Τι μας ενώνει και τι μας χωρίζει με τους αρχαίους;

Τι μας ενώνει και τι μας χωρίζει με τους αρχαίους; Γιατί αν είμαστε ίδιοι, εκείνοι οδηγούν ακόμα το ανθρώπινο είδος κει που εμείς καταντήσαμε ο περίγελος ακόμα και των βαλκάνιων; Θα ήθελα να σας διηγηθώ μία ιστορία και να σας κάμω μία πρόταση - πρόσκληση.  
Τέλος της δεκαετίας του 80. Διαβάζοντας το βιβλίο του Δ. Λιαντινη
"ο Νηφομανής", έμεινα σε εκείνη την διαπίστωση πως: "Για την ανθρωπότητα βγήκε ο ναός της, δηλαδή η κλασική Ελλάδα. Για την Ελλάδα όμως βγήκε το ιερό του ναού, δηλαδή η αττική τραγωδία." Συνεχίζει μερικές σελίδες παραπέρα:"Τι είναι ο ελληνικός ελληνισμός, δεν ξέρω αν ημπορεί κάποιος να το εξηγήσει. Τον διαισθάνουνται λέει ο Σεφέρης. Πώς; Από τι; Γιατί; Με τι; Πότε; Μπορεί από νεύματα, από χειρονομίες, από πράξεις που τις κατάπιε η σιωπή. Από τη Φωτονερόπετρα και τα έργα της. Εκείνα τα έργα που στον πυρήνα τους βρίσκεται η αττική τραγωδία." Προσέξτε. Φωτονερόπετρα, φως, νερό και πέτρα. Το κύριο στοιχείο που διαμορφώνει τον Έλληνα και τραγωδία, το αποτέλεσμα!
 Αν το διαβάσεις σωστά, δεν χρειάζεσαι. Λίγα χρόνια αργότερα, στο βιβλίο του "Τα Ελληνικά", ο δάσκαλος θα ξαναγράψει πως δεν θα κουραστεί να το καταθέτει, ότι η Αττική τραγωδία, είναι το ευγενικότερο δημιούργημα του ανθρώπου! Δεν τα έγραφε ο Λιαντίνης από ένα πάθος του για τις τραγωδίες όλα αυτά, το διαισθανόμουν. Μόνο που δεν γνώριζα τι το ξεχωριστό είχε η τραγωδία από ένα ποίημα του Πίνδαρου, της Σαπφούς, του Αρχίλοχου... μεγάλους ποιητές και θεατρικούς συγγραφείς, γνώρισε και αργότερα και μετά την αναγέννηση ο άνθρωπος, αλλά τραγωδούς (αν εξαιρέσουμε κάπως τον Καβάφη, ο οποίος αποτελεί μία ιδιαιτερότητα) δεν γνώρισε ποτέ ξανά. 
Κάποια στιγμή, έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο, από έναν άγνωστο τότε σε εμένα συγγραφέα, τον Βλάση Ρασσιά. Ήταν από εκείνα τα λίγα βιβλία που αποτέλεσαν έκπληξη, καθώς βρίσκεις πλούτο που δεν τον περίμενες πριν. 

Τίτλος του βιβλίου, "περί πατρώων θεών". Και λίγο μετά την μέση του βιβλίου... Ω ναι κατάλαβα είπε κάτι μέσα μου. Να τι ξεχωριστό είχαν ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης με όλους τους κατοπινούς. Μα τόσο απλό, πως δεν το είχα σκεφτεί! Είχαν άλλο κοινό! Ναι... Αν δεν μπορούσαν να γεμίσουν ένα θέατρο με 17000 ανθρώπους και να τους διδάξουν τραγωδία, ανταγωνιζόμενοι στο ποιος θα τους συγκινήσει περισσότερο, δεν θα ήταν τραγωδοί, αλλά ποιητές! Μοναχικοί εμπνευσμένοι άνθρωποι δηλαδή! Ακόμα παραπέρα τότες κατανόησα την αρχαιότητα και εκείνη την φοβερή φράση: "Οι αρχαίοι δεν έγραψαν, αλλά έζησαν". 

Τότες κατανόησα ότι και τους Μήδους δεν τους αντιμετώπισε ο Λεωνίδας, αλλά οι τριακόσιοι και στον Μαραθώνα δεν ήταν ο Μιλτιάδης, αλλά οι μαραθωνομάχοι! Και ο Θαλής, ο Σόλων, ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης, ο Επίκουρος, δεν ήταν κατασκεύασμα κάποιων υπερόντων όπως κάποιοι κουφιοκέφαλοι διαδίδουν, αλλά το στατιστικό αποτέλεσμα από μίας ξεχωριστής κοινωνίας ανθρώπων.
 Το επόμενο ερώτημα, τι τον έκανε ξεχωριστό εκείνο τον άνθρωπο, μπορούμε να το απαντήσουμε στο βιβλίο του Ρ. Λίβινγκστον "Το Ελληνικό Πνεύμα και η Σημασία του για μας": Η προσκόλληση μέχρι εμμονής εκείνων τον παράξενων ανθρώπων σε ένα σύστημα αξιών που οι ίδιοι ονόμαζαν αρετή!
Ακριβώς τούτη την αρετή, όπως την βίωναν εκείνοι οι πρόγονοί μας και όπως τους έκανε τόσο ξεχωριστούς, πραγματεύεται στο τελευταίο του βιβλίο ο συγγραφέας Βλάσης Ρασσιάς.
 Το βιβλίο του εξαιρετικό, καλαίσθητο και πολύ περιεκτικό, πραγματεύεται μέσα σε 96 σελίδες, τις παρακάτω Ελληνικές αρετές:
Η ΑΡΕΤΗ ΤΗΣ ΠΑΡΡΗΣΙΑΣ
Η ΑΡΕΤΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ - ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΙΑΣ
Η ΑΡΕΤΗ ΤΗΣ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ
Η ΑΡΕΤΗ ΤΗΣ ΧΡΗΣΤΟΤΗΤΟΣ
Η ΑΡΕΤΗ ΤΗΣ ΑΝΔΡΕΙΑΣ
Η ΑΡΕΤΗ ΤΗΣ ΑΓΧΙΝΟΙΑΣ
Η ΑΡΕΤΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΤΗΤΟΣ - ΦΙΛΙΑΣ
Η ΑΡΕΤΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΔΩΡΙΑΣ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΤΗΤΟΣ - ΧΑΡΙΣΤΙΚΟΤΗΤΟΣ
ΑΡΜΟΝΙΑ
ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ - ΕΥΘΥΤΗΣ - ΑΠΛΟΤΗΣ
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Η (ΠΛΑΤΩΝΟ-ΣΤΩΪΚΗ) ΙΕΡΑΡΧΗΣΗ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΟ ΓΕΜΙΣΤΟ - ΠΛΗΘΩΝΑ.
Για τους κατοίκους της Θεσσαλονίκης θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε την παρουσίαση του βιβλίου από τον ίδιο τον συγγραφέα, την Πέμπτη 16/1/2014 στο ξενοδοχείο imperial της οδού Αντιγονιδών. Θα έχουμε την ευκαιρία επίσης να συνομιλήσουμε μαζί του για τις αξίες εκείνων των ανθρώπων και για τον τρόπο που αυτές μπορούν να έχουν εφαρμογή στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία.