«Διότι εκείνο που μας ανοίγει το δρόμο προς την αλήθεια είναι ακριβώς το απίθανο στοιχείο που υπάρχει στους μύθους. Όσο δηλαδή πιο παράδοξος και απίθανος είναι ο μύθος, τόσο
περισσότερο δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι λέει, αλλά να ερευνήσουμε όσα υπονοεί.»
Ιουλιανός, στο « Προς Ηράκλειον κυνικόν, 12.9»
Σε κάθε θρησκευτική έκφανση της Ελληνικής Θρησκείας το μυθολογικό υπόβαθρο είναι αρρήκτως συνυφασμένο με τον τελετουργικό λόγο-θρησκευτική πράξη. Διανοηθείτε οποιαδήποτε από τις απειροπληθείς ελληνικές εορτές-τελετές μία που δεν ανάγεται στην λειτουργική πρακτική- αναφορά ενός μύθου. Ο μύθος δηλαδή αποτελεί την στέρεα βάση αλλά και το μετασχηματιστικό τελετουργικό υπόβαθρο κάθε ελληνικού τελετουργικού.
Ας αφήσουμε όμως στο σημείο αυτό να μας μιλήσει ο ίδιος ο Πρόκλος όπου σχολιάζοντας στο «Περί της κατά Πλάτωνα Θεολογία. Τόμος Α, 21.1-23.12» για αντιληφθούμε την υπέρτατη αξία και λειτουργία του μύθου στην θεολογία μας λέγει ότι : «Όλοι λοιπόν οι μύθοι στην πλατωνική Πολιτεία διαφυλάσσουν την αλήθεια απόρρητη, χωρίς να έχουν την εξωτερική μορφή τους ασύμφωνη από την αδίδακτη και αδιάφθορη προαντίληψη [γνώση με μορφή μνήμης], η οποία υπάρχει εκ φύσεως μέσα μας, αλλά μεταφέρουν μία εικόνα της συγκροτήσεως του Κόσμου, στη οποία το φαινόμενο κάλλος [ορατή ομορφιά] είναι ταιριαστό με το θεό και η πιο θεϊκή από αυτήν έχει εδραιωθεί μέσα στις αφανείς ζωές και δυνάμεις των θεών. »
Γενικότερα θα συνοψίζαμε λέγοντας ότι οι ελληνικοί μύθοι δεν περιγράφουν παρά οντολογικά γεγονότα σε κοσμικό επίπεδο και το πώς αυτά διαχέονται εκπεφρασμένα σε ανθρώπινο επίπεδο.
Παρμενίδης Ιω. Μπούσίου.
πηγή: Ελληνική Θεολογία
http://ieraellas-kinimaethnikon.blogspot.gr/2017/06/blog-post_5.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υποβάλλοντας το σχόλιο σου επιβεβαιώνεις ότι έχεις διαβάσει και αποδεχθεί τους όρους χρήσης και σχολιασμού του μπλογκ. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
http://eleusisdiagoridon.blogspot.gr/2013/08/blog-post_49.html