Σβάστικες στο Διάστημα – Το διαστημικό πρόγραμμα των Ναζί

Το διαστημικό πρόγραμμα των Ναζί

Από τον Θανάση Βέμπο
Μπορεί να έχετε δει το Iron Sky με την καταπληκτική αρχή και την απογοητευτική, βλακώδη εξέλιξη. Μπορεί να έχει πάρει το μάτι σας τις απίστευτες μπαρούφες που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο -και όχι μόνο- για τα ‘μυστικά όπλα’ των Ναζί που βασίζονταν σε εξωτικές τεχνολογίες όπως η αντιβαρύτητα και ο ηλεκτρομαγνητισμός, για τις μυστικές βάσεις της Ανταρκτικής. Μια ολόκληρη
νεομυθολογία έχει γεννηθεί από παρεξηγήσεις, ανεπαρκείς πληροφορίες, ευσεβείς πόθους, ασχετοσύνη, γόνιμη φαντασία και –βεβαίως– οικονομικά και ιδεολογικά συμφέροντα.

Τα πρώτα διαστημόπλοια που εκτοξεύτηκαν έφεραν την Αστερόεσσα ή το Σφυροδρέπανο. Πόσο πιθανό θα ήταν να έφεραν τη Σβάστικα;
Αν η ιστορική εξέλιξη ήταν διαφορετική, ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα ήταν ρεαλιστικότερο απ’ όσο νομίζουμε. Γιατί; Επειδή στη διάρκεια του 2ου ΠΠ, όσο και να φαίνεται απίστευτο, η ναζιστική Γερμανία, είχε εμπλακεί με διάφορους βαθμούς επιτυχίας όχι σε ένα αλλά σε τρία επανδρωμένα στρατιωτικά διαστημικά προγράμματα! Τα προγράμματα αυτά αφορούσαν ένα βομβαρδιστικό αεροδιαστημοπλάνο, έναν επανδρωμένο, διηπειρωτικό, διώροφο πύραυλο και έναν επανδρωμένο διαστημικό σταθμό!
Το σκάφος του Αυστριακού Ώυγκεν Ζένγκερ (Eugen Sänger, 1905-1964), ήταν το πρώτο σοβαρό σχέδιο για διαστημόπλοιο και το πιο προηγμένο και πρωτοποριακό. Το Ασημένιο Πουλί (Silbervogel) ήταν ένα υπερ-υπερηχητικό πτερυγοφόρο όχημα, μήκους 28 μέτρων και βάρους 100 τόνων με κινητήρες με βενζίνη και υγρό οξυγόνο. Θα κινείτο με ταχύτητα δεκαπλάσια του ήχου σε ύψος 60-75 χλμ. Ήταν ένα καταπληκτικά προχωρημένο σχέδιο. Το σκάφος περιλάμβανε κόκπιτ υπό πίεση, ανασυρόμενο σύστημα προσεδάφισης, χώρο για βόμβες και απορριπτόμενες αντιθερμικές ασπίδες για τα παράθυρα του κόκπιτ. Το σκάφος θα εκτοξευόταν με τη βοήθεια ενός πυραύλου τροχοδρομώντας σε μια σιδηροτροχιά και κατόπιν θα ακολουθούσε βαλλιστική τροχιά, αναπηδώντας στα ανώτερα ατμοσφαιρικά στρώματα μέχρι να έφτανε στον προορισμό του, θα εξαπέλυε τις βόμβες του και θα συνέχιζε την πορεία του γύρω από τον πλανήτη επιστρέφοντας στη βάση του.
Τον Οκτώβριο του 1933 ο Ζένγκερ πρότεινε μια προκαταρκτική μορφή του σχεδίου του στο αυστριακό υπουργείο Άμυνας. Μετά το Άνσλους (την προσάρτηση της Αυστρίας από τη Γερμανία), ο Ζένγκερ προσεκλήθη από το γερμανικό υπουργείο Αεροπορίας για να κάνει έρευνα στην Κολωνία. Το 1938 είχε ήδη αρχίσει δοκιμές του σχεδίου του Ασημένιου Πουλιού σε αεροδυναμική σήραγγα. Το ξέσπασμα του πολέμου απείλησε να ακυρώσει το σχέδιο του ‘πυραυλικού διαστημοπλάνου’. Για να το σώσει, ο Ζένγκερ το μετέτρεψε σε καθεαυτό ‘πυραυλικό βομβαρδιστικό’. Το σχέδιο απορρίφθηκε το 1942 αν και ο Ζένγκερ κατάφερε να καταστρώσει μια άκρως απόρρητη εργασία στην οποία περιέγραφε το ‘αντιποδικό βομβαρδιστικό’, η οποία διανεμήθηκε σε στενό κύκλο στην γερμανική αεροπορία. Δείτε παρακάτω ένα video με την (υποθετική) αποστολή βομβαρδισμού της Νέας Υόρκης απο το Ασημένιο Πουλί…

 Το δεύτερο διαστημικό εγχείρημα της Γερμανίας αφορούσε ένα μέλος της οικογένειας των περίφημων V-2 που έπληξαν το Λονδίνο: το διώροφο πύραυλο Α-9/Α-10. Η παραλλαγή A4b που δοκιμάστηκε τις τελευταίες μέρες του πολέμου, τον Ιανουάριο του 1945, διέθετε κόκπιτ, τρίκυκλο σύστημα προσγείωσης, πηδάλια και βοηθητικό κινητήρα τζετ. Το πτερυγοφόρο τμήμα Α-9 θα έφτανε στο στόχο, θα εξαπέλυε φορτίο βόμβας ενός τόνου και θα επέστρεφε ως αεριωθούμενο αεροπλάνο στη βάση του. Ένα τέτοιο σύστημα θα μπορούσε να χρησιμεύσει για το βαλλιστικό βομβαρδισμό της Αμερικής, εκτοξευμένο από βάσεις στη δυτική Γαλλία ή την Πορτογαλία. Υπήρχαν όμως και άλλα σχέδια. Το σχέδιο για το Α-11 προέβλεπε και τρίτο όροφο. Το συγκρότημα θα μπορούσε να θέσει σε τροχιά το χειριστή ενός τροποποιημένου Α-9. Υπήρχαν ακόμα και σκέψεις για ένα Α-12 που θα μπορούσε να θέσει σε τροχιά φορτίο 27 τόνων!




Όμως το πιο φιλόδοξο και μάλλον πιο απατηλό σχέδιο των Ναζί ήταν ένα του 1945 που αφορούσε έναν τροχιακό διαστημικό σταθμό, εξοπλισμένο με ‘όπλο ακτινών’ –δηλαδή ένα τεράστιο κάτοπτρο. Ο διαστημικός σταθμός του 1945 επρόκειτο να είναι ένας τεράστιος καθρέφτης κατασκευασμένος αποκλειστικά από μεταλλικό νάτριο. Υπερμεγέθεις πύραυλοι Α-12 θα μετέφεραν τα προκατασκευασμένα δομικά στοιχεία του σταθμού σε τροχιά ύψους 2.400 χλμ. Εκεί, Ναζί αστροναύτες θα τα συναρμολογούσαν με τη βοήθεια ηλεκτρισμού που θα παραγόταν από ατμοστρόβιλους οι οποίοι θα λειτουργούσαν με ηλιακή ενέργεια. Το οξυγόνο για τη διαβίωσή τους θα προερχόταν από καλλιέργειες κολοκύθας που θα βλάσταιναν κάτω από λάμπες φθορισμού. Όταν τελείωνε η κατασκευή, το πλήρωμα θα κατεύθυνε το τροχιακό κάτοπτρο πάνω από έθνη-στόχους, θα εστίαζε τις ακτίνες του ήλιου και με τον τρόπο αυτόν θα έκαιγε ολόκληρες πόλεις και θα έβραζε ταμιευτήρες νερού.
Το σχέδιο για ναζιστικό διαστημικό σταθμό είναι εξωφρενικό, ακόμα και σήμερα. Δεδομένου του επιπέδου της τεχνολογίας της δεκαετίας του 1940 και της τρομερής έλλειψης πρώτων υλών στην περίοδο του πολέμου, τα γερμανικά σχέδια για πυραυλοπλάνα και διαστημόπλοια δεν θα μπορούσαν να γίνουν ποτέ πραγματικότητα εγκαίρως. Οι Γερμανοί μηχανικοί, λαμπροί κατά τα άλλα, είχαν υποτιμήσει σε μεγάλο βαθμό τη θερμική επιβάρυνση που δέχεται ένα πτερυγοφόρο όχημα το οποίο επιχειρεί επάνοδο στη γήινη ατμόσφαιρα από το Διάστημα. Το ατσάλι, που θεωρήθηκε ως κατάλληλο κατασκευαστικό υλικό, ήταν άχρηστο. Το τιτάνιο ήταν ακόμη υπόθεση του μέλλοντος. Τα κράματα που θα έκαναν εφικτή την κατασκευή του μεταγενέστερου πυραυλοπλάνου Χ-15 απείχαν μια δεκαετία στο μέλλον. Ακόμη και το πολύ μεταγενέστερο διαστημικό λεωφορείο χρησιμοποιούσε επίστρωση από ειδικά κεραμικά πλακίδια, η κατασκευή των οποίων στη δεκαετία του 1940 ήταν απλώς αδύνατη. Και όπως ανακάλυψαν μετά τον πόλεμο ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, δεν αρκούσε να μεγεθυνθούν απλώς οι κινητήρες των V-2 για να δημιουργηθεί ένας μεγαλύτερος πύραυλος (όπως ο Α-10). Τα αεροδιαστημοπλάνα τύπου Ζένγκερ αποτελούν άπιαστο όνειρο ακόμα και σήμερα, εβδομήντα χρόνια αργότερα.
Κατ’ επέκταση, η κατασκευή ενός σταθμού σαν κι αυτόν που σχεδίαζαν οι Ναζί ήταν αδύνατη. Άλλωστε, ακόμα και στην περίπτωση που ήταν εφικτή, ο σταθμός θα ήταν εξαιρετικά ευάλωτος σε πλήγματα που θα εξαπολύονταν από το έδαφος με πύραυλους, αφού οι Σύμμαχοι δεν θα έμεναν αδρανείς μπροστά σε μια τέτοια απειλή.
Εν τέλει, ακόμα και αν ήταν τελικά δυνατόν να κατασκευαστούν διαστημόπλοια όπως το Α9/Α10 ή το αντιποδικό βομβαρδιστικό, αναρωτιέται κανείς ποια θα ήταν η πρακτική τους σημασία. Ένας μόνο τόνος εκρηκτικών, μηδαμινή επίδραση θα είχε στην τροπή του πολέμου. Δεν θα δικαιολογούσε το κόστος της ανάπτυξης του σκάφους, ούτε την κατανάλωση των δυσεύρετων πρώτων υλών, ούτε την απασχόληση της βιομηχανίας εν καιρώ πολέμου.
Βέβαια, στην περίπτωση που οι Ναζί είχαν πυρηνικά όπλα θα μπορούσε ένα τέτοιο σκάφος να έχει χρησιμότητα, αλλά όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, η ναζιστική Γερμανία ήταν πολύ απίθανο να προλάβαινε να αποκτήσει ατομική βόμβα το 1944 ή το 1945. Ακόμα κι αν είχε προλάβει, θα περνούσαν δεκαετίες ώσπου η τεχνολογία να επέτρεπε τη σμίκρυνση του πυρηνικού όπλου σε μεγέθη της τάξης του ενός τόνου, όσο δηλαδή ήταν το μέγιστο επιτρεπτό φορτίο των υπό σχεδιασμό διαστημόπλοιων (οι πρώτες ατομικές βόμβες που έπεσαν στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι το 1945 είχαν βάρος πέντε τόνους). Από την άλλη μεριά όμως, οι Ναζί είχαν στα σκαριά ένα πρόγραμμα κατασκευής μιας πολύ ελαφρύτερης και εξαιρετικά θανατηφόρας βόμβας (Reaktion-Waffe) η οποία συνδύαζε ραδιενεργά ισότοπα και μια μυστηριώδη εκρηκτική ουσία τεράστιας ισχύος. Τα αποτελέσματα αυτού του όπλου, για το οποίο ελάχιστα είναι γνωστά, θα ήταν εξίσου ολέθρια με εκείνα μιας μικρής ατομικής βόμβας –συν τη ραδιενέργεια.
Εν κατακλείδι, το ναζιστικό διαστημικό πρόγραμμα δεν ήταν παρά μια πλάνη που καθησύχαζε κατά κάποιο τρόπο τα ανώτατα κλιμάκια για την ανωτερότητα του Ράιχ, μια εξωφρενική hi-tech εξτραβαγκάντσα από τις πολλές που εναγκαλιζόταν απεγνωσμένα η παρανοϊκή και απομονωμένη στα μπούνκερ του Βερολίνου ηγεσία των Ναζί καθώς η Γερμανία έχανε τον πόλεμο και γκρεμιζόταν ολοένα και βαθύτερα στην άβυσσο…
Πηγή του κειμένου και της φωτογραφίας είναι το meta4four.gr

http://limitofadvance.wordpress.com