Οι φυλές των Ελλήνων. Της Τζώρτζιας Ρασβίτσου

Οι Έλληνες έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο να επιβιώνουν στο πέρασμα των αιώνων. Επιβιώνουν διαιρεμένοι. Εκπολιτίζονται διαιρεμένα, πολεμούν διαιρεμένα, διαδηλώνουν διαιρεμένα, αναπτύσσονται διαιρεμένα, πλουτίζουν διαιρεμένα και φτωχαίνουν επίσης διαιρεμένα.

Της Τζώρτζιας Ρασβίτσου

Μια τυχαία ματιά σε οποιαδήποτε στιγμή στην ιστορία του ελληνισμού, που ακόμα και οι θεοί του τρώγονταν μεταξύ τους, αρκεί για να καταλάβουμε ότι η «εθνική συναίνεση» είναι ένας μύθος. 

Και η διαίρεση αποτελεί έναν ελληνικό τρόπο πολλαπλασιασμού ιδεών και απόψεων που μέσα από τη διαφορετικότητα και την αντιπαράθεση, χαράσσει συνεχώς γραμμές κάθετες, οριζόντιες και ενίοτε λοξές, που οριοθετούν την επιβίωση από τον αφανισμό της κάθε τάξης, της κάθε κάστας, του κάθε επαγγελματικού κλάδου, ακόμα και της κάθε επαρχίας.

Οι πολιτικές αναλύσεις είναι τόσο διάχυτες στην ελληνική έμφυτα πολιτικοποιημένη καθημερινότητα: στο χασάπικο, στο μανάβικο, στην εκκλησία, στο φαρμακείο, στις καφετέριες, στις ταβέρνες, σε τέτοιο βαθμό και με τόσο πάθος, που σε κάνει να σκέφτεσαι ότι τελικά ο ελληνικός λαός αποτελείται από πολλές και πολύ διαφορετικές μεταξύ τους πολιτικές φυλές, που η κάθε μία έχει τη δική της ιστορία, τους δικούς της εθνικούς στόχους, τα δικά της σύμβολα και τον δικό της τρόπο να αντιλαμβάνεται έννοιες όπως “εθνικό συμφέρον”, “βία”, “πατρίδα”, κλπ, (ενώ όλες μαζί έχουν μιά μοναδική ικανότητα να καταπίνουν ό,τιδήποτε ξένο έρχεται σε επαφή μαζί τους (αφομοιώνουν-εξελληνίζουν-ισοπεδώνουν) και σ’αυτό μάλλον οφείλεται και η μέχρι σήμερα επιβίωσή τους).

Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο το γεγονός ότι ενώ αρχικά όλος ο πολιτικός κόσμος (έστω και προσχηματικά από κάποιους) καταδίκασε την επίθεση κατά του Δημάρχου Θεσσαλονίκης σε μιά επίδειξη σύμπνοιας κατά του φασισμού, προέκυψε (εσκεμμένα) η αναφορά στον Ρουβίκωνα, για να τους κάνει πάλι, να χαθούν στη μετάφραση και ν’αρχίσουν μιά νέα αντιπαράθεση για τον αν βία είναι οι μπουνιές ή οι μπογιές, με σκοπό να επισημάνουν και να διατυμπανίσουν τη διαφορετικότητά τους.

Προκαλεί θυμηδία όταν ακούμε από Έλληνες πολιτικούς ότι όλοι πρέπει να συνεργαστούν για το “κοινό συμφέρον”, είτε κατά του φασισμού, είτε για το όνομα της πΓΔΜ  είτε για οτιδήποτε άλλο προκύψει, καθώς κάτι τέτοιο με βάση την ελληνική πολιτική ιδεολογική γεωγραφία ξεπερνά την ουτοπία. Οι εθνικοί στόχοι και τα προβλήματα είναι για τον καθένα διαφορετικά, όπως και οι λύσεις τους (π.χ. ποιο είναι το συμφέρον του Έλληνα, που αγωνίζεται για το μεροκάματο, από την επέκταση του μεγάλου ελληνικού κεφαλαίου σε τρίτες χώρες, που επιτυγχάνεται μόνο με τσακισμένα εργατικά δικαιώματα;) Η εθνική συναίνεση προϋποθέτει ανοχή, ακύρωση των διαφορών και κυρίως των αντιστάσεων.

Ειδικά στο θέμα της αυξανόμενης βίας από την πλευρά των φασιστικών στοιχείων, πρέπει να είμαστε σίγουροι οτι τέτοια επεισόδια θα δούμε πολλά στο μέλλον, καθώς υπάρχουν περισσότεροι απ’όσοι φανταζόμαστε πρόθυμοι υπηρετήσουν το τέρας της βίας κατά των αδυνάτων. Δεν υπάρχει χρόνος για αναμονή μιας συναίνεσης από εκείνους που δεν πρόκειται ποτέ να συνεργαστούν, καθώς το τέρας μεγαλώνει γρήγορα. Θα αντιμετωπιστεί πιο αποτελεσματικά διαιρεμένα από τον κάθε πολιτικό χώρο και από το κάθε πολιτικό υποκείμενο που πραγματικά επιθυμεί να το αντιμετωπίσει, με τον τρόπο του, μέσα από τη διαφορετική του σκοπιά, για τους δικούς του λόγους/ιδεολογία και για το δικό του συμφέρον.

Είναι αυτός: ο τρόπος που γράφεται η ελληνική ιστορία. Σαν μια προσωπική υπόθεση.

Το ΚΟΥΤΙ της Πανδώρας