ΕΛΛΗΝ 123 – 4 Πυθαγόρεια αριθμολογία

 Η φιλοσοφία των Ελλήνων είναι κυρίως οντολογική, αλλά στην βάση της έχει την μαθηματική επιστήμη. Βέβαια οι Πυθαγόριοι είχαν ύμνους και ονόματα για τους αριθμούς και τους θεωρούσαν ιερούς, ως ιερά της φυσεως σύμβολα. Θα μου πείτε και οι χριστιανοί που δοξάζουν την αγία τριάδα, φανερώνουν τον ιερό χαρακτήρα της τριάδος. Υμνούν και την μονάδα στο πρόσωπο του Πατέρα, και την δυάδα στην διπλή φύση του θεανθρώπου Χριστού. Δεν πράττουν διαφορετικά από τους αρχαίους μας πρόγονους, αν εξαιρέσουμε βεβαια το γεγονός ότι εκείνοι, οι χριστιανοί δηλαδή, σταματανε στο τρία, και δεν προχωρουν στο τέσσερα. Το τέσσερα μενει στο ασυνείδητο σαν ο σταυρός του Γολγοθά. Όλα όσα είμαστε αλλά δεν θέλουμε να είμαστε. Ο δαίμων ο αληθινός που είναι στα μάτια μας κρυφός.

123.

ΠΕΡΙ ΤΡΙΑΔΟΣ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

 Η κατανόηση του τριπλού κόσμου είναι απαραίτητη για τον άνθρωπο, καθώς με αυτόν τον τρόπο εκδηλώνεται ο παρών υλικός κόσμος και η ψυχή του. Λένε για το τρία οι αριθμητικοί Πυθαγόριοι πως δηλώνει τον χρόνο, παρελθόν, παρόν και μέλλον, αλλά και τον χώρο καθώς απλώνεται σε όγκο στις τρείς διαστάσεις. Αυτά τα επιχειρήματα, τα παλαιά, τα αριστοτελικά, άλλωστε χρησιμοποίησαν οι χριστιανοί, με το γράμμα του Γεώργιου στον Οθωμανό Πασά για να τον κάνουν χριστιανό.

 Είναι άραγε δυνατόν να κατανοήσει κανείς το νόημα της Αγίας Τριάδας των χριστιανών; Γιατί οι χριστιανοί την υμνούν και την λατρεύουν, χωρίς ποτέ ο Αβραάμ να πει κάτι γι αυτήν, καθώς οι Ιουδαίοι από τους Έλληνες έμαθαν να αριθμολογούν. Ονόμασαν μάλιστα και την αριθμολογία τους Γκεμάτρια. Μια καλή προσπάθεια αν αναλογιστούμε την κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας από τους χριστιανούς. Η τριάδα λοιπόν είναι ιερή για τους Έλληνες, όπως ομολογεί ο Αριστοτέλης στο «περί ουρανού».

«Καθάπερ γαρ φησί και οι Πυθαγόριοι, το παν και τα πάντα τοις τρισι ώρισται, τελευτή γαρ και μέσον και αρχή τον αριθμόν έχει τον του παντός, ταύτα δε τον της τριάδος. Διό παρά της φύσεως ειληφότες ώσπερ νόμους εκείνης, και προς τας αγιστείας χρώμεθα των θεών τον αριθμόν τούτον» Αριστοτέλους Περί Ουρανού

«Όπως άλλωστε, λένε και οι Πυθαγόριοι, το παν και τα πάντα ορίζονται από τον αριθμό τρία, γιατί το τέλος και το μέσο και η αρχή αντιπροσωπεύονται από τον αριθμό του παντός, που είναι ο αριθμός τρία. Γι αυτό έχοντας πάρει από την φύση αυτές τις έννοιες, σαν νόμους της, χρησιμοποιούμε κατά τις θεουργικές τελετές αυτόν τον αριθμό.»

 Σύμφωνα με την φύση λοιπόν οι Έλληνες χρησιμοποιούν το τρία στις τελετές, όπως και σήμερα οι χριστιανοί, λέγοντας τρεις φορές το Κύριε ελέησον παράδειγμα και άγιος άγιος άγιος Κύριος Σαββαώθ.  Είμαστε βέβαια υποχρεωμένοι να αποδεχθούμε ότι τον αριθμό του παντός, εκείνον που ορίζει το πλήθος, έχουν επιλέξει ως σέβασμα και οι χριστιανοί, όπως έκαναν και οι Έλληνες αλλά και όλοι οι αρχαίοι λαοί, πράττοντας σύμφωνα με τις προσταγές της φύσεως. Καθώς το τρία είναι πληθυντικός αριθμός, αφορά τα πολλά και τους πολλούς θεούς μάλιστα.

Οι φιλόσοφοι βέβαια αποδέχθηκαν ότι μια αρχική τριάδα εξουσιάζει, την οποία αποτελούν το Ένα, ο Νους και η Ψυχή. Το ένα είναι το απόλυτο ΑΓΑΘΟ, το δύο είναι ο διχασμένος νους, όπου κάθε τι υπάρχει ως είδωλο ενός νοήματος, και  το τρία ο μικτός κόσμος, η ψυχή του κόσμου που διαμοιράζεται στο πλήθος των ψυχών. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, παρόμοια είναι και η κατασκευή της ανθρώπινης ψυχής, η οποία διαιρείται στο λογιστικό, το θυμικό και το επιθυμητικό. Τριπλός είναι και ο διαχωρισμός των ενεργειών στην Ινδική θρησκεία, η αγνότητα, το Σατβα, η βασιλική οδός, το ράτζα, και η ενέργεια της επιθυμίας, η ταμασική. Κατά τον ίδιο τρόπο στην γη πάνω βασιλεύουν οι τρεις ηγεμονικές μορφές του Διός, η ουράνια του Δία, ο Ποσειδών της θάλασσας και ο Αδης του κάτω κόσμου.

 Είναι όμως σημαντικό να κατανοήσουμε την αριθμολογία των τριών πρώτων αριθμών, οι οποίοι δεν είναι πραγματικοί αριθμοί, αλλά υποστάσεις του τριαδικού όντος, δηλαδή του σύμπαντος κόσμου. Ο κόσμος σύμφωνα με την ελληνική θρησκεία είναι ζωντανός με νου και ψυχή, όπως παραδίδει ακόμα και ο Πλάτωνας. Πρέπει να έχουμε συνεχώς στο νου μας αυτήν την αρχή της ελληνικής θρησκείας, την οποία ονόμασαν ανθρωπομορφισμό οι χριστιανοί απολογητές. Το σύμπαν και ο άνθρωπος έχουν την ίδια κατασκευή, δηλαδή αποτελούνται από την ίδια αρχική τριάδα, το Ένα, τον Νου και την Ψυχή, το ένα το δύο και το τρία.

Η ΑΡΙΘΜΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΑΡΧΩΝ

 Αρχή όλων των αριθμών είναι το ένα.  Το δύο θεωρείται αρχή των ζυγών αριθμών. Από το δύο γεννιούνται όλοι οι ζυγοί αριθμοί, 2468… όπως από το ένα γεννιούνται οι μονοί 3579... Οι μονοί θεωρούνται αρσενικοί και οι ζυγοί θηλυκοί. Σύμφωνα με αυτό από το ένα προέρχονται οι αρσενικοί θεοί και από το δύο όλες οι θηλυκές θεότητες.  Γι αυτό οι αριθμητικοί ονόμαζαν το δύο Ίσις και Ρέα ενώ το ένα Απόλλων.

Στους πρώτους δύο αριθμούς δεν βλέπουμε μόνο τις δύο αρχές, το ακίνητο ένα και το κινητό δύο, αλλά το πρώτο ζεύγος αντιθέτων. Πάνω είναι ο ουρανός και κάτω η γη. Το φως κυριαρχεί την ημέρα και το σκοτάδι την νύχτα. Όλα είναι μοιρασμένα στο αρσενικό ένα και το θηλυκό δύο.

 Η μονάδα, κατά κάποιο τρόπο θεωρείται και θηλυκός αριθμός γιατί από αυτήν προέρχεται η δυάδα, και όλοι οι ζυγοί αριθμοί. Το τρία όμως είναι ένας αρσενικός αριθμός. Μέσα στην τριάδα, υπάρχει όμως η μονάδα και η δυάδα, ο άνδρας και η γυναίκα, το καλό και το κακό.

Μετρώντας μέχρι το τρία, έχουμε φτάσει ήδη με το νου μας στο έξι, το οποίο είναι το άθροισμα των τριών πρώτων αριθμών.  1+2+3=6

Το έξι είναι ο πρώτος τέλειος αριθμός γιατί διαιρείται με όλα τα μέρη του. 6:3=2  6:2=3  6:1=6  

  Το τρία θεωρείται πολύ σημαντικός αριθμός, γιατί είναι πρώτος αριθμός που περιέχει αρχή μέση και τέλος, έτσι θεωρείται ότι είναι αυτός που φέρνει σε πέρας τα πράγματα. Το τρία ενισχύει την ιδιότητα της μονάδας, να ενώνει τα πάντα, να φέρνει το πέρας, να τα τελειοποιεί.

 Το δύο, αντίθετα από την τριάδα και την μονάδα, είναι εκείνο που διαχωρίζει τα πράγματα, είναι ο αριθμός που πρώτος κινήθηκε προς το πλήθος, προς την δημιουργία των πολλών οντοτήτων που υπάρχουν στο σύμπαν. Γι αυτό οι Πυθαγόριοι ονόμαζαν την δυάδα, τόλμη. Έδιναν μάλιστα οι αρχαίοι μια αρνητική χροιά σε αυτή την τόλμη, γιατί αυτή ήταν η αιτία που η ψυχή κατερχόταν από την ουράνια κατοικία της, για να αποκτήσει ένα φθαρτό γήινο σώμα.

  Αν το ένα αφορά την ενότητα και το πεπερασμένο, το δύο έχει να κάνει με τον διαχωρισμό και το άπειρο. Το Ένα στέκει ακίνητο στην αιωνιότητα, το δύο είναι αυτό που κινείται μέσα στο χρόνο. Το τρία είναι και τα δύο αυτά, ο πρώτος γάμος των αριθμών, ο πρώτος αριθμός που εκφράζει πλέον το πλήθος καθώς από μόνος του είναι ένα σύστημα μονάδων.

 Ο αριθμός δύο ενώ μας οδηγεί προς το πλήθος, δεν είναι πραγματικό πλήθος. Γι’ αυτό οι αρχαίοι Έλληνες είχαν τον δυϊκό αριθμό, μεταξύ του ενικού και του πληθυντικού. Το ίδιο συμβαίνει και στα σανσκριτικά. Το τρία είναι όμως πληθυντικός αριθμός κι έτσι η τριάδα ως πρώτο πλήθος, συμβολίζει τους πολλούς θεούς με τους οποίους εκδηλώνεται η φύση.  Ως κατά φύση πολυθεϊστές οι χριστιανοί λατρεύουν την τριάδα, ως ένδειξη της ευσέβειας που έχουν απέναντι στην εκδηλωμένη φύση των πολλών θεοτήτων. 

 Στο τρία έχει συντελεσθεί η ένωση των αντιθέτων κι έχει δημιουργηθεί η έννοια του χρόνου, καθώς ο χρόνος χωρίζεται σε παρελθόν, παρόν και μέλλον. Μπορούμε να πούμε ότι έχει δημιουργηθεί το ον που ήταν, είναι και θα είναι. Όμως αυτή η δημιουργία είναι μια πτώση από το ένα, καθώς το ένα ζει στην αιωνιότητα και δεν υπάρχει γι αυτό παρελθόν ή μέλλον αλλά είναι πάντα όλο μαζί στο τώρα. Έτσι η κατάσταση του πλήθους των θεών μπορεί να θεωρηθεί η αρνητική πλευρά, ως τιθέμενη απέναντι στην μονάδα. Είναι όμως η ενότητα εκείνη που συνδέει όλους τους θεούς γύρω από την μονάδα μια κοσμική αρμονία μια ανώτερη τάξη, η οποία κυριαρχεί και δεν αφήνει να θεωρηθεί ότι το πλήθος είναι αντίθετο στο ένα. Το πλήθος εκφράζει την ενότητα του μέσω των αριθμών, αλλιώς τίποτα δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Είναι ανάγκη ο κόσμος να είναι έτσι διαμορφωμένος, ώστε να υπάρχει και να είναι ταυτόχρονα ενιαίος και χωρισμένος σε πολλά είδη.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΤΕΤΑΡΤΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ

 Από το ένα μέχρι το τρία, ο συμπαντικός νους έχει χτιστεί στο χρόνο, αλλά δεν έχει αποκτήσει ακόμα σώμα με κάποια μορφή, καθώς αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό της τετράδας. Γι’ αυτό η τετράδα ήταν ο αριθμός του ενσαρκωμένου πλέον θεού, του Διονύσου. Όταν έχεις όμως τους τρείς πρώτους αριθμούς, μπορείς να παράγεις και το τέσσερα και το πέντε και το έξι. 3+1=4, 3+2=5, 1+2+3=6

 Ο τέταρτος νους είναι ο Διόνυσος, αυτός που ενσαρκώνεται στην ύλη και συνειδητοποιεί το παν, τον τριπλό κόσμο, στο τώρα. Χωρίς τον Διόνυσο ο Δίας δεν μπορεί να κατεβάσει το θέλημα του στη γη, να στείλει κάτω τον κεραυνό του. Για να το κατανοήσουμε αυτό σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, πρώτος νους είναι ο Ουρανός που βασιλεύει στην αρχή, δεύτερος ο Κρόνος, και τρίτος ο Δίας. Τέταρτος ο Διόνυσος, ο οποίος συμβολίζεται με τον ισοσκελή σταυρό. Είναι ο θεός ο σταυρωμένος πάνω στο υλικό σώμα. Είναι ο εν σαρκί θεός, ο θνήσκων και αναστηνόμενος ηλιακός θεός, ο οποίος μεταφέρει την εξουσία του ουράνιου Δία στη γη και στον Αδη.

 Αυτό όμως που φανερώνεται σα να έχει κάποια χρονική διάρκεια, και εμφανίζεται ως πρώτο το ουράνιο και δεύτερο το Κρόνιο και τρίτο του Διός, είναι το φαινόμενο του κόσμου, καθώς στον υλικό κόσμο οι τρείς αυτές υποστάσεις του πνευματικού κόσμου, υπάρχουν παρούσες και ομοούσιες, πάντα και παντού. Στη γη πάνω βασιλεύουν ισότιμα, ο ουράνιος Δίας, ο θαλασσινός Ποσειδών αλλά και ο υποχθόνιος Δίας, ο  Άδης. Κατά τον ίδιο τρόπο στην Ινδική θρησκεία βασιλεύουν ισότιμα ο Βράχμα, ο Βισνού και ο θεός του θανάτου και της καταστροφής, ο Σίβα. Οι τρεις αυτές υποστάσεις του όντος υπάρχουν ταυτόχρονα στον κόσμο αλλά και στον άνθρωπο. Αυτοί είναι και οι τρείς δρόμοι τους οποίους καλείται να ξεπεράσει ο άνθρωπος Διόνυσος, για να συνειδητοποιήσει την πραγματική ουσία του τριπλού κόσμου. Το αναλλοίωτο Ένα, το μεταβαλλόμενο Δύο και το μικτόν τρία είναι οι πρώτες υποστάσεις των αριθμών και οι αρχές του παντός.

 Το τέσσερα είναι ο δεύτερος ζυγός αριθμός. Ο Κρόνιος χρόνος επιστρέφει στην δημιουργημένη πλέον χρονική πραγματικότητα, στην τελειωμένη και δίνει μορφή στην πλάνη, εμφανιζόμενος ως η υπέρτατη αρμονία.  Ο αιώνας εκφράζεται στον χρόνο, έχοντας στα χέρια του τους τέσσερις ανέμους και τα τέσσερα στοιχεία.

Το τέσσερα είναι ο πρώτος αριθμός, καθως οι τρείς πρώτοι είναι αρχικές υποστάσεις και δεν μπορούν να υπάρξουν από μόνες τους. Το όλον για να υπάρχει όπως το βιώνουμε εμείς οι άνθρωποι, χρειάζεται να είναι η αρμονία των τριών πρώτων αριθμών. Συνείδηση αυτης της αρμονίας έχει εκείνος που μπορεί να βρεθεί στο τέσσερα, ο κάθε άνθρωπος δηλαδή ο οποίος είναι πνεύμα θεού τρισυπόστατου, σταυρωμένο στην ύλη.  Βλέπουμε δηλαδή στην μορφή του εσταυρωμένου Χριστού τον Έλληνα Διόνυσο να κουβαλάει όλα τα σύμβολα της ελληνικής θρησκείας.  Το ένα είναι ο ηλιακός θεός, ο Απόλλων, ο ήλιος, ο Χριστός. Το δύο είναι η σεληνιακή θεότητα, η Αρτεμις ή η Παναγία και το τρία ο Δίας ο παντοκράτωρ. Αυτός όμως ο Έλληνας Χριστός Διόνυσος κάπως ασθενεί.

  ΕΛΛΗΝ     5+30+30+8+50= 123

 Η λέξη Έλλην έχει αριθμολογική αξία 123.

   Ένας δύο τρείς, που είναι αγαπητέ μου Τίμαιε, ο τέταρτος των χθεσινών μας καλεσμένων, σημερινών μας οικοδεσποτών;  Αυτή είναι η πρώτη πρόταση στον Τίμαιο του Πλάτωνα.

 Ο τέταρτος της παρέας είχε ασθενήσει και δεν μπορούσε να παραβρεθεί. Δεν συμμετείχε στην συζήτηση για την ουσία της ψυχής, του σύμπαντος και την χαμένη Ατλαντίδα. Γιατί ο Τίμαιος είναι το βιβλίο του Πλάτωνα που προσπαθεί να εξηγήσει τι είναι ο κόσμος, τι είναι ο άνθρωπος και τι συγκεκριμένα είναι ο Έλληνας άνθρωπος. Γίνεται δηλαδή σε αυτό το βιβλίο η πιο ολοκληρωμένη προσπάθεια αυτογνωσίας.

«Σόλων, Σόλων, εσείς οι Έλληνες είστε πάντα παιδιά. Δεν υπάρχει γέρος Ελληνας.» Αυτά είπε ο Αιγύπτιος ιερέας στον Σόλωνα. Ο ελληνισμός όπως διαμορφώθηκε γεννήθηκε από τα ερείπια του μινωϊκού και του μηκυναϊκού πολιτισμού. Ποτέ δεν κατάφερε να ολοκληρωθεί και να αποκτήσει μια πολύ συγκεκριμένη εθνική ταυτότητα που θα τον έκανε αυτοκρατορία. Οι διαχωριστικές τάσεις των επιμέρους εθνικών μορφών ήταν περισσότερο έντονες από την ενωτική. Οι πόλεις κράτη ή τα ελληνικά βασίλεια, δημιουργήθηκαν σε ένα κοινό περιβάλλον αλλά διαμόρφωσαν το καθένα τα ιδιαίτερα του χαρακτηριστικά. Η αυτονομία και η διαφορετικότητα έγιναν στοιχεία του ελληνισμού. Κάθε πόλη είχε τους δικούς της θεούς με κυρίαρχο κάποιο εκ των δώδεκα θεών. Κάθε πόλη είχε το δικό της αλφάβητο, το δικό της ημερολόγιο και το δικό της νόμισμα. Όλες όμως οι πόλεις αναγνώριζαν τον Δία ως Ύψιστο θεό και είχαν κοινή γλώσσα και θρησκευτικά έθιμα. Η ένωση τους δεν ήταν γήινη υπόθεση, αλλά ουράνια. Η ίδρυση μιας πόλεως δεν ήταν ένα γήινο μόνο θέμα. Για να ιδρυθεί μια πολιτεία, ένας φυσικός φιλόσοφος, ένας άνθρωπος που επικοινωνούσε με τον ουρανό, αναλάμβανε να οδηγήσει την αποστολή. Αυτός έβλεπε τα σημάδια και σύμφωνα με την θέληση του ουρανού, τοποθετούσε την νέα βασιλεία στον πνευματικό κόσμο. Κάθε πόλη ήταν μια νέα σκάλα που οδηγούσε στον ουρανό και κάθε πόλη είχε δημιουργηθεί από μια ουράνια σπίθα. Την σπίθα αυτή άναβε στις ψυχές των πολιτών ο Διόνυσος, ο θεός της δημοκρατίας, εκείνος που κατέβαζε τον κεραυνό του Διός στη γη.

 Ο  Έλλην άνθρωπος, είναι εκείνος που μπορεί με τους τρεις πρώτους αριθμούς, να γνωρίσει την ψυχή του κόσμου. Θα χρειαστεί όμως και τους υπόλοιπους αριθμούς για να αποκτήσει εαυτό και να υπάρξει. Είναι λοιπόν απαραίτητη η ύπαρξη της ύλης, του Διονύσου, του αριθμού τέσσερα, για να υπάρξει ζωή επί της γης. Αλλά προς το παρόν ο τέταρτος άνθρωπος ασθενεί… οι Έλληνες απώλεσαν τον Διόνυσο, τον θεό που κατεβάζει τον κεραυνό του Διός στη γη, κι ακόμα στον Αδη. Μέχρι το τρία, τα πάνε περίφημα οι σημερινοί Έλληνες. Λατρεύουν μάλιστα ως Ορθόδοξοι, την Αγία Τριάδα. Με το τέσσερα όμως, με τον ισοσκελή σταυρό του Διονύσου έχουν μεγάλο πρόβλημα. Ασθενεί και ασθενεί βαριά.

 Προς τι άραγε ετούτη η ασθένεια; Μήπως είναι η εξύβρισης του Άδη, του θεού του θανάτου; Μήπως είναι η εξύβρισης των υποχθόνιων δαιμόνων; Γιατί οι Έλληνες ονόμαζαν τον θεό του κάτω κόσμου Πλούτωνα και υποχθόνιο Δία και κανένα φόβο δεν είχαν για τον θάνατο αλλά με τις τελετές τους φρόντιζαν να γνωρίσουν τους θεούς και τον Αδη. Σήμερα όμως έχουμε αρνηθεί τις υποχθόνιες θεότητες, έχουμε δηλαδή αρνηθεί το κάτω μέρος του ανθρώπινου σώματος, βέβαια υποκριτικά, καθώς λίγοι είναι εκείνοι που τέμνουσιν τα αιδοία τους, όπως ο χριστιανός Ωριγένης, για να κερδίσουν λέει με αυτόν τον τρόπο την βασιλεία των ουρανών! Προς την αντίθετη κατεύθυνση ο Διόνυσος έχει ως ισχυρότερο σύμβολο τον ανδρικό φαλό !

  Όπως όμως γράφει ο Πλάτων στον Φαίδωνα, εκείνοι που μεταβαίνουν στον Αδη, κι εδώ εννοείται η σεξουαλική πράξη και τα άλλα του Αδη γνωρίσματα, θάνατος και άγνοια και βία, εκείνοι λοιπόν που πράττουν τα του Άδη ενώ είναι αμύητοι και χωρίς καμία προετοιμασία ενεργούν κατά αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο δεν συναντούν τους θεούς αλλά σαν γουρούνια κυλιούνται στον βόρβορο. Μόνο εκείνοι που φιλοσοφούν ορθά έχουν την δυνατότητα να εργαστούν στον Αδη χωρίς να μολύνουν την ψυχή τους.

Πλάτων Φαίδων 69c “καὶ κινδυνεύουσι καὶ οἱ τὰς τελετὰς ἡμῖν οὗτοι καταστήσαντες οὐ φαῦλοί τινες εἶναι, ἀλλὰ τῷ ὄντι πάλαι αἰνίττεσθαι ὅτι ὃς ἂν ἀμύητος καὶ ἀτέλεστος εἰς Ἅιδου ἀφίκηται ἐν βορβόρῳ κείσεται, ὁ δὲ κεκαθαρμένος τε καὶ τετελεσμένος ἐκεῖσε ἀφικόμενος μετὰ θεῶν οἰκήσει. εἰσὶν γὰρ δή, [ὥς] φασιν οἱ περὶ τὰς τελετάς, “ναρθηκοφόροι [69d] μὲν πολλοί, βάκχοι δέ τε παῦροι”· οὗτοι δ᾽ εἰσὶν κατὰ τὴν ἐμὴν δόξαν οὐκ ἄλλοι ἢ οἱ πεφιλοσοφηκότες ὀρθῶς.”

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ