Πύθαγόρας, Πλάτωνας, Πλωτίνος, και η πνευματική και υπαρξιακή αναζήτηση

Σύμφωνα με τους αρχαίους φιλοσόφους, όταν αφιερώνεσαι στην πνευματική και υπαρξιακή αναζήτηση, οι πράξεις σου σύντομα αρχίζουν να συγχρονίζονται αρχικά με τις πεποιθήσεις σου και έπειτα με τις ενοράσεις σου. ..

Ο Πυθαγόρας μάλιστα δίδασκε πως δεν συγχρονίζεσαι απλά με τον «ανώτερο σκοπό» σου, αλλά «μεταβάλλεσαι» εσύ ο ίδιος στο αντικείμενο της αναζήτησής σου... 

Για   τον  Πλάτωνα  έχουμε δύο είδη γνώσης: την κατώτερη της εμπειρίας, που οδηγεί στις επιστήμες, και την ανώτερη της ανάτασης του νου, που οδηγεί στη «ανώτερη Γνώση».  

Η   γνώση αυτή, δεν είναι κάτι που μπορεί να περιγραφεί με λόγια όπως οι επιστήμες. Θα πρέπει ο αναζητητής να στρέψει τη σκέψη του από τον κόσμο της εμπειρίας προς ένα άλλο κόσμο νοητό, «εκεί που η ψυχή θα αναπολήσει και θα θυμηθεί τις άφθαρτες και αιώνιες Ιδέες». 

Για να επιτευχθεί αυτό,  χρειάζεται μακρά μελέτη του θέματος και  «διάπλαση» του εαυτού με αυτήν. Τότε, είναι σαν μία σπίθα να ξεπηδά και να ανάβει ένα φως, που από εκεί και μετά είναι ικανό να αυτοσυντηρείται...

Για τον  Πλωτίνο,  είναι απόλυτα λογικό να διαθέτουμε τον χρόνο μας σε αυτού του είδους τη γνώση και μελέτη, καθώς δια μέσου αυτής , εκτός των άλλων, λαμβάνουμε γνώση διπλής κατευθύνσεως (αιτιατού και αποτελέσματος). Λέγοντας ακόμη ότι με αυτόν τον τρόπο επίσης υπακούμε στην «εντολή του θεού», που προτρέπει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας (Αυτογνωσία).