Ελλάδα: Ένα βαθιά θρησκευόμενο «κοσμικό» κράτος "2"

Παρόμοια, η ονοματοδοσία του νεογέννητου παιδιού στο ληξιαρχείο θα ήταν η μόνη πράξη αναγνωρισμένη από το κράτος, ενώ η βάφτιση θα είχε καθαρά θρησκευτικό αντίκρισμα.

13. Ο εκκλησιασμός των πολιτικών αρχηγών και κρατικών αξιωματούχων συμβολίζει και ενσαρκώνει τον ιδεολογικό εναγκαλισμό Κράτους και Εκκλησίας. Δεν αφορά το κανονιστικό τμήμα ρύθμισης των διμερών σχέσεων. Ασφαλώς θα είχε εμπεδωθεί ως κοινή νοοτροπία ότι εκκλησιάζονται οι πιστοί και όχι το

κράτος και οι εκπρόσωποί του.

Παρόμοια, η συμμετοχή εκπροσώπων της Εκκλησίας σε επίσημες εκδηλώσεις των οργάνων του κράτους σε ειδική θέση δεν θα μπορούσε να συνεχίζεται. Επίσης, τελετές έντονης συμβολικής αξίας, όπως ο αγιασμός της Βουλής για παράδειγμα, θα είχαν καταργηθεί.

14. Ούτε λόγος για υποδοχή του Αγίου Φωτός από τα Ιεροσόλυμα το Μεγάλο Σάββατο με τιμές αρχηγού κράτους.

ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ

Πόσο βαθιά θρησκευόμενο είναι το φιλελεύθερο κράτος; Βαθύτατα, αν σκεφτούμε ότι αποδίδει τιμές αρχηγού κράτους στο φως ενός κεριού ή στα λείψανα μιας αγίας και καταδικάζει τον Γέροντα Παστίτσιο.

Η ποινική απαγόρευση της βλασφημίας είναι μια ρύθμιση που έρχεται αυτούσια από φεουδαρχικά συστήματα δικαίου και ισχύει -σε διαφορετική ένταση προφανώς, αλλά με το ίδιο σκεπτικό κατά βάθος- από την Τεχεράνη μέχρι την Αθήνα.

Για τη βλασφημία μας μιλά ο Δημήτρης Χριστόπουλος, αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και αναπληρωτής καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο: «Τον Γενάρη του 2015, λίγες μέρες μετά τη δολοφονική επίθεση στο Charlie Hebdo, ο τότε πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς διαδήλωνε στο Παρίσι μαζί με άλλους ηγέτες της Δύσης "je suis Charlie". Πόσο καλοδεχούμενη η συμπαράσταση στα θύματα των εξτρεμιστών όλων των θρησκειών, κυρίως μετά από ένα τόσο αποτρόπαιο γεγονός, όπως η δολοφονία τόσων ανθρώπων; Όχι όμως και τόσο ειλικρινής. Και αυτό δεν το λέω, τόσο επειδή ο κ. Σαμαράς και άλλοι ηγέτες όπως ο Νετανιάχου, ο Νταβούτογλου, ο Κάμερον και ο Σαρκοζί δεν είναι αυτό που θα ονόμαζε ακριβώς κανείς υπερασπιστές της ελευθερίας του λόγου, αλλά διότι το Charlie στην Ελλάδα θα είχε να αντιμετωπίσει δικαστικές διώξεις.

»Το Charlie Hebdo υπήρξε βλάσφημο και στην Ελλάδα η βλασφημία διώκεται ποινικά. Η συμπαράσταση σε έναν βλάσφημο λοιπόν έχει νόημα, όταν συνάμα στον οίκο σου προσπαθείς να αποτρέπεις την ποινικοποίηση της δράσης του. Δεν γίνεται στο Παρίσι να λες "είμαι Σαρλί" και στην Αθήνα να διώκεται και να καταδικάζεται ένας άνθρωπος που ανήρτησε στο facebook τον Γέροντα Παστίτσιο, οι χρυσαυγίτες να κατορθώνουν να κλείνουν το Χυτήριο που παίζει ένα βλάσφημο έργο και πάει λέγοντας...

Το να συμπαριστάμεθα στα θύματα της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, με την οποία όμως οι ίδιοι συμβιβαζόμαστε, όταν προέρχεται από τη δική μας θρησκεία, δεν είναι έντιμο. Θα μου πει κανείς: "Μα, αν καταργηθεί η βλασφημία, θα μπορεί ο καθένας να βρίζει τον θεό ατιμώρητα". Δεν είναι έτσι: αν κάποιου η προσωπικότητα θίγεται από ένα κακόγουστο αστείο σε βάρος του θείου, ή από την ύβρη του, τότε ο Ποινικός Κώδικας έχει άρθρα που προστατεύουν την τιμή και την προσωπικότητα εκάστου ημών, προκειμένου να αμυνθούμε.

»Τον θεό όμως δεν μπορούμε να τον έχουμε περιβάλει με την αξία του έννομου αγαθού. Και αυτό διότι, όπως έλεγε ένας θεοσεβούμενος καθηγητής Νομικής χρόνια τώρα, "ο θεός δεν έχει ανάγκη τη στήριξη του εισαγγελέα, για να επιβεβαιώσει την παρουσία Του, ούτε μπορεί ασφαλώς να θεωρηθεί έννομο αγαθό, αφού Αυτός είναι η αρχή και το τέλος όλων των έννομων αγαθών". Κατά το λαϊκότερο σήμερα, θα λέγαμε πως όποιος βρίζει τον θεό στην κόλαση μπορεί να πάει. Φυλακή όμως όχι. Οι διατάξεις του Ποινικού Κώδικα που προβλέπουν την τιμωρία της βλασφημίας πρέπει να καταργηθούν».

ΠΟΛΥΦΕΡΝΗ ΝΥΦΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ

Το παγκάρι της εκκλησίας έχει πολλές φορές βρεθεί στο επίκεντρο της κριτικής που ασκείται στην Εκκλησία. Ωστόσο, η ρητορική αλλάζει μόλις ο φιλόδοξος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρεθεί στη θέση του πρωθυπουργού. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Γιώργου Παπανδρέου.

Το 2008 τοποθετείται υπέρ μιας «συνολικής αναθεώρησης των σχέσεων Κράτους και Εκκλησίας, έτσι ώστε να κατοχυρωθεί πλήρως η ανεξαρτησία του ενός απέναντι στον άλλο», και δεσμεύεται ότι «θα επανεξεταστούν όλες οι ειδικές φορολογικές ρυθμίσεις που αφορούν την Εκκλησία».

Έγκριτοι νομικοί περιγράφουν το καθεστώς «φορολογικού παραδείσου που απολαμβάνουν η Εκκλησία και οι μονές ως νομικά όμοιο με αυτό offshore εταιρειών στη Λιβερία ή στον Παναμά».

Ο πρωθυπουργός -πλέον- Γιώργος Παπανδρέου προσκαλεί τον αρχιεπίσκοπο στο υπουργικό συμβούλιο και οι δυο τους δηλώνουν ότι επιθυμούν τη συνεργασία κυβέρνησης-Εκκλησίας. Ο κ. Παπανδρέου διαβεβαίωσε τον κ. Ιερώνυμο ότι θα προηγηθεί διάλογος για τις τυχόν αλλαγές και συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών.

Τα οικονομικά θέματα της σχέσης Κράτους - Εκκλησίας έχουν ρυθμιστεί ή έχει γίνει απόπειρα να ρυθμιστούν αρκετές φορές στο παρελθόν, όπως μας εξηγεί ο Αλέξανδρος Σακελλαρίου: «Επί Όθωνα έκλεισαν πολλές ανδρικές και γυναικείες μονές, η περιουσία των οποίων μεταβιβάστηκε στο Εκκλησιαστικό Ταμείο που ιδρύθηκε το 1834 ή τουλάχιστον θα μεταβιβαζόταν, αλλά -όπως έχει υποστηριχθεί- ποτέ δεν έφτασε σε αυτό. Το 1917 με τον λεγόμενο αγροτικό νόμο γίνεται μια δεύτερη απόπειρα απαλλοτρίωσης μοναστηριακής περιουσίας υπέρ ακτημόνων, ενώ το 1920 η απαλλοτρίωση με νέο νόμο συνεχίζεται.