ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ--ΚΑΤΕΒΑΣΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ

         O Έλλην είναι ικανός γιά μεγάλα πράγματα. Πχ δείχνει στην ανθρωπότητα πώς πολεμούν οι ήρωες. Λύνει ανώτερα Μαθηματικά στο πίτς-φυτίλι. (Ποιό «θεώρημα του Φερμά», καί θρίχες περμανάντ.) Κατατροπώνει τους βαρβάρους, επικαλούμενος σοφούς προγόνους του, τα γραπτά των οποίων ξέρει απέξω. (Μη
γελάτε, ρέ.)



Πνίγεται, όμως, σε μιά κουταλιά νερό.
Στα υψηλά τα πάει όντως υπέροχα, αλλά στα χαμηλά τα κάνει κακάκια. Διαπιστωμένο κατ’ επανάληψιν.
Τρανό παράδειγμα της νοητικής θαλασσοταραχής των σημερινών Ελλήνων αποτελεί η πρακτική αριθμητική. Ναί, η γνωστή του Δημοτικού Σχολείου. Δεν εννοώ ακριβώς την ίδια την πρακτική αριθμητική, αλλά τις καθημερινές εφαρμογές της. Που μεταφράζονται ευθέως σε ορθολογικό (ή μη) χειρισμό του πορτοφολιού καί του χρόνου.
Δώστε βάση!


Παράδειγμα πρώτο:
Έστω συμπολίτης μας, ο οποίος δελεάζεται από αγορές προϊόντων με δόσεις. «- Εκατό ευρώ κάθε μήνα!», τον παραμυθιάζει ο πωλητής, καί ο τύπος μας τσιμπάει. ‘Ντάξ’, αν έχει σταθερή δουλειά, εκατό ευρώ μηνιαίως θα καταφέρει να τα βρεί. Έλα, όμως, που εκατό ευρώ αυτή η δόση, εκατό η άλλη απ’ το δάνειο, πενήντα η παράλλη, εικοσιπέντε η «προσφορά» της κινητής τηλεφωνίας, συν… συν… συν…, στο τέλος θα ξεπεράσει το μηνιάτικο εισόδημά του. Καί θ’ απορεί πώς γίνεται να μη βγαίνει οικονομικώς. Εκτός αν δεν τον πειράζει να του κόψει η ΔΕΗ το ρεύμα κι η Ύδρευση το νερό.
Παράδειγμα δεύτερο:
Το παρ’ ημίν «Ανοιχτό Πανεπιστήμιο». Έ, ρέ, γλέντιαααα εδώ πέρααα!!!…
Προ ετών, σε μιά παρέα, όπου κάποιος δήλωσε ότι σκόπευε να σπουδάσει στο εν λόγωι ίδρυμα, καί γνωρίζοντας ότι το συγκεκριμένο άτομο τά ‘βγαζε δύσκολα πέρα, εξέφρασα την απορία πού θα βρεί τόσα χρήματα γιά την (ισοδυνάμως) αγορά ενός αυτοκινήτου.
«- Έλα ρε μαλάκα! Τί αυτοκίνητο μου λές;», ήταν η αντίδραση του υποψηφίου ακαδημαϊκού πολίτου.
Δεν κρατήθηκα. «- Ρε βλήμα, ξεκινάς κάτι, αλλά έκανες ποτέ υπολογισμό πόσα χρήματα θα χρειαστείς συνολικά; Δώδεκα ενότητες επί 700 ευρώ η  μία, πόσο κάνει; 8,400 μόνο γιά τα δίδακτρα. Βάλε καί διάφορα έξοδα -γραφική ύλη, μόνιμη σύνδεση στο Διαδίκτυο, κτλ κτλ-, συν η υποχρεωτική παρουσία σου στην έδρα του ιδρύματος τις μέρες των εξετάσεων, σε ξενοδοχείο -διότι δεν ξέρω νά ‘χεις σπίτι εκεί-, νά ‘το το δεκάρικο. Ποιός απ’ τους δυό μας είναι ο μαλάκας, λοιπόν;»
Αλλά δεν τον άφησα να συνέλθει. Συνέχισα ακάθεκτος. «Κι έστω ότι το πήρες τελικά το χαρτί. Ποιός θα σου το πληρώσει, καί πώς;»
«- Απ’ το επίδομα, στη δουλειά μου…», ήταν η μάλλον αμήχανη απάντησή του.
«- Θαυμάσια ιδέα! Θα χρειαστείς 10,000 διά του 30, δηλαδή 333 μήνες!», τού ‘ριξα την τσεκουριά. (Τότε, το επίδομα δεύτερου πτυχίου ήταν 30 ευρώ. Σήμερα έχει καταργηθεί.) «Δηλαδή, απάνω-κάτω 28 χρόνια! Βάλε καί όσα χάνεις από τόκους, αν είχες αυτό το ποσόν στην τράπεζα, θες καμιά τριανταπενταριά χρονάκια να κάνεις απόσβεση. Όλη σου την καριέρα, δηλαδή! Κι επειδή έχεις ήδη διανύσει κάμποση, θα μπείς καί στη σύνταξη.
Η μόνη περίπτωση να κάνεις απόσβεση σύντομα, καί μάλιστα να προσποριστείς κέρδος, είναι να σε κάνουν διευθυντή. Με διευθυντικό επίδομα 300 ευρώ τον μήνα, αποσβένεις σε 33 μήνες – καί με τους απωλεσθέντες τόκους, σε 40. Τρισήμιση χρονάκια. Δε ‘ν’ κακό. Αλλά, ποιά η πιθανότητα να σε κάνουν διευθυντή;»
Έμεινε να με κοιτάζει. Τί να σας πω; Τον λυπήθηκα τον κακομοίρη, που δεν ήξερε να κάνει ούτε έναν πολλαπλασιασμό του Δημοτικού, κι ονειρευόταν πτυχία. Αλλά, δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί σαν κι αυτόν.
Το συγκεκριμένο πανεπιστημιακό ίδρυμα ξεβρακώνει την ανικανότητα του νεοέλληνα να μετράει σωστά τα κουκκιά καί σ’ έναν άλλον τομέα: τον χρόνο. Γι’ αυτό κι έχει υψηλώτατο ποσοστό φοιτώντων, που τα παρατάνε. (Σε σημείο να πρέπει να κλείσει, ως αποτυχόν. Οι πεφωτισμένες κυβερνήσεις μας μπορούν κάλλιστα ν’ αρχίσουν τις περικοπές δημοσίων εξόδων απ’ αυτό, καταργώντας το.)
Όλοι αυτοί ξεκινάνε αισιόδοξα: «- Έλα, μωρέ! Τ’ είναι δύο ώρες την ημέρα διάβασμα;», λένε.
Σωστά, μόνο που δεν πρόκειται γιά διάβασμα μυθιστορημάτων στην παραλία. Πρόκειται γιά διάβασμα πανεπιστημιακών βιβλίων, τα οποία ο φοιτητής πρέπει να βάλει στη γκλάβα του αυτούσια, θέλει-δε θέλει.
Πράγμα το οποίο απαιτεί τουλάχιστον τέσσερεις ώρες ημερησίως – με λίαν αισιόδοξες προϋποθέσεις, πχ ότι ο φοιτών τυγχάνει μεγαλοφυιΐα. (Αλλοιώς, πάμε στο εξάωρο.) Καί με δουλειά, νοικοκυριό, μεγάλωμα παιδιών, στραπατσαρισμένη διάθεση, τέσσερεις ώρες ημερησίως γιά σοβαρό πανεπιστημιακό διάβασμα δεν βρίσκονται – που να χτυπιέσαι. Πολλώι δε μάλλον οι περισσότερες των τεσσάρων.
Αλλά, πτοείται ο νεοέλλην από κάτι τέτοιες λεπτομέρειες; Μπάαα, σε καλό σας! Τί νομίσατε; Έτσι, κάθε χρόνο οι κατάλογοι υποψηφίων φοιτητών του ΕΑΠ δεν παύουν να θυμίζουν τραίνο στην Ινδία.
Όλα τα παραπάνω δεν σας τα είπα, γιά να ξεθάψετε απ’ τα πατάρια τα βιβλία Αριθμητικής της παιδικής σας ηλικίας (όσοι τα κρατήσατε). Τά ‘γραψα, γιά να καταλήξω σε κάτι απείρως σοβαρώτερο: στο τρίτο μας παράδειγμα.
Βέβαια, σοβαρά είναι καί τα δάνεια, που έπαιρναν (καί ίσως ακόμη παίρνουν) χωρίς σκέψη οι πάντες σ’ αυτή τη χώρα, αλλά εδώ θα μιλήσω γιά κάτι που καίει τον πωπό μας ακόμη χειρότερα.
Λοιπόν… Τίθεται το εξής πρόβλημα:
Έστω ανήρ ετών 20 έως 30, βάρους 70 κιλών (όπως υποθέτουν καί οι κατασκευαστές ανελκυστήρων! :-) ) καί μαθημένος στη σκληραγωγία. (Δηλ. όχι καταναλωτικής συνείδησης, όχι καλοπερασάκιας.)
Έστω ότι αυτός ζεί στην Ελλάδα.
Έστω ότι αυτός αρκείται σ’ ένα πιάτο φαγητού ημερησίως.
Ζητάμε να βρούμε ποιό είναι το ελάχιστο κόστος γιά την ημερήσια διατροφή τουΔεν μας ενδιαφέρει η ποιότητα, πχ αν τρώει μεταλλαγμένα, ή τηγανισμένα με παλιόλαδα. Όπως δεν μας ενδιαφέρει η ποικιλία φαγητών. Μας ενδιαφέρει μόνο το αίσθημα κορεσμού της πείνας.Ενδιαφερόμαστε, δηλαδή, να βρούμε ποιό είναι το πιό φτηνό φαγητό, χωρίς να εξετάζουμε άλλες παραμέτρους (πχ υγεία, κτλ).Κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι η ομελέττα. Κάνω ανάλυση κόστους:
Δύο αυγά απ’ τη λαϊκή (υποθέτουμε δέκα αυγά μ’ ένα ευρώ) κάνουν 0.20 ευρώ.
Διακόσια γραμμάρια ηλιέλαιο γιά το τηγάνισμα, κάνουν (2.60/5 = ) 0,52 ευρώ.
Αξία τηγανίσματος με γκαζάκι, 0.10 ευρώ.
Συν 250 γραμμάρια αυτού-του-πράγματος-που-μοιάζει-με-ψωμί γνωστής μαρκεταλυσίδας, άλλα 0.20 ευρώ.
Η αξία του αλατιού (γιά να γίνει νόστιμη η ομελέττα) δεν υπολογίζεται. Πλησιάζει ασυμπτωτικώς στο μηδέν.
Το σύνολον, 1.02 ευρώ απάνω-κάτω. Ένα ευρώ, στρογγυλά. Τόσο είναι το κόστος ελάχιστης ημερήσιας διατροφής στην Ελλάδα, γιά άντρα με λεπτό σωματότυπο καί χωρίς προβλήματα διαταραχής υγείας (πχ βουλιμικότητα).
(Βέβαια, το κόστος μπορεί να πέσει στο μηδέν, εάν το φαγητό σου το κερνάνε – ή αν το κλέβεις. Αλλά μιλάμε υπό φυσιολογικές συνθήκες.)
Μέχρις εδώ, τό ‘χουμε; Αν ναί, προχωράω.
Πράγματι, μιλάω γι’ αυτούς που υποψιαστήκατε οι περισσότεροι: γιά τους εν Ελλάδι λαθρομετανάστες.
Μέχρι τώρα, πολλοί (ανάμεσά τους κι εγώ, από τους πρώτους – πχ εδώ) μιλήσανε γιά το περίεργο φαινόμενο νά ‘ρχεται στην Ελλάδα κάποιος «εξαθλιωμένος» λαθρομετανάστης χωρίς μία στην τσέπη, αφού έχει πληρώσει κάποιες -άγνωστο πόθεν προερχόμενες καί πώς αποσβεννύμενες- χιλιάδες ευρώ στον δουλέμπορο. Ή, γιά το έτερο περίεργο φαινόμενο: το γιατί δεν κάθεται στην πατρίδα του, να γίνει άρχοντας με τόσα λεφτά. Ήδη προς αυτή την κατεύθυνση έχουν πονηρευτεί (ευτυχώς!) αρκετοί συν-Έλληνες, ώστε να μη μασάνε τις «ανθρωπιστικές» πορδές περί «κατατρεγμένων» που «αναγκάζονται» να μπουκάρουν λαθραία στην Ελλάδα.
Μερικοί, μάλιστα (όπως πχ το μ’ ενδιαφέρουσες απόψεις «Γεράκι του Αιγαίου»), το προχώρησαν περισσότερο (εδώ), ρωτώντας γιατί ένας πονηρός Πακιστανός δεν πάει κατ’ ευθείαν Σουηδία μ’ ένα φτηνό αεροπορικό εισιτήριο τσάρτερ (καί μετά την έξοδο απ’ το αεροδρόμιο να την κάνει μπράφ καί μην τον είδατε!), αλλά προσπαθεί να έρθει πρώτα Ελλάδα, μετά να πάει οδικώς στα Σκόπια, κτλ κτλ, καί μάλιστα με πολλαπλάσιο κόστος.

Πρακτική Αριθμητική Εμμανου... by tsiavas2784 on Scribd

Χαίρομαι που πολύς κόσμος άρχισε να πονηρεύεται, ότι το ζήτημα των λαθρομεταναστών είναι αυτό ακριβώς που είναι: μιά θανάσιμη παγίδα γιά την Ελλάδα – κι όχι μιά κλαψιάρικη ιστορία γιά «συνανθρώπους» μας, κτλ. Όμως, είμαι ο πρώτος που θίγει το θέμα του κόστους διαβίωσης όλων αυτών.
Πάλι εδώ τους περισσότερους τους έπιασε η διανοητική τεμπελιά, που πιάνει κάτι «ξύπνιους», που αγοράζουν αυτοκίνητο «λογικής τιμής», χωρίς να υπολογίσουν το κόστος συντήρησης. Ίσω πρέπει να υπενθυμίσω τον ρήτορα Δημοσθένη, ότι το να φυλάξουμε τ’ αγαθά είναι δυσκολώτερο του να τ’ αποκτήσουμε.
Συνεπώς, εφ’ όσον …κεκτήμεθα το …αγαθό των λαθρομεταναστών, πόσο κοστίζει, λοιπόν, συν-Έλληνες, το …σέρβις τους; Πόσο κοστίζει το καθημερινό φαγητό 4,000,000 (τεσσάρων εκατομμυρίων) λαθρομεταναστών στην Ελλάδα;
Εφ΄όσον ο καθένας τους απαιτεί ελάχιστο κόστος φαγητού ένα ευρώ ημερησίως, τότε κοστίζει τέσσερα εκατομμύρια (4,000,000) ευρώ ημερησίως, στην απόλυτη ξεφτίλα.
Ξέρετε με τί ισοδυναμούν αυτά τα λεφτά – έτσι, γιά να πάρετε μιά ιδέα;
Με πενήντα χιλιάδες (50,000) βαρέλια πετρέλαιο την ημέρα. (Εάν υποθέσουμε 100 δολλάρια το βαρέλι στη χονδρική καί 1.25 ευρώ ανά ντάλλαρ.) Εάν αυτά τα βαρέλια τα βάλουμε σ’ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου 100m x 90 m, τότε πρέπει να τα στοιβάξουμε σε δυόμιση …ορόφους. Κι επειδή, όποιος πουλάει πετρέλαιο, δεν είναι βλάκας, ώστε να χάσει τα κέρδη της λιανικής, τότε υπολογίστε άλλα τόσα, καί κάντε το γήπεδο πενταώροφο.
Κι αν το ανάγουμε σε ετήσια βάση, τότε έχουμε ένα κόστος διαβίωσης 4,000,000 x 365 = 1,460,000,000 ευρώ. Ένα τρισεκατομμύριο, τετρακόσια εξήντα δισεκατομμύρια ευρώ. Σχεδόν πέντε φορές το κρατικό χρέος της Ελλάδας!!!!!  Σε βαρέλια πετρελαίου, δε, 18,250,000 (δεκαοκτώ εκατομμύρια διακόσιες πενήντα χιλιάδες). Καί υπενθυμίζω, αυτά αποτελούν το ελάχιστο όριο. Οι πραγματικές τιμές είναι (πολύ) παραπάνω.
Λοιπόν, ρωτάω:
Ποιός τα δίνει αυτά τα λεφτά;
Καί γιατί; Εδώ θα πεταχτούν διάφοροι καλοθελητές, καί θα πούν ότι αρκετοί λαθρομετανάστες δουλεύουν στα χωράφια, κτλ. Άρα, βγάζουν το ψωμί τους μ’ έντιμο τρόπο, καί δεν επιβαρύνουν κανέναν. Ή, άλλοι τρώνε σε συσσίτια. Σύμφωνοι, κι ακόμη ένα σεβαστό ποσοστό τους κλέβει ό,τι βρεί, απ’ όπου βρεί – περιλαμβανομένης της καθημερινής τροφής του. (Μόνο που δεν θ’ ακούσουμε τέτοιες κακές κουβεντούλες από τα παλληκάρια των -μη χέσω!- «ανθρωπιστικών» «Μ»ΚΟ.) Τελικά, μειώνεται ο ολικός αριθμός των πεινασμένων; Οκέϋ, μειώνεται. Πόσο; Στο μισό ( 50% ), γιά να έχουμε μιά ρεαλιστική εκτίμηση.Πάλι, όμως, το απαιτούμενο ελάχιστο ποσό καθημερινής διατροφής των εν Ελλάδι λαθρομεταναστών παραμένει υ-ψη-λώ-τα-το: εφτακόσια τριάντα δίς (730,000,000) ευρώ ετησίως, κατ’ ελάχιστον. Καί τέτοια ποσά ΔΕΝ είναι παιχνίδι. Όπως καί να το πάρουμε.Ξαναρωτώ, επομένως, καί θα ξαναρωτήσω αμέτρητες φορές, μ’ επιμονή ανακριτή:
Ποιός δίνει τόσα λεφτά;
Καί γιατί;
Ρωτήστε κι εσείς. Όποιον βρήτε. Ακόμη κι αυτόν που βλέπετε μέσα στον καθρέφτη. Κι ίσως κάποτε, σύντομα, ανακαλύψετε την απάντηση. Κι ίσως κάποτε, σύντομα, λάβετε τα μέτρα σας. (Γιά να μη σας …λάβουν τα δικά σας μέτρα άλλοι.)
Στο μεταξύ, όποιον -μετά από τη σχετική κουβέντα- σας αποκαλέσει «συνομωσιολόγους», ή «ψεύτες», ή «εκτός πραγματικότητας», ή «φασίστες», αποκαλέστε τον κατ’ ευθείαν ηλίθιο καί στείλτε τον να συνουσιαστεί παθητικώς.
Αυτό μας έλειπε, τώρα, να έχουν δημόσιο λόγο στη χώρα μας άτομα, που δεν ξέρουν ούτε αριθμητική του Δημοτικού.
Αρκετά με τους διανοητικώς καθυστερημένους ψηφοφόρους διανοητικώς καθυστερημένων πολιτικάντηδων! Αρκετά!

ΠΗΓΗ: https://ergdhmerg.wordpress.com/