ΝΗΣΟΣ ΣΥΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΥΘΙΣΤΟΡΙΑ -ΕΡΕΥΝΑ Ε-Δ

  Η Σύμη είναι γνωστή από τα πανάρχαια χρόνια. Στο νησί, σύμφωνα με την παράδοση γεννήθηκαν οι τρεις Χάριτες Ευφροσύνη, Αγλαΐα και Θάλεια.!!!

Στους μυθικούς χρόνους η ζωή παρουσιάζεται στη Σύμη με τη βασιλεία του
Σιμέτου, γι’ αυτό ονομάστηκε Σίμεια.
 
Πάνω στην εκδοχή αυτή προσθέτει ο Μπουοντελμόντι ότι ο Προμηθέας, όταν κάποτε βρέθηκε στη Σύμη , έπλασε από πηλό άνθρωπο, και έμαθε στους Συμιακούς τη τέχνη της μακροβιότητας. 
Όταν το έμαθε όμως αυτό ο Δίας τον μεταμόρφωσε σε μαϊμού, σίμεια  όπως την έλεγαν οι αρχαίοι , και από το γεγονός αυτό το νησί πήρε και την πρώτη ονομασία του.
 
Κατά το Διόδωρο το Σικελιώτη , πρώτος που κατοίκησε τη Σύμη ήταν ο Χθόνιος , γιος του Ποσειδώνα και της Σύμης , όταν εξόριστος από το Δώτιο της Θεσσαλίας εγκαταστάθηκε  στο νησί , που του έδωσε το όνομα της μητέρας του.
 
Ο Ευστάθιος ο Θεσσαλονικής αποδίδει το όνομα στη κόρη του Ιαλυσού και της Δωτίδας τη Σύμη, την οποίαν έκλεψε ο Γλαύκος και την έφερε στο νησί.
Το νησί ήταν γνωστό και με άλλα ονόματα: Καρική, Μεταποντίς, Αίγλη και Έλκουσα

 Ο Γλαύκος ο οποίος θεωρείται ο πρώτος κάτοικος της Σύμης, ήταν δεινός κολυμβητής και ναυπηγός και τις ικανότητες του αυτές τις δίδαξε στους κατοίκους του νησιού. Θεωρείται ο κατασκευαστής του πλοίου της Αργοναυτικής εκστρατείας «Αργώ», το πλοίο στο οποίο επιβιβάστηκαν οι Αργοναύτες για την εκστρατεία τους στην Κολχίδα.
Πάλι σύμφωνα με τον Μύθο, ο Γλαύκος, εκτός από τις φοβερές του ικανότητες, ήταν και αθάνατος, που οφείλονταν στο ότι κατανάλωνε ένα βοτάνι, την «άργωστη», που φύτεψε ο Κρόνος στο νησί των Μακάρων. 
Ο μύθος αυτός, παραπέμπει επίσης στην φήμη που κατέχουν οι Συμιακοί ως μακρόβιοι. 


Στην Ομηρική εποχή , λίγο πριν από τον Τρωικό πόλεμο η Σύμη παρουσιάζεται με βασιλιά το γενναίο και πανέμορφο Νιρέα , γιο του Χαρόπου και της Αγλαΐας.
Χάρη στην ευφυΐα και τη παλικαριά του εξάπλωσε το κράτος του και στην απέναντι Καρική παραλία. 
Οταν κηρύχτηκε ο Τρωικός πόλεμος , ο Νιρέας πήρε τρία από τα καλύτερα πλοία του , όπως γράφει και ο Όμηρος και μαζί με τους άλλους βασιλιάδες, τους Τληπόλεμο απο την  Ρόδο,  και τους Άντιφο και Φείδιππο των Καλύδνων νήσων, έτρεξαν για να βοηθήσουν το Μενέλαο, τον άνδρα της Ωραίας Ελένης.

Στον πόλεμο μεταξύ Αχιλλέως και Τηλέφου στη Μυσία ο Νιρέας σκότωσε τη σύζυγο του Τηλέφου Ιέρα,η οποία μαχόταν δίπλα στον άνδρα της.
 Με τη σειρά του, ο Νιρέας σκοτώθηκε από τον Ευρύπυλο γιο του Τηλέφου και ανεψιό του Πριάμου.
 Υποτίθεται ότι ο τάφος του Νιρέα βρίσκετε στην Τρωάδα.
Η ομορφιά του Νιρέα ήταν τέτοια ώστε οι αρχαίοι τον είχαν για συγκριτικό μέτρο.
«Νιρέως καλλίων» έλεγαν , δηλαδή ομορφότερος και από το Νιρέα.

 Η πρώτη ιστορική αναφορά για τη Σύμη γίνεται από τον μεγάλο Έλληνα ιστορικό Ηρόδοτο, ο οποίος γεννήθηκε στην Αλικαρνασσό της Καρίας που έζησε τον 5ο αιώνα π.ΧΧ. (484-425 π.ΧΧ.).
6ος αιώνας π.ΧΧ.

Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι το νησί ήταν μέλος της εξάπολης, (6ος αιώνας π.Χ.), μια θρησκευτική και πολιτική ομοσπονδία  έξι πόλεων Κνίδο ,Ρόδου (Ιαλυσός, η Κάμειρος και Λίνδος) επίσης της νήσου Κω. Το κέντρο αυτής της ομοσπονδίας ήταν ο ναός του Ποσειδώνα στο ακρωτήριο Τριόπιον (μετά Τρίοπας, ο θρυλικός ιδρυτής της Κνίδου).
499 π.ΧΧ.

Η αμφυκτιωνία αυτή διακόπηκε από τους Περσικούς Πολέμους, στη διάρκεια της οποίας τα νησιά είχαν κατακτηθεί από τους Πέρσες για ένα σύντομο χρονικό διάστημα. 
Μετά την ήττα των Περσών από τους Αθηναίους
480 π.ΧΧ.στη ναυμαχία της Σαλαμίνας η Σύμη ήταν υπό τον έλεγχο της Αθηναϊκής Συμμαχίας,χρειάζεται επίσης να σημειωθεί ότι η Σύμη χρησιμοποιήθηκε  ως ναυτική βάση ,παραλλήλα ως αποθετήριο του οπλοστασίου.
 
478 π.ΧΧ.Η Σύμη εντάχθηκε στην Αθηναϊκή  Δηλιακή Συμμαχία.
 
431 π.ΧΧ Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ξέσπασε? Οι Συμιακοί παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό ουδέτεροι, αν και ήταν ακόμη ενταγμένοι  στην ΑθηναϊνοΔηλιακή Συμμαχία.

411 π.ΧΧ. Κόντά στην Σύμη  πραγματοποιήθηκε ναυμαχία μεταξύ Αθήναιων και Σπαρτιατών. Οι Σπαρτιάτες τότε, έκαναν  συμμαχία με τους Πέρσες. Η συμμαχία έγινε από τον Θηραμένη, ο οποίος παρέδωσε τον σπαρτιατικό στόλο στον Αστύοχο την  στιγμή που οι διαπραγματεύσεις είχαν ολοκληρωθεί.
Ο Θηραμένης αργότερα πνίγηκε στη θάλασσα.

 Ο Αστύοχος έλαβε εντολή να πλεύσει στην Κνίδο για να συναντηθεί με είκοσι επτά πλοία από την Καύνο, που ήταν εξοπλισμένα για αυτούς από τους Πέρσες. Εν τω μεταξύ, ο Αθηναϊκός στόλος ήταν σταθμεύουν στη Σάμο υπό την αρχηγία του Χάρμηνου.Οι Σπαρτιάτες γνώριζαν πως ο Χάρμηνος έρχονταν , αφού ενημερώθηκαν άμεσα από τους Μηλίους , παράλληλα προετοιμάστηκαν  για να τον αντιμετωπίσουν στη ναυμαχία της Σύμης.

Οι στόλοι συναντήθηκαν κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας, με κακή ορατότητα, πολλά Σπαρτιάτικα πλοία   διαχωρίστηκαν από τον κύριο στόλο εξαπατώντας τους Αθηναίους. Με περίπου είκοσι πλοία ο Χάρμηνος χτύπησε τους Σπαρτιάτες απο την αριστερή πλευρά,  και βύθισε τρία πλοία. Ωστόσο, το υπόλοιπο του Σπαρτιατικού στόλου επέστρεψε και περιτριγύρισε τους Αθηναίους κατατροπώνοντας τους.
Ο Χάρμηνος υποχώρησε στην Αλικαρνασσό, αφού έχει χάσει έξι πλοία.
 Το υπόλοιπο του αθηναϊκού στόλου βγήκε από τη Σάμο και έπλευσε στην Κνίδο.

Σημειώνεται επίσης ότι ο  Δωριέας ο υιός του Διαγόρα ως ηγέτης των Ροδίων και Συμιακών συμμάχησε με τους Σπαρτιάτες και υποστήριξε τον στόλο τους ενάντια των Αθηναίων σε αυτήν την ναυμαχία.
 
Αναφέρεται ότι μετά την ήττα του Αθηναϊκού στόλου από τους Σπαρτιάτες, ένα μνημείο νίκης στήθηκε στην Σύμη, η θέση του οποίου παραμένει άγνωστη προς το παρών. Έχει προταθεί ότι μια κυκλική βάση που βρέθηκε   στην κορυφή της γραμμής των ανεμόμυλων, αντιπροσωπεύει αυτό!! Ωστόσο, εξακολουθεί να αμφισβητείται. Ενώ η Ρόδος και η Κως βρίσκονται στο πλευρό των Σπαρτιατών , η Σύμη παρείχε άσυλο στα Αθηναϊκά πλοία του Χαρμίνου.


404 π.Χ.

Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος τελείωσε,και άρχισε  μια περίοδο σχετικής ηρεμίας και ευημερίας.
357 π.Χ.

Ωστόσο, ο Πελοποννησιακός Πόλεμος είχε αποδυναμώσει την στρατιωτική δύναμη   ολόκληρου του ελληνικού κόσμου, καθιστώντας  τον ανοικτό για εισβολή απο τους Πέρσες. Τα νησιά κατακτήθηκαν από τον βασιλιά Μαυσώλου.
340 π.Χ.

Τα Δωδεκάνησα κατακτήθηκαν από τους Πέρσες .
332 π.Χ.

Ο Μέγας Αλέξανδρος σάρωσε και νίκησε τους Πέρσες ελευθερώνοντας  τα νησιά, , η ανακούφιση των κατοίκων των νησιών ήταν  μεγάλη.

Η Σύμη περνά αμαχητί στα χέρια των Ρωμαίων, Ρωμαϊκά ερείπια στον Εμπορειό μαρτυρούν τη φυσική ιστορική διαδοχή που ίσχυσε και στη Σύμη. 
Στα βυζαντινά χρόνια οι άξιοι στη ναυτοσύνη Συμιακοί χρησιμοποιούνται από τους Βυζαντινούς για την κατασκευή και την επάνδρωση των ταχύτατων δρομώνων. 
Μετά το 1204 ο δούλος του αφέντη Λέων Γαβαλάς, περιέλαβε στο δικό του ανεξάρτητο κράτος και τη Σύμη,
 

Ημερομηνίες-Σταθμοί
  »1309 »κατοχή Ιππποτων
  » 1522: Ξεκινά η Τουρκοκρατία
» 1821: Συμμετοχή στην Επανάσταση»

» 1900: Η ευρεση του μηχανισμού των Αντικυθήρων

 1912: Ξεκινά η Ιταλική Κατοχή 

» 1944: Οι Άγγλοι καταλαμβάνουν για τρίτη φορά το νησί
» 8 Μαΐου 1945: Υπεγράφη στη Σύμη η παράδοση των Δωδεκανήσων
Σύντομο Χρονικό της 8ης Μαΐου του 1945 (του Ι.Μ. Βολονάκη)
 » 7 Μαρτίου 1948: Υπεγράφη στη 
Σύμη το Πρωτόκολλο Ενσωμάτωσης των Δωδεκανήσων με τη μητέρα Ελλάδα

Στους Ιππότες: Η Σύμη βρέθηκε το 1309 στην κατοχή του Τάγματος των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννου της Ιερουσαλήμ.

Τουρκοκρατία: Το 1522 ο Σουλεημάν ο Μεγαλοπρεπής κατέκτησε το νησί και η Σύμη έζησε αυτόνομη κάτω από τους Τούρκους.

Την αυτονομία της Σύμης την κατοχύρωσε ο σουλτάνος Σουλεημάν με φιρμάνι το οποίο ανανεωνόταν από τους διαδόχους του.

Χάρη στην αυτονομία αυτή ο δραστήριος πληθυσμός της Σύμης βρήκε την ευκαιρία να αναπτυχθεί και να φτάσει σε αξιόλογη ευημερία.

Ήταν διοικητικά ελεύθερη με μόνη οικονομική επιβάρυνση 500 «άσπρα» που κατέβαλλε κάθε χρόνο στο Μεγάλο Μάγιστρο του Τάγματος. Οι Ιωαννίτες Ιππότες εκτός από την επιδιόρθωση των τειχών του φρουρίου που έκαμαν το 1507, όταν δηλαδή άρχισαν να απειλούνται από τους Τούρκους, δεν έκαμαν τίποτε άλλο στο νησί που να θυμίζει το πέρασμά τους.

Σε όλο το διάστημα της Ελληνικής Επανάστασης , η Σύμη ήταν ελεύθερη Ελληνική Επαρχία. Το 1822 μαζί με τη Νίσυρο και την Τήλο και με  Έπαρχο το Ζαννή Κουντουμά, το 1823 μαζί με την Κάρπαθο, Τήλο, Νίσυρο και με Έπαρχο το Μάρκο Μαλλιαράκη και το 1827 με Έπαρχο το  Μιχ. Ζαχαριαδάκη.

1821:

Παρά τα προνόμια που είχε η Σύμη τον καιρό της Τουρκοκρατίας οι κάτοικοί της δεν έμειναν αμέτοχοι κατά την Ελληνική Επανάσταση.

Έλαβαν μέρος στην προπαρασκευήτης και στη γενική εξέγερση του Ελληνικού Λαού. Με τα πλοία τους που δεν έπαψαν να συνεργάζονται με τον Ελληνικό στόλο στο Αιγαίο και με χρηματικές βοήθειες φάνηκαν άξιοι της ελευθερίας που τους τη στέρησε δυστυχώς το Πρωτόκολλο του Λονδίνου( 3 Φεβρουαρίου 1830) , όταν η Ελλάδα αντί της Δωδεκανήσου πήρε την Εύβοια.

Η εισφορά της Σύμης στο Εθνικό Ταμείο είχε καθοριστεί 4.000 γρόσια το χρόνο , που κατέβαλλε συνέχεια μέχρι το 1830, εκτός από τις έκτακτες εισφορές.

Στην Μπουμπουλίνα 7.000 γρόσια

Στο Θέμελη 10.000 γρόσια

Στο Μιαούλη 8.000 γρόσια

Εκτός από τις εισφορές αυτές η Σύμη ανέλαβε τη διατροφή των κατοίκων του Καστελορίζου στα πρώτα χρόνια της εξέγερσης και μαζί με την Τήλο και τη Χάλκη εξόπλισαν και πλήρωναν  τρία Κασιώτικα πλοία για να επιτηρούν τις γύρω θάλασσες.

Αγώνες για την Ένωση και τη διατήρηση των προνομίων:

Ύστερα από την οριοθέτηση του Ελληνικού κράτους, η Σύμη, όπως και τα άλλα νησιά , επανήλθε το 1832 στην Τουρκική κυριαρχία.

Οι Συμιακοί όμως δεν έπαψαν να αγωνίζονται  για την ένωση με τη μητέρα Ελλάδα. Παράλληλα με τον ενωτικό αγώνα , οι Συμιακοί ασχολήθηκαν και με την ανασυγκρότηση του νησιού τους . Χάρη στα προνόμια , που διατήρησαν και μετά την Επανάσταση πέτυχαν να αναπτύξουν τη ναυτιλία και τη σπογγαλιεία, την οποία ασκούσαν χωρίς να πληρώνουν φόρους και ελεύθερα  σε όλη τη Μεσόγειο.

Την εποχή εκείνη (1863)εφαρμόστηκε στη σπογγαλιεία το σκάφανδρο από το Φώτη Μαστορίδη και η Σύμη στην οποία «το χρυσάφι εισέρεε άφθονο» γνώρισε λαμπρές ημέρες. Η πόλη της άλλαξε όψη και ο Συμιακός είχε το προβάδισμα στον πολιτισμό και την εξέλιξη.

Οι Τούρκοι προσπάθησαν πολλές φορές να καταργήσουν τα προνόμια της Σύμης αλλά οι Συμιακοί κατόρθωναν πάντοτε να πετυχαίνουν την ανανέωση των φιρμανίων. Η πιο σημαντική απόπειρα κατάργησης των προνομίων έγινε το 1869 από τον Καϊσερλή Πασά με την πρόφαση της Κρητικής Επανάστασης .

Η πιο σημαντική όμως αφορμή για την κατάργηση των προνομίων ήταν η συμμετοχή της Σύμης στην Ελληνική Επανάσταση. Όταν με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου αποκλείστηκε η προσάρτηση των νησιών στην Ελλάδα , οι Συμιακοί πέτυχαν το 1835 την έκδοση νέου φιρμανίου από τον τότε σουλτάνο Μαχμούτ Β’ , που επανέφερε σε ισχύ τα προνόμιά τους. Τα προνόμια αυτά επικυρώθηκαν το 1856 επί σουλτάνου Αβδούλ Μετζίτ και αναγνωρίστηκαν διεθνώς.

Το «σημαδιακό» Πάσχα του 1900

Τα πληρώματα που έμελλαν να μείνουν στην ιστορία είχαν ξεκινήσει λίγο πριν το Πάσχα του 1900 από τη Σύμη για το καθιερωμένο τους ταξίδι στην Τυνησία για να αλιεύσουν σφουγγάρια. Το σπογγαλιευτικό συγκρότημα αποτελούσαν δύο καΐκια, το «Ευτέρπη» και το «Καλλιόπη», με επικεφαλής τον καπετάνιο Δημήτριο Κοντό. Το συνολικό πλήρωμα ήταν 22 άνδρες.
Το ξέσπασμα θύελλας (με ένταση ανέμου που ξεπερνούσε τους 50 κόμβους) ανάμεσα στο ακρωτήριο Μαλέα και την Κρήτη ανάγκασε τον καπετάνιο να αναζητήσει καταφύγιο, αγκυροβολώντας στο λιμάνι Ποταμός στα Αντικύθηρα

«Τα Αντικύθηρα είναι ένα νησί μικρής έκτασης ενώ είναι βραχώδες και πετρώδες. Οι αρχαίοι το έλεγαν Αιγιλία ενώ σήμερα οι ντόπιοι το λένε Σιγιλιό και οι ναυτικοί Τσιριγότο. Το συγκεκριμένο πέρασμα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για τα σκάφη καθώς είναι μια περιοχή με αβαθή νερά και ακανόνιστα ρεύματα» αναφέρει ο Στέργιος Κοντός.

Όταν κόπασε η θύελλα, στις 4 Απριλίου, ο καπετάνιος, Δ. Κοντός, με το «Καλλιόπη» πήγε στο ακρωτήριο Γλυφάδια, βορειοανατολικά του νησιού, και στα 25 μέτρα από την ακτή (θέση Πινακάκια) διέταξε τον δύτη Ηλία Λυκοπάντη (γνωστός ως Σταδιώτης) να βουτήξει και να ψάξει για σφουγγάρια.

Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή: σε βάθος 42 μέτρων ο δύτης είδε έκπληκτος ένα μεγάλο ναυάγιο, μήκους 50 μέτρων, να εκτείνεται στον επικλινή βυθό, περιλαμβάνοντας αμφορείς, απομεινάρια του σκάφους, μπρούντζινα και μαρμάρινα αγάλματα και το κορυφαίο εύρημα παγκοσμίως ,τον μηχανισμό των Αντικηθύρων.

Από το 1912 περιήλθε κάτω από Ιταλική κατοχή, η οποία υπήρξε ιδιαίτερα σκληρή για τους κατοίκους. Η άλλοτε ευημερούσα Σύμη γνώρισε μέρες φτώχειας. Εκείνη την περίοδο έγινε και η αντικατάσταση των ιστιοφόρων με τα ατμοκίνητα πλοία, η σπογγαλιεία άρχισε να παρακμάζει ενώ ξεκίνησε και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, που οδήγησε σε μεγάλο κύμα μετανάστευσης.
Το 1943 τελείωσε η Ιταλική κυριαρχία. Στις 25 Σεπτεμβρίου 1944, οι Άγγλοι καταλαμβάνουν για τρίτη φορά τη Σύμη, ενώ την ίδια ημέρα ανατινάχτηκε το Κάστρο της και όλη η γύρω από αυτό περιοχή.
Στις 8 Μαϊου 1945 υπογράφηκε στη Σύμη η παράδοση των Δωδεκανήσων από τους Γερμανούς, ενώ την 1η Απριλίου του 1947, η Βρετανική Στρατιωτική Διοίκηση παρέδωσε καθήκοντα στην Ελληνική Διοίκηση.
Τέλος, στις 7 Μαρτίου 1948 στη Σύμη υπεγράφη το Πρωτόκολλο Ενσωμάτωσης και παράδοσης όλων των νησιών της Δωδεκανήσου στο Ελληνικό κράτος - στη μητέρα Ελλάδα. 

Στο νησί ζούσαν  οι Λέλεγες-Κάρες,μετά και για πολλά χρόνια οι Ρόδιοι είχαν την διοίκηση της νήσου ,για λίγο χρονικό διάστημα οι Αθηναίοι, οι Αργείοι, οι Λακεδαιμόνιοι και αργότερα οι Ρωμαίοι, οι Βυζαντινοί για να ακολουθήσουν οι Ιωαννίτες Ιππότες. Οι Συμιακοί έγιναν γνωστοί ως ναυπηγοί, ψαράδες και σφουγγαράδες και έφεραν πλούτο και δόξα στο νησί. Το 1460 κατάφεραν να αποκρούσουν τον πολυάριθμο στρατό των Τούρκων. Το 1522 κατέλαβαν τη Σύμη οι Τούρκοι αλλά οι Συμαίοι προσφέροντας δώρα στο Σουλτάνο, εξασφάλισαν σημαντικά προνόμια όπως αυτό της ελευθερίας της έκφρασης και γλώσσα. Πρόοδος σημειώθηκε στα γράμματα και ιδρύθηκαν σχολεία όπως η Σχολή της Αγίας Μαρίνας (1756-1821).
Στην Επανάσταση του 1821 πήρε ενεργά μέρος λόγω της ευημερίας στη ναυτιλία και στο εμπόριο. Η συμμετοχή τους, όμως, στην επανάσταση είχε ως αποτέλεσμα την κατάργηση ορισμένων προνομίων.
Ημερομηνίες-Σταθμοί
» 1522: Ξεκινά η Τουρκοκρατία
» 1821: Συμμετοχή στην Επανάσταση » 1900:4 Απριλίου η ανακάλυψη του μηχανισμού των Αντικυθήρων
» 1912: Ξεκινά η Ιταλική Κατοχή
» 1944: Οι Άγγλοι καταλαμβάνουν για τρίτη φορά το νησί
» 8 Μαΐου 1945: Υπεγράφη στη Σύμη η παράδοση των Δωδεκανήσων Σύντομο Χρονικό της 8ης Μαΐου του 1945 (του Ι.Μ. Βολονάκη)
» 7 Μαρτίου 1948: Υπεγράφη στη Σύμη το Πρωτόκολλο Ενσωμάτωσης των Δωδεκανήσων με τη μητέρα Ελλάδα

Το «σημαδιακό» Πάσχα του 1900

Τα πληρώματα που έμελλαν να μείνουν στην ιστορία είχαν ξεκινήσει λίγο πριν το Πάσχα του 1900 από τη Σύμη για το καθιερωμένο τους ταξίδι στην Τυνησία για να αλιεύσουν σφουγγάρια. Το σπογγαλιευτικό συγκρότημα αποτελούσαν δύο καΐκια, το «Ευτέρπη» και το «Καλλιόπη», με επικεφαλής τον καπετάνιο Δημήτριο Κοντό. Το συνολικό πλήρωμα ήταν 22 άνδρες.
Το ξέσπασμα θύελλας (με ένταση ανέμου που ξεπερνούσε τους 50 κόμβους) ανάμεσα στο ακρωτήριο Μαλέα και την Κρήτη ανάγκασε τον καπετάνιο να αναζητήσει καταφύγιο, αγκυροβολώντας στο λιμάνι Ποταμός στα Αντικύθηρα
4 Απριλίου, ο καπετάνιος, Δ. Κοντός, με το «Καλλιόπη» πήγε στο ακρωτήριο Γλυφάδια, βορειοανατολικά του νησιού, και στα 25 μέτρα από την ακτή (θέση Πινακάκια) διέταξε τον δύτη Ηλία Λυκοπάντη (γνωστός ως Σταδιώτης) να βουτήξει και να ψάξει για σφουγγάρια.
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή: σε βάθος 42 μέτρων ο δύτης είδε έκπληκτος ένα μεγάλο ναυάγιο, μήκους 50 μέτρων, να εκτείνεται στον επικλινή βυθό, περιλαμβάνοντας αμφορείς, απομεινάρια του σκάφους, μπρούντζινα και μαρμάρινα αγάλματα και άλλα αντικείμενα με αποκορύφωση την τεράστια  ιστορικά παγκόσμια ανακάλυψη του πρώτου μηχανισμού {Υπολογιστή} τον γνωστό Μηχανισμό των Αντικυθήρων.

Από το 1912 περιήλθε κάτω από Ιταλική κατοχή, η οποία υπήρξε ιδιαίτερα σκληρή για τους κατοίκους. Η άλλοτε ευημερούσα Σύμη γνώρισε μέρες φτώχειας. Εκείνη την περίοδο έγινε και η αντικατάσταση των ιστιοφόρων με τα ατμοκίνητα πλοία, η σπογγαλιεία άρχισε να παρακμάζει ενώ ξεκίνησε και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, που οδήγησε σε μεγάλο κύμα μετανάστευσης.
Το 1943 τελείωσε η Ιταλική κυριαρχία. Στις 25 Σεπτεμβρίου 1944, οι Άγγλοι καταλαμβάνουν για τρίτη φορά τη Σύμη, ενώ την ίδια ημέρα ανατινάχτηκε το Κάστρο της και όλη η γύρω από αυτό περιοχή.
Στις 8 Μαϊου 1945 υπογράφηκε στη Σύμη η παράδοση των Δωδεκανήσων από τους Γερμανούς, ενώ την 1η Απριλίου του 1947, η Βρετανική Στρατιωτική Διοίκηση παρέδωσε καθήκοντα στην Ελληνική Διοίκηση.
Τέλος, στις 7 Μαρτίου 1948 στη Σύμη υπεγράφη το Πρωτόκολλο Ενσωμάτωσης και παράδοσης όλων των νησιών της Δωδεκανήσου στο Ελληνικό κράτος - στη μητέρα Ελλάδα.