Έφυγε ο ΜΕΓΑΛΟΣ Σπύρος Ζαγοραίος!

Χθες το βράδυ άφησε την τελευταία του πνοή ο Σπύρος Ζαγοραίος. Γνωριζόμασταν καλά, πάνε δυο δεκαετίες τώρα, είχαμε δεσμούς φιλίας και αλληλοεκτίμησης.

Μάλιστα μαζί με τον Χρήστο Παπαδόπουλο και τον ίδιο τον

Ζαγοραίο, είχαμε συνυπογράψει κι ένα τραγούδι που ερμήνευσε με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο. Το «Μέσα στα ριάλιτυ». 

Ο Ζαγοραίος υπήρξε μία από τις φωτεινές προσωπικότητες στον χώρο του λαϊκού τραγουδιού. Στην πολύχρονη και πολυκύμαντη πορεία του στη δισκογραφία που ξεκινά από τα χρόνια του ’50 με δημιουργίες του Βασίλη Τσιτσάνη και φτάνει ως τις μέρες μας ερμήνευσε εκατοντάδες τραγούδια, πολλά εκ των οποίων έγιναν σουξέ στην εποχή τους, έδρεψαν δάφνες στη διασκέδαση, αγαπήθηκαν από τους μερακλήδες και σε μεγάλο ποσοστό άντεξαν στον χρόνο παραμένοντας κλασικά. Οι τίτλοι μιλούν από μόνοι τους: Προσευχή, Άναψε το τσιγάρο, Θα πεθάνω γλυκιά μου αγάπη, Ντόλτσε βίτα, Κατηγόρα με, Έγινα γκρίζα τα μαλλιά μου, Οι γαρυφαλλιές, Όλες είσαστε ίδιες, Ο αλήτης, Άδικα χάρε καρτερείς, Η κούκλα, Πάρτε κύριε λαχεία, Εντελαμαγκέν, Ο ανάπηρος, Ερωτιάρης, Τον χάρο τον αντάμωσαν και δεκάδες ακόμη στιγμές σε πρώτη εκτέλεση ή σε «ζαγορέικη» επαναπροσέγγιση. 

Τραγούδια της αγάπης, του έρωτα και της ζωής, της καθημερινότητας, της βιοπάλης, της χαράς, του γλεντιού. Απλά, στην έκφρασή τους, δεξιοτεχνικά όμως, άμεσα στον στόχο τους χωρίς φτήνιες και ακρότητες, με νταλκά και με μεράκι. Υπογραμμένα από πρωτομάστορες συνθέτες και στιχουργούς με τους οποίους ο Ζαγοραίος συνεργάστηκε στο στούντιο και στο πάλκο. 

Έχοντας για μεγάλο διάστημα «δάσκαλο» στη σύνθεση και στενό συνεργάτη τον Δημήτρη Γκούτη, ο οποίος υπογράφει στιχουργικά το μεγαλύτερο κομμάτι του έργου του, ο Ζαγοραίος θα έχει μια αξιοπρόσεκτη διαδρομή ως δημιουργός αβανταδόρικων και «έξυπνων» τραγουδιών που κάνουν γκελ στον κόσμο. 

Με φωνή ιδιότυπη, παράξενη, στακάτη, κοφτή αλλά εκφραστική, αντρική και μελωδική, με γλυκά και βαριά πατήματα που «σκοτώνουν», ο Ζαγοραίος ξεχώρισε στον χώρο του, διαμόρφωσε ένα καθαρά προσωπικό ύφος ερμηνείας, απόκτησε το δικό του, πιστό κοινό που του ανταπέδωσε αυτά που του αναλογούν. Αγάπη, σεβασμό και φήμη που δεν έχουν ανάγκη από δημόσιες σχέσεις και πλαστές μεγεθύνσεις. 

Λίγο πριν τα μισά της δεκαετίας του '70 ο Ζαγοραίος, έχοντας διαγράψει απ’ τα μισά του '50 σελίδες δόξας στις Odeon– Parlophone (μετέπειτα Minos) καταλήγει στη Panivar του Παύλου Βαρδουλάκη.

Εκεί θα επανεκτελέσει πολλές από τις παλαιότερες επιτυχίες - δικές του και άλλων-, και θα ερμηνεύσει δυνατά καινούργια τραγούδια κάνοντας πάταγο! Δεν είναι τυχαίο ότι η Panivar χάρη στα σουξέ του Ζαγοραίου, του Περπινιάδη, του Κερμανίδη κ.ά. θα διεκδικήσει μέχρι και τις αρχές του ’80 ένα σημαντικό κομμάτι από τη δισκογραφική «πίτα». Ο Ζαγοραίος θα διαγράψει στους δίσκους μια δεύτερη καριέρα, με ενδιαφέρουσες και αξιόλογες «μάγκικες» -κυρίως- στιγμές, μέχρι και τα μισά περίπου της δεκαετίας του ’90.

Κάτω απ’ το σπίτι στο Αιγάλεω θα «στήσει» το δικό του στέκι, ένα ατμοσφαιρικό μαγαζί που θα το πάρει το όνομα –σήμα κατατεθέν για το Ζαγοραίο- «Εντελαμαγκέν» και όπου για χρόνια θα διασκεδάσει τους πιστούς του φίλους. Σήμερα εκεί, κατόπιν προξενιού του γράφοντος, ο Ζαγοραίος έδωσε την σκυτάλη στον Γιάννη Λεμπέση.

Κύριε Σπύρο, οι άνθρωποι «φεύγουν» όταν πάψουν να μνημονεύονται. Εσύ θα είσαι πάντα κοντά μας, αφού υπάρχουν τα τραγούδια και οι ερμηνείες σου, αλλά και οι γλυκές στιγμές που μας άφησες σαν ωραίος άνθρωπος και καλλιτέχνης.