Μύθος και Τελετουργία στην Ελληνική Θεολογία.

«Διότι εκείνο που μας ανοίγει το δρόμο προς την αλήθεια είναι ακριβώς το απίθανο στοιχείο που υπάρχει στους μύθους. Όσο δηλαδή πιο παράδοξος και απίθανος είναι ο μύθος, τόσο
περισσότερο δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι λέει, αλλά να ερευνήσουμε όσα υπονοεί.»

Ιουλιανός, στο « Προς Ηράκλειον κυνικόν, 12.9»



Σε κάθε θρησκευτική έκφανση της Ελληνικής Θρησκείας το μυθολογικό υπόβαθρο είναι αρρήκτως συνυφασμένο με τον τελετουργικό λόγο-θρησκευτική πράξη. Διανοηθείτε οποιαδήποτε από τις απειροπληθείς  ελληνικές εορτές-τελετές μία που δεν ανάγεται στην λειτουργική πρακτική- αναφορά ενός μύθου. Ο μύθος δηλαδή  αποτελεί την στέρεα βάση αλλά και το μετασχηματιστικό τελετουργικό υπόβαθρο κάθε ελληνικού τελετουργικού.

Ας αφήσουμε όμως στο σημείο αυτό να μας μιλήσει ο ίδιος ο Πρόκλος όπου σχολιάζοντας στο «Περί της κατά Πλάτωνα Θεολογία. Τόμος Α, 21.1-23.12» για αντιληφθούμε την υπέρτατη αξία και λειτουργία του μύθου στην θεολογία μας λέγει ότι : «Όλοι λοιπόν οι μύθοι στην πλατωνική Πολιτεία διαφυλάσσουν την αλήθεια απόρρητη, χωρίς να έχουν την εξωτερική μορφή τους ασύμφωνη από την αδίδακτη και αδιάφθορη προαντίληψη [γνώση με μορφή μνήμης], η οποία υπάρχει εκ φύσεως μέσα μας, αλλά μεταφέρουν μία εικόνα της συγκροτήσεως του Κόσμου,   στη οποία το φαινόμενο κάλλος [ορατή ομορφιά] είναι ταιριαστό με το θεό και η πιο θεϊκή από αυτήν έχει εδραιωθεί μέσα στις αφανείς ζωές και δυνάμεις των θεών. »

Γενικότερα θα συνοψίζαμε λέγοντας ότι οι ελληνικοί μύθοι δεν περιγράφουν παρά οντολογικά γεγονότα σε κοσμικό επίπεδο και το πώς αυτά διαχέονται εκπεφρασμένα σε ανθρώπινο επίπεδο.

Παρμενίδης Ιω. Μπούσίου.

πηγή: Ελληνική Θεολογία

http://ieraellas-kinimaethnikon.blogspot.gr/2017/06/blog-post_5.html