιλοσόφου». Ο Ιουλιανός αρχίζει την επιστολή του, επικρίνοντας τον Εκδίκιο ότι δεν του γράφει συχνά:
«Αν και δεν μας γράφεις για τις υπόλοιπες υποθέσεις, όφειλες όμως να μας γράψεις σχετικά με τον εχθρό των θεών Αθανάσιο, και τούτο μάλιστα τη στιγμή που έχεις πληροφορηθεί προ πολλού ήδη τις ορθές αποφάσεις μας» [323]
Και ο Ιουλιανός περνάει αμέσως σε ευθείες απειλές:
«Ορκίζομαι μα τον μέγα Σάραπιν ότι, αν ο εχθρός των θεών Αθανάσιος δεν φύγει από την Αλεξάνδρεια, μάλλον δε και από ολόκληρη την Αίγυπτο, πριν από τις καλένδες του Δεκεμβρίου, θα επιβάλω στη διοίκηση σου πρόστιμο εκατό λίτρων χρυσού
Ο Ιουλιανός συνεχίζει αυτή την απίστευτη επιστολή γράφοντας ότι την τιμωρία θα την επιβάλει με το ίδιο του το χέρι —διότι αγανακτεί όταν τον περιφρονούν—,[325] και καταλήγει ως εξής:
«Μα τους θεούς όλους, τίποτε δεν θα έβλεπα, ή μάλλον δεν θα άκουγα με τόση χαρά ότι έπραξες, όσο το ότι εκδιώχθηκε από τη χώρα της Αιγύπτου ο Αθανάσιος, αυτός ο μιαρός, ΑΥΤΟΣ Ο ΣΑΡΑΠΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΝΑΣ '''ΕΛΛΗΝΑΣ''' ΘΕΟΣ