Ρατσιστικός νόμος, παραζαλισμένων Ρωμιών, θέτει εκτός νόμου την λογική.

Αντιρατσιστικός νόμος.
Πριν ορίσουν τον ρατσισμό, θέλουν να ορίσουν τον αντιρατσισμό. Πριν γίνει ο φόνος να δικάσουμε τον δολοφόνο, να φάμε ένα ψάρι πριν το ψαρέψουμε ή για να το φέρω στον Ρωμαίικο μέτρο, να πάρουμε σύνταξη πριν να δουλέψουμε.
Υπάρχει μία γενικότερη σύγχυση στον δυτικό κόσμο των "εθνών", όπως αυτός διαμορφώθηκε από την Γαλλική επανάσταση και μετά περί του τι είναι ρατσισμός. Αποτέλεσμα της ανολοκλήρωτης επίδρασης του διαφωτισμού στην Ευρώπη. Σε αυτά προστέθηκαν τα τραύματα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και ακόμα χειρότερα η κρίση ταυτότητας των μαρξιστών μετά την κατάρρευση του "υπαρκτού σοσιαλισμού". Στον στόχο πλέον μπαίνει ο ίδιος ο πολιτισμός, λόγο σύγχυσης και αδυναμίας στόχευσης. Και μπαίνει στον στόχο ο πολιτισμός, διότι όπως πολύ εύστοχα έγραφε ο Ρίλκε, "κοινός πολιτισμός δεν υπάρχει, πολιτισμός σημαίνει προσωπικότητα."
Εάν όμως στην Ευρώπη υπάρχει σύγχυση, στην Ελλάδα υπάρχει πόλωση. Εδώ όπως στην οικονομία, έτσι και στην αντιμετώπιση του ρατσισμού, υπάρχει η ιδιαιτερότητα. Και η ιδιαιτερότητά μας διέπει όλα τα αίτια, τα οποία ωθεί στα άκρα.
Δεν είναι που δεν ολοκληρώθηκε ο διαφωτισμός, είναι που το ιερατείο κατάφερε να τον αποβάλει. Δύο φορές μάλιστα. Μία στην ίδρυση του νεοσύστατου κράτους, και μια δεύτερη με την ίδρυση του υπουργείου παιδείας και... θρησκευμάτων!
Δεν είναι που άφησε τραύματα ο δεύτερος παγκόσμιος, αλλά άφησε ανοιχτές πληγές. Ακολούθησε ένας ακόμα πιο αιματηρός εμφύλιος. Ενώ τρεις δεκαετίες τώρα ζούμε την "εκδίκηση" των ηττημένων.
Δεν είναι που έπεσε ο μαρξισμός έχασε τον προσανατολισμό του δίχως τον "υπαρκτό σοσιαλισμό". Διότι αυτός στην Ελλάδα δεν "έπεσε"! Ζει και βασιλεύει στην παραγωγή, διανθισμένος με έναν ακραίας μορφής καταναλωτισμό. Έτσι λοιπόν με τον δικό του παραμορφωτικό ο ελληνικός υπαρκτός σοσιαλοκαπιταλισμός, βλέπει και το κάθε ένα κοινωνικό φαινόμενο.
Μην μπορώντας λοιπόν να αντιμετωπίσουμε τον ρατσισμό, αντιμετωπίζουμε την διαφορετικότητα! Και μάλιστα στο όνομα της υπεράσπισής της. Κωμωδία και τραγωδία συνάμα. Διότι όταν ο πολιτικός ομιλεί περί Ελληνικού έθνους, μη μπορώντας να το προσδιορίσει πολιτιστικά και ιστορικά, τότε τι οριοθετεί το έθνος για το οποίο ομιλεί; Έχει κοινή θρησκεία με όλο σχεδόν τον πλανήτη, κοινή "ηθική", κοινά ήθη. Τότε μένει μόνο το... αίμα! Η φυσική τάση του ανθρώπου να δράσει εντός ενός έθνους, τον οδηγεί στο να το προσδιορίσει αυτό το έθνος μέσα από το πρίσμα των παραπάνω διαμορφωμένων συνθηκών. Έτσι λοιπόν μοιάζει το σύστημα να διώκει τον ίδιο του τον εαυτό.
Η ομαδοποίηση, η ισοπέδωση των εθνών, οδηγεί σε "μεσαίωνες." Θρησκευτικούς, πολιτικούς, κοινωνικούς. Εάν τα έθνη δράσουν αφ' εαυτού, είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι μπορούν να προστατέψουν τον άνθρωπο από τον ρατσισμό. Ποτέ δεν αμφισβητήθηκε στην αρχαία Ελλάδα η ανθρώπινη υπόσταση άλλων εθνών, παρά την πλήρη προάσπιση του εθνικού τους πολιτισμού, της γλώσσας, της ηθικής και των εθίμων τους. Το "πρόβλημα" είναι ότι τα έθνη με την παραγωγή πολιτισμού, τείνουν να συνθλίβουν παγκόσμιες θρησκείες, παγκόσμια πολιτικά συστήματα και να προκρίνουν τις Ευμενίδες έναντι Ερινυών. Και η πόλωση στο σημερινό μας κράτος είναι πως στέκεται ακριβώς απέναντι από τούτη την θεώρηση! Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ένας ακραία αντιφατικός αντιρατσιστικός νόμος, ο οποίος θα οδηγήσει σε ένα κυνήγι μαγισσών με φωτογραφικές διώξεις. Εν τέλει, έναν ακόμα άδικο νόμο, όχι επειδή κάποιοι θέλουν να νομοθετήσουν άδικα, αλλά επειδή ο υπάρχων θίασος είναι αδύνατον να μπορέσει να νομοθετήσει λογικά, άρα και δίκαια στο υπάρχον σκηνικό πόλωσης.    

Δημοσιεύτηκε Χθές από τον χρήστη ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΠΑΠΑΣ

 

 

 πηγη:http://emmanouilpapas.blogspot.gr/2013/11/blog-post_6.html