Εν πρυτανείῳ σίτησιν.

ΜΠΟΡΕΙΤΕ Ν’ ΑΠΑΝΤΗΣΕΤΕ στὴν
 ὑποθετικὴ
ἐρώτηση:

– Ἂν ὁ Σωκράτης...
ἐμισθοδοτεῖτο ἀπὸ τὴν Ἐξουσία, τί θὰ εἶχε
προσφέρει στὴν ἀνθρωπότητα;

Ἡ ἐρώτηση φαίνεται σίγουρα «ἐξεζητημένη», ἀλλ’

ἂν λάβωμε ὑπ’ ὄψιν μας τὸν σημερινὸ διανοούμενο,
«ταγό», κορυφαῖο τοῦ Πνεύματος,
τῆς Παιδείας, τῆς Ἔρευνας, τῆς Ἐπιστήμης,
μὲ μιὰ φράση τῆς εὐθύνης γιὰ τὴν πορεία
καὶ πρόοδο τὸν ἀνθρώπου,
ἡ ἐρώτηση τῷ ὄντι «σπάζει κόκκαλα».

Διότι πράγματι σήμερα ὅλες αὐτὲς
οἱ κατηγορίες «ὑπευθύνων» ποὺ προανέφερα,
ἂν δὲν μισθοδοτοῦνται ἄμεσα,
ὅμως ἐξαρτῶνται καθ’ οἱονδήποτε
τρόπο καὶ «τρέφονται» ἔτσι κι ἀλλιῶς
ἀπὸ τὴν Ἐξουσία.

Ἐκκρεμεῖ λοιπὸν μιὰ ζωτικῆς
σημασίας ἀπάντηση στὴν ἐρώτησή μας.

Τὸ κρίσιμο σημεῖο
τοῦ ζητουμένου ἐντοπίζεται στὴν ἀφετηρία
ἀπὸ τὴν ὁποία ξεκινᾷ ὁ ταγός:

Τί ἐπιδιώκει, νὰ δώσῃ ἢ νὰ πάρῃ;

Ἐδῶ ἀπαντοῦν τὰ γεγονότα:

Ὁ Σωκράτης, δὲν πῆρε ποτὲ τίποτα
κι ἀπὸ κανένα, οὔτε κἂν τὰ δικά του ἐκμεταλλευόταν,
ἀφοῦ εἶχε ἐγκαταλείψει ἀκόμη
καὶ τὴ διαχείριση τῆς κάποιας μικρῆς
περιουσίας ποὺ διέθετε – μὲ ἀποτέλεσμα
νὰ ἀντιμετωπίζῃ τὴν δυσαρέσκεια καὶ τοὺς
ὀνειδισμοὺς τῆς οἰκογένειάς του.

Μόνον ἔδινε.

Πρόθυμα πάντοτε, ὡς ἄμισθος καὶ γενναῖος
πολεμιστὴς στὴν Χαλκιδικὴ ἢ τὴν Κόρινθο
ἢ ἄμισθος βουλευτὴς τῆς Ἀθηναϊκῆς Πολιτείας
(ὅπου ἄλλωστε ὅλα ἀνεξαιρέτως τὰ δημόσια
ἀξιώματα ἦταν ἄμισθα).

Καὶ βεβαίως ποτὲ δὲν ἀμείφθηκε καθ’
ὅλη τὴν διάρκεια τῆς δράσεώς του ὡς διδάσκοντος,
ὡς διανοουμένου, ὡς στοχαστοῦ.

Τελειώνω:

Ὁ Σωκράτης μόνο ἔδινε,
δὲν ἔπαιρνε ποτὲ τίποτα.

Οἱ σύγχρονοι «ταγοί», πνευματικοί,
ἐκπαιδευτικοί, πολιτικοί, στρατιωτικοὶ κ.λπ., εἶναι
ἀδιανόητο νὰ μὴν ἀμείβωνται.

Δὲν ὑπάρχει κανένα λειτούργημα ἄμισθο.

Καὶ ἡ ἔννοια τοῦ ἐπαγγέλματος ἔχει
καθ’ ὁλοκληρίαν ἁλώσει, διαστρεβλώσει
καὶ ἐξαφανίσει τὴν ἔννοια τοῦ λειτουργήματος
(ποὺ στὴν ἑλληνικὴ ἀρχαιότητα δὲν εἶχε
καμμιὰ σχέση μὲ τὸ ἐπάγγελμα).

Σήμερα ὅλοι οἱ ὑπεύθυνοι
γιὰ τὴν πρόοδο τοῦ ἀνθρώπου «τὰ παίρνουν» σίγουρα.

Καὶ στὸ ἐρώτημα, ἂν αὐτὸς
ποὺ ξεκινᾷ μὲ ἀφετηρία «νὰ τὰ πάρῃ», αὐτὸς δίνῃ,
σᾶς ἀφήνω νὰ ἀπαντήσετε σεῖς.

Ὅμως τὰ γεγονότα ποὺ συνιστοῦν
τὴν περίπτωση τοῦ Σωκράτη ὁλοκληρώνουν
τὸ θέμα μας:
Στὸν Σωκράτη
ἡ Ἐξουσία ὄχι μόνο δὲν ἀνταπέδωσέ
ποτε τίποτε, ἀλλὰ καὶ τὸν ἐξώντωσε βιολογικά.

Δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ συμβοῦν
τὰ πράγματα διαφορετικά:

Ὁ Νικολὸ Μακιαβέλλι τὸ ἐξηγεῖ ἐπιγραμματικά:
«Σ’ ὅποιον δίνεις, γίνεται ἐχθρός σου».

Ὁ Σωκράτης, ποὺ μόνον ἔδωσε
καὶ ποτὲ δὲν ζήτησε καὶ δὲν πῆρε,
τὸ ἤξερε πολὺ καλὰ αὐτὸ
καὶ τὸ διετύπωσε
μὲ τὴν τελευταία καὶ κορυφαία ἔκφραση τῆς περίφημης
«Σωκρατικῆς εἰρωνίας».

Ζήτησε πρὸ τῆς ἐξοντώσεώς του, ποὺ τὴν
ἤξερε μὲ βεβαιότητα, τὴν «ἐν πρυτανείῳ σίτησιν»!

Εἶναι ἡ μεγαλύτερη γελοιοποίηση
ποὺ κληροδότησε στοὺς «σιτιζομένους ἐν τῷ πρυτανείῳ» τῆς Ἐξουσίας μεταγενέστερους ψευδοταγούς.

Τοὺς εἶπε δηλαδή, ὅτι
ἡ σίτιση αὐτὴ ταιριάζει μόνο
στοὺς νεκρούς...