Περί εντόμων

Είναι ένας στρατός πάνοπλος, πειθαρχημένος, πανίσχυρος, με αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, ακόμα και στρατονόμους για την τήρηση της τάξης. Είναι τα μηρμύγκια που κάθε πρωί κάνουν έφοδο στα αποφάγια της ακατάδεκτης, καθότι καλομαθημένης γάτας μου. Παρακολουθόντας τα δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία για να “ακούσει” κανείς το βροντερό τους βήμα και την κλαγγή της πανοπλίας τους.
Δυο δυο, τρείς τρείς ή και πιό πολλοί ακόμα, με
απόλυτο συντονισμό και καλοσχεδιασμένες κινήσεις οι καλοί στρατιώτες-εργάτες μεταφέρουν φορτία ξηράς τροφής
πολλαπλάσια σε μέγεθος απο αυτά τα ίδια.
Κάθομαι λοιπόν και τα χαζεύω και ξύνω και το κεφάλι. Καλά, εντάξει, είναι δυνατά όσο, ας πούμε, ένας κανονικός άνθρωπος με την δύναμη ελέφαντα. 
Πώς όμως συντονίζονται, πώς ξέρουν πότε να βοηθήσουν τον σύντροφό τους, πώς ξέρουν πως οι μισοί πρέπει να τραβούν και οι άλλοι μισοί να σπρώχνουν, πώς ξέρουν προς τα που στον απέραντο αυτόν κόσμο είναι το σπίτι τους;
Ενώ σκέφτομαι αυτά τα περισπούδαστα βγάζω και μερικές φωτό κι εκεί που τις βγάζω ακούγεται ένας βόμβος σαν να ορμάει αεροπλάνο κάθετης εφόρμησης, ένα Stuka να πούμε. Πράγματι περι αυτού πρόκειται. Μια σφήκα ορμάει στα μυρμήγκια με το φορτίο τους. 

Η ορμή και ο όγκος της ρίχνει μυρμήγκια και φορτίο κάτω και τότε αρχίζει η διελκυστίνδα. Για αρκετή ώρα τραβάει η σφήκα απο ‘δω, τραβούν οι μέρμηγκες που δεν το βάζουν κάτω απο κεί. Για το τελικό αποτέλεσμα δεν είχα αμφιβολία: Η σφήκα αποφασίζει κάποια στιγμή πως σήμερα δεν είναι η μέρα της και πως πρέπει να ψάξει αλλού για φαγητό. Δρόμο η σφήκα και tα μυρμήγκια συνεχίζουν την δουλειά τους.
Tέλος της ιστορίας.

 http://pavlidiscartoons.com/blog/?p=3438