Γιατί ο εθνικισμός πουλάει;

[Όλα τα έθνη του κόσμου νιώθουν την ανάγκη να οικοδομήσουν την εθνική τους μυθολογία – κυρίως για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα: πώς και συμβαίνει ένα τόσο ξεχωριστό και περιούσιο έθνος να έχει και τις μαύρες του κηλίδες]

Πριν από είκοσι χρόνια,στην καρδιά της σημιτικής οκταετίας, όταν μπορούσαμε να δανειστούμε από την τράπεζα για να παίξουμε στο καζίνο ή στο χρηματιστήριο – που, όπως αποδείχτηκε, ήταν σχεδόν

το ίδιο – ανέλαβα το άχαρο καθήκον να εξηγήσω σ’ έναν λονδρέζο φίλο μου, τον Τζορτζ, τι εστί σκυλάδικο. «Φαντάσου, Τζορτζ», του είπα, «ένα νυχτερινό κέντρο όπου σερβίρονται ποτά-μπόμπες». – «Ε, καλά», αντέτεινε ο Τζορτζ, «και στο Λονδίνο, ιδίως στο Σόχο, υπάρχουν φθηνά μαγαζιά που σερβίρουν νοθευμένα ποτά». – «Ναι, αλλά φαντάσου επίσης ότι, στο ίδιο κέντρο, οι τραγουδιστές δεν τραγουδούν καν· είτε το γυρνάνε στην πρόζα είτε στο πλέιμπακ». – «Ούτε αυτό είναι πρωτότυπο», επέμεινε ο Τζορτζ· «και στο Λονδίνο υπάρχουν φθηνά μαγαζιά με άθλιους τραγουδιστές». – «Τι θα είχες να μου πεις, όμως, εάν σου έλεγα ότι αυτό το μαγαζί με τα ποτά-μπόμπες και τους άθλιους τραγουδιστές είναι και το… ακριβότερο μαγαζί στην πόλη;» – «Εντάξει», παραδέχτηκε ο Τζορτζ, «τόσο πρωτότυποι δεν είμαστε».

Ωστόσο, για να μην αδικούμε τον Τζορτζ και τους Λονδρέζους, σε άλλους τομείς, όπως στον τομέα του αθλητισμού, είναι τόσο πρωτότυποι και περισσότερο. Ακόμη και στη Μεγάλη Βρετανία ένας ποδοσφαιριστής αποτιμάται πιο ακριβά από έναν καθηγητή μοριακής βιολογίας. Συνέχεια →