Πίσω από τα χαμόγελα των Πρεσπών, τις περικεφαλαίες και τον Βουκεφάλα

Θανάσης Τσιριγώτης*
Πίσω από τα χαμόγελα των Πρεσπών, τις περικεφαλαίες και τον Βουκεφάλα κρύβεται η σκληρή πραγματικότητα. Αυτή που γέννησε η ιστορία και η… σοβαρότητα για το Μακεδονικό. Από μία άποψη, ο Μακεδονισμός είναι μια σύγχρονη έκφραση του
εθνικισμού, αλλά και του αστικού κοσμοπολιτισμού στα Βαλκάνια.

Ο πρώτος (εθνικισμός), μισεί τις πατρίδες των γύρω λαών κι αφηνιάζεται erga omnes. Ο δεύτερος (κοσμοπολιτισμός), προσπερνάει καλπάζοντας τα σύνορα και τα εθνοκράτη γιατί βλέπει μόνο τις αγορές και το αυγάτισμα των κερδών του. Όσα λοιπόν κρύφτηκαν κάτω απ’ το ιστορικό χαλί, βγαίνουν πάλι σαν εκδίκηση στο προσκήνιο και η ιστορία επαναλαμβάνεται, πότε σαν δράμα, πότε σαν κωμωδία.

Ας πάρουμε τα πράγματα με χρονολογική σειρά. Τα έθνη είναι δημιούργημα των σύγχρονων αστικών χρόνων. Δεν υπήρχαν στην αρχαιότητα, παρότι στην περιοχή μας οι άνθρωποι μιλούσαν (περίπου) ίδια γλώσσα και είχαν ίδια θρησκεία. Αλλά η κοινωνική δομή ήταν η πόλη-κράτος και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι όσοι πιστεύουν στους ίδιους θεούς ή θεό, (χριστιανοί, μουσουλμάνοι, βουδιστές), αποτελούν ενιαίο έθνος.

Από τα κεντρικά και νότια Βαλκάνια είχαν περάσει φουσάτα κατακτητών και ο καθένας άφηνε και τον «σπόρο» του. Από τον 6ο αιώνα μ.Χ και δώθε, τα σλαβικά φύλα (βασικά αγροτοκτηνοτρόφοι) κατέβηκαν από τον Βορρά στο Νότο, ρίζωσαν, αφομοιώθηκαν και αφομοίωσαν, σε καμία περίπτωση (όπως λέει ο Γερμανός Φαλμεράυερ) δεν εκσλάβισαν τον Ελλαδικό χώρο, ώσπου ήρθαν οι Οθωμανοί Τούρκοι τον 14ο-15ο αιώνα και πλάκωσε σκλαβιά.

Όταν απελευθερώθηκε η χώρα μας από τον τούρκικο ζυγό (1829), άρχισαν οι ιστορικές «κατασκευές». Και νάσου η τρισχιλιετής και αδιαίρετη ελληνική ιστορία, και νάσου η «ελληνική ψυχή» και το αίμα ρέζους… ελληνικό, που κυλάει στις φλέβες ανθρώπων οι οποίοι γνώρισαν 2000 χρόνια κατακτητές και που η λέξη «Έλληνας» δεν υπήρχε πουθενά.

Ωστόσο, η ανακατασκευή των ιστορικών μύθων που πρέπει να κάνουμε δεν μπορεί να γυρίζει «το ραβδί ανάποδα» και να επιχειρεί έναν ιστορικό ρεβιζιονισμό (αναθεώρηση), αντιστρέφοντας τους πραγματικούς όρους. Ο αλυτρωτισμός για τον οποίο μιλούν αρκετοί δεν αφορά πρώτιστα στο όνομα. Ο αλυτρωτισμός -ιδιαίτερα ενός μικρού κράτους- σχετίζεται με τις πλάτες των ισχυρών. Στα Βαλκάνια ο αλυτρωτισμός -παλιός και νέος- φούντωσε και έγινε εμπόλεμη πράξη όταν οι αποικιοκράτες, και αργότερα οι ιμπεριαλιστές, αποφάσισαν να ξαναχαράξουν τα σύνορα με το αίμα των λαών.

Το κύριο πρόβλημα με τους Σλαβομακεδόνες είναι ότι αποζητούν ασφάλεια και σιγουριά στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Αυτό αντιλήφθηκαν έγκαιρα τα υπερατλαντικά και ευρωπαϊκά γεράκια και έτρεξαν να κλείσουν άρον-άρον το ζήτημα για να προλάβουν Ρώσους και Κινέζους, που κι αυτοί μυρίζονται αίμα και κέρδος στην περιοχή.

Στην πολυτάραχη και πολυκύμαντη διαδρομή της, η εγχώρια αριστερά και το επαναστατικό ΚΚΕ, πατώντας στο έδαφος του πατριωτισμού και του διεθνισμού διακήρυξε και εφάρμοσε μια πολιτική φιλίας, συνεργασίας και ισοτιμίας απέναντι στους Σλαβομακεδόνες. Αυτό δεν έχει σχέση με τον Αλέξανδρο, τον Φίλιππο και την αρχαία Μακεδονία. Δεν έχει καμία σχέση με τη γλώσσα και όσα εθνικιστικά οράματα έχουν οι εθνικιστές της γείτονος. Ούτε με τις χλαμύδες και τα σπαστά ελληνικά των ντόπιων «ελληνοφρενικών».

*Ο Θανάσης Τσιριγώτης είναι στέλεχος του Μ-Λ ΚΚΕ