ΗΡΑΙΑ : ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ.

Τέσσερα χρόνια υφαίναμε κόρες στον αργαλειό μας τους στήμονες που απ’ τα αντιά –τεντώνουν οι αγνύθες μία τραβώντας πίσω μπροςμε τέχνη τον κανόνα
και μια περνώντας σταυρωτά για της ολύμπιας θεάς – να πλέξουμε το πέπλο…


Και να που τώρα έφθασε – πάλι η γιορτή της Ήρας
κι όλες πομπή ας κάνουμε – κι όλες μαζί ας πάμε
μα πρώτα ας ξεχωρίσουμε – από τις νιες δεκάξι
οι οχτώ να ναι της Ήλιδας – κι οι άλλες οχτώ της Πίσσας
με μουσική της φόρμιγας – της άρπας και της λύρας
το πέπλο αυτό το διάφανο – να πάμε στη θεά μας
και δυο χορούς να στήσουμε – δεξιά κι αριστερά μας
της Ιπποδάμειας το χορό – μαζί και της Φυσκόας…

Ω Ιπποδάμεια αγνή – του Οινομάου κόρη
πού ’ταν του Άρη πρωτογιός – και εγγονός της Ήρας
και χρόνια εβασίλευε – στην Ήλιδα, στην Πίσσα
μα όταν έφθασε χρησμός – πως ο δικός σου γάμος
θα ’ταν αιτία κι αφορμή – φριχτή στο θάνατό του
αγώνες διοργάνωσε – τις αρματοδρομίες
κι όποιον μνηστήρα ‘χε φανεί – για τα γλυκά σου κάλλη
τον προσκαλούσε με χαρά – σ’ αγώνα του θανάτου
κι είχε νικήσει δεκατρείς – και δεκατρείς ξεκάνει.
Σαν ήρθε όμως ο Πέλοπας – ο νιός απ’ τη Φρυγία
του μισητού του Τάνταλου – ο γιος που αναστήθη
με τη δική σου συμβουλή – και του Μυρτίλου δόλο
που ΄βαλε πείρους κέρινους- στου βασιλιά το άρμα
κατόρθωσε από νωρίς – του Οινομάου φόνο
και σ’ έκανε γυναίκα του – και συ για να τιμήσεις
στην Ήρα έκανες γιορτές – που είπανε Ηραία
κι αγώνες δρόμου κοριτσιών – πιο πριν και απ’ τους πρώτους…

Φυσκόα απ την Ήλιδα – τον δήμο της Ορθίας
που κανες γιο του Διόνυσου – κι ονόμασες Ναρκαίο
που πρώτος έστησε βωμούς – για το θεό του πάθους
της μέθης και της έκστασης – του θύρσου, της μανίας
τον κισσοφόρο σάτυρο – με κάνθαρο στο χέρι
που χε τον τράγο σύμβολο – και τ αμπελιού το κλήμα
το Βάκχο του Διθύραμβου – που δυο φορές γεννήθη…

Με κρέας χοίρου και νερό – απ’ την πηγή της Πιέρας
ελάτε κάντε καθαρμό – ραντίστε και ξορκίστε
να διώξτε πέρα το κακό – και να εξαγνιστείτε….

Γυναίκες κάντε κύκλο δω – οχτώ κι οχτώ διαλέξτε
από τις γεροντότερες – με περισσή σοφία,
με κύρος και υπόληψη – ανάμεσα στις άλλες,
της Πίσσας και της Ήλιδας – τις διαφορές να λύστε.
Να δώσετε τα χέρια σας – εκεχειρία ας γίνει
όχι για μήνες πια, αλλά – για χρόνια για αιώνες
κι ας είν η πρώτη ειρήνη αυτή – που από γυναίκες κλείσθη…

Μα να που φθάσαμε λοιπόν – μπρος στο ναό της Ήρας
το χτίσμα το πανάρχαιο – το πιο παλιό στην Άλτη
που έχει ξύλινο θριγγό – και δωρικές κολόνες
και χτίσαν οι Σκιλλούντιοι – για δώρο στη θεά τους …

Ελάτε γύρω απ’ το βωμό – βάλτε σε κύκλο ξύλα
τελετουργίες της πυράς – κάψτε λιβάνι, μύρο
και φέρτε τη γελάδα μας – να κάνουμε θυσία…

Τώρα σπονδή ας κάνουμε – κρασί να ρίξτε κάτω
αλεύρι, άνθη και νερό – λαδόγαλα και μέλι
και φέρετε τα τάματα – μια τούφα απ’τα μαλλιά σας,
φέρτε κλαδιά της λυγαριάς – στεφάνια από δάφνη
να κάνουμε τον όρκο μας – να φθάσει στα ουράνια…

Ω τρισυπόστατη θεά – χήρα, τελεία και παρθένε
βοώπι, πότνια Ήρα μας – κόρη του Κρόνου και της Ρέας
πανέμορφη αρχόντισσα – μητέρα του Ολύμπου
με διάδημα βασιλικό – και σκαλισμένο σκήπτρο,
με τον κεστό ιμάντα σου – θεά πριν κι απ’ το Δία
σε σένα ορκιζόμαστε – μ’ έναν αγώνα δρόμου
πιστά τις παραδόσεις μας – πως θα τηρούμε πάντα…

Ελάτε τώρα τρέξετε – στου δρόμου τον αγώνα
που πρώτη η Χλώρις νίκησε – η κόρη της Νιόβης
η μόνη που δεν χάθηκε – στης Άρτεμης το μένος.
Ας τρέξουν πρώτα οι πιο μικρές – οι έφηβες κατόπιν
και τέλος οι νεάνιδες – εδώ τις θέσεις πάρτε
κι αυτές που πρώτες θάρθουνε – σαν έπαθλο θα πάρουν
της αγριελιάς τον κότινο – τιμητικό στεφάνι
κι απ’ του βωμού τα σφάγια – ξεχωριστή μερίδα
κι αν θέλουν ας χαράξουνε – όνομα και μορφή τους
σε μάρμαρο αστραφτερό – ανάθημα να μείνει
μες των αιώνων το κρυφτό – όλοι να τις θυμούνται…