Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453, στα χέρια των Οθωμανών πολλοί Έλληνες μετανάστευσαν σε χώρες της Ευρώπης. Πολλοί από αυτούς πήγαν στην Ιταλία, τη Γαλλία, την Αυστρία, τη Ρωσία και την Ισπανία.
Πολλοί Έλληνες μετανάστευσαν στην Ισπανία, ένας από τους πιο διάσημους παγκοσμίως ήταν ο El Greco (του οποίου το όνομα ήταν Δομήνικος Θεοτοκόπουλος), ένας μεγάλος καλλιτέχνης και είναι αυτός που διαχώρισε την ζωγράφική (που θεωρείται ως ο πατέρας του εξπρεσιονισμού).Αλλά πέρα από τον El Greco υπήρχαν άλλοι που υπηρέτησαν ακόμα και στο Ισπανικό στρατό.
Πολλοί από αυτούς τους Έλληνες στρατιώτες ήταν μισθοφόροι, ή κοντοτιέροι, οι οποίοι βοήθησαν την ισπανική αρμάδα εναντίον των Οθωμανών σε πολλές μάχες.
Έλληνες στρατιώτες ταξίδευαν ακόμη στον Νέο Κόσμο τον 16ο αιώνα, όπου υπηρέτησαν ως πλοίαρχοι, ναύτες, στρατιώτες και ιδίως στο πυροβολικό αλλά και , κατακτητές και εξερευνητές.
Πολλοί από τους Έλληνες ήξεραν πώς να κατασκευάζουν μπαρούτι και πως θα μπορούσαν να λειτουργήσουν τα κανόνια και τα πυροβόλα όπλα.
Don Δωρόθεος Θεόδωρος Griego (Έλλην)
Ο Θεόδωρος Griego ήταν Έλληνας εξερευνητής και κατακτητής,(νέων γαιών, οι λεγόμενοι conquistadores ) γεννήθηκε στο Αιγαίο και αργότερα μετακόμισε στην Ισπανία. Στη συνέχεια που απέπλευσε από το ισπανικό λιμάνι του Sanlucar de Barrameda και ακολούθησε τον Panfilo de Narvaez στην εκστρατεία του στη Βόρεια Αμερική το 1527. Ήταν ένας από τους πρώτους νεότερους Έλληνες που μπόρεσαν να φθάσουν στην νέα ήπειρο (Αμερική) στη σύγχρονη εποχή.
Η αποστολή απέπλευσε από την Κούβα το 1527 και έφθασε στην Φλόριντα. Ο Narvaez διέταξε τους άνδρες του να εξερευνήσουν την Φλόριντα και σε μια πορεία βορειότερα, το 1528 έφτασαν στην περιοχή Apalachee, αλλά ο Narvaez επιτέθηκε αλαζονικά τους Ινδούς και κατέστρεψαν τους οικισμούς τους. Λίγο μετά ήταν αυτοί που δέχθηκαν επίθεση από τους πολεμιστές Apalachee και είχε συνέπεια την εξάντληση των πόρων των αποθεμάτων τροφής και άλλων .. |
| ο Narvaez |
Εκείνη τη δύσκολη στιγμή Don Θεόδωρο έκανε 5 σχεδίες,φορτηγίδες με κορμούς του δένδρου Σερενόα ένα φοινικοειδές χρησιμοποιώντας υγρό ρετσίνι από πεύκα, ξύλο και δέρμα και να επιβιβασθούν οι περισσότεροι από τους συντρόφους του για να βρουν αποθέματα αλλού.
Τελικά ο Don Δωρόθεος Θεόδωρος Griego σκοτώθηκε ψάχνοντας για νερό σε έναν κοντινό οικισμό των ινδιάνων Απαλλάχων Οι περισσότεροι από τους άνδρες που συμμετείχαν στην εκστρατεία Narvaez σκοτώθηκαν, μεταξύ των οποίων και ο Narvaez και μόνο 4 επέζησαν για να διηγηθούν την ιστορία. Σήμερα το άγαλμα έχει στηθεί στη Φλόριντα στην πόλη Τάμπα προς τιμήν του μεγάλου Έλληνα Conquistador και εξερευνητή.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙ ΕΓΡΑΨΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΠΙΖΗΣΑΝΤΕΣ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΥΤΗ Ο ALVAR NUÑEZ CABEZA DE VACA
Πέδρο δε Κάνδια
Πέτρος ο Κρής
Στα ισπανικά αρχεία ονομάζεται El Griego. Pedro de Candia υπηρέτησε στο ισπανικό στρατό ως κοντοτιέρος και πολέμησε τους Τούρκους σε πολλά μέρη της Μεσογείου θάλασσας και συμμετείχε, επίσης, σε διάφορες μάχες στην Ιταλία. Αργότερα παντρεύτηκε την κόρη ενός Δούκα στην Ισπανία στο Villapando, οι απόγονοί του έγιναν μέλη της ισπανικής και της ιταλικής αριστοκρατίας. Το 1526 ακολούθησε τον Pedro de los Rios στον Παναμά (επίσης γνωστό ως Tierra Firme). Το 1527 εντάχθηκε στο εκστρατεία του Francisco Pizarro και του Diego de Almagro, οι οποίοι πήγαν για να εξερευνήσουν τα εδάφη νότια του Παναμά.
 |
Ο πανύψηλος γαλανομάτης Πέτρος ο Κρής
Ο Francisco Pizarro έστειλε τον Πέτρο της (εκ) Κρήτης -Pedro de Candia για να εξερευνήσετε την πόλη της Tumbes. Ο Έλληνας Conquistador μπήκε μόνος του στην πόλη των Ίνκας, οι Ινδιάνοι ήταν έκπληκτοι από την εμφάνιση του Πέτρου -Pedro de Candia,- όπου ο ίδιος φορούσε μια αστραφτερή πανοπλία και ήταν πολύ ψηλός και με λευκό δέρμα , είχε μπλε μάτια και μαύρα μαλλιά και γένια (Στην πραγματικότητα ο Πέτρος - Pedro de Candia- ήταν ο ψηλότερος άνθρωπος μεταξύ των Ισπανών). Στη συνέχεια τον έφεραν μπροστά στον κυβερνήτη των Inca που ήταν πολύ περίεργος για το αρκεβούζιο του και τον προκάλεσε να αποδείξει τις δυνάμεις του. Ο Πέτρος -Pedro de Candia, στη συνέχεια,πυροβόλησε με στόχο μια ξύλινη πινακίδα που μετά τον πυροβολισμό πλέον είχε εντελώς καταστραφεί. Από τη στιγμή που ο ήχος του όπλου ακούστηκε κάποιοι Ινδιάνοι ούρλιαζαν και άλλοι έπεσαν στο έδαφος τρομοκρατημένοι. Ο κυβερνήτης των Inca στη συνέχεια διέταξε να φέρουν τα άγρια θηρία (προφανώς Ιαγουάρους -Jaguars) για να δούνε τι θα κάνει ο Πέτρος Pedro de Candia. Pedro και αυτός στη συνέχεια πυροβόλησε και πάλι με το αρκεβούζιο του και τα άγρια θηρία τον πλησίασαν και στάθηκαν ήρεμα στο πλευρό του. Ο κυβερνήτης της Τούμπα στη συνέχεια του είπε ότι κατέχει τον κεραυνό του Ουρανού και έκανε μια προσφορά για τον ίδιο, μια προσφορά που γίνεται μόνο στους θεούς και κυρίως στον Illapa που είναι ο θεός του κεραυνού! Στη συνέχεια, οι παρθένες ιέρειες του θεού του Ήλιου, τον συνόδευσαν στον ναό του Ήλιου της Tumbes. Στην πόλη ο Πέτρος από την Κρήτη -Κάντια παρατηρήσει χρυσά και ασημένια φύλλα και κοσμήματα απροστάτευτα και δημόσια σε κοινή θέα. Το χρυσό ή το ασήμι για τους Ινδιάνους ήταν άνευ σημασίας. Όταν ο Πέτρος επέστρεψε στους Ισπανούς ανέφερε όλα όσα είχε δει στην πόλη και την έκθεσή του, ειδικά για το χρυσό και το ασήμι, στοιχεία που γεμίζουν τους Ισπανούς με ενθουσιασμό. Ο Pedro de Candia επέστρεψε στην Ισπανία το 1528-1529 και ανακηρύχθηκε αριστοκράτης, διοικητής του πυροβολικού του Ισπανικού στρατού στο Περού και διορίστηκε ως δήμαρχος της Tumbes.
|
Ο Πέδρο δε Κάνδια (Pedro de Candia, Ηράκλειο, Κρήτη, 1485 - Τσούπας, Περού, 16 Σεπτεμβρίου 1542) ήταν στρατιώτης ειδικευμένος στα πυροβόλα όπλα και στα κανόνια. Πιθανότατα καταγόταν από την Κρήτη (Χάνδακας, σημερινό Ηράκλειο) εάν αναλογιστούμε το επώνυμό του. Ήταν από τους πρώτους Έλληνες που πάτησαν το πόδι τους στην αμερικανική ήπειρο στην νεότερη ιστορία. Προσέφερε τις υπηρεσίες του στον ισπανικό στρατό την εποχή της κατάκτησης και του αποικισμού της Αμερικής. Συγκεκριμένα ο ίδιος πήρε μέρος στην κατάκτηση του Περού και τη διάλυση της αυτοκρατορίας των Ίνκας.
 |
| Το 15 Νοεμβρίου του 1533 ο Francisco Pizarro, ως διοικητής με περίπου τριακόσιους Ισπανούς στρατιώτες και χιλιάδες βοηθητικών Ινδιάνων , κατέκτησε το Cuzco και προχώρησε σε σφαγή των Ίνκας. Βέβαια εάν δεν νικούσε θα συνέβαινε το αντίθετο. |
Πήρε μέρος στη διάσημη Μάχη της Καχαμάρκα, όπου 200 Ισπανοί αντιμετώπισαν 7000 Ίνκας. Έλαβε μεγάλο μέρος του των λύτρων για την αρπαγή του αυτοκράτορα των Ίνκας Αταουάλπα κατά τη διάρκεια της μάχης.
 |
| Ο Φρανθίσκο Πιθάρρο μαζί του είναι και ο Πέτρος Κρητικός στο νησί του κόκορα -Ζωγραφική - καθεδρικός ναός στο Περού |
Μετά την ήττα του Πιθάρρο συμμετείχε στην εξερευνητική αποστολή κατάκτησης της Αμπάγια, μιας φανταστικής περιοχής κάπου στον Αμαζόνιο. Αναπόφευκτα η αποστολή απέτυχε.
 |
| Δρώμενο στο isla del gallo |
Ο Πέτρος Κρητικός ένας από τους «Διάσημους 13».
Στο κομβικό αυτό σημείο και ενώ είχαν καταλήξει πάνω σε μία βραχονησίδα, την Ίλα ντελ Γκάλλο ανοιχτά του σημερινού Εκουαδόρ, ο ντε Αλμάγκρο ήρθε σε διαφωνία με τον Πιζάρρο. Απογοητευμένος από την πολύμηνη άκαρπη περιπλάνηση και κακουχία, ο ντε Αλμάγκρο αποφάσισε να γυρίσει στον Παναμά ώστε να ξεκινήσει την εκστρατεία πάλι από την αρχή, με περισσότερους στρατιώτες και υλικά εφόδια.
 |
| Isla del gallo -Το νησί του κόκορα |
Ο Πέτρος σαγηνεύει τους κατοίκους του Τουμπέζ
Ο Πιζάρρο και οι δώδεκα σύντροφοί του, οι οποίοι έμειναν στην ιστορία ως «οι διάσημοι δεκατρείς» (Los trece de la fama), περίμεναν στην Ιλα ντελ Γκάλλο για αρκετούς μήνες. Τελικά ο ντε Αλμάγκρο επέστρεψε να τους σώσει, με ένα καράβι από τον Παναμά.
Ήταν πλέον το 1527 και ο ντε Αλμάγκρο είχε τώρα σκοπό να συνεχίσει με τον Πιζάρρο την πορεία προς την ενδοχώρα της αυτοκρατορίας των Ινκα.
Με αυτό το καράβι και με την δύναμη των νεοφερμένων ανδρών ο Πιζάρρο έφθασε, το 1528, για πρώτη φορά στην περιοχή του Τουμπέζ, στο σημερινό βορειοδυτικό Περού.
Η πόλη του Τουμπέζ κατοικείτο από φυλή διαφορετική των Ινκα, που όμως είχαν πρόσφατα υποταχθεί στους δεύτερους και έτσι αποτελούσε μέρος της αυτοκρατορίας τους.
Η αυτοκρατορία των Ινκα, την εποχή εκείνη, βρίσκονταν στη μεγαλύτερη εξάπλωσή της, αφού ξεκινούσε από τη σημερινή νότια Κολομβία και έφθανε μέχρι την κεντρική Χιλή.
Στο Τουμπέζ, οι Ισπανοί, καθώς ήταν λίγοι για μια σοβαρή επιχείρηση εναντίον της πόλης δεν έδειξαν αμέσως τις κατακτητικές τους διαθέσεις. Ο Πιζάρρο αποφάσισε να στείλει πρώτα τον Πέτρο τον Κρητικό ως ανιχνευτή και κατάσκοπο μέσα στην πόλη.
Ο Πέτρος, φορώντας σιδηρούν θώρακα και περικεφαλαία, του τύπου των ισπανών κονκισταδόρων και εφοδιασμένος με αρκεβούζιο, αποβιβάστηκε στην ακτή, συνοδευόμενος μόνο από τον πιστό αφρικανό υπηρέτη και φίλο του, τον Μέζα. Οι ιθαγενείς αμέσως περικύκλωσαν τον λευκό και τον μαύρο άνδρα, εκστασιασμένοι από το πρωτόγνωρο θέαμα και τους οδήγησαν στον άρχοντα της πόλης τους. Αναφέρει, μάλιστα στο χρονικό του ο Πέδρο ντε Σιέζα ντε Λεόν, ότι οι άνθρωποι εκείνοι, εντυπωσιάστηκαν από την απαστράπτουσα πανοπλία του Πέτρου (οι μεταλλικές πανοπλίες ήταν άγνωστο αντικείμενο για τους Αμερικανούς ιθαγενείς εν γένει), αλλά κυρίως από το γενικότερο παρουσιαστικό του. Ήταν πολύ ψηλός, καθώς οι περιγραφές της εποχής τον χαρακτηρίζουν γίγαντα και είχε πλούσια μαύρη γενειάδα, παρουσιαστικό που προκάλεσε δέος και θαυμασμό στους ντόπιους, ιδιαιτέρως δε στις γυναίκες, καθώς αντίκριζαν για πρώτη φορά άνδρα λευκό και μάλιστα γενειοφόρο (οι ιθαγενείς άνδρες ήταν άτριχοι).
Ο Pedro de Candia είχε φιλικές σχέσεις με τους αυτόχθονες Ινδιάνους και είχε ακόμη ένα γιο με μια ινδιάνα γυναίκα.
Ο Πέτρος υποκλίθηκε μπροστά στον άρχοντα του Τουμπέζ και άρχισε να προσπαθεί να του κηρύξει το χριστιανικό Ευαγγέλιο. Εκείνος όμως δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον παρά μόνο για το αρκεβούζιο που κρατούσε ο Κρητικός. Όταν του ζήτησαν να το χρησιμοποιήσει και εκείνος το έπραξε, ο κρότος του πυροβόλου όπλου έκανε όλους τους παριστάμενους ιθαγενείς να πέσουν έντρομοι στο έδαφος. Υπάρχει μάλιστα και ο θρύλος, ότι κάποια άγρια ζώα που παρευρίσκονταν εκεί, έπεσαν στα πόδια του Έλληνα ημερωμένα και φοβισμένα από τον δυνατό κρότο. Τέλος, ο ιθαγενής άρχοντας εντυπωσιασμένος του είπε ότι «κρατά στα χέρια του τον κεραυνό του ουρανού». Στη συνέχεια οι κάτοικοι του Τουμπέζ, ανυποψίαστοι, ξενάγησαν τον Πέτρο μαζί με τον υπηρέτη του σε ολόκληρη την πόλη και οι δυο άνδρες έμειναν έκθαμβοι από τον άφθονο χρυσό και το ασήμι που έβλεπαν γύρω τους.
 |
| Το πρώτο μέρος από τα Χρονικά του Περού του Pedro Cieza de León |
ΟΙ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΟΥ ΠΕΡΟΥ
ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
1
...and the discoveries of the captains Gonzalo Pizarro, Pedro de Candia, Alonzo de Alvarado, and others. I conclude with the return of Hernando Pizarro to Spain.
2
They also say that a lion and a very fierce tiger were placed in the fortress and ordered to be well guarded. These must have been the beasts which made as if they would tear the Captain Pedro de Candia in pieces,[308] at the time{194} when the governor Don Francisco Pizarro, with his thirteen companions (who were the discoverers of Peru, as I shall relate in the third part of my work) reached this coast.
3
[308] Pedro de Candia was a Greek, and one of the heroic thirteen who crossed the line drawn on the sand by Pizarro, at the island of Gallo. He was a very tall stout man. When the ship arrived at Tumbez, in Peru, there was some hesitation as to landing amongst a hostile people, and Pedro de Candia volunteered to go first. Putting on a coat of mail reaching to the knees, with a sword by his side and a cross in his hand, he walked towards the town with an air as if he had been lord of the whole province. The Indians were astonished at his appearance, and, to find out what manner of man he was, they let loose a lion and a tiger upon him, but the animals crouched at his feet. Pedro de Candia gave the Indians to understand that the virtue of the cross he held in his hand had been the cause of this miracle. The Indians, believing that he must be a child of the sun, showed him the temple and palace of Tumbez, and so he returned to the ship, which sailed back to Panama. He accompanied Pizarro to Spain and was rewarded by Charles V. This Greek captain fought by the side of Pizarro during the conquest of Peru, and when it was completed, he led an expedition into the forests of Moxos, east of Cuzco, but was obliged to return. After the murder of Pizarro he joined the younger Almagro, and superintended the casting of cannon for him at Cuzco; but afterwards entered into correspondence with the royal army under Vaca de Castro, and at the battle of Chupas he purposely pointed the guns at such an angle as to send the balls over the heads of the enemy. Young Almagro, observing this treachery, ran him through the body, and he fell dead.
Garcilasso de la Vega says that he was at school with Pedro de Candia’s son, at Cuzco, who inherited his father’s stature; for being only twelve years old he had a body large enough for one twice his age.
4
 |
| ΤΟ ΔΕΎΤΕΡΟ ΤΑΞΊΔΙ |
The most authentic and only complete list of the thirteen is given by Prescott, from a manuscript copy of “the Capitulation made by Pizarro with Queen Juana on July 26th, 1529,” which he obtained from Navarrete. The original is at Seville. In this document all those, among the thirteen, who were not already hidalgos, were created so.
Gomara gives the names of two, the pilot Ruiz, and Pedro de Candia. Zarate adds seven more, one of whom is not in the “Capitulation.” Garcilasso de la Vega copies from Zarate, but adds that there were two whose names were Ribera, and that he knew them both afterwards. There is only one in the “Capitulation.”
The list in the “Capitulation,” supplied by Pizarro himself, must of course have been the correct one: it is as follows:—
Bartolome Ruiz (the pilot).
Cristoval de Peralta.
Pedro de Candia.
Domingo de Soria Luce.
Nicolas de Ribera.
Francisco de Cuellar.
Alonzo de Molina.
Pedro Alcon.
Garcia de Jerez.
Anton de Carrion.
Alonzo Briceño.
Martin de Paz.
Juan de la Torre.
The name added by Zarate is that of Alonzo de Truxillo; but he may have been one of the two Alonzos of the “Capitulation;” Zarate giving his birth place of Truxillo, instead of his surname. Garcia de Jerez (or de Jaren), another of the thirteen, seems to have given evidence before a judge respecting this transaction in 1529, which has been preserved (Doc. Ined., tom. 26, p. 260), and is quoted by Mr. Helps (iii, p. 446, note). He says:—“Pizarro being in the island of Gallo, the governor Rios sent for the men who were with the said captain, allowing any one who should wish to prosecute the enterprise to remain with him.”
 |
| Ο ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΤΟΥ ΠΕΡΟΥ |
Οι Ισπανοί μετά από αυτή την επαφή με τους ιθαγενείς στο Τουμπέζ και αφού είχαν πλέον συγκεντρώσει αρκετές πληροφορίες για την περιοχή την οποία επιθυμούσαν να κατακτήσουν, αποφάσισαν να επιστρέψουν στον Παναμά. Το 1528, ο Φρανσίσκο Πιζάρρο επέστρεψε στην Ισπανία, όπου το 1529 έλαβε επίσημη άδεια από τη βασίλισσα Καστίλλης και Αραγονίας Ισαβέλλα, για να προχωρήσει στην κατάκτηση του Περού στο όνομα του Ισπανικού στέμματος. Το 1531, οι Ισπανοί κονκισταδόρες, με αρκετά εφόδια και λίγους αλλά ικανούς στρατιώτες, ξεκίνησαν την τρίτη εκστρατεία τους. Αυτή ήταν και εκείνη η οποία κατέληξε στην τελική κατάλυση της αυτοκρατορίας των Ινκα.
 |
| Ο Hernando Pizarro y de Vargas |
 |
| Ο Diego de Almagro |
ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
 |
Καχαμάρκα, 16 Νοεμβρίου 1532: συντριπτική ήττα των Ινκα και αιχμαλωσία του Αταχουάλπα.
|
Την προηγούμενη μέρα της μάχης ο Ισπανός έστειλε αντιπροσώπους στον Αταχουάλπα, ενημερώνοντάς τον ότι ενδιαφέρεται να συναντηθούν στην Καχαμάρκα για διαπραγματεύσεις. Το τολμηρό σχέδιο του Πιζάρρο αποσκοπούσε στην περικύκλωση του στρατού των Ινκα μέσα στη μικρή πόλη και στην αιφνιδιαστική αιχμαλωσία του Αταχουάλπα, γεγονός που θα καταρράκωνε το ηθικό του υπόλοιπου στρατού των Ινκα αφενός, αλλά θα του εξασφάλιζε και ένα πολύ ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο αφετέρου.
Ο στρατός του Πιζάρρο δεν ξεπερνούσε τους 180 άνδρες, συμπεριλαμβανομένου του πεζικού, ιππικού και πυροβολικού. Οι Ινκα από την άλλη πλευρά έφταναν τους 7.000 άνδρες. Οι αριθμοί του μικρού ισπανικού στρατού είναι σχεδόν απίστευτοι. Απέναντι στους Ινκα, ο Πιζάρρο παρέταξε 106 πεζούς λογχοφόρους, 62 ιππείς, 4 πυροβόλα και 12 αρκεβουζιοφόρους. Η ουσιαστική ποιοτική διαφορά ανάμεσα στους δυο στρατούς ήταν ο οπλισμός τους, καθώς οι Ισπανοί έφεραν πυροβόλα όπλα. Αυτή η διαφορά όμως, δεν ήταν ξεκάθαρη πριν την τελική έκβαση της μάχης, σε κανέναν από τους δυο αντιπάλους. Από την πλευρά των Ισπανών, πρώτον τα πυροβόλα που διέθεταν ήταν ελάχιστα, σε σύγκριση με το πλήθος του στρατού των Ινκα. Δεύτερον, ο Φρανσίσκο Πιζάρρο, τότε, έδωσε για πρώτη φορά μάχη με τους Ινκα και δεν είχε χρησιμοποιήσει άλλη φορά στο παρελθόν τον ευρωπαϊκό οπλισμό εναντίον τους. Επομένως, είναι σαφές ότι δεν μπορούσε να προεξοφλήσει με κάθε βεβαιότητα ότι τα πυροβόλα θα του εξασφάλιζαν τη νίκη.
 |
Η μάχη της Καχαμαρκα, στην εικόνα επίσης φαίνονται τα κανόνια του Κάντια
|
Από την πλευρά των Νοτιοαμερικανών, ο αυτοκράτορας Αταχουάλπα είναι προφανές ότι δεν είχε σαφή και πλήρη εικόνα για την καταστροφική δύναμη των πυροβόλων, καθώς, ενώ μεν είχε γνώση από τους κατασκόπους του για το νέο αυτό όπλο, το αντίκρισε, δε, για πρώτη φορά στη μάχη που ακολούθησε. Έτσι το υποτίμησε, εφόσον άλλωστε το πλήθος των Ισπανών φαινόταν σχεδόν μηδαμινό. Επιπλέον, ο στρατός του Αταχουάλπα, σε συνδυασμό με την αριθμητική υπεροχή του, είχε αποκτήσει πολύτιμη εμπειρία στην πρόσφατη εμφύλια διαμάχη για τη διαδοχή εναντίον του αδελφού του. Όπως θα δούμε όμως παρακάτω η υπερβολική αυτοπεποίθηση των Ινκα τους κόστισε μια συντριπτική και μοιραία για το μέλλον της πατρίδας τους ήττα.
Η δράση του Πέτρου Κρητικού στην, αποφασιστικής σημασίας για την κατάκτηση των Ινκα, μάχη που ακολούθησε υπήρξε καθοριστική. Καθώς, όπως προαναφέραμε, οι Ισπανοί δεν διέθεταν περισσότερα από δώδεκα αρκεβούζια, ο Κρητικός προετοίμασε για χρήση τα τέσσερα πυροβόλα, τα οποία είχαν καταφέρει να μεταφέρουν ως εκεί οι Ισπανοί. Τελικά, στη μάχη της Καχαμάρκα η υπεροχή αυτών των τεσσάρων πυροβόλων του Κρητικού, έναντι των Νοτιοαμερικανών ιθαγενών, έμελλε να επιβεβαιωθεί με τον πλέον εμφατικό τρόπο.
 |
| Η μάχη της Cajamarca, 1532 |
Το πρωί της ημέρας της μάχης ο στρατός των Ινκα προχώρησε προς την πόλη με τον Αταχουάλπα να προπορεύεται ανεβασμένος σε ένα ψηλό υποβασταζόμενο φορείο-θρόνο. Μόλις έφτασαν μπροστά από τα τείχη της πόλης οι Ισπανοί άφησαν τους Ινκα να εισέλθουν ανενόχλητοι μέχρι την πλατεία. Εκεί τον περίμενε ο Πιζάρρο με την συνοδεία του για τις διαπραγματεύσεις, αλλά ο υπόλοιπος στρατός του βρισκόταν κρυμμένος στα γύρω σπίτια. Η θέση των τεσσάρων πυροβόλων του Πέτρου Κρητικού δεν διευκρινίζεται στις πηγές, αλλά το πλέον πιθανόν είναι ότι ήταν τοποθετημένα στο κέντρο της πλατείας, με τον ίδιο τον Πέτρο ως συνοδεία του Πιζάρρο. Μόλις ο προπορευόμενος Αταχουάλπα και η συνοδεία του έφθασαν στην πλατεία ο Ισπανός έδωσε την διαταγή και αμέσως ο κρυμμένος στρατός του όρμησε, εξουδετέρωσε την συνοδεία του αυτοκράτορα και αιχμαλώτισε τον ίδιο τον Αταχουάλπα χωρίς καμία ουσιαστική αντίσταση.
Αυτή η απρόσμενη και αιφνιδιαστική εξέλιξη έπληξε καίρια το ηθικό του στρατού των Ινκα, ο οποίος πλέον ήταν αναγκασμένος να δώσει πραγματική μάχη με τους Ευρωπαίους, κάτι για το οποίο πιθανόν να μην ήταν απολύτως προετοιμασμένος. Λόγω της αριθμητικής υπεροχής τους πιθανόν οι Ινκα να θεωρούσαν βέβαιο ότι οι Ισπανοί απλώς θα παραδοθούν αμαχητί. Επίσης, όπως εξηγήθηκε παραπάνω, είναι αβέβαιο αν οι Ινκα έφεραν οποιουδήποτε είδους βαρύ οπλισμό, όπως τσεκούρια. Επομένως παραμένει άγνωστο τι είδους άμυνα μπόρεσαν να αντιτάξουν οι ιθαγενείς, όμως σε κάθε περίπτωση η έκβαση της μάχης είναι γνωστή. Στη συνέχεια, οι Ισπανοί επιτέθηκαν στο πλήθος των ιθαγενών, με όλα τα όπλα τα οποία προαναφέρθηκε ότι είχαν στη διάθεσή τους και ακολούθησε μια πραγματικά ανηλεής σφαγή του στρατού των Ινκα. Σε μια σφαγή τέτοιας κλίμακας σημαντικό ρόλο έπαιξαν βεβαίως τα πυροβόλα. Μάλιστα ο στρατός των Ινκα σχεδόν αποδεκατίστηκε, αφού οι πηγές αναφέρουν ότι οι νεκροί των Ινκα ξεπέρασαν τους 6.000, ενώ την ίδια στιγμή οι Ισπανοί δεν είχαν ούτε ένα νεκρό.
Οι Ισπανοί κράτησαν αιχμάλωτο τον Αταχουάλπα στην Καχαμάρκα μέχρι τον Αύγουστο του 1533. Ο Πιζάρρο αρχικά απαίτησε ένα τεράστιο ποσό ως λύτρα για τον αυτοκράτορα. Ακόμα όμως και όταν οι Ισπανοί παρέλαβαν τα απαιτούμενα λύτρα, τελικά αποφάσισαν να τον θανατώσουν ζωντανό στην πυρά ως ειδωλολάτρη. Αυτό όμως τρομοκράτησε τον Αταχουάλπα, γιατί σύμφωνα με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των Ινκα σήμαινε ότι η ψυχή του δεν θα μπορούσε ποτέ να μεταβεί στον άλλο κόσμο. Τελικά δέχθηκε να βαπτισθεί χριστιανός με αντάλλαγμα να θανατωθεί δια του στραγγαλισμού. Τον Αταχουάλπα διαδέχθηκε αρχικά ο αδερφός του Τούπακ Χουάλπα στο Κούζκο, πρωτεύουσα των Ινκα. Όταν αργότερα το ίδιο έτος, οι Ισπανοί κυρίευσαν το Κούζκο, τοποθέτησαν τον Μάνκο Ινκα ως υποτελή αυτοκράτορα. Τα κατεκτημένα εδάφη των Ινκα ονομάστηκαν Νέα Καστίλλη.
Όσον αφορά τη συνέχεια των πολέμων μεταξύ Ισπανών και Ινκα, αργότερα, το 1536 ο Μάνκο Ινκα ξεκίνησε επανάσταση με αφορμή την κλοπή της γυναίκας του από τον Χερνάντο Πιζάρρο, αδερφό του Φρανσίσκο. Ο Μάνκο Ινκα κατάφερε να συγκεντρώσει στρατό 200.000 ανδρών και η εξέγερση του συνεχίστηκε από τους συμπατριώτες του, ακόμα και μετά το θάνατό του το 1544, μέχρι το 1572 οπότε οι Ισπανοί κυρίευσαν και το τελευταίο προπύργιο των Ινκα τη Βιλκαμπάμπα.
Ο ισπανικός εμφύλιος
Αμέσως μετά την πρώτη υποταγή των Ινκα το 1533, ο Φρανσίσκο Πιζάρρο και ο Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο μοιράστηκαν τη διοίκηση των εδαφών της αυτοκρατορίας όμως διψούσαν για περισσότερο πλούτο και εξουσία. Έτσι επιδόθηκαν σε έναν παράλογο και σκληρό εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος κόστισε τη ζωή τόσο στον ίδιο τον Πιζάρρο και τον ντε Αλμάγκρο, όσο και στον Πέτρο τον Κρητικό. Αυτούς τους τρεις άνδρες οι οποίοι υπήρξαν οι πρώτοι Ευρωπαίοι που πάτησαν το έδαφος της Νότιας Αμερικής και πρωτοστάτησαν στην κατάκτηση του Περού.Το 1538, ο Φρανσίσκο Πιζάρρο μαζί με τους αδελφούς του, οι οποίοι είχαν έρθει εν τω μεταξύ από την Ισπανία, βρισκόταν πλέον σε πόλεμο με τον μέχρι πρότινος φίλο και συμπολεμιστή του, αλλά πλέον ανταγωνιστή για την εξουσία, Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο. Τον Απρίλιο του 1538, οι αντίπαλοι στρατοί συγκρούστηκαν στη μάχη των Λας Σαλίνας, μια περιοχή λίγο έξω από το Κούζκο και εκεί η συμβολή του Πέτρου του Κρητικού υπήρξε επίσης καθοριστική.
 |
| Χάρτης της κατάκτησης του Pizarro του Περού. |
Οι αδελφοί Πιζάρρο, χάρη στην παλιά φιλία του Έλληνα με τον Φρανσίσκο είχαν, στην πρώτη φάση του εμφυλίου, τον Κρητικό και το έμπειρο πυροβολικό του με το μέρος τους. Με αυτόν τον τρόπο, κατείχαν σαφές πλεονέκτημα έναντι του ντε Αλμάγκρο. Έτσι πράγματι τον Απρίλιο του 1538, στη μάχη των Λας Σαλίνας, τα πυροβόλα του Κρητικού έπαιξαν τον ρόλο-κλειδί, καθώς επέφεραν καθοριστικές απώλειες στον αντίπαλό τους. Ο ντε Αλμάγκρο ηττημένος βρήκε προσωρινό καταφύγιο στα τείχη του Κούζκο, όμως οι Πιζάρρο, αμέσως μετά τη μάχη, μπήκαν νικητές στην αφύλακτη πόλη. Εκεί ο Χερνάντο Πιζάρρο συνέλαβε τον ντε Αλμάγκρο και αργότερα τον αποκεφάλισε μέσα στη φυλακή.
Μετά την κατάκτηση του Κούζκο, οι αδελφοί Πιζάρρο είχαν πλέον τον έλεγχο ολόκληρου του Περού. Σε αυτό το μικρό διάλειμμα μεταξύ των ισπανικών εμφυλίων στο Περού, ο Κρητικός αποφάσισε να επωφεληθεί πραγματοποιώντας δική του εκστρατεία στα ανατολικά, προς την ζούγκλα του Αμαζονίου, σε αναζήτηση κάποιου φημολογούμενου χρυσού βασιλείου, ενός «Αμαμπάγια».
Ο Πέτρος πήρε την άδεια και την έγκριση από τους αδερφούς Πιζάρρο και βασιζόμενος σε ασαφείς και αόριστες πληροφορίες κινήθηκε προς την περιοχή του Αμαζονίου.
Περιπλανήθηκε άσκοπα στην άγνωστη, σκοτεινή και υγρή ζούγκλα και έχοντας χάσει τον προσανατολισμό και τους περισσότερους άνδρες του από τον πυρετό και την πείνα γύρισε απογοητευμένος και άπραγος στο Περού.
Εκεί, όμως, ο εμφύλιος των Ισπανών είχε και πάλι αρχίσει. Το 1541, ο γιος του ντε Αλμάγκρο, Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο Β΄, ο αποκαλούμενος «ελ Μόζο» (Μόθο), σε εκδίκηση για τον θάνατο του πατέρα του, διοργάνωσε μια συνωμοσία εναντίον του Φρανσίσκο Πιζάρρο. Στις 26 Ιουνίου 1541 μαζί με, περίπου, άλλους είκοσι υποστηρικτές του, πραγματοποίησε έφοδο στο παλάτι όπου κατοικούσε ο Πιζάρρο στη Λίμα και εκεί τον δολοφόνησε.
Τώρα πλέον, ο Κρητικός είχε χάσει τον παλιό αρχηγό και φίλο του Φρανσίσκο, ενώ παράλληλα οι σχέσεις του με τους υπόλοιπους αδελφούς Πιζάρρο δεν ήταν καθόλου καλές. Έτσι αποφάσισε και συντάχθηκε κρυφά με τον ντε Αλμάγκρο Β΄.
Η μάχη των Τσούπας και το άδοξο τέλος.
Η τελευταία αποφασιστική μάχη του ισπανικού εμφυλίου, δόθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 1542, στην περιοχή των Τσούπας, πάλι λίγο έξω από το Κούζκο, ανάμεσα στον Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο Β΄ και τον στρατό της Νέας Καστίλλης υπό τη διοίκηση των διαδόχων του Πιζάρρο.
Ο Πέτρος ο Κρητικός, τώρα πια με το μέρος του ντε Αλμάγκρο Β΄, κατασκεύασε και πάλι καινούρια πυροβόλα για τη μάχη αυτή. Συγκεκριμένα οι πηγές αναφέρουν ότι σε αυτή την περίπτωση τον βοήθησαν στην κατασκευή των πυροβόλων και δεκαέξι άλλοι Έλληνες. Παρόλα αυτά, ο ντε Αλμάγκρο είχε αρχίσει να χάνει την εμπιστοσύνη του στον Πέτρο.
Λέγεται, πως λίγες μέρες πριν τη μάχη των Τσούπας, έπιασε αιχμάλωτο στο στρατόπεδό του, έναν αγγελιαφόρο ο οποίος μετέφερε γράμμα για τον Κρητικό, με το οποίο οι αντίπαλοι του προσέφεραν αρκετά χρήματα για να σαμποτάρει την δράση του πυροβολικού του κατά τη μάχη. Το γράμμα αυτό δεν έφτασε ποτέ στα χέρια του Κρητικού. Εντούτοις την ημέρα της μάχης των Τσούπας και κατά τη διάρκεια αυτής, η δράση των πυροβόλων του δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Οι αντίπαλοι του ντε Αλμάγκρο είχαν το πλεονέκτημα της μάχης και το περίφημο πυροβολικό του Κρητικού δεν επέφερε μεγάλες απώλειες εις βάρος τους. Είναι άγνωστο γιατί το έμπειρο πυροβολικό του Πέτρου στάθηκε τόσο αναποτελεσματικό σε τούτη τη μάχη, καθώς παραμένει αβέβαιο το κατά πόσο ο Έλληνας όντως ενέργησε προδοτικά, αστοχώντας επίτηδες ή όχι.
Το γεγονός είναι ότι ο ντε Αλμάγκρο, βλέποντας πως ήταν πλέον σαφές ότι θα έχανε τη μάχη, αποφάσισε να ξεσπάσει την οργή του πάνω στον Κρητικό, θεωρώντας ότι ενσυνείδητα και προδοτικά δεν σημάδευε σωστά τον αντίπαλο στόχο.
Όρμησε επάνω του και αποκαλώντας τον «αναθεματισμένο Γραικό προδότη», τον σκότωσε με τα ίδια του τα χέρια.
Εντούτοις, μετά από την ήττα του στα Τσούπας, ο ντε Αλμάγκρο Β΄ είχε την ίδια ακριβώς τύχη με τον πατέρα του. Μαζί με τον ηττημένο στρατό του, τράπηκε σε φυγή και καβαλικεύοντας ένα γαϊδούρι επέστρεψε στο Κούζκο. Την ίδια μέρα οι αντίπαλοί του μπήκαν νικητές στην πόλη, τον συνέλαβαν και τον θανάτωσαν στην κεντρική πλατεία.
Η μάχη των Τσούπας ήταν και το τέλος του Έλληνα, που με την δράση του πυροβολικού του αλλά και την γενναία και δυναμική του προσωπικότητα, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανακάλυψη και πρώτη κατάκτηση της νότιας Αμερικής από τους Ευρωπαίους.
Ο Jorge Griego (Γεώργιος ο Έλληνας) ήταν Έλληνας Conquistador, γεννήθηκε στην Ελλάδα το 1504 και ακολούθησε τον Έλληνα φίλος του Pedro de Candia, ο οποίος ήταν ένας Conquistador και διοικητής του πυροβολικού, πήγε στην Ισπανία και, στη συνέχεια, στον Παναμά και το Περού.
Ο Jorge Griego υπηρέτησε στο ισπανικό στρατό στο Περού ως στρατιώτης.
Το 1532 υπό τη διοίκηση του Francisco Pizarro συμμετείχε στη μάχη της Cajamarca, όπου ο πολύ λιγότερος ισπανικός στρατός (ίσως 138 άνδρες) κατάφερε να κερδίσει την συντριπτική μάζωξη στρατού των Ίνκας (9000 άνδρες) του αυτοκράτορα Atahualpa.
Στο Κούσκο, ο Jorge πήρε το μερίδιό του από τους θησαυρούς των Ίνκας. Αργότερα τοποθετήθηκε ως encomendero (Τίτλος που έχει ο κάτοχος και διαχειριστής της γης που έχει καταληφθεί από τον Ισπανικό στρατό ) στην πόλη της Jauja στο Περού.
Στα νεότερα χρόνια μετακόμισε στη Λίμα (όπου είχε ένα μεγάλο κτήμα) και συμμετείχε το 1544 και 1545 στις εκστρατείες του Blasco Nunez Vela και του Pedro de la Gasca.
Παρά το γεγονός ότι δεν ήταν το επάγγελμά του, κατασκεύαζε μεγάλες ποσότητες πυρίτιδας για το ισπανικό στρατό. Τέλος ο Jorge Griego μετά το 1545 επέστρεψε στην Ισπανία και εγκαταστάθηκε στην πόλη της Σεβίλης στην περιοχή της Triana.
Ένας άλλος Έλληνας Κονκισταδόρ εμφανίζεται κατά τη διάρκεια της Ισπανικής κατάκτησης των Φιλιππίνων.
Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Miguel Lopez de Legazpi ένας Έλληνας κατακτητής που ονομάζεται Χουάν Griego ( Ιωάννης ο Έλλην ) είναι μαζί του ,όπου ο Legazpi τον ανταμείβει και για τις υπηρεσίες του και αυτός γίνεται ένας encomendero (άρχοντας της γης) (Τίτλος που έχει ο κάτοχος και διαχειριστής της γης που έχει καταληφθεί από τον Ισπανικό στρατό ) στο νησί του Μιντανάο.
Σε αυτήν την Encomienda του περιλαμβάνονται πολλές χώρες της βόρειας περιοχής του Μιντανάο, όμως το 1572 ο Legazpi τον σταμάτησε από αυτήν την Encomienda επειδή οι ισπανικές δυνάμεις δεν ελέγχουν πλέον αποτελεσματικά την περιοχή.
On above two islands in order to avoid disputes, on February 14, Legazpi united the encomiendas of the encomenderos, giving the Indians of Limanca, Vaván, and Samal to Agustín Duerto and Bartolomé Andrea; those of Paita to Juan Griego; those of Caguayán to Juan Méndez; those of Buri to Felipe de la Xara; those of Tunaoyiran to Juan Pérez; those of Paranas to Andrés de Luca; those of Calviga to Juan Gutiérrez; and those of Bondó to Miguel Godínez and Antonio Ginovés.
In the island of Mindanao, the chief river Vindanao, the point of Cauit, the port of Caldera, the village of Zamboanga and all the villages and coast where cinnamon is grown, were assigned by the adelantado to his Majesty on January 16, 1571.
On January 25, he assigned to Juan Griego the natives of the villages of Cagayan, Gonpot, and Tagoloán (?), with their tingües and hills;
Source: Blair & Robertson, The Philippine Islands, volume 34, pp. 304-310.Translation from the Spanish by James Alexander Robertson.
ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
... προκειμένου να αποφευχθούν διαφωνίες, στις 14 Φεβρουαρίου ο Legazpi συνένωσε τις εγκάρδιες του Encomendos, δίνοντας τα ινδικά νησιά στους Limanca, Vaván και Samal Agustín Duerto και Bartolomé Andrea.
Αυτά της Paita στον Juan Griego. Αυτά του Caguayán στον Juan Méndez. Αυτές του Buri στον Felipe de la Xara. Αυτά του Tunaoyiran στον Juan Pérez. Αυτά της Παναγίας στον Andrés de Luca. Αυτά της Καλβίγκα στον Juan Gutiérrez. Και εκείνων του Bondó προς τον Miguel Godinez και τον Antonio Ginovés.
Στο νησί Mindanao, ο κύριος ποταμός Vindanao, το σημείο του Cauit, το λιμάνι της Καλντέρας, το χωριό Zamboanga και όλα τα χωριά και οι ακτές όπου καλλιεργείται κανέλα, ανατέθηκε από τον Έκπρόσωπο της Αυτού Μεγαλειότητας στις 16 Ιανουαρίου 1571. Στις 25 Ιανουαρίου ανέθεσε στον Juan Griego τους ντόπιους από τα χωριά Cagayan, Gonpot και Tagoloán (?), Με τα κτήματα και τους λόφους τους.
Ο Juan Griego ήταν ένας άλλος Έλλην κατακτητής που υπηρέτησε στο Ισπανικό στρατό. Αφού πέρασε πέντε χρόνια στο μέτρο Ινδίες πήγε στο S. Dominigo -Άγιο Δομίνικο το 1514 και το 1518 πήγε στην Κούβα.
Έγινε μέλος του Cortez Entrada και μετά την κατάληψη της Tenochtitlan πήγε στη Γουατεμάλα.
Η Τενοτστιτλάν ή Τενοκτιτλάν (ισπανικά: Tenochtitlan - Τενοτστίτλαν ή Tenochtitlán[Σημ. 1] - Τενοτστιτλάν, Νάουατλ: Tenōchtitlan - Τενοτστίτλαν[Σημ. 2]) ήταν μια πόλη-νησί στην λίμνη Τεξκόκο του Μεξικού, πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Αζτέκων. Σύμφωνα με την ιστορία των Αζτέκων, οι μετανάστες Μέσικα ίδρυσαν την Τενοτστιτλάν σε ένα ελώδες νησί το 1325, ακολουθώντας έναν οιωνό από τον θεό τους Ουιτζιλοπότστλι, έναν αετό, καθισμένο σε έναν κάκτο να τρώει ένα φίδι. Η εικόνα είναι σήμερα το εθνικό σύμβολο του Μεξικού.
Η γεωγραφική θέση της Τενοτστιτλάν στην πυκνοκατοικημένη λεκάνη του Μεξικού παρείχε σημαντικές ευκαιρίες για εμπόριο και η πόλη επεκτεινόμενη γρήγορα έφθασε σε καθεστώς ευημερίας. Έγινε αυτοκρατορική πρωτεύουσα με τον σχηματισμό της αυτοκρατορίας των Αζτέκων 1428. Οι Μέσικα εν ευθέτω χρόνω κατέκτησαν ένα μεγάλο τμήμα της μεσοαμερικανικής επικράτειας.
Οι φόροι των εκατομμυρίων υποτελών απέφεραν πλούτη για την πόλη, η οποία στην εποχή της ισπανικής κατάκτησης το 1519 κάλυπτε έκταση πέντε τετραγωνικών μιλίων με πληθυσμό περίπου 200.000. Το μεγαλύτερο τμήμα της πόλης καταστράφηκε από τους κατακτητές και πάνω στα ερείπιά της χτίστηκε η Πόλη του Μεξικού.
Επέστρεψε στο Μεξικό (Νέα Ισπανία) και τελικά αποδίδεται από τις πηγές ως encomendero της επαρχίας Atoyaquillo μέχρι το θάνατό του το 1560.
Θα πρέπει επίσης να διευκρινιστεί ότι ο Juan Griego ο encomendero της Atoyaquillo δεν πρέπει να συγχέεται με τον Juan Griego τον encomendero της επαρχίας του Μιντανάο στις Φιλιππίνες . Το όνομα Juan ή John (Ιωάννης στα ελληνικά) ήταν μια κοινή ονομασία μεταξύ του ελληνικού πληθυσμού και πολλοί Έλληνες είχαν αυτό το όνομα.
Το Juan Griego είναι μια πόλη στη βόρεια πλευρά της Isla Margarita , και είναι το βορειότερο λιμάνι της Βενεζουέλας . Έχει πληθυσμό 28.256 κατοίκους (σύμφωνα με την απογραφή του 2001) και είναι πρωτεύουσα του Δήμου Μαρκάνο της επαρχίας της Νέας Σπάρτης -Nueva Esparta .
Η πόλη πήρε το όνομά Juan του Έλληνα που γεννήθηκε στη Σεβίλλη στις αρχές του 16ου αιώνα. Ήταν ένας πλοηγός που διέσχισε τον ωκεανό για την Αμερική. Ξεκίνησε μια ευημερούσα επιχείρηση μεταφοράς σε αιχμαλωσία Ινδιάνων από το νησί Santo Domingo . Ο ίδιος αναφέρεται στην απογραφή του 1545. Μετά το θάνατο του το υπόλοιπο των κατοίκων της πόλης, πιθανότατα επειδή υπήρξε ο πιο επιφανής πολίτης του τόπου, άρχισαν να την αποκαλούν την πόλη αυτή με το όνομα του θεωρούμενου από αυτούς , ιδρυτή της.
Η πόλη άρχισε να είναι σημαντική το 1811, όταν, κατά τη διάρκεια του Πόλεμου της Ανεξαρτησίας της Βενεζουέλας , έγινε ένα πολεμικό λιμάνι για την προστασία των στρατιωτικών. Το 1816, το λιμάνι χρησιμοποιήθηκε από τον Σιμόν Μπολιβάρ για την επιστροφή του από την Αϊτή .
Το 1904, η κυβέρνηση μετέφερε την πρωτεύουσα του νησιού από τον Juan Griego στο Pampatar , στα νότια του νησιού, όταν οι εμπορικές δραστηριότητες μειώνονται σημαντικά. Παρ 'όλα αυτά, οι πολιτιστικές δραστηριότητες συνέχισαν να ανθίζουν στην πόλη, Το 1932 μια ομάδα νέων ανθρώπων ξεκίνησε την Εταιρεία Juan Griego, όπου εκτελούν διάφορα καλλιτεχνικά έργα,όπως τις αιτιολογικές σκέψεις της ποίησης, αλλά και συναυλίες και άλλες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.
Ιωάννης Φωκάς ήταν είτε ονομάζεται Ιωάννης Φωκάς ή Απόστολος Βαλεριάνος. Ο Ιωάννης Φωκάς γεννήθηκε στο ελληνικό νησί της Κεφαλονιάς το 1536, αργότερα προσέφερε τις υπηρεσίες του στην ισπανική αυτοκρατορία. Το 1587 έφτασε στη Νέα Ισπανία (σημερινό Μεξικό) και άρχισε να ταξιδεύει ως πλοηγός από το Μεξικό προς τις Φιλιππίνες και την Κίνα. Το Γαλεόνι (Galleon) του η «Σάντα Άννα» δέχθηκε επίθεση από ένα αγγλικό πλοίο και βυθίστηκε κοντά στην Καλιφόρνια. όμως ο Ιωάννης Φωκάς επέζησε αλλά έχασε όλη του την περιουσία.
Το 1592 ο αντιβασιλέας της Νέας Ισπανίας Luis de Velasco τον διέταξε να προβεί σε ταξίδι σε μια προσπάθεια να εξερευνήσει το θρυλικό στενό του Anian (σημερινό Βανκούβερ). Στο πρώτο του ταξίδι έγινε μέλος της ισπανικής εκστρατείας με 3 πλοία υπό τη γενική διοίκηση Ισπανού καπετάνιου. Το ταξίδι ήταν μια αποτυχία, λόγω μίας ανταρσίας και επέστρεψε στην Καλιφόρνια.
Στο δεύτερο ταξίδι που οδηγεί την εκστρατεία με μια γαλέρα και ένοπλους Πεζοναύτες. Ξεκίνησε το ταξίδι του από το Ακαπούλκο και πήγε μακριά στο Βορρά και τέλος βρήκε το στενό του Anian.
Ο Juan de Fuca επέστρεψε στο Ακαπούλκο και εκεί περιγράφει το γεωγραφικό πλάτος αλλά και την γεωγραφική σύνθεση του στενού.
Ο Ιωάννης Φωκάς ποτέ δεν έλαβε την πληρωμή του για υπηρεσίες του και μετά από δύο χρόνια ακόμη δεν είχε ανταμειφθεί από τον αντιβασιλέα Velasco, τότε ο Juan πήγε στην Ισπανία. Ο μεγάλος Έλληνας εξερευνητής τελικά ποτέ δεν έλαβε την πληρωμή του και το 1596 αποφάσισε να επιστρέψει στην Κεφαλλονιά την πατρίδα του. Αλλά εκείνο τον καιρό συνάντησε έναν Άγγλο, τον Michael Lok ο οποίος κατέγραψε τα ταξίδια του Ιωάννης Φωκά και προσπάθησε να πείσει το παλιό εξερευνητή να ενταχθεί στο αγγλικό ναυτικό. Τελικά δεν ήρθε σε συμφωνία και Ιωάννης Φωκάς αποσύρθηκε στην πατρίδα του και πέθανε εκεί το 1602.
ΕΠΙΣΗΣ Ιωάννης Φωκάς (θαλασσοπόρος)
Ο Ιωάννης Φωκάς ή Απόστολος Βαλεριάνος, γνωστός με το ισπανικό όνομα Χουάν ντε Φούκα (Juan de Fuca, Βαλεριάνο Κεφαλλονιάς, 1536 – Κεφαλλονιά, 1602) ήταν Έλληνας θαλασσοπόρος, που εξερεύνησε τις δυτικές ακτές της Βορείου Αμερικής για λογαριασμό του ισπανικού θρόνου. Το όνομά του δόθηκε σε στενό ανάμεσα στην νήσο Βανκούβερ και τις ΗΠΑ, το οποίο οδηγεί στο λιμάνι του Βανκούβερ.
Ο Φωκάς ή Βαλεριάνος γεννήθηκε στο χωριό Βαλεριάνο της Κεφαλλονιάς και ήταν ο τέταρτος γιος του Εμμανουήλ Φωκά ή Φωκά Βαλεριάνου με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Πιθανότατα το όνομά του ήταν Ιωάννης-Απόστολος.
Νέος ξενιτεύτηκε και εργάστηκε επί σαράντα χρόνια ως πλοηγός στον στόλο των Δυτικών Ινδιών της Ισπανίας. Σε ένα του ταξίδι στις Φιλιππίνες, τον Νοέμβριο του 1587, το πλοίο στο οποίο επέβαινε, η Αγία Άννα (Santa Anna), το κατέλαβαν Άγγλοι και ο ίδιος πιάστηκε αιχμάλωτος χάνοντας όλες του τις οικονομίες και το φορτίο του πλοίου αξίας 60.000 δουκάτων.
Λίγο καιρό αργότερα αφέθηκε ελεύθερος και το 1588 πήγε στο Μεξικό, που τότε ονομάζονταν Νέα Ισπανία. Ο Ισπανός αντιβασιλέας του Μεξικού, Λουίς ντε Βελασέο (Luis de Velaseo), τού έδωσε μία μικρή καραβέλα με την εντολή να εξερευνήσει τις δυτικές ακτές της Βορείου Αμερικής και να βρει τα μυθικά Στενά του Ανιάν (ισπ., Estrecho de Anián) που υποτίθεται πως ένωναν τον Ατλαντικό με τον Ειρηνικό Ωκεανό.
Το πρώτο του ταξίδι το 1592 έληξε άδοξα, επειδή το πλήρωμά του στασίασε, και έτσι αναγκάστηκε να επιστρέψει στο Ακαπούλκο. Κατά το δεύτερο ταξίδι του ανέβηκε βόρεια και νόμισε πως πραγματικά είχε βρει το πέρασμα προς τον Ατλαντικό μεταξύ του 47ου και 48ου γεωγραφικού παραλλήλου. Επέστρεψε στο Ακαπούλκο περιμένοντας για δύο χρόνια να λάβει την ανταμοιβή του για τις ανακαλύψεις του, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Το 1593 ή 1594, έφυγε για την Ισπανία ελπίζοντας πως θα τον ανταμείψει ο βασιλιάς της Ισπανίας. Τελικά δεν βρήκε καμία ανταπόκριση και από τον ισπανικό θρόνο και, απογοητευμένος, αποφάσισε να αποσυρθεί στην πατρίδα του.
Στην πορεία του προς την Κεφαλονιά, πέρασε και από την Φλωρεντία. Εκεί έτυχε να συναντήσει έναν Άγγλο ονόματι Τζον Ντούγκλας (John Douglass), στον οποίο αφηγήθηκε τις περιπέτειές του. Ο Ντάγκλας τού έδωσε μία συστατική επιστολή και τον έστειλε στον Μάικλ Λοκ (Michael Lok ή Locke), πλούσιο έμπορο και πρόξενο της Αγγλίας, ο οποίος έτυχε να βρίσκεται τότε στην Βενετία. Ο Φωκάς εξιστόρησε τις εξερευνήσεις του και έπεισε τον τελευταίο να μεσολαβήσει ώστε η Αγγλία να του χορηγήσει δύο πλοία για να συνεχίσει τις εξερευνήσεις του για το πέρασμα ανάμεσα στον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό. Ο Φωκάς ήλπιζε ακόμα πως οι Άγγλοι θα τον αποζημίωναν για το όσα έχασε όταν τον αιχμαλώτισαν στις Φιλιππίνες.
Ο Λοκ προσπάθησε να έρθει σε επαφή με την βρετανική κυβέρνηση, ζητώντας 100 λίρες για να πάει τον Φωκά στην Αγγλία, αλλά η απάντηση καθυστερούσε και ο Φωκάς έφυγε τελικά για την Κεφαλονιά. Το 1602, ο Λοκ έγραψε μία επιστολή στον Φωκά, αλλά δεν έλαβε ποτέ απάντηση. Έτσι ο Λοκ υπέθεσε πως ο ηλικιωμένος Φωκάς είχε ήδη πεθάνει.
Η ιστορία του Φωκά, έτσι όπως την μετέφερε στον Λοκ, πρωτοδημοσιεύθηκε το 1625 στο βιβλίο του Άγγλου ταξιδιωτικού συγγραφέα Σάμιουελ Πούρτσας (Samuel Purchas, π. 1575–1626) Hakluytus Posthumus or 'Purchas His Pilgrimes Contayning a History of the World in Sea Voyages and Lande Travells by Englishmen and others. Το 1787, ο Βρετανός πλοίαρχος Τσαρλς Μπάρκλεϋ (Charles Barkley), αναγνωρίζοντας τον πορθμό ανάμεσα στην νήσο Βανκούβερ και την Πολιτεία Ουάσιγκτον των ΗΠΑ ως τα μέρη που εξερεύνησε ο Φωκάς, έδωσε στην περιοχή το όνομα Στενά του Χουάν ντε Φούκα (αγγλ., Strait of Juan de Fuca).
Για τον Φωκά-Βαλεριάνο, έχει γράψει ο Φώτης Κόντογλου («Απόστολος Βαλεριάνος ο λεγόμενος Juan da (sic) Fuca», στην συλλογή διηγημάτων Ο Αστρολάβος, Αθήνα 1935), ενώ το 2007 κυκλοφόρησε και μία μυθιστορηματική βιογραφία γραμμένη από την Ευριδίκη Λειβαδά-Ντούκα (Στα Στενά της Χίμαιρας, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 2007, ISBN 960-04-3413-1).
Επίσης στην αποστολή του Μαγγελάνου, 1519-1522 πολλοί Έλληνες ναυτικοί πήραν μέρος στο ταξίδι. Θα πρέπει επίσης να αναφερθεί ότι μεταξύ των Ισπανών το υπόλοιπο του πληρώματος ήταν Έλληνες, Ιταλοί, Πορτογάλοι, ¨Αγγλοι, Γάλλοι και Γερμανοί. Αυτοί οι άνδρες ήταν οι πρώτοι που κάνουν μια περίπλου του πλανήτη, πολλοί από αυτούς και συμπεριλαμβανομένου του Ferdinand Magellan πέθαναν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και μόνο 18 από τους 237 άνδρες του αρχικού πληρώματος επέζησαν. Μεταξύ των 18 επιζώντες, 4 εκ των οποίων ήταν Έλληνες.
Οι 4 Έλληνες επιζώντες ήταν: ...Φραγκίσκος Francisco Albo από Ρόδας (Ρόδος), ο οποίος ήταν ένας πλοηγός, ο Μιχαήλ Miguel de Ρόδας (Ρόδος), ένας πλοηγός- ο Νικόλαος ο Έλλην από το Ναύπλιο, ναυτικός και ο Μιχαήλ Miguel Sanchez από Ρόδας (Ρόδος), ένας ναυτικός Αλλά και πρέπει να είναι και ο Φίλιππος ο Ρόδιος Felipe de Rodas, de Rodas ναύτης de la Victoria -Victoria.
Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι Φρανσίσκο Albo ο Ρόδιος ήταν ο μόνος που κράτησε ένα ημερολόγιο, μαζί με τον Ιταλό Αντόνιο Πιγκαφέτα. Οι Περιγραφές τους ήταν μια πολύτιμη πηγή πληροφοριών για τους μελλοντικούς εξερευνητές.
1 Fernando de Magallanes
2 Juan Sebastián Elcano
3 Luis de Molina
4 Francisco Albo Contramaestre
5 Andrés de San Martín Piloto
6 Bartolomé Prior Contramaestre
7 Baltasar Genoves
8 Serrao
9 Luis Martinez
10 Bartolomé García
11 Lorenzo de Iruña
12 Joanes de Irún
13 Pedro Sánchez de la Reina
14 Maestre Predro Piloto
15 Francisco Albo Contramaestre
16 Juan de Chinchilla
17 Francisco de Angulo
18 Rodriguez de Fonseca
19 Juan López de Recalde
20 Andres de Bristol
21 Marcos de Bayas
22 Navarro Grumete
23 Gonzalo de Vigo
24 Bartolomé Sánchez
25 Juan de Torres
26 Luis Alfonso
27 Martín Mendez Escribano
28 Leon de Espeleta Escribano
29 Sancho de Heredia Escribano
30 Francisco Martín Tonelero
31 Simon de Rochela Calafate
32 Cristobal Rodriguez Despensero
33 Nuño Despensero
34 Francisco de Madrid
35 Pedro Herrero
36 Hernando de Aguilar
37 Antón de Goa grumete
38 Antón Rodriguez
39 Juan Sigura
40 Francisco Picora
41 Francisco Martín
42 Rodrigo de Hurrira
43 Hartiga
44 Juan de Sila
45 Juan de Piti
46 Francisco de la Mezquita
47 Francisco Ortega
48 Juan de Orue
49 Santiago Díaz
50 Martín Mendez
51 Martín de Insaurraga
52 Domingo Alvarez
53 Cristobal de Costa
54 Diego Garcia de Trigueros
55 Pedro Valpuesta
56 Martín de Magallanes
57 Juan de Cartagena Cap. San Antonio
58 Juan de Acuria
59 Juan Sebastian Elcano
60 Criatobal de Haro
61 Luis de Mendoza Cap. Victoria
62 Gaspar de Quesada Cap. Concepción
63 Juan Serrano Cap. Santiago
64 Pedro Valderrama
65 Pedro Sanchez de la Reina
66 Juan de Acurio Contramaestre
67 Juan Bautista Puncera Contramaestre
68 Francisco Antonio de Pigafetta
69 Cristobal de Rabelo
70 Duarte Barbosa
71 Espinosa Alguacil
72 Ruy Faleiro Portuguese cosmographer, astrologer, and astronomer
73 Antonio de Coca
74 Anton Salomon
75 Andrés de San Martín Piloto
76 Alvaro de Mesquita
77 Juan de Elgorriaga
78 Jeronimo Guerra Escribano
79 Toribio Alonso de Salazar
80 Miguel de Rodas Contramaestre de la Victoria
81 Martin de Judicibus, de Génova Superintendente de la Concepcion.
82 Hernando de Bustamante, de Alcantara Cirujano-barbero de la Concepcion.
83 Juan de Zubileta, de Baracaldo Paje de la Victoria
84 Miguel Sanchez Marinerode la Victoria.
85 Nicholas e Griego de Nápoles Marinerode la Victoria.
86 Diego Gallego, de Bayona Marinerode la Victoria. ή de Rodas μάλλον Ρόδιος
87 Juan Rodriguez, de Sevilla Marinero de la Trinidad
88 Francisco Rodriguez Marinero de la Concepción
89 Juan de Arratia, de Bilbao Grumete de la Victoria.
90 Vasco Gomez Gallego (a . el portugués) Grumete de la Trinidad.
91 Juan de Santandres, de Cueto Grumete de la Trinidad.
92 Martin de Isaurraga, de Bermeo Grumete de la Concepcion
93 Pedro de Indarchi, de Tenerife Maestro de la Santiago.
94 Ricardo de Normandía Carpintero de la Santiago.
95 Simon de Burgos Criado de Mendoza
96 Juan Martin, de Aguilar de Campo Criado de Mendoza
97 Roldan de Argote Cañonero de la Concepcion
98 Juan Ortiz de Gopega, de Bilbao Administrador de la San Antonio.
99 Pedro Gasco, de Burdeos Marinero de la Santiago.
100 Ocacio Alonso, de Bollullos (Huelva) Marinero de la Santiago
101 Gomez Hernandez, de Huelva Marinero de la Concepcion
102 Felipe de Rodas, de Rodas Marinero de la Victoria Victoria.
103 Pedro de Tolosa, de Guipuzcoa Grumete de la Victoria
104 Gonzalo Gomez de Espinosa Alguacil de la flota.
105 Juan Rodriguez, de Sevilla, (alias “el sordo”) Marinero de la Concepcion.
106 Gines de Mafra, de Jerez Marinero.
107 Leon Pancaldo, de Savona (cerca de Génova) Marinero
Anton de Rodas -Αντώνιος Ρόδιος
Άλλοι Έλληνες που να αναφέρονται στα Ισπανικά αρχεία είναι ο Anton de Rodas -Αντώνιος Ρόδιος ένας σεβαστός Έλληνας πλοίαρχος και κυβερνήτης δύο ισπανικών πλοίων, το πρώτο ήταν το «San Jorge» και το άλλο ήταν το «Σαν Χουάν», ήταν δε ένας πλοηγός στις περιοχές του Περού από το 1535 -1537. Έκανε πολλά ταξίδια από Λίμα προς Παναμά το 1540 και τελικά εγκαταστάθηκε στη Λίμα το 1550, όπου είχε ένα μεγάλο σπίτι.
Παντρεύτηκε μια Ισπανίδα και συνέχισε να είναι ο πλοίαρχος του πλοίου στη θάλασσα του Ειρηνικού, τουλάχιστον μέχρι το 1563.
Juan de Chio Ιωάννης o Xioς
Ένας άλλος Έλληνας πλοίαρχος που αναφέρεται στα ισπανικά αρχεία είναι Juan de Chio ένας Έλληνας καπετάνιος από το νησί της Χίου.
Ενώ οι περισσότεροι καπετάνιοι που έπλεαν στην περιοχή του Ειρηνικού στην περιοχή της Χιλής δεν ήξεραν τίποτα από το γεωγραφικό πλάτος και ταξίδευαν από ένστικτο, από την άλλη πλευρά ο Juan de Chio...Ιωάννης o Xioς, ήταν ο μόνος που πλοήγηση κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου (1540) με αστρολάβο, μια πλοήγηση με γράφημα και τρεις πυξίδες θαλάσσης.
Juan Griego, γιος του Lazaro Griego
Ένας άλλος Έλληνας που ονομάζεται επίσης Juan Griego, γιος του Lazaro Griego από το Νεγρεπόντε ( την Εύβοια ή την πόλη της Χαλκίδας ) ή την Κρήτη, γεννήθηκε το 1566, συμμετείχε στην εκστρατεία του Juan de Onate εναντίον των ιθαγενών Ινδιάνων της φυλής Akoma στο Μεξικό το 1598.
Ο Juan Griego περιγράφεται ως 32 χρόνια γέρος με γκρίζα γενειάδα και καλή ανάστημα, οπλισμένοι και με μια μεγάλη ουλή στο πρόσωπο του.
Ο Χουάν ήταν παντρεμένος με τη σύζυγό του την Pascuala Bernal, και ήταν ένας από τους πρώτους κατοίκους της Santa Fe. Είχε επίσης 3 γιους τους ονόμασε Λάζαρο, Ιωάννη Juan και Φραγκίσκο Fransisco. Ο Ιωάννης ο Έλλην πέθανε στη Σάντα Φε πιθανότατα μετά από 1631.
Πολλοί Έλληνες έγιναν επιτυχημένοι καπεταναίοι και στρατιώτες, καλλιτέχνες και επιστήμονες σε χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία και ακόμη και στην οθωμανική αυτοκρατορία πολλοί υψηλοί αξιωματικοί, δραγουμάνοι και καπετάνιοι ήταν ελληνικής καταγωγής. Ενώ και στην Ισπανία Έλληνες λόγιοι και καλλιτέχνες όπως ο Ελ Γκρέκο, διακρίθηκαν. Οι Έλληνες του Ισπανικού στρατού συνέβαλαν κατά κύριο λόγο στην κατάκτηση και την εξερεύνηση της ηπείρου της Αμερικής και έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε αυτό . Πολλοί από αυτούς ήταν ναυτικοί και καπετάνιοι, άλλοι εξερευνητές όπως Ιωάννης Φωκάς και άνδρες του Πυροβολικού κάτι πολύ σημαντικό εκείνη την εποχή , ενώ κάποιοι από αυτούς ήταν ακόμη κατακτητές-εξερευνητές , όπως ο Pedro de Candia και ο Jorge Griego.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ - ΠΗΓΕΣ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ
ΑΡΧΕΙΟ ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ
1
/katalitheian.blogspot.gr - Ιωάννης Δανδουλάκης - πολιτικός επιστήμων - ιστορικός
(το παρόν είχε δημοσιευθεί στο περιοδικό "Στρατιωτική Ιστορία", τεύχος 178, Νοέμβριος 2011)
4
Iaonas - Greek Conquistadors and explorers in the Spanish army -http://iaonas.blogspot.gr/
8
Sources- Books
Spanish Peru, 1532-1560: a Social history by James Lockhart
The discovery and the conquest of Peru of Pedro de Cieza by Alexandra Parma Cook and Noble Cook
Men of Cajamarca by James Lockhart
A history of the Conquest of Peru by William H. Prescott
Old ties and new solidarities: studies on Philippine communities by Charles J-H Macdonald and Guillermo M. Pesigan
The encomenderos of new Spain 1521-1555 by Romerich Himmerich y Valencia
And Wiki articles
http://en.wikipedia.org/wiki/Greek_American
http://en.wikipedia.org/wiki/Juan_Griego
http://en.wikipedia.org/wiki/Juan_de_Fuca
http://en.wikipedia.org/wiki/Cagayan_de_Oro
Other links
http://alkek.library.txstate.edu/swwc/cdv/book/25.html
http://www.greenapple.gr/articlesdesc.php?id=129
http://genforum.genealogy.com/peru/messages/709.html
http://www.enchantedlearning.com/explorers/1500b.shtml
http://cybergata.com/roots/5072.htm
9
Ο Πέτρος πήρε την άδεια και την έγκριση από τους αδερφούς Πιζάρρο και βασιζόμενος σε ασαφείς και αόριστες πληροφορίες κινήθηκε προς την περιοχή του Αμαζονίου.
Περιπλανήθηκε άσκοπα στην άγνωστη, σκοτεινή και υγρή ζούγκλα και έχοντας χάσει τον προσανατολισμό και τους περισσότερους άνδρες του από τον πυρετό και την πείνα γύρισε απογοητευμένος και άπραγος στο Περού.
 |
| Φρ. Πιθάρο - Η κατάκτηση του Περού |
Τώρα πλέον, ο Κρητικός είχε χάσει τον παλιό αρχηγό και φίλο του Φρανσίσκο, ενώ παράλληλα οι σχέσεις του με τους υπόλοιπους αδελφούς Πιζάρρο δεν ήταν καθόλου καλές. Έτσι αποφάσισε και συντάχθηκε κρυφά με τον ντε Αλμάγκρο Β΄.
 |
| Η μάχη των Λας Σαλίνας, Απρίλιος 1538. Γκραβούρα του 16ου αιώνα από τον Theodor de Bry. Είχε δημοσιευθεί στην Αμβέρσα το 1728, στο βιβλίο"Décadas" του Antonio de Herrera
Στα επόμενα χρόνια Francico Pizarro δολοφονήθηκε από τον Diego τον γιο του Almagro. Πόλεμος ξέσπασε το 1542 μεταξύ Almagro του νεότερου και τους αδελφούς του Pizarro.
Ο Pedro de Candia και οι άνδρες του αυτή τη φορά ένωσε τις δυνάμεις του με αυτές του Almagro. Μεταξύ των ανδρών του Πέτρου δε Candia υπήρχαν πολλοί Έλληνες υπό τις διαταγές του, 16 εκ των οποίων ήταν μηχανικοί που θα μπορούσε να λειτουργήσουν αλλά και να δημιουργήσουν κανόνια και μπαρούτι. Από την άλλη πλευρά ήταν επίσης 4 ή 5 Έλληνες στο στρατό των αδελφών Pizarro.
Οι δυνάμεις του Almagro και του Πέτρου δε Candia συναντήθηκαν με τις δυνάμεις των αδελφών Pizarro σε ένα μέρος που λέγεται Chupas. Οι ανδρών του Almagro πριν από τη μάχη ανακάλυψε μια επιστολή η οποία εστάλη στον Πέτρο από τους αδελφούς Pizarro που του ζητούσαν να προδώσει τον Almagro. Η επιστολή όμως δεν ήρθε ποτέ στα χέρια του Πέτρου ενώ στη μάχη της Chupas, ο Πέτρος και οι Έλληνες άντρες από το πυροβολικό του πολέμησαν πολύ άσχημα, κάτι που ο Diego Almagro ο νεώτερος εξέλαβε ως προδοσία. Καθώς η μάχη χάθηκε ο Almagro τρέχει με οργή εναντίον του Πέτρου δε Candia και τον σκοτώνει με τα ίδια του τα χέρια. Πολύ σύντομα ο Almagro σκοτώθηκε ενώ προσπαθούσε να βρει καταφύγιο στα τείχη της Cuzco. Αυτό ήταν το τέλος ενός από τους μεγαλύτερους κατακτητές και τους εξερευνητές του Νέου Κόσμου.
|
Η τελευταία αποφασιστική μάχη του ισπανικού εμφυλίου, δόθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 1542, στην περιοχή των Τσούπας, πάλι λίγο έξω από το Κούζκο, ανάμεσα στον Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο Β΄ και τον στρατό της Νέας Καστίλλης υπό τη διοίκηση των διαδόχων του Πιζάρρο.
Ο Πέτρος ο Κρητικός, τώρα πια με το μέρος του ντε Αλμάγκρο Β΄, κατασκεύασε και πάλι καινούρια πυροβόλα για τη μάχη αυτή. Συγκεκριμένα οι πηγές αναφέρουν ότι σε αυτή την περίπτωση τον βοήθησαν στην κατασκευή των πυροβόλων και δεκαέξι άλλοι Έλληνες. Παρόλα αυτά, ο ντε Αλμάγκρο είχε αρχίσει να χάνει την εμπιστοσύνη του στον Πέτρο.
Λέγεται, πως λίγες μέρες πριν τη μάχη των Τσούπας, έπιασε αιχμάλωτο στο στρατόπεδό του, έναν αγγελιαφόρο ο οποίος μετέφερε γράμμα για τον Κρητικό, με το οποίο οι αντίπαλοι του προσέφεραν αρκετά χρήματα για να σαμποτάρει την δράση του πυροβολικού του κατά τη μάχη. Το γράμμα αυτό δεν έφτασε ποτέ στα χέρια του Κρητικού. Εντούτοις την ημέρα της μάχης των Τσούπας και κατά τη διάρκεια αυτής, η δράση των πυροβόλων του δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
 |
| Diego de Almagro |
Το γεγονός είναι ότι ο ντε Αλμάγκρο, βλέποντας πως ήταν πλέον σαφές ότι θα έχανε τη μάχη, αποφάσισε να ξεσπάσει την οργή του πάνω στον Κρητικό, θεωρώντας ότι ενσυνείδητα και προδοτικά δεν σημάδευε σωστά τον αντίπαλο στόχο.
Όρμησε επάνω του και αποκαλώντας τον «αναθεματισμένο Γραικό προδότη», τον σκότωσε με τα ίδια του τα χέρια.
Εντούτοις, μετά από την ήττα του στα Τσούπας, ο ντε Αλμάγκρο Β΄ είχε την ίδια ακριβώς τύχη με τον πατέρα του. Μαζί με τον ηττημένο στρατό του, τράπηκε σε φυγή και καβαλικεύοντας ένα γαϊδούρι επέστρεψε στο Κούζκο. Την ίδια μέρα οι αντίπαλοί του μπήκαν νικητές στην πόλη, τον συνέλαβαν και τον θανάτωσαν στην κεντρική πλατεία.
Η μάχη των Τσούπας ήταν και το τέλος του Έλληνα, που με την δράση του πυροβολικού του αλλά και την γενναία και δυναμική του προσωπικότητα, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανακάλυψη και πρώτη κατάκτηση της νότιας Αμερικής από τους Ευρωπαίους.
 |
| Ένα τυπικό πλοίο τον δέκατο έκτο αιώνα |
Jorge Griego 1504
 |
| Η κατάληψη του Περού |
Ο Jorge Griego (Γεώργιος ο Έλληνας) ήταν Έλληνας Conquistador, γεννήθηκε στην Ελλάδα το 1504 και ακολούθησε τον Έλληνα φίλος του Pedro de Candia, ο οποίος ήταν ένας Conquistador και διοικητής του πυροβολικού, πήγε στην Ισπανία και, στη συνέχεια, στον Παναμά και το Περού.Ο Jorge Griego υπηρέτησε στο ισπανικό στρατό στο Περού ως στρατιώτης.
Το 1532 υπό τη διοίκηση του Francisco Pizarro συμμετείχε στη μάχη της Cajamarca, όπου ο πολύ λιγότερος ισπανικός στρατός (ίσως 138 άνδρες) κατάφερε να κερδίσει την συντριπτική μάζωξη στρατού των Ίνκας (9000 άνδρες) του αυτοκράτορα Atahualpa.
Οικόσημα με αναφορά στον Jorge Griego ΠΗΓΗ-/www.ancestry.com/genealogy/
Στο Κούσκο, ο Jorge πήρε το μερίδιό του από τους θησαυρούς των Ίνκας. Αργότερα τοποθετήθηκε ως encomendero (Τίτλος που έχει ο κάτοχος και διαχειριστής της γης που έχει καταληφθεί από τον Ισπανικό στρατό ) στην πόλη της Jauja στο Περού.
Στα νεότερα χρόνια μετακόμισε στη Λίμα (όπου είχε ένα μεγάλο κτήμα) και συμμετείχε το 1544 και 1545 στις εκστρατείες του Blasco Nunez Vela και του Pedro de la Gasca.
 |
| Η ΤΡΙΆΝΑ ΣΤΗΝ ΣΕΒΊΛΛΗ ΠΑΡΆ ΤΟΝ ΠΟΤΑΜΌ ΓΟΥΑΔΑΛΚΙΒΙΡ |
Juan Griego (Φιλιππίνες 1571)
 |
| Ο Βάσκος Miguel Lopez de Legazpi- Γενικός Κυβερνήτης των ισπανικών Ανατολικών Ινδιών 27 Απριλίου 1565 - 20 Αυγούστου 1572 |
 |
| Πιθανά το οικόσημο του Ιωάννη του Έλληνα |
Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Miguel Lopez de Legazpi ένας Έλληνας κατακτητής που ονομάζεται Χουάν Griego ( Ιωάννης ο Έλλην ) είναι μαζί του ,όπου ο Legazpi τον ανταμείβει και για τις υπηρεσίες του και αυτός γίνεται ένας encomendero (άρχοντας της γης) (Τίτλος που έχει ο κάτοχος και διαχειριστής της γης που έχει καταληφθεί από τον Ισπανικό στρατό ) στο νησί του Μιντανάο.
Σε αυτήν την Encomienda του περιλαμβάνονται πολλές χώρες της βόρειας περιοχής του Μιντανάο, όμως το 1572 ο Legazpi τον σταμάτησε από αυτήν την Encomienda επειδή οι ισπανικές δυνάμεις δεν ελέγχουν πλέον αποτελεσματικά την περιοχή.
 |
| Ο Miguel López de Legazpi και ο Andrés de Urdaneta, στην Manila Φιλιππίνες |
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ
On above two islands in order to avoid disputes, on February 14, Legazpi united the encomiendas of the encomenderos, giving the Indians of Limanca, Vaván, and Samal to Agustín Duerto and Bartolomé Andrea; those of Paita to Juan Griego; those of Caguayán to Juan Méndez; those of Buri to Felipe de la Xara; those of Tunaoyiran to Juan Pérez; those of Paranas to Andrés de Luca; those of Calviga to Juan Gutiérrez; and those of Bondó to Miguel Godínez and Antonio Ginovés.
 |
| Οι διαδρομές που ακολούθησε ο Juan Griego .με τον Miguel López de Legazpi |
In the island of Mindanao, the chief river Vindanao, the point of Cauit, the port of Caldera, the village of Zamboanga and all the villages and coast where cinnamon is grown, were assigned by the adelantado to his Majesty on January 16, 1571.
On January 25, he assigned to Juan Griego the natives of the villages of Cagayan, Gonpot, and Tagoloán (?), with their tingües and hills;
Source: Blair & Robertson, The Philippine Islands, volume 34, pp. 304-310.Translation from the Spanish by James Alexander Robertson.
ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
... προκειμένου να αποφευχθούν διαφωνίες, στις 14 Φεβρουαρίου ο Legazpi συνένωσε τις εγκάρδιες του Encomendos, δίνοντας τα ινδικά νησιά στους Limanca, Vaván και Samal Agustín Duerto και Bartolomé Andrea.
Αυτά της Paita στον Juan Griego. Αυτά του Caguayán στον Juan Méndez. Αυτές του Buri στον Felipe de la Xara. Αυτά του Tunaoyiran στον Juan Pérez. Αυτά της Παναγίας στον Andrés de Luca. Αυτά της Καλβίγκα στον Juan Gutiérrez. Και εκείνων του Bondó προς τον Miguel Godinez και τον Antonio Ginovés.
Στο νησί Mindanao, ο κύριος ποταμός Vindanao, το σημείο του Cauit, το λιμάνι της Καλντέρας, το χωριό Zamboanga και όλα τα χωριά και οι ακτές όπου καλλιεργείται κανέλα, ανατέθηκε από τον Έκπρόσωπο της Αυτού Μεγαλειότητας στις 16 Ιανουαρίου 1571. Στις 25 Ιανουαρίου ανέθεσε στον Juan Griego τους ντόπιους από τα χωριά Cagayan, Gonpot και Tagoloán (?), Με τα κτήματα και τους λόφους τους.
 |
| Ισπανικός χάρτης του νησιού Μιντανάο του 17ου αιώνα |
Juan Griego 1514-1560
Έγινε μέλος του Cortez Entrada και μετά την κατάληψη της Tenochtitlan πήγε στη Γουατεμάλα.
Η Τενοτστιτλάν ή Τενοκτιτλάν (ισπανικά: Tenochtitlan - Τενοτστίτλαν ή Tenochtitlán[Σημ. 1] - Τενοτστιτλάν, Νάουατλ: Tenōchtitlan - Τενοτστίτλαν[Σημ. 2]) ήταν μια πόλη-νησί στην λίμνη Τεξκόκο του Μεξικού, πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Αζτέκων. Σύμφωνα με την ιστορία των Αζτέκων, οι μετανάστες Μέσικα ίδρυσαν την Τενοτστιτλάν σε ένα ελώδες νησί το 1325, ακολουθώντας έναν οιωνό από τον θεό τους Ουιτζιλοπότστλι, έναν αετό, καθισμένο σε έναν κάκτο να τρώει ένα φίδι. Η εικόνα είναι σήμερα το εθνικό σύμβολο του Μεξικού.
Η γεωγραφική θέση της Τενοτστιτλάν στην πυκνοκατοικημένη λεκάνη του Μεξικού παρείχε σημαντικές ευκαιρίες για εμπόριο και η πόλη επεκτεινόμενη γρήγορα έφθασε σε καθεστώς ευημερίας. Έγινε αυτοκρατορική πρωτεύουσα με τον σχηματισμό της αυτοκρατορίας των Αζτέκων 1428. Οι Μέσικα εν ευθέτω χρόνω κατέκτησαν ένα μεγάλο τμήμα της μεσοαμερικανικής επικράτειας.
 |
| Ο οιωνός της ιστορίας των Αζτέκων. Κώδικας Μεντόσα. |
Επέστρεψε στο Μεξικό (Νέα Ισπανία) και τελικά αποδίδεται από τις πηγές ως encomendero της επαρχίας Atoyaquillo μέχρι το θάνατό του το 1560.
 |
| Η επαρχία Atoyaquillo |
Η πόλη του Juan Griego του πλοηγού
Ένας Έλληνας καπετάνιος του ισπανικού στρατού ήταν ο Juan Griego, γεννήθηκε στη Σεβίλλη, τον 16ο αιώνα, άρχισε να κάνει ταξίδια από την Ισπανία προς την Αμερική. Ο Juan Griego αναφέρεται στην απογραφή του 1545, ίδρυσε ακόμη και μια πόλη στο νησί της Isla Margarita στη Βόρεια Βενεζουέλα. Σήμερα η πόλη ονομάζεται Juan Griego από το όνομά του Έλληνα καπετάνιου.
Το Juan Griego είναι μια πόλη στη βόρεια πλευρά της Isla Margarita , και είναι το βορειότερο λιμάνι της Βενεζουέλας . Έχει πληθυσμό 28.256 κατοίκους (σύμφωνα με την απογραφή του 2001) και είναι πρωτεύουσα του Δήμου Μαρκάνο της επαρχίας της Νέας Σπάρτης -Nueva Esparta .
Ο Κόλπος Juan Griego
La Galera, ένα ισπανικό αποικιακό φρούριο, χωρίζει τον κόλπο σε δύο
Η πόλη πήρε το όνομά Juan του Έλληνα που γεννήθηκε στη Σεβίλλη στις αρχές του 16ου αιώνα. Ήταν ένας πλοηγός που διέσχισε τον ωκεανό για την Αμερική. Ξεκίνησε μια ευημερούσα επιχείρηση μεταφοράς σε αιχμαλωσία Ινδιάνων από το νησί Santo Domingo . Ο ίδιος αναφέρεται στην απογραφή του 1545. Μετά το θάνατο του το υπόλοιπο των κατοίκων της πόλης, πιθανότατα επειδή υπήρξε ο πιο επιφανής πολίτης του τόπου, άρχισαν να την αποκαλούν την πόλη αυτή με το όνομα του θεωρούμενου από αυτούς , ιδρυτή της.
Το 1904, η κυβέρνηση μετέφερε την πρωτεύουσα του νησιού από τον Juan Griego στο Pampatar , στα νότια του νησιού, όταν οι εμπορικές δραστηριότητες μειώνονται σημαντικά. Παρ 'όλα αυτά, οι πολιτιστικές δραστηριότητες συνέχισαν να ανθίζουν στην πόλη, Το 1932 μια ομάδα νέων ανθρώπων ξεκίνησε την Εταιρεία Juan Griego, όπου εκτελούν διάφορα καλλιτεχνικά έργα,όπως τις αιτιολογικές σκέψεις της ποίησης, αλλά και συναυλίες και άλλες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.
Ιωάννης Φωκάς
Ιωάννης Φωκάς ήταν Έλληνας εξερευνητής κάτω από τις υπηρεσίες της Iσπανικής Αυτοκρατορίας.
Ιωάννης Φωκάς ήταν είτε ονομάζεται Ιωάννης Φωκάς ή Απόστολος Βαλεριάνος. Ο Ιωάννης Φωκάς γεννήθηκε στο ελληνικό νησί της Κεφαλονιάς το 1536, αργότερα προσέφερε τις υπηρεσίες του στην ισπανική αυτοκρατορία. Το 1587 έφτασε στη Νέα Ισπανία (σημερινό Μεξικό) και άρχισε να ταξιδεύει ως πλοηγός από το Μεξικό προς τις Φιλιππίνες και την Κίνα. Το Γαλεόνι (Galleon) του η «Σάντα Άννα» δέχθηκε επίθεση από ένα αγγλικό πλοίο και βυθίστηκε κοντά στην Καλιφόρνια. όμως ο Ιωάννης Φωκάς επέζησε αλλά έχασε όλη του την περιουσία.
 |
Ο όρος Galleon 'μεγάλο πλοίο', ίσως προέρχεται από το παλιό γαλλικό Galion 'μικρό πλοίο' (13αι.), Από το ισπανικό (Castilian) Galeón 'ένοπλο εμπορικό πλοίο', από πορτογαλικό πολεμικό πλοίο Galeão, από τη βυζαντινή 'Galley' Επεκτατικό επίθημα -on. Μια άλλη πιθανή προέλευση είναι η παλαιά γαλλική λέξη galie που σημαίνει 'μαγειρεία' επίσης από τη βυζαντινή ελληνική γκαλεα [4]. Το galea ήταν ένα πολεμικό πλοίο του βυζαντινού ναυτικού και το όνομά του μπορεί να σχετίζεται με την ελληνική λέξη galeos, 'ψάρι καρχαριοειδές '. Ο όρος αρχικά δόθηκε σε ορισμένους τύπους πολεμικών σκαφών κατά τον Μεσαίωνα. Ο Annali Genovesi αναφέρει γαλέες 80, 64 και 60 κουπιών, που χρησιμοποιήθηκαν για μάχη και αποστολές εξερεύνησης, τον 12ο και τον 13ο αιώνα. Είναι πολύ πιθανό ότι οι γαλέοι και οι γαλλιώτες που αναφέρθηκαν στα σκάφη των σταυροφοριών ήταν τα ίδια αυτά σκάφη. Στις αρχές του 16ου αιώνα, οι βενετσιάνικες γαλεόνιες ήταν μια νέα τάξη σκαφών που χρησιμοποιούσαν για να κυνηγούν πειρατές στη Μεσόγειο. |
Στο δεύτερο ταξίδι που οδηγεί την εκστρατεία με μια γαλέρα και ένοπλους Πεζοναύτες. Ξεκίνησε το ταξίδι του από το Ακαπούλκο και πήγε μακριά στο Βορρά και τέλος βρήκε το στενό του Anian.
 |
| Σήμερα το στενό στο Βανκούβερ φέρει το όνομά του και ονομάζεται Στενά « Ιωάννης Φωκάς ». |
Ο Ιωάννης Φωκάς ποτέ δεν έλαβε την πληρωμή του για υπηρεσίες του και μετά από δύο χρόνια ακόμη δεν είχε ανταμειφθεί από τον αντιβασιλέα Velasco, τότε ο Juan πήγε στην Ισπανία. Ο μεγάλος Έλληνας εξερευνητής τελικά ποτέ δεν έλαβε την πληρωμή του και το 1596 αποφάσισε να επιστρέψει στην Κεφαλλονιά την πατρίδα του. Αλλά εκείνο τον καιρό συνάντησε έναν Άγγλο, τον Michael Lok ο οποίος κατέγραψε τα ταξίδια του Ιωάννης Φωκά και προσπάθησε να πείσει το παλιό εξερευνητή να ενταχθεί στο αγγλικό ναυτικό. Τελικά δεν ήρθε σε συμφωνία και Ιωάννης Φωκάς αποσύρθηκε στην πατρίδα του και πέθανε εκεί το 1602.
ΕΠΙΣΗΣ Ιωάννης Φωκάς (θαλασσοπόρος)
Ο Ιωάννης Φωκάς ή Απόστολος Βαλεριάνος, γνωστός με το ισπανικό όνομα Χουάν ντε Φούκα (Juan de Fuca, Βαλεριάνο Κεφαλλονιάς, 1536 – Κεφαλλονιά, 1602) ήταν Έλληνας θαλασσοπόρος, που εξερεύνησε τις δυτικές ακτές της Βορείου Αμερικής για λογαριασμό του ισπανικού θρόνου. Το όνομά του δόθηκε σε στενό ανάμεσα στην νήσο Βανκούβερ και τις ΗΠΑ, το οποίο οδηγεί στο λιμάνι του Βανκούβερ.
Ο Φωκάς ή Βαλεριάνος γεννήθηκε στο χωριό Βαλεριάνο της Κεφαλλονιάς και ήταν ο τέταρτος γιος του Εμμανουήλ Φωκά ή Φωκά Βαλεριάνου με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Πιθανότατα το όνομά του ήταν Ιωάννης-Απόστολος.
Νέος ξενιτεύτηκε και εργάστηκε επί σαράντα χρόνια ως πλοηγός στον στόλο των Δυτικών Ινδιών της Ισπανίας. Σε ένα του ταξίδι στις Φιλιππίνες, τον Νοέμβριο του 1587, το πλοίο στο οποίο επέβαινε, η Αγία Άννα (Santa Anna), το κατέλαβαν Άγγλοι και ο ίδιος πιάστηκε αιχμάλωτος χάνοντας όλες του τις οικονομίες και το φορτίο του πλοίου αξίας 60.000 δουκάτων.
Λίγο καιρό αργότερα αφέθηκε ελεύθερος και το 1588 πήγε στο Μεξικό, που τότε ονομάζονταν Νέα Ισπανία. Ο Ισπανός αντιβασιλέας του Μεξικού, Λουίς ντε Βελασέο (Luis de Velaseo), τού έδωσε μία μικρή καραβέλα με την εντολή να εξερευνήσει τις δυτικές ακτές της Βορείου Αμερικής και να βρει τα μυθικά Στενά του Ανιάν (ισπ., Estrecho de Anián) που υποτίθεται πως ένωναν τον Ατλαντικό με τον Ειρηνικό Ωκεανό.
Το πρώτο του ταξίδι το 1592 έληξε άδοξα, επειδή το πλήρωμά του στασίασε, και έτσι αναγκάστηκε να επιστρέψει στο Ακαπούλκο. Κατά το δεύτερο ταξίδι του ανέβηκε βόρεια και νόμισε πως πραγματικά είχε βρει το πέρασμα προς τον Ατλαντικό μεταξύ του 47ου και 48ου γεωγραφικού παραλλήλου. Επέστρεψε στο Ακαπούλκο περιμένοντας για δύο χρόνια να λάβει την ανταμοιβή του για τις ανακαλύψεις του, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Το 1593 ή 1594, έφυγε για την Ισπανία ελπίζοντας πως θα τον ανταμείψει ο βασιλιάς της Ισπανίας. Τελικά δεν βρήκε καμία ανταπόκριση και από τον ισπανικό θρόνο και, απογοητευμένος, αποφάσισε να αποσυρθεί στην πατρίδα του.
Στην πορεία του προς την Κεφαλονιά, πέρασε και από την Φλωρεντία. Εκεί έτυχε να συναντήσει έναν Άγγλο ονόματι Τζον Ντούγκλας (John Douglass), στον οποίο αφηγήθηκε τις περιπέτειές του. Ο Ντάγκλας τού έδωσε μία συστατική επιστολή και τον έστειλε στον Μάικλ Λοκ (Michael Lok ή Locke), πλούσιο έμπορο και πρόξενο της Αγγλίας, ο οποίος έτυχε να βρίσκεται τότε στην Βενετία. Ο Φωκάς εξιστόρησε τις εξερευνήσεις του και έπεισε τον τελευταίο να μεσολαβήσει ώστε η Αγγλία να του χορηγήσει δύο πλοία για να συνεχίσει τις εξερευνήσεις του για το πέρασμα ανάμεσα στον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό. Ο Φωκάς ήλπιζε ακόμα πως οι Άγγλοι θα τον αποζημίωναν για το όσα έχασε όταν τον αιχμαλώτισαν στις Φιλιππίνες.
Ο Λοκ προσπάθησε να έρθει σε επαφή με την βρετανική κυβέρνηση, ζητώντας 100 λίρες για να πάει τον Φωκά στην Αγγλία, αλλά η απάντηση καθυστερούσε και ο Φωκάς έφυγε τελικά για την Κεφαλονιά. Το 1602, ο Λοκ έγραψε μία επιστολή στον Φωκά, αλλά δεν έλαβε ποτέ απάντηση. Έτσι ο Λοκ υπέθεσε πως ο ηλικιωμένος Φωκάς είχε ήδη πεθάνει.
Η ιστορία του Φωκά, έτσι όπως την μετέφερε στον Λοκ, πρωτοδημοσιεύθηκε το 1625 στο βιβλίο του Άγγλου ταξιδιωτικού συγγραφέα Σάμιουελ Πούρτσας (Samuel Purchas, π. 1575–1626) Hakluytus Posthumus or 'Purchas His Pilgrimes Contayning a History of the World in Sea Voyages and Lande Travells by Englishmen and others. Το 1787, ο Βρετανός πλοίαρχος Τσαρλς Μπάρκλεϋ (Charles Barkley), αναγνωρίζοντας τον πορθμό ανάμεσα στην νήσο Βανκούβερ και την Πολιτεία Ουάσιγκτον των ΗΠΑ ως τα μέρη που εξερεύνησε ο Φωκάς, έδωσε στην περιοχή το όνομα Στενά του Χουάν ντε Φούκα (αγγλ., Strait of Juan de Fuca).
Για τον Φωκά-Βαλεριάνο, έχει γράψει ο Φώτης Κόντογλου («Απόστολος Βαλεριάνος ο λεγόμενος Juan da (sic) Fuca», στην συλλογή διηγημάτων Ο Αστρολάβος, Αθήνα 1935), ενώ το 2007 κυκλοφόρησε και μία μυθιστορηματική βιογραφία γραμμένη από την Ευριδίκη Λειβαδά-Ντούκα (Στα Στενά της Χίμαιρας, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 2007, ISBN 960-04-3413-1).
Άλλοι Έλληνες που αναφέρονται στο Ισπανικό στρατό
Επίσης στην αποστολή του Μαγγελάνου, 1519-1522 πολλοί Έλληνες ναυτικοί πήραν μέρος στο ταξίδι. Θα πρέπει επίσης να αναφερθεί ότι μεταξύ των Ισπανών το υπόλοιπο του πληρώματος ήταν Έλληνες, Ιταλοί, Πορτογάλοι, ¨Αγγλοι, Γάλλοι και Γερμανοί. Αυτοί οι άνδρες ήταν οι πρώτοι που κάνουν μια περίπλου του πλανήτη, πολλοί από αυτούς και συμπεριλαμβανομένου του Ferdinand Magellan πέθαναν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και μόνο 18 από τους 237 άνδρες του αρχικού πληρώματος επέζησαν. Μεταξύ των 18 επιζώντες, 4 εκ των οποίων ήταν Έλληνες.
 |
| Ο θάνατος του Μαγγελάνου |
Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι Φρανσίσκο Albo ο Ρόδιος ήταν ο μόνος που κράτησε ένα ημερολόγιο, μαζί με τον Ιταλό Αντόνιο Πιγκαφέτα. Οι Περιγραφές τους ήταν μια πολύτιμη πηγή πληροφοριών για τους μελλοντικούς εξερευνητές.
Το πλήρωμα του Μαγγελάνου
..στο πλήρωμα του Βικτόρια ειδικά συναντάμε αυτούς και μερικούς άλλους Έλληνες
EXPEDICIÓN MAGALLANES - JUAN SEBASTIAN ELCANO
Total tripulantes : 237
Relacionados: 107
1 Fernando de Magallanes
2 Juan Sebastián Elcano
3 Luis de Molina
4 Francisco Albo Contramaestre
5 Andrés de San Martín Piloto
6 Bartolomé Prior Contramaestre
7 Baltasar Genoves
8 Serrao
9 Luis Martinez
10 Bartolomé García
11 Lorenzo de Iruña
12 Joanes de Irún
13 Pedro Sánchez de la Reina
14 Maestre Predro Piloto
15 Francisco Albo Contramaestre
16 Juan de Chinchilla
17 Francisco de Angulo
18 Rodriguez de Fonseca
19 Juan López de Recalde
20 Andres de Bristol
21 Marcos de Bayas
22 Navarro Grumete
23 Gonzalo de Vigo
24 Bartolomé Sánchez
25 Juan de Torres
26 Luis Alfonso
27 Martín Mendez Escribano
28 Leon de Espeleta Escribano
29 Sancho de Heredia Escribano
30 Francisco Martín Tonelero
31 Simon de Rochela Calafate
32 Cristobal Rodriguez Despensero
33 Nuño Despensero
34 Francisco de Madrid
35 Pedro Herrero
36 Hernando de Aguilar
37 Antón de Goa grumete
38 Antón Rodriguez
39 Juan Sigura
40 Francisco Picora
41 Francisco Martín
42 Rodrigo de Hurrira
43 Hartiga
44 Juan de Sila
45 Juan de Piti
46 Francisco de la Mezquita
47 Francisco Ortega
48 Juan de Orue
49 Santiago Díaz
50 Martín Mendez
51 Martín de Insaurraga
52 Domingo Alvarez
53 Cristobal de Costa
54 Diego Garcia de Trigueros
55 Pedro Valpuesta
56 Martín de Magallanes
57 Juan de Cartagena Cap. San Antonio
58 Juan de Acuria
59 Juan Sebastian Elcano
60 Criatobal de Haro
61 Luis de Mendoza Cap. Victoria
62 Gaspar de Quesada Cap. Concepción
63 Juan Serrano Cap. Santiago
64 Pedro Valderrama
65 Pedro Sanchez de la Reina
66 Juan de Acurio Contramaestre
67 Juan Bautista Puncera Contramaestre
68 Francisco Antonio de Pigafetta
69 Cristobal de Rabelo
70 Duarte Barbosa
71 Espinosa Alguacil
72 Ruy Faleiro Portuguese cosmographer, astrologer, and astronomer
73 Antonio de Coca
74 Anton Salomon
75 Andrés de San Martín Piloto
76 Alvaro de Mesquita
77 Juan de Elgorriaga
78 Jeronimo Guerra Escribano
79 Toribio Alonso de Salazar
80 Miguel de Rodas Contramaestre de la Victoria
81 Martin de Judicibus, de Génova Superintendente de la Concepcion.
82 Hernando de Bustamante, de Alcantara Cirujano-barbero de la Concepcion.
83 Juan de Zubileta, de Baracaldo Paje de la Victoria
84 Miguel Sanchez Marinerode la Victoria.
85 Nicholas e Griego de Nápoles Marinerode la Victoria.
86 Diego Gallego, de Bayona Marinerode la Victoria. ή de Rodas μάλλον Ρόδιος
87 Juan Rodriguez, de Sevilla Marinero de la Trinidad
88 Francisco Rodriguez Marinero de la Concepción
89 Juan de Arratia, de Bilbao Grumete de la Victoria.
90 Vasco Gomez Gallego (a . el portugués) Grumete de la Trinidad.
91 Juan de Santandres, de Cueto Grumete de la Trinidad.
92 Martin de Isaurraga, de Bermeo Grumete de la Concepcion
93 Pedro de Indarchi, de Tenerife Maestro de la Santiago.
94 Ricardo de Normandía Carpintero de la Santiago.
95 Simon de Burgos Criado de Mendoza
96 Juan Martin, de Aguilar de Campo Criado de Mendoza
97 Roldan de Argote Cañonero de la Concepcion
98 Juan Ortiz de Gopega, de Bilbao Administrador de la San Antonio.
99 Pedro Gasco, de Burdeos Marinero de la Santiago.
100 Ocacio Alonso, de Bollullos (Huelva) Marinero de la Santiago
101 Gomez Hernandez, de Huelva Marinero de la Concepcion
102 Felipe de Rodas, de Rodas Marinero de la Victoria Victoria.
103 Pedro de Tolosa, de Guipuzcoa Grumete de la Victoria
104 Gonzalo Gomez de Espinosa Alguacil de la flota.
105 Juan Rodriguez, de Sevilla, (alias “el sordo”) Marinero de la Concepcion.
106 Gines de Mafra, de Jerez Marinero.
107 Leon Pancaldo, de Savona (cerca de Génova) Marinero
Άλλοι Έλληνες
Anton de Rodas -Αντώνιος Ρόδιος
Άλλοι Έλληνες που να αναφέρονται στα Ισπανικά αρχεία είναι ο Anton de Rodas -Αντώνιος Ρόδιος ένας σεβαστός Έλληνας πλοίαρχος και κυβερνήτης δύο ισπανικών πλοίων, το πρώτο ήταν το «San Jorge» και το άλλο ήταν το «Σαν Χουάν», ήταν δε ένας πλοηγός στις περιοχές του Περού από το 1535 -1537. Έκανε πολλά ταξίδια από Λίμα προς Παναμά το 1540 και τελικά εγκαταστάθηκε στη Λίμα το 1550, όπου είχε ένα μεγάλο σπίτι.
Παντρεύτηκε μια Ισπανίδα και συνέχισε να είναι ο πλοίαρχος του πλοίου στη θάλασσα του Ειρηνικού, τουλάχιστον μέχρι το 1563.
Juan de Chio Ιωάννης o Xioς
Ένας άλλος Έλληνας πλοίαρχος που αναφέρεται στα ισπανικά αρχεία είναι Juan de Chio ένας Έλληνας καπετάνιος από το νησί της Χίου.
Ενώ οι περισσότεροι καπετάνιοι που έπλεαν στην περιοχή του Ειρηνικού στην περιοχή της Χιλής δεν ήξεραν τίποτα από το γεωγραφικό πλάτος και ταξίδευαν από ένστικτο, από την άλλη πλευρά ο Juan de Chio...Ιωάννης o Xioς, ήταν ο μόνος που πλοήγηση κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου (1540) με αστρολάβο, μια πλοήγηση με γράφημα και τρεις πυξίδες θαλάσσης.
Juan Griego, γιος του Lazaro Griego
Ένας άλλος Έλληνας που ονομάζεται επίσης Juan Griego, γιος του Lazaro Griego από το Νεγρεπόντε ( την Εύβοια ή την πόλη της Χαλκίδας ) ή την Κρήτη, γεννήθηκε το 1566, συμμετείχε στην εκστρατεία του Juan de Onate εναντίον των ιθαγενών Ινδιάνων της φυλής Akoma στο Μεξικό το 1598.
 |
| Ο Juan de Oñate y Salazar (1550–1626) Κυβερνήτης του Νέο Μεξικό |
 |
| Η περιοχή Acoma Pueblo το 1848. |
ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ Juan Griego
Επίλογος
Οι Έλληνες μετά την πτώση της πατρίδας τους και την Άλωση της Κωνσταντινούπολης φαινόταν στους υπόλοιπους να έχουν καταστραφεί, αλλά αυτό ποτέ δεν συνέβει, καθώς κατάφερε να ανέβουν και πάλι και κατάφεραν να ευημερήσουν σε διάφορους τομείς στη Δυτική Ευρώπη, καθώς και στην Οθωμανική αυτοκρατορία.Πολλοί Έλληνες έγιναν επιτυχημένοι καπεταναίοι και στρατιώτες, καλλιτέχνες και επιστήμονες σε χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία και ακόμη και στην οθωμανική αυτοκρατορία πολλοί υψηλοί αξιωματικοί, δραγουμάνοι και καπετάνιοι ήταν ελληνικής καταγωγής. Ενώ και στην Ισπανία Έλληνες λόγιοι και καλλιτέχνες όπως ο Ελ Γκρέκο, διακρίθηκαν. Οι Έλληνες του Ισπανικού στρατού συνέβαλαν κατά κύριο λόγο στην κατάκτηση και την εξερεύνηση της ηπείρου της Αμερικής και έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε αυτό . Πολλοί από αυτούς ήταν ναυτικοί και καπετάνιοι, άλλοι εξερευνητές όπως Ιωάννης Φωκάς και άνδρες του Πυροβολικού κάτι πολύ σημαντικό εκείνη την εποχή , ενώ κάποιοι από αυτούς ήταν ακόμη κατακτητές-εξερευνητές , όπως ο Pedro de Candia και ο Jorge Griego.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ - ΠΗΓΕΣ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ
ΑΡΧΕΙΟ ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ
1
- Alexandra Parma Cook an Noble Cook, "The discovery and the Conquest of Peru of Pedro de Cieza" , p 247
- James Lockhart, "Spanish Peru, 1532-1560: a social history" p. 142
- James Lockhart, "Men of Cajamarca" , p 414-415
- Alexandra Parma Cook an Noble Cook , "The discovery and the Conquest of Peru of Pedro de Cieza" , p 242
- Clements R. Markham, "Reports on the Discovery of Peru", p 139
- James Lockhart, "Spanish Peru, 1532-1560: a social history", p. 143
- James Lockhart, "Spanish Peru, 1532-1560: a social history" p. 29, 142, 146
2
- Del Busto Duthurburu, José Antonio:
- Diccionario Histórico Biográfico de los Conquistadores del Perú. Tomo I. A-CH. Lima, Librería STUDIUM S.A., 1986.
- La conquista del Perú. Lima, Librería STUDIUM S.A., 1984.
- La pacificación del Perú. Lima, Librería STUDIUM S.A., 1984.
- Inca Garcilaso de la Vega: Historia general del Perú. Tomo I. Lima, Editorial Universo S.A., 1972.
- Mendiburu, Manuel: Diccionario histórico-biográfico del Perú. Parte primera que corresponde a la época de la dominación española. Tomo II. Lima, 1876.
- Tauro del Pino, Alberto: Enciclopedia Ilustrada del Perú. Tercera Edición. Tomo 3, BEI/CAN. Lima, PEISA, 2001. ISBN 9972-40-152-5
/katalitheian.blogspot.gr - Ιωάννης Δανδουλάκης - πολιτικός επιστήμων - ιστορικός
(το παρόν είχε δημοσιευθεί στο περιοδικό "Στρατιωτική Ιστορία", τεύχος 178, Νοέμβριος 2011)
- 1) John Hemming, THE CONQUEST OF THE INCAS, Macmillan, London, 1993
- (2) Kim MacQuarrie, THE LAST DAYS OF THE INCAS, Simon & Schuster, 2007
- (3) Pedro de Cieza de Leon, THE SECOND PART OF THE CHRONICLE OF PERU, μτφρ. Clements R. Markham, Hakluyt Society, London 1883.
- (4) Pedro de Cieza de Leon, THE TRAVELS OF PEDRO DE CIEZA DE LEON, AD 1532-50, CONTAINED IN THE FIRST PART OF HIS CHRONICLE OF PERU, μτφρ. Clements R. Markham, Hakluyt Society, London, 1883.
- (5) Pedro de Cieza de Leon, THE WAR OF LAS SALINAS, μτφρ. Clements R. Markham, Hakluyt Society, London, 1923, (α΄ εκδ. 1883).
- (6) Pedro de Cieza de Leon, THE WAR OF CHUPAS, μτφρ. Clements R. Markham, Hakluyt Society, Londonμ 1917, (α΄ εκδ. 1883).
- (7) William H. Prescott, HISTORY OF THE CONQUEST OF PERU, BiblioBazaar, 2006, ( Harpers & Bros, USA, 1847)
- (8) Φώτης Κόντογλου, ΠΕΤΡΟΣ Ο ΚΡΗΤΙΚΟΣ, Ο ΛΕΓΟΜΕΝΟΣ PEDRO DI CANDIA, σελ. 51-63, στο ΦΗΜΙΣΜΕΝΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΙ, εκδόσεις «Αστήρ», Αθήνα, 1994, (α΄ έκδοση 1987)
4
- The travels of Pedro de Cieza de Léon, A.D. 1532-50, by Pedro de Cieza de León
5
- Edward E. Calnek, (1976), "The Internal Structure of Tenochtitlan", στο Eric R. Wolf, (ed.) The Valley of Mexico.
- Jose Luis de Rojas, (1986) Mexico-Tenochtitlan: Economia y Sociedad en el Siglo XVI.
- Μichael E. Smith "Tenochtitlan (Or Tenochtitlán)" στο Brian M. Fagan, ed., (1996) The Oxford Companion to Archaeology, Oxford University Press: Oxford
6
- www.gutenberg.org
- www.biographi.ca/en/bio.php?BioId=34354
Iaonas - Greek Conquistadors and explorers in the Spanish army -http://iaonas.blogspot.gr/
8
Sources- Books
Spanish Peru, 1532-1560: a Social history by James Lockhart
The discovery and the conquest of Peru of Pedro de Cieza by Alexandra Parma Cook and Noble Cook
Men of Cajamarca by James Lockhart
A history of the Conquest of Peru by William H. Prescott
Old ties and new solidarities: studies on Philippine communities by Charles J-H Macdonald and Guillermo M. Pesigan
The encomenderos of new Spain 1521-1555 by Romerich Himmerich y Valencia
And Wiki articles
http://en.wikipedia.org/wiki/Greek_American
http://en.wikipedia.org/wiki/Juan_Griego
http://en.wikipedia.org/wiki/Juan_de_Fuca
http://en.wikipedia.org/wiki/Cagayan_de_Oro
Other links
http://alkek.library.txstate.edu/swwc/cdv/book/25.html
http://www.greenapple.gr/articlesdesc.php?id=129
http://genforum.genealogy.com/peru/messages/709.html
http://www.enchantedlearning.com/explorers/1500b.shtml
http://cybergata.com/roots/5072.htm
9
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υποβάλλοντας το σχόλιο σου επιβεβαιώνεις ότι έχεις διαβάσει και αποδεχθεί τους όρους χρήσης και σχολιασμού του μπλογκ. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
http://eleusisdiagoridon.blogspot.gr/2013/08/blog-post_49.html