ΜΟΝΟΘΕΙΣΜΟΣ - ΕΝΟΘΕΙΣΜΟΣ - ΠΟΛΥΘΕΙΣΜΟΣ - ΑΘΕΙΣΜΟΣ

Ο φιλόσοφος Επίκουρος

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ

 Σε αυτό το κείμενο αγαπητοί μου φίλοι θέλω να διασαφήσω τους τέσσερις τρόπους θέασης του θείου, τον αγνοημένο από την σημερινή εποχή «ενοθεϊσμό», τον κατεστημένο πια μονοθεϊσμό, τον συκοφαντημένο πολυθεϊσμό και τον αθεϊσμό, ο οποίος είναι η
νέα μόδα.

 Ενοθεϊσμό ονόμασαν οι ιστορικοί των θρησκειών την πίστη σε ένα θεό, ο οποίος όμως εκφράζεται με την ύπαρξη πολλών θεών στην γη και τον ουρανό.

 Μονοθεϊσμός είναι η ύπαρξη ενός μόνο θεού και η ταυτόχρονη απόρριψη των πολλών εθνικών ή κοσμικών θεών ως κακοδαίμονες και αντίπαλοι του θεού με αρχηγό τους τον Σατανά ή διάβολο.

 Ο πολυθεϊσμός είναι η πίστη στην ύπαρξη πολλών θεών οι οποίοι είναι η έκφραση του ενιαίου σύμπαντος…

 ενώ αθεϊσμός είναι η πίστη στην ανυπαρξία του θεού και των πνευματικών δυνάμεων, όπως η ψυχή ή οι δαίμονες.

 Θέλω αρχικά να κάνω σαφές ότι και οι τέσσερις αυτοί δρόμοι κατανόησης του θείου είναι σωστοί από κάποια άποψη αλλά λάθος όταν δεν κατανοούνται σωστά αλλά παρεξηγούνται καθώς εφαρμόζονται σε λανθασμένα συστήματα σκέψης. Κι αυτό συμβαίνει γιατί και οι τέσσερις αφορούν την πραγματικότητα του σύμπαντος κόσμου την οποία αν αγνοείς κάνεις λάθος εκτίμηση της ατραπού.

 Ο ενοθεϊσμός είναι η αλήθεια και σε αυτήν θα καταλήξει κανείς όταν βαδίζει όλους τους άλλους δρόμους. Ο πολυθεϊσμός είναι η υλική πραγματικότητα και ο τρόπος που το Ένα των ενοθεϊστών εκφράζεται μέσα από την πολλαπλότητα. Ο μονοθεϊσμός είναι έκφραση του διπλού κόσμου, όπως αυτός εντοπίζεται στον άνθρωπο, ο οποίος χωρίζεται στο μέσα και τον έξω άνθρωπο. Η είσοδος του ανθρώπου στην καρδιά απαιτεί την άρνηση του εξωτερικού εγώ. Ο αθεϊσμός είναι ο τρόπος μέσω του οποίου ο άνθρωπος που αναγνωρίζει το πνεύμα μέσα του και μέσα στην φύση ως ενιαία πραγματικότητα, απορρίπτει την αλήθεια των εξωτερικών θεών, απορρίπτει τον διπλό κόσμο του μονοθεϊσμού κι επιλέγει την ενότητα του σύμπαντος με τον εαυτό του.

 Ο μονοθεϊσμός μπορεί να εφαρμοστεί μονάχα στην εσωτερική μύηση του ανθρώπου και η απόρριψη των άλλων θεών έχει σκοπό να βοηθήσει τον άνθρωπο με ένα μονάχα θεό να κατοικίσει μέσα στην καρδιά του. Ο αθεϊσμός κατά τον ίδιο τρόπο έρχεται να καταστρέψει ακόμα και αυτόν τον ένα εσωτερικό θεό καθώς κατανοεί ότι το ένα που υπάρχει μέσα μας δεν είναι άλλο από το Ένα της φύσεως το οποίο ως απρόσωπο και άγνωστο βρίσκεται πέρα από την ύπαρξη και την ανυπαρξία. Ας δούμε όμως αυτούς τους τέσσερις δρόμους θέασης του θείου.

ΑΘΕΙΣΜΟΣ

 Οι τέσσερις αυτοί δρόμοι στο θείο ξεκινούν με την πρώτη λογική σκέψη της ανυπαρξίας των εξωτερικών θεών, δηλαδή με τον αθεϊσμό και προχωρούν ξανά σε δεύτερη φάση με ένα ακόμα πιο αυστηρό αθεϊσμό, εκείνο που ενώνει τον εαυτό με το σύμπαν.  Γι αυτό το λόγο θέλω να ξεκινήσω με τον αθεϊσμό. Είναι απαραίτητο για κάποιον που θέλει να κατανοήσει το θείο, να ξεκινήσει ελέγχοντας τα επιχειρήματα των αθεϊστών.

Μου κάνει φοβερή εντύπωση το φρικτό μυστικό του πιστεύω του Καζαντζάκη, όπως αυτό παραδίδεται στο τέλος της ασκητικής του. Εγω και ο θεός είμαστε Ένα, κι αυτό το ένα δεν υπάρχει καταλήγει ο Καζαντζάκης… όμως την ανυπαρξία αυτή του Ενός πρέπει να την δούμε όπως είναι και όχι να την φανταστούμε σύμφωνα με τον υλικό κόσμο των φαινομένων. Δηλαδή πρέπει να παραδεχτούμε ότι το «μη είναι» της ενότητας ανθρώπου και θεού, οφείλετε μονάχα στην ασταμάτητη ροή του και όχι στην συγκεκριμένη ουσία του. Αυτό το Ένα δεν υπάρχει γιατί κάθε στιγμή πρέπει να γίνεται ξανά νέο, και ο αγώνας της ύπαρξης δεν σταματά ποτέ. Ο θεός του Καζαντζάκη χρειάζεται την συμπαράσταση μας για να ζει μέσα μας. Κάθε άλλη ανάγνωση της ανυπαρξίας του θεού είναι μηδενιστική και όχι η αλήθεια. Το παν υπάρχει ως γίγνεσθαι και όχι ως μια ακίνητη συγκεκριμένη ουσία. Το γίγνεσθαι αέναα αλλάζει μορφές, μεταβάλλεται και ποτέ δεν σταματά. Έτσι κατά κάποιο τρόπο δεν υπάρχει παρά μόνο μέσα στην καρδιά του ανθρώπου που συνεχώς προσπαθεί κι εργάζεται μαζί με το σύμπαν και όχι χώρια του.

 Είναι δύσκολο για κάποιον να καταλάβει πως ο αθεϊσμός είναι μια μορφή κατανόησης του θείου. Ωστόσο κάθε μύηση του ανθρώπου στα μυστικά της φύσεως οφείλει να ξεκινά με τον αθεϊσμό, όπως αυτός παραδίδεται από τον Επίκουρό αλλά και τους μονοθεϊστές. Δηλαδή πρέπει ο άνθρωπος να κατανοήσει ότι οι εξωτερικοί θεοί δεν είναι παρά τα φαντάσματα της ανθρώπινης νόησης και όχι συγκεκριμένες μορφές και ουσίες καθώς η ανάγνωση των δυνάμεων της φύσεως είναι συμβολική και όχι κυριολεκτική. Οι θεοί του κόσμου είναι διαφορετικοί από λαό σε λαό κι από την μια εποχή στην άλλη ενώ τα δεδομένα του ανθρώπινου ψυχισμού και οι δυνάμεις της φύσεως παραμένουν οι ίδιες. Αρχικά λοιπόν πρέπει να κατανοήσουμε ότι όσα γνωρίζουμε για τους εξωτερικούς θεούς αλλά και για τον εαυτό που έχουμε χτίσει σύμφωνα με αυτούς, είναι ανύπαρκτα και φανταστικά. Εκείνο που πραγματικά υπάρχει βρίσκεται πίσω από αυτούς τους συμβολισμούς και μόνο με την απόρριψη των θρησκειών μπορούμε να φτάσουμε στην αλήθεια.

 Ο Επίκουρος αναφέρει ότι αυτά που οι πολλοί πιστεύουν για τους θεούς είναι ανόητα γιατί οι θεοί είναι μακάρια όντα.  Στην επιστολή του προς τον Μενοικέα, ο Επίκουρος γράφει ότι «εφόσον ο θεός είναι ένα ζώο (ον) άφθαρτο και μακάριο (ευτυχισμένο) ασεβής δεν είναι αυτός που αδιαφορεί για τους θεούς των πολλών αλλά εκείνος που δέχεται όσα νομίζουν οι πολλοί για τους θεούς.» Θεωρούσε λοιπόν ο Επίκουρος ότι αν δεν ασχολείσαι με τους θεούς είναι καλύτερα παρά να τους φορτώνεις με ιδιότητες που είναι αταίριαστες προς τέτοια μακάρια όντα.

 Οι Επικούριοι ήταν τόσο άθεοι, όσο και οι Βουδιστές και όσο κάποιοι από τους πρώτους χριστιανούς.  Όλοι αυτοί πίστευαν στην ύπαρξη των θεών, ως συμβολισμούς των φυσικών δυνάμεων, σεβόταν τους θεούς και δεν είχαν καμία διάθεση να τους πολεμήσουν ή να τους συκοφαντήσουν ως δαίμονες. Αυτό που έλεγαν ήταν πως ο άνθρωπος οφείλει με τα δικά του μέσα να παλέψει την ανθρώπινη μοίρα του και όχι με το να εύχεται στους θεούς. Τόνιζαν ακόμα πως ένας σοφός άνθρωπος που έχει κατακτήσει τον εαυτό του τον ζηλεύουν ακόμα και οι θεοί.

 Ο άνθρωπος που θα επιδοθεί στην φιλοσοφία και θα αφήσει πίσω του όσα του λένε οι θρησκείες για τους θεούς και την κόλαση και τον παράδεισο θα ζήσει χωρίς φόβο με αταραξία. Αυτή είναι η διδασκαλία του Επίκουρου, η οποία στράφηκε εναντίον των ιερατείων, όπως το ίδιο έκανε ο Βούδας και ο Χριστός.  Οι φιλόσοφοι αυτοί στράφηκαν εναντίον της διδασκαλίας των ιερατείων και όχι εναντίον των θεών.

Γι αυτό καταλήγει ο Επίκουρος στην επιστολή του προς τον Μενοικέα, λέγοντας: «Αυτά να μελετάς μέρα και νύκτα και ποτέ μια οπτασία ή ένα όνειρο δεν θα διαταράξει την ηρεμία σου και θα ζήσεις ως θεός ανάμεσα στους ανθρώπους, γιατί τότε δεν θα μοιάζει με ένα θνητό ζώο ο άνθρωπος με τόσα αθάνατα αγαθά.»

 Τα ίδια με τον Επίκουρο λέει και ο Βούδας. «Μη ζητάτε τίποτε από τους ανίσχυρους θεούς. Μην προσεύχεσθε, αλλά μάλλον ενεργείτε, γιατί το σκοτάδι δεν θα φωτισθεί. Μην ζητάτε τίποτε από την σιωπή, δεν πρόκειται ν’  ακούσει, ούτε να μιλήσει.

Εκείνος που οι αισθήσεις του αναπαύονται, σαν καλοδαμασμένα άλογα, από αυτά που τα οδηγεί εκείνος που έβγαλε από πάνω του κάθε ιδέα του εγώ, που ελευθερώθηκε από κάθε λάθος, ακόμη και η θεοί τον ζηλεύουν.

 Ζούμε σε τέλεια χαρά εμείς που τίποτα δεν μας ανήκει. Η χαρά είναι η τροφή μας καθώς είναι στους ακτινοβολούντας θεούς.»

Βούδας, ο φωτισμένος.

 Εκείνος που θα φωτισθεί και θα γνωρίσει τον εαυτό του θα ζήσει χωρίς φόβο, χωρίς τίποτα να διαταράξει την ευτυχία του. Οι θεοί δεν τον φοβίζουν, ούτε χρειάζεται την βοήθεια τους με συνεχή προσευχή.

 Ένας είναι ο θεός του καθενός από μας κάτοικος της καρδιάς μας και σε αυτόν οφείλομαι την προσοχή μας. Όπως λέει και ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην πρώτη επιστολή του, ο θεός της καρδιάς μας είναι ο μεγαλύτερος από όλους τους θεούς του κόσμου και γνωρίζει τα πάντα. Αυτός είναι ο μόνος δάσκαλος για τον κάθε άνθρωπο, ο δικός του Κρίσνα (Χριστός), ο δικός του θεός.

 Αυτό το Ένα δεν υπάρχει, λέει ο Καζαντζάκης. Αυτό το Ένα βρίσκεται πέρα από την ύπαρξη και την ανυπαρξία… λένε οι σοφοί όλου του κόσμου. Αν ο κόσμος μας υπάρχει αυτό δεν υπάρχει, κι αν ο κόσμος μας δεν υπάρχει αυτό υπάρχει. Αυτός είναι ο Ενας θεός, για τον οποίο η ερώτηση αν υπάρχει ή όχι, δεν μας προσφέρει καμία απάντηση.

Ο ΕΝΟΘΕΙΣΜΟΣ

 Η σημερινή πεποίθηση ότι οι Ιουδαίοι ανακάλυψαν την ιδέα του ενός θεού είναι πέρα για πέρα αναληθής και έχει επιβληθεί δια της βίας στην ανθρωπότητα ως μια πλάνη, η οποία είναι ο θεμέλιος λίθος του θρησκευτικού ολοκληρωτισμού.  Σε όλες τις αρχαίες θρησκείες ανακαλύπτεις την ιδέα του ενός θεού που δημιούργησε το σύμπαν. Ενός θεού που στέκει μακριά από τις κοσμικές μεταβολές, αιώνιος και ανεξιχνίαστος.  

Ένας ύμνος από την Ριγκβέδα των Ινδών αναφέρει γι αυτόν τον θεό:

«Το χρυσό έμβρυο αναπτύχθηκε στην αρχή, όταν γεννήθηκε έγινε ο μοναδικός κύριος των πραγμάτων. Συγκρατεί τον ουρανό και την γη. Ποιος είναι τούτος ο θεός, για να τον υπηρετήσουμε με την θυσία μας;

 Αυτός που δίνει πνοή και δύναμη, που στις οδηγίες του συμμορφώνονται ακόμη και οι θεοί, αυτός που σκιά του είναι ο θάνατος και ο μη θάνατος. Ποιος είναι τούτος ο θεός για να τον υπηρετήσουμε με την θυσία μας;»

 Θα μπορούσε εύκολα ένας χριστιανός να πεί, ο άγνωστος αυτός θεός είναι ο Χριστός. Ένας Ιουδαίος θα έλεγε ότι είναι ο Γιαχβέ.  Ένας Ινδός θα έλεγε όμως ότι είναι ο Κρίσνα, ο γιός της Δεβάκι, ενώ για ένα Έλληνα ο θεός αυτός είναι ο Δίας κυρίως με τη μορφή του Διονύσου.

 Αυτή είναι η διαφορά της θρησκείας από την φιλοσοφία. Οι θρησκείες δίνουν μορφή στην υπέρτατη αλήθεια, την ονομάζουν και την κατακτούν με την πίστη. Η φιλοσοφία όμως δεν σταματάει να αναρωτιέται, ούτε παραδέχεται κάτι χωρίς αποδείξεις ή χωρίς χρήση της λογικής.

  Όταν λοιπόν οι φιλόσοφοι λένε ότι ο θεός δεν έχει ανθρώπινη μορφή, ούτε όνομα κανένα μπορεί να βρεθεί γι αυτόν, οι θρησκείες ανακαλύπτουν τον μοναδικό θεό πάνω στη γη, χαρίζοντας του ανθρώπινη μορφή και ονόματα. Για τους φιλοσόφους όμως είναι σημαντικό δεδομένο η ακατάληπτη και μυστήρια ουσία του ενός πρωταρχικού όντος.   Αυτό είναι η απόλυτη ύπαρξη, το ακίνητο και αμετάβλητο ον των φιλοσόφων. Οι Ινδοί το ονομάζουν Βράχμα, οι Κινέζοι το λένε Ταό, οι  Έλληνες φιλόσοφοι το ονόμασαν ανάλογα με την αίρεση τους, Αγαθό οι πλατωνικοί, Λόγο οι Στωϊκοί, μα όλοι το έλεγαν, Ον. Το ον, αυτό που πραγματικά υπάρχει ή άμα θέλει δεν υπάρχει. Λέγεται μάλιστα ότι η φιλοσοφία των Ελλήνων είναι κατά βάση οντολογική. Κυρίαρχη ιδέα του ελληνικού πνεύματος είναι ότι τα πάντα είναι ένα, ότι αυτό που υπάρχει είναι το υπέρτατο ον, το οποίο βρίσκεται πέρα από την ύπαρξη και την ανυπαρξία, πέρα από τον κόσμο των αντιθέτων. 

  

  Τι είναι όμως το ον; Ο μοναδικός θεός των Ινδών, το Βράχμα όπως το αποκαλούσαν, είναι από τη φύση του άγνωστο, είναι ένα μυστήριο. Το Ταό των κινέζων, είναι το άγνωστο ένα από το οποίο προέρχονται όλα όσα υπάρχουν. Αν καθορίσεις το άγνωστο ένα και του δώσεις όνομα και μορφή, τότε ξεφεύγεις πολύ από την έννοια που είχαν οι αρχαίοι σοφοί για αυτό. Γιατί η μορφή και τα ονόματα χαρακτηρίζουν μόνο όσα υπάρχουν στον χρόνο ενώ το αιώνιο ένα ον είναι αμετάβλητο. Γι’ αυτό η ελληνική φιλοσοφία δια στόματος του Σωκράτη αποφάνθηκε: εν οίδα, ότι ουδέν οιδα.

 Άλλος ύμνος της Ριγκβέδα λέει:

«Αυτό που μέσα του όλα εδώ κάτω συγκεντρώνονται και διασκορπίζονται, αυτό που πάνω του όλοι οι θεοί έχουν την έδρα τους, είναι αυτό που ήταν και θα είναι, είναι αυτό το ίδιο, μέσα στο αδιάφθορο, το υπέρμαχο στερέωμα.

Τίποτα άλλο δεν είναι τόσο μεγάλο όσο Αυτό, ούτε πιο κρυφό, τούτο το Μοναδικό Μυστήριο, είναι Αυτό, που είναι η Τάξη και η Αλήθεια, το υπέρτατο Βράχμα των ποιητών!

Το σχήμα του δεν ανήκει στην περιοχή της οράσεως, έτσι κανείς δεν θα το δεί με τα μάτια του, πληροφορούμεθα γι αυτό από την καρδιά, τη νόηση, αυτοί που το γνωρίζουν γίνονται αθάνατοι.»

Τον μοναδικό αυτό θεό, είτε στην θρησκεία, είτε στη φιλοσοφία, δεν θα τον δεις με τα μάτια σου, ούτε θα τον ακούσεις με τα αυτιά σου, όμως πληροφορούμαστε γι αυτόν από την καρδιά και το νου. Την αλήθεια αυτή παραδίδει και ο θεολόγος των Ελλήνων Ορφέας στον γιό του Μουσαίο.

«Αφού στρέψεις τα βλέμματα σου προς τον θείον λόγον, να διαμένεις πλησίον αυτού, κατευθύνων προς αυτόν το νοερόν κάλυμμα της καρδιάς σου, και βάδιζε καλώς εις τον δρόμον σου, και παρατήρει τον ένα και μόνο πλάστην του κόσμου, που είναι αθάνατος.»

«Εις δε λόγον θείον βλέψας, τούτω προσέδρευε, ιθύνων κραδίης νοερόν κύτος, ευ δ’ επίβαινε ατραπού, μούνον δ΄εσόρα κόσμοιο τυπωτήν αθάνατον.»

 Η φιλοσοφία, αναλύοντας την ύπαρξη του σύμπαντος, έχει κάνει ένα σαφή διαχωρισμό. Από την μια έχουμε τον γεννημένο και μεταβαλλόμενο κόσμο που υπάρχει μέσα στον χρόνο και από την άλλη το αγέννητο και αμετάβλητο ον που υπάρχει στην αιωνιότητα.

 Αυτός ο διαχωρισμός αναπαράγεται στον κόσμο, έτσι έχουμε από την μια τις ουράνιες υπάρξεις, οι οποίες είναι δημιουργημένες σύμφωνα με το αιώνιο και αμετάβλητο ον και τις γήινες οι οποίες είναι μεταβαλλόμενες και θνητές. Ο ουρανός είναι εικόνα του αιώνιου όντος και η γη είναι η εικόνα του μεταβαλλόμενου χρονικού όντος. Και τα δύο όμως αυτά μέρη, ο ουρανός και η γη, δεν είναι παρά ο συνολικός εκδηλωμένος κόσμος. Ακόμα και τα άστρα, οι πλανήτες, ίσως κάποια μέρα καταστραφούν και ξαναγεννηθούν. Οπότε η αιωνιότητα των ουρανίων σωμάτων είναι εικόνα μόνο της πραγματικής αιωνιότητας του όντος. Λέμε ότι μόνο ο βράχος είναι αιώνιος, αλλά αυτό είναι μια σχετική δήλωση η οποία αφορά τις συνθήκες στη γήινη ζωή μας. Γιατί ξέρουμε ότι ούτε ο βράχος είναι αιώνιος, ούτε ο ήλιος, αλλά όλα όσα γνωρίζουμε κάποια μέρα θα καταστραφούν.

 Στον ενοθεϊσμό λοιπόν το υπέρτατο και ακατάληπτο ΟΝ υπάρχει πέρα από την ύπαρξη και την ανυπαρξία, σε ένα χώρο που ο ανθρώπινος νους αδυνατεί να εισχωρήσει, χωρίς την μεσολάβηση της καρδιάς. Το υπέρτατο ένα είναι μέρα και νύχτα, είναι φως και σκότος, είναι ουρανός και γη, είναι άνδρας και γυναίκα. Αυτός ο μοναδικός θεός του ενοθεϊσμού δεν είναι εχθρός κανενός πλάσματος ή φυσικής δυνάμεως αλλά υπάρχει και δεν υπάρχει μέσα σε όλα τα πλάσματα. Υπάρχει μέσα στον ζωντανό άνθρωπο σαν ουρανός και θεϊκή πνοή και αποτραβιέται στην ανυπαρξία όταν το εκδηλωμένο ανθρώπινο ον φτάσει στο τέλος της ζωής του. 

 Στον Ιουδαϊσμό, πολλοί θεοί δεν υπάρχουν, υπάρχουν όμως πολλές δυνάμεις, εξουσίες, Σεραφειμ, Χερουβειμ, Αρχαγγέλοι, Αγγέλοι και τα λοιπά. Στην Βίβλο όμως αναφέρονται και οι πολλοί θεοί.

 ΜΟΝΟΘΕΙΣΜΟΣ

  Αναφερόμενος στον μονοθεϊσμό πρέπει να μιλήσουμε πρώτα για την πλάνη του μονοθεϊσμού η οποία και είναι άγνωστη, καθώς οι μονοθεϊστικές θρησκείες έχουν επιβάλλει το λάθος για σωστό και το ψέμα για αλήθεια. Όπως αναφέραμε στην προηγούμενη παράγραφο, ο ΕΝΑΣ απόλυτος θεός είναι πέρα από τον κόσμο των αντιθέτων και υπάρχει μόνο ως η έκφραση της αρμονίας. Στον μονοθεϊσμό των Περσών, των Ιουδαίων και των χριστιανών,  ο Ένας θεός λαμβάνει πλέον την θέση του φωτός απέναντι στο σκοτάδι, της ύπαρξης της ζωής απέναντι στην ανυπαρξία του θανάτου. Ο θεός των Περσων Αχούρα Μάζντα, ο Γιαχβέ Σαββαώθ των Ιουδαίων ή ο Χριστός των χριστιανών είναι ο θεός του φωτός ο οποίος καταδιώκει τον αντίπαλο θεό, το σκότος και τον θάνατο. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι αυτό που αποκαλούν μονοθεϊσμό είναι στην πραγματικότητα δυϊσμός, καθώς υπάρχουν στην φύση δύο αντίθετες δυνάμεις, εκείνη του καλού θεού και εκείνη του κακού Σατανά. Η πραγματικότητα αυτή του διχασμένου κόσμου των μονοθεϊστών, εκφράζεται ολοκληρωτικά με την άποψη ότι μόνο ο καλός θεός του φωτός υπάρχει πραγματικά ενώ όλοι οι υπόλοιποι θεοί είναι ψεύτικοι και μάλλον κακοδαίμονες, υπηρέτες του αντιπάλου του θεού, δηλαδή του διαβόλου.

 Ο ψαλμωδός αναφωνεί, οι θεοί των εθνών δαιμόνια και ο ευαγγελιστής Ιωάννης θεωρεί ότι η γη εν τω πονηρώ βρίσκεται. Ο κόσμος των μονοθεϊστών υπάρχει ως κτίσμα έξω από την ενέργεια του απόλυτου Όντος και γι αυτό η φύση θεωρείται δαιμονική. Ακόμα και ο άνθρωπος ως πλάσμα της φύσεως, πρέπει σύμφωνα με τους χριστιανούς μονοθεϊστές να απορρίψει την φύση μέσα του, δηλαδή την θνητότητα του, δηλαδή τον ίδιο τον Σατανά κι αυτό θα το πετύχει βαπτιζόμενος στο όνομα του θεού του φωτός Σαββαώθ.

 Ο μονοθεϊστής έτσι απορρίπτει την μισή φύση του, την σκοτεινή του πλευρά, την οποία θεωρεί αντίπαλο του θεού. Αυτή η κατανόηση διευρύνει τον διαχωρισμό των αντιθέτων αντί να ενώνει τα αντίθετα σε μια αρμονική κοσμική αποκατάσταση, σύμφωνα με την ιδέα του απόλυτου όντος που υπάρχει πέρα από το καλό και το κακό.

 Η θεραπεία αυτής της παρανόησης η οποία έχει επιβληθεί δια της βίας ως μοναδική αλήθεια, είναι η κατανόηση της πραγματικότητας, η οποία θέλει ΕΝΑ θεό αόρατο και αιώνιο, δίχως όνομα και μορφή, όπως ακριβώς τον περιγράφουν οι αρχαίες φιλοσοφίες και οι αρχαίες θρησκείες. Είναι δηλαδή απαραίτητο σαν άνθρωποι να πάψουμε να είμαστε διχασμένοι απορρίπτοντας την φύση μας και την εκδήλωση της φύσεως, η οποία παρουσιάζεται με τις πολλές μορφές των αντιθέτων.

Ο μονοθεϊσμός εκφράζεται με δύο τρόπους στην κοινωνική του κατασκευή. Πρώτα ο μοναδικός θεός εξουσιάζει πλήρως τους πιστούς του και δεύτερον προσπαθεί με κάθε τρόπο να επεκτείνει αυτή την κυριαρχία στους υπόλοιπους λαούς της γης. Προφανώς ως σύλληψη η ιδέα του μονοθεϊσμού δεν είχε άλλο σκοπό παρά να επιβάλλει ένα τύραννο πάνω στην ανθρωπότητα. Η υπερβολή της αγαθότητας αυτού του μοναδικού θεού εκφράζεται με την υπερβολή των εγκλημάτων που διαπράττει. Ο μοναδικός θεός, εγκληματεί εναντίον των άλλων λαών αλλά και εγκληματεί εναντίον του λαού του.

 Η θεραπεία λοιπόν από την βιαιότητα του μονοθεϊστικού ηλιακού θεού είναι  η γνώση της αλήθειας τους Ενός απόλυτου όντος, όπως το περιγράφουν οι αρχαίες θρησκείες και φιλοσοφίες. Οι Ινδοί μπορούν να αναγνώσουν την αλήθεια στις Βέδες.

 «Είμαι η παγκόσμια θεότητα, πανταχού παρούσα, που εισδύει μέσα σε όλα τα όντα. Βρίσκομαι πάνω από τον ουρανό, πέρα από τη γη, κι αυτό που είναι το μεγάλο Ένα, αυτό είμαι εγώ. Κάνω πόλεμο για τους λαούς εναντίον των εχθρών τους και διασχίζω τον ουρανό και τη γη. Εκείνος που τρώει τροφές με την μεσολάβηση μου, καθώς και εκείνος που βλέπει, που αναπνέει, που ακούει χάρη σε μένα, και μολαταύτα δεν με γνωρίζει, είναι χαμένος.»

 Οι Κινέζοι μπορούν να αναγνώσουν τα δικά τους κείμενα τα οποία περιγράφουν την αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα.

 «Ο ουρανός και η γη είναι τα μεγάλα πράγματα με μορφή, το γιν και το γιανκ είναι οι μεγάλες αναπνοές και το ΤΑΟ είναι αυτό που τα αγκαλιάζει όλα ανεξαιρέτως. Αυτό όμως δεν είναι παρά ένα όνομα που του δίνουμε για να δείξουμε πως είναι μεγάλο. Με τί όμως μπορείς να το συγκρίνεις; Να μιλάς γι’ αυτό και να του δίνεις ένα όνομα που δεν είναι παρά μιά λέξη σα σκύλος ή άλογο είναι να απομακρύνεσαι πολύ.» ΤΣΟΥΑΝΚ ΤΣΟΥ  Κεφάλαιο 25  Ο Τσε Γιαγκ

Το Ταό που μπορεί να ονομασθεί δεν είναι το πρωταρχικό Ταό κι αυτό που μπορεί να ειπωθεί με λέξεις δεν είναι το άπειρο Ταο. Από το ανώνυμο ξεπήδησαν ο ουρανός και η γη και το ονομασμένο είναι η μητέρα όλων των πραγμάτων. (ταο τε κινγκ)

 Ακόμα και οι χριστιανοί μπορούν να αναγνώσουν την αλήθεια μέσα στα δικά τους κείμενα για τον ανώνυμο θεό των όλων ο οποίος είναι φυσικά διαφορετικός από τον επώνυμο θεό του Ισραήλ, τον Γιαχωβά, Σαββαώθ, Αλλάχ.

Όνομα εστί σημασια ενός των πολλών. Όθεν ανόητον εστι το νομίζειν τον Θεόν, ένα όντα και μόνον, άλλον έχει όνομα. Το γαρ Θεός τούτο σημαίνει, τον άναρχον, τον τα πάντα ποιήσαντα δια τον άνθρωπο. Αγιος Αντώνιος Φιλοκαλία Παραινέσεις ρξβ΄

Για να καταστήσουμε σαφές λοιπόν το πρόβλημα, πρέπει να διευκρινίσουμε τί ακριβώς συμβαίνει. Οι αρχαίοι ενοθεϊστές γνωρίζουν ένα απόλυτο ον ως θεό το οποίο βρίσκεται εξω από τον κόσμο των αντιθέτων αλλα εκφραζόμενο με τις αντιθέσεις. Οι μονοθεϊστές όμως λαμβάνουν το ένα αντίθετο, το φως, την ζωή, τον ήλιο, το χαρακτηρίζουν θεϊκό και αφήνουν το άλλο αντίθετο ως την έκφραση του Σατανά, του διαβόλου,  του δικέρατου σεληνιακού θεού. Η πραγματικότητα του διπλού κόσμου εμφανίζεται στην φύση και το σύμπαν αλλά αν απομονωθεί ως η μοναδική αλήθεια, αγνοεί την ενότητα και την έκφραση της ενότητας αυτής μέσα στην πολλαπλότητα των μορφών του Όντος ως υπέρτατη αρμονία.

 Στην πορεία του ανθρώπου προς την κατανόηση του εαυτού, ο μονοθεϊσμός είναι απαραίτητος για την κατανόηση της δυνάμεως του εσωτερικού θεού. Όταν ο άνθρωπος επικοινωνήσει με τον εαυτό του, καμία άλλη θεότητα ή πνεύμα δεν μπορεί να τον διαφωτίσει παρά μόνο ο εντός του δαίμων. Αυτή είναι η έννοια του μονοθεϊσμού, η οποία δηλώνει ότι κανένας θεός του ουρανού ή της γης, δεν μπορεί να σε ενημερώσει για την αλήθεια σου, παρά μόνο ο εντός σου δαίμων. Η υπακοή που οφείλουμε σε αυτόν τον Θεό εντός μας είναι απαραίτητη και η μόνη που θα μας προχωρήσει προς την κατανόηση του δικού μας πνεύματος αλλά και του πνεύματος του κόσμου όλου. Μετά λοιπόν την αθεϊστική στάση μας, όπου απορρίπτουμε τις πλάνες των εξωτερικών θεών, προχωράμε με τον αυστηρό μονοθεϊσμό του εσωτερικού θεού, του ήλιου που φωτίζει τα σκοτάδια μέσα μας. Η διχασμένη ανθρώπινη φύση, σε μέσα κι έξω αλλά και η πολυδιάστατη πραγματικότητα ενώνονται στην δύναμη του ενός θεού που κατοικεί στην καρδιά των ανθρώπων αλλά και όλων των πλασμάτων και στην καρδιά του σύμπαντος κόσμου. Ο μόνος τρόπος να πλησιάσουμε αυτόν τον θεό είναι να τον ανακαλύψουμε μέσα μας. Αυτό είναι το νόημα του μονοθεϊσμού και αυτή η σωστή κατανόηση του. Αν αντίθετα περιοριστούμε στην διαμάχη με τους έξω θεούς ή στην διαμάχη με τον θεό του κόσμου, θα έχουμε ξεφύγει από τον δρόμο μας προς την καρδιά μας. Αυτή είναι η αλήθεια του μονοθεϊσμού και οποιος μετατρέπει τον μονοθεϊσμό σε ένα πόλεμο αντιθέτων, σε ένα δυϊσμό, απομακρύνεται πολύ από το μονοπάτι.

Εδω οι φωτεινοί θεοί του Ολύμπου.

 ΠΟΛΥΘΕΙΣΜΟΣ

Για τους θεούς τι να πούμε εμείς οι άνθρωποι, που τόσα λίγα μπορούμε να καταλάβουμε από τον κόσμο γύρω μας, εφόσον ούτε οι αισθήσεις μας είναι τέτοιες που μπορούν να τους συλλάβουν, ούτε ο χρόνος που έχουμε στην διάθεση μας είναι αρκετός για να κατανοήσουμε τέτοια πνευματικά όντα. Αυτή ήταν η θέση των περισσότερων Ελλήνων φιλοσόφων, οι οποίοι ακόμα και όταν θεωρούσαν ότι πρωταρχική σημασία έχει η ανθρώπινη σκέψη και πράξη, όπως έκαναν οι Επικούριοι, παραδεχότανε την ύπαρξη των θεών και ποτέ δεν πρότειναν ένα πόλεμο εναντίον τους. Άλλωστε τα πάντα είναι πλήρη θεών και δαιμόνων, όπως έλεγε ο Θαλής ο Μιλήσιος.

 Η πραγματικότητα του υλικού σύμπαντος εκφράζεται μέσα από πολλές συμπαντικές δυνάμεις και δεν περιορίζετε σε μία ή σε ένα ζεύγος αντιθέτων. Αυτός ο πολυθεϊσμός είναι το κόκκινο πανί για τον ταύρο του μονοθεϊσμού. Για τους μονοθεϊστές οι πολλοί θεοί είναι είδωλα, θεοί των εθνών και δαιμόνια κακά. Οι αρχαίοι όμως ενοθεϊστές θεωρούν πως οι πολλοί θεοί είναι η έκφραση του μοναδικού θεού στην υλική πραγματικότητα. Κάθε θεός είναι η μορφή του Κρίσνα αναφέρει η Μπαγκαβαντ Γκιτα των Ινδών. Κάθε θεός είναι η έκφραση του Ταο σύμφωνα με τους Κινέζους Ταοϊστές. Κάθε θεός είναι η έκφραση του συμπαντικού Λόγου σύμφωνα με την ελληνική φιλοσοφία.

 Η διαφορά μεταξύ των ενοθεϊστικών και μονοθεϊστικών θρησκειών είναι στην στάση τους απέναντι στους πολλούς θεούς. Οι ενοθεϊστές Έλληνες, Κινέζοι και Ινδοί, δέχονται την ύπαρξη πολλών θεών, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν στοιχεία και υποστάσεις του εκδηλωμένου κόσμου.

Οι μονοθεϊστές όμως πιστεύουν ότι ο εκδηλωμένος κόσμος είναι ένα δημιούργημα του θεού. Κάθε υλικό σώμα κατά κάποιο τρόπο διοικείται από δύο δυνάμεις. Την κτιστή ενέργεια του θεού, η οποία κάποια στιγμή επαναστατεί εναντίον του θεού και ως δαιμονική έχει προσωπική άποψη και την άκτιστη ενέργεια του θεού, την αγγελική, η οποία επιστατεί πάνω από τα φαινόμενα ως η θεϊκή θέληση. Σύμφωνα με αυτή την κατανόηση όλοι οι θεοί του κόσμου είναι δαιμόνια και μόνο οι άγγελοι είναι καλά πνεύματα.  

Στον Ιουδαϊσμό, πολλοί θεοί δεν υπάρχουν, υπάρχουν όμως πολλές δυνάμεις, εξουσίες, Σεραφειμ, Χερουβειμ, Αρχαγγέλοι, Αγγέλοι και τα λοιπά. Την ύπαρξη των πολλών θεών δέχεται και η βίβλος, εφόσον τους αναφέρει στη Γεννεση και στους Ψαλμους. Όταν ο Αδάμ έφαγε τον απαγορευμένο καρπό έλαβε την γνώση, Και είπε ο Κύριος ο Θεός, ιδού ο Αδάμ έγινε σαν ένας από εμάς ας τον διώξουμε μη φάει και από το δέντρο της ζωής και γίνει αθάνατος. Ο Θεός της Βίβλου αναφέρεται από τον Δαβίδ στους Ψαλμούς ως Θεός Θεών.  (ΨΑΛΜΟΙ – 50)  Οι Ιουδαίοι όμως θεωρούν τους Θεούς ως κατώτερους αγγέλους, όπως και το Κοράνι, το οποίο αναφέρει πως οι άγγελοι δημιούργησαν τον κόσμο κάτω από την θεϊκή εξουσία. (ΚΟΡΑΝΙ - Η ΒΟΥΣ - 27 Εκείνος έπλασε μέσω εμας όσα υπάρχουν στην γη.) Οι χριστιανοί αποδεχόμενοι το δόγμα της αγίας τριάδος, αποδέχονται τον πρώτο πληθυντικό αριθμό, ο οποίος είναι το τρία, αποδεχόμενοι έτσι την πολλαπλότητα ως έκφραση του θεού. Το σύμπαν δεν υπάρχει μονάχα σαν μια ουσία θεϊκή απομακρυσμένη από τον υλικό κόσμο. Το σύμπαν υπάρχει ως η αρμονία των αντιθέτων εκφρασμένη μέσα στην πολλαπλότητα και η αρμονία είναι ο ενοποιός συμπαντικός Λόγος. Το ένα είναι η ενοποιός μονάδα, το δύο είναι ο κόσμος των αντιθέτων και το τρία είναι αρχή μέση και τέλος, εκεί που όλα εκδηλώνουν την αρμονία μέσα στην πολλαπλότητα. Το μυστήριο του σύμπαντος κόσμου είναι πως το ένα υπάρχει ως πολλά και πως τα πολλά υπάρχουν ως ένα.  Οι πολλοί θεοί υπάρχουν ως η εκδήλωση της υπερούσιας μονάδος. Ο Κρισνα μπροστά στον Αρτζούνα.

 Ο Κρίσνα λέει στον Αρτζούνα στο βιβλίο της Μπαγκαβάντ Γκιτά.

«Θ. 23 Αυτοί που κάνουν θυσίες σε άλλες θεότητες με λατρεία και πίστη, κάμουν θυσίες και σε Μένα, ω γιέ του Κούντι, αν και τούτο δεν γίνεται με τον αληθινό νόμο.

24. Εγώ είμαι εκείνος που δέχεται όλες τις θυσίες και είμαι ο Κύριος τους, όμως δεν με γνωρίζουν μέσα στις αληθινές αρχές και για τούτο πέφτουν.

25 Αυτοί που λατρεύουν τους θεούς, στους θεούς πηγαίνουν. Στους προγόνους πηγαίνουν όσοι λατρεύουν τους προγόνους. Στα πνεύματα των στοιχείων πηγαίνουν εκείνοι που θυσιάζουν στα πνεύματα των στοιχείων. Όμως εκείνοι που εμένα λατρεύουν σε Μένα έρχονται.»

Ο Κρίσνα είναι ο μοναδικός θεός και αυτός διδάσκει την γιόγκα στον Αρτζούνα. Του λέει να διαλογισθεί στην καρδιά του, να στυλώσει το νου του στην κορυφή του κεφαλιού του.  Αυτό που είναι όμως σημαντικό για τον Κρίσνα είναι να καταλάβει ο Αρτζούνα πως όλες οι υπάρξεις, θεοί και θνητοί, καλοί και κακοί, είναι ο Ενας Θεός, ο Κρίσνα.

«IA. 15. Βλέπω όλους μαζί τους θεούς μέσα στο σώμα Σου, ω Θεέ, και ομάδες από ποικίλα όντα και τον Βράχμα, τον Κύριο, τον δημιουργό καθισμένο μέσα στο λωτό και τους ρισί (προφήτες) και τη φυλή των θεϊκών φιδιών.

ΙΓ. 28 Βλέποντας τον Κύριο σαν τον πνευματικό κάτοικο μέσα σε όλες τις δυνάμεις, σε όλα τα πράγματα και σε όλα τα όντα, δεν πληγώνει ο ίδιος τον ίδιο του τον εαυτό, και έτσι φθάνει στην υπέρτατη κατάσταση.

ΙΗ. 61 Ο Κύριος βρίσκεται στην καρδιά όλων των υπάρξεων, ω Αρζούνα, και τις κάμει να περιστρέφονται με μηχανικό τρόπο μέσω της ύλης με την οποία είναι κατασκευασμένες.»

Η βασιλεία των ουρανών είναι μέσα σου εκεί που κατοικεί ο ένας θεός της καρδιάς σου.

  ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 Κάποτε στον πόλεμο των Ασούρας (δαιμόνων σύμφωνα με την Ινδική θρησκεία ) εναντίον των Ντέβας ( των φωτεινών θεών)  οι σκοτεινοί δαίμονες ήταν έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο. Τότε οι θεοί έτρεξαν τρομαγμένοι στην μεγάλη μητέρα, την Ντούργκα. Η θεά Ντούργκα, συμβολίζει την δύναμη όλων των φωτεινών θεών γιατί έχει δημιουργηθεί από το φως του κάθε θεού. Εκείνη είναι όλο το φως του κόσμου σε ένα πρόσωπο. Εκείνη κατατρόπωσε όλους τους δαίμονες.

 Στην ινδία τους δαίμονες τους αποκαλούν Ασούρας, όπως δηλαδή λένε τα καλά πνεύματα οι Πέρσες. Στην Περσική θρησκεία αποκαλούν τους κακούς δαίμονες Ντέβας, όπως αποκαλούν τους φωτεινούς θεούς οι Ινδοί. Κατά τον ίδιο τρόπο ο Ιουδαιοπερσικός μονοθεϊσμός αποκαλεί τα κακά πνεύματα δαίμονες και θεωρεί όλους τους θεούς των Ελλήνων και Ρωμαίων ως κακούς δαίμονες. Γι αυτή την καταστροφή της πραγματικότητας οφείλεται το εθνικιστικό μίσος και όχι μια κάποια αλήθεια που ανακάλυψαν οι μονοθεϊστές. Μόνο το μίσος εναντίον του πλησίον, το μίσος εναντίον του απίστου, μόνο αυτό είναι που δημιουργεί αυτή την εσφαλμένη κατανόηση, οδηγώντας τους μονοθεϊστές μακριά από την παγκόσμια αλήθεια και μακριά από τον εαυτό τους.

 Εναντίον των θεών, σύμφωνα με τις αρχαίες θρησκείες και μυθολογίες, πολεμούσαν πάντα οι κακοί δαίμονες. Στην ελληνική μυθολογία οι σκοτεινές δυνάμεις συμβολίζονται με τους Τιτάνες. Αυτή όμως η μάχη εξυπηρετεί τον συμβολισμό των δυνάμεων του σύμπαντος, όπου το φως πολεμάει με το σκοτάδι. Οι Τιτάνες είναι τα παιδιά της Γης. Το ζητούμενο σε αυτούς τους μυθικούς πολέμους όπου συμβολίζονται οι κοσμικές δυνάμεις είναι η αρμονία και η ισορροπία. Μια ανθρώπινη θρησκεία που τάσσεται εναντίον όλων των θεοτήτων, δεν μπορεί παρά είναι πονηρό κατασκεύασμα αυτών των σκοτεινών δαιμόνων.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ

  

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ

ΠΡΟΣ ΜΕΝΟΙΚΕΑ

Πρώτα τον Θεό πρέπει να τον θεωρείς ως ένα ον μακάριο και αθάνατο. ασεβης δεν είναι εκείνος που δεν πιστεύει στους λεγόμενους θεούς, αλλά εκείνος που θεωρεί πως οι θεοί είναι έτσι όπως οι πολλοί νομίζουν.

123. Πρῶτον μὲν τὸν θεὸν ζῷον ἄφθαρτον καὶ μακάριον νομίζων͵

ἀσεβὴς δὲ οὐχ ὁ τοὺς τῶν πολλῶν θεοὺς ἀναιρῶν͵ [124] ἀλλ΄ ὁ τὰς τῶν πολλῶν δόξας θεοῖς προσάπτων

Ταῦτα οὖν καὶ τὰ τούτοις συγγενῆ μελέτα πρὸς σεαυτὸν ἡμέρας καὶ νυκτὸς πρός τε τὸν ὅμοιον σεαυτῷ͵ καὶ οὐδέποτε οὔθ΄ ὕπαρ οὔτ΄ ὄναρ διαταραχθήσῃ͵ ζήσῃ δὲ ὡς θεὸς ἐν ἀνθρώποις. οὐθὲν γὰρ ἔοικε θνητῷ ζῴῳ ζῶν ἄνθρωπος ἐν ἀθανάτοις ἀγαθοῖς.

Επιστολή Ιωάννου Α

3.20 οτι εαν καταγινώσκη ημων η καρδία, οτι μείζων εστιν ο θεος της καρδίας ημων και γινώσκει πάντα

4.4 υμεις εκ του θεου εστε, τεκνία, και νενικήκατε αυτούς, οτι μείζων εστιν ο εν υμιν η ο εν τω κόσμω.

ΒΙΒΛΟΣ

ΓΕΝΝΕΣΙΣ 3. 22  ΚΑΙ ΕΙΠΕ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΙΔΟΥ ΕΓΕΙΝΕΝ Ο ΑΔΑΜ ΩΣ ΕΙΣ ΕΞ ΗΜΩΝ ΕΙΣ ΤΟ ΓΙΝΩΣΚΕΙΝ ΤΟ ΚΑΛΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟΝ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΗΠΩΣ ΕΚΤΕΙΝΗ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΛΑΒΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥ ΞΥΛΟΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΦΑΓΗ ΚΑΙ ΖΗΣΗ ΑΙΩΝΙΩΣ

Και είπε ο Κύριος ο Θεός, ιδού ο Αδάμ έγινε σαν ένας από εμάς.

ΨΑΛΜΟΙ - 50o Κεφάλαιο ΨΑΛΜΟΣ ΤΟΥ ΑΣΑΦ

1  Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΛΑΛΗΣΕ ΚΑΙ ΕΚΑΛΕΣΕ ΤΗΝ ΓΗΝ ΑΠΟ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΗΛΙΟΥ ΕΩΣ ΔΥΣΕΩΣ ΑΥΤΟΥ

ΨΑΛΜΟΙ - 82o Κεφάλαιο 1  ΨΑΛΜΟΣ ΤΟΥ ΑΣΑΦ Ο ΘΕΟΣ ΙΣΤΑΤΑΙ ΕΝ ΤΗ ΣΥΝΑΞΕΙ ΤΩΝ ΔΥΝΑΤΩΝ ΑΝΑΜΕΣΟΝ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΘΕΛΕΙ ΚΡΙΝΕΙ

ΨΑΛΜΟΙ - 86o Κεφάλαιο  8  ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΙΟΣ ΣΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΚΥΡΙΕ ΟΥΔΕ ΕΡΓΑ ΟΜΟΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΣΟΥ

ΚΟΡΑΝΙ - 

Η ΒΟΥΣ

27 Εκείνος έπλασε μέσω εμας όσα υπάρχουν στην γη.

Η ΜΕΛΙΣΣΑ

2 Τη βουλήσει αυτού κατέρχονται οι Αγγελοι και το θείον Πνεύμα, εις όντινα αυτου θέλει, λέγει δε, «Κηρύττετε τοις ανθρώποις ότι ουκ εστίν άλλος Θεός πλην εμού. Φοβήθητε με.»

86 Θα εγείρωμεν 923 μάρτυρα εξ εκάστης φυλής, τότε δεν θα επιτραπεί τοις απίστοις η δικαιολόγησις, ούτε θα δεχθώμεν τοιαύτην.

88 Οι δε πολυθεϊσταί θα ίδωσιν εκείνους προς ους εξωμοίουν τον Θεόν και θα είπωσιν, «Κύριε, ιδού τα όντα άτινα ελατρεύσαμεν αντί σου». Τα όντα όμως θα ανακράξουν τότε, «ψεύδεσθαι».

91 Θα εγείρωμεν εκ του κόλπου της κάθε φυλής ένα μάρτυρα όστις θα καταμαρτυρήσει αυτών. Συ δε, Μωάμεθ είσαι ο μάρτυς των Αράβων.

ΒΟΥΔΑΣ

Μη ζητάτε τίποτε από τους ανίσχυρους θεούς. Μην προσεύχεσθε, αλλά μάλλον ενεργείτε, γιατί το σκοτάδι δεν θα φωτισθεί. Μην ζητάτε τίποτε από την σιωπή, δεν πρόκειται ν’  ακούσει, ούτε να μιλήσει.

Εκείνος που οι αισθήσεις του αναπαύονται, σαν καλοδαμασμένα άλογα, από αυτά που τα οδηγεί εκείνος που έβγαλε από πάνω του κάθε ιδέα του εγώ, που ελευθερώθηκε από κάθε λάθος, ακόμη και η θεοί τον ζηλεύουν.

Ζούμε σε τέλεια χαρά εμείς που τίποτα δεν μας ανήκει. Η χαρά είναι η τροφή μας καθώς είναι στους ακτινοβολούντας θεούς.

Μπαγκαβάτ Γκιτά

Θ. 23 Αυτοί που κάνουν θυσίες σε άλλες θεότητες με λατρεία και πίστη, κάμουν θυσίες και σε Μένα, β γιέ του Κούντι, αν και τούτο δεν γίνεται με τον αληθινό νόμο.

24. Εγώ είμαι εκείνος που δέχεται όλες τις θυσίες και είμαι ο Κύριος τους, όμως δεν με γνωρίζουν μέσα στις αληθινές αρχές και για τούτο πέφτουν.

25 Αυτοί που λατρεύουν τους θεούς, στους θεούς πηγαίνουν. Στους προγόνους πηγαίνουν όσοι λατρεύουν τους προγόνους. Στα πνεύματα των στοιχείων πηγαίνουν εκείνοι που θυσιάζουν στα πνεύματα των στοιχείων. Όμως εκείνοι που εμένα λατρεύουν σε Μένα έρχονται.

IA. 15. Βλέπω όλους μαζί τους θεούς μέσα στο σώμα Σου, ω Θεέ, και ομάδες από ποικίλα όντα και τον Βράχμα, τον Κύριο, τον δημιουργό καθισμένο μέσα στο λωτό και τους ρισί (προφήτες) και τη φυλή των θεϊκών φιδιών.

ΙΓ. 28 Βλέποντας τον Κύριο σαν τον πνευματικό κάτοικο μέσα σε όλες τις δυνάμεις, σε όλα τα πράγματα και σε όλα τα όντα, δεν πληγώνει ο ίδιος τον ίδιο του τον εαυτό, και έτσι φθάνει στην υπέρτατη κατάσταση.

ΙΗ. 61 Ο Κύριος βρίσκεται στην καρδιά όλων των υπάρξεων, ω Αρζούνα, και τις κάμει να περιστρέφονται με μηχανικό τρόπο μέσω της ύλης με την οποία είναι κατασκευασμένες.

65. Εμένα σκέψου, εμένα λατρεψε, σε εμένα θυσίαζε, εμένα να προσκυνάς και σε μένα θα έρθεις, σου χαρίζω την αλήθεια, γιατί είσαι ο αγαπημένος μου.

66 Ξέχασε κάθε θρησκευτικό ή ηθικό νόμο κι έλα προς εμένα το μόνο καταφύγιο.Μη λυπάσαι κι εγω θα σε απαλλάξω από κάθε αμαρτία.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ