Όταν μιλάμε για αρχαία Ελλάδα, τι εννοούμε;

Σαν συλλογιζόμαστε την αρχαία Ελλάδα, στον νου μας έρχεται ένας τόπος μνημειακού χαρακτήρα. Έτσι μας τον δίδαξαν και μας είναι δύσκολο να τον αγναντέψουμε ζωντανό τον τόπο κείνο. Μόνο που στα μνημεία που κοιτάμε δίχως
μνήμη, κάποτε περπάτησαν, γέλασαν, πόνεσαν, άνθρωποι. Και τι άνθρωποι! Ίσως οι μόνοι άνθρωποι που έζησαν στον κόσμο τούτο.
Αυτό μας οδηγεί σε μια σειρά παρανοήσεις για εκείνους τους ανθρώπους, καθώς τους
βλέπουμε να έζησαν την ζωή τους πεθαμένοι. Έτσι για παράδειγμα φέρνουμε στο νου μας τον ναό σαν πρώτη εικόνα, κει που ο Έλληνας στεκόταν με μεγαλύτερο σέβας μπρος στον βωμό.
Αλλά και η στοχευμένη παιδεία μας οδήγησε σε μία οπτική της ζωής εκείνου του κόσμου σαν τις σκιές της Πλατωνικής σπηλιάς. Βλέπουμε σκιές στο σκοτάδι και προσπαθούμε να τις εξηγήσουμε με την εμπειρία της καθημερινότητάς μας. Μόνο που η δικιά μας καθημερινότητα απέχει από εκείνη που θέλουμε να εξηγήσουμε, όσο το κοντά από το μακριά.
Έτσι λοιπόν και οι εικόνες μας για τους ήρωες εκείνης της εποχής. Τι μας έρχεται στον νου μας όταν λέμε εμείς ήρωας; Ο Αχιλλέας και ο Διομήδης στην Τροία, ο Ηρακλής με την λεοντή, ο ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΚΕΙ