Οι Αναλώσιμοι

Σήμερα μετά απο 40 και πλέον χρόνια μεταπολίτευσης, Νατοϊκής νοοτροπίας Ενόπλων Δυνάμεων, δεν μπορούμε να πούμε οτι άλλαξε κάτι. Ο Στρατιώτης πάει για πόλεμο με υλικά του 1970 και δόγμα του 1950. Μουσειακά κομμάτια, απο συμμαχικές δωρεές χωρίς αναβαθμίσεις αποτελούν τον κορμό του ΕΣ. (wikimedia.org)

Ο πρώτος πόλεμος που παρουσιάστηκε ευρύτατα στο ευρύ κοινό ήταν αυτός της Κριμαίας, μόλις τον 19ο αιώνα. Ο πόλεμος συνέπεσε με την εφεύρεση του τηλέγραφου, παρέχοντας έτσι καθημερινά στο δυτικό κοινό και ειδικά στην ελίτ της Βρετανικής Αυτοκρατορίες

λεπτομέρειες απο την καθημερινότητα του απλού στρατιώτη: αρρώστιες, πείνα, βρώμα, απώλειες και σχέδια εκτός ελέγχου. Η Επέλαση (και η θυσία ανευ λόγου) της Ελαφράς Ταξιαρχίας γέμισε τα καλά σαλόνια με πίνακες, αλλά η ζημιά είχε γίνει στο στρατό και την κοινωνία -επιτέλους οι μάσκες είχαν πέσει. Ο κόσμος είδε τον στρατό όπως είναι με τα μάτια του βετεράνου και του έφεδρου κληρωτού. Είδε τον πόλεμο ωμά και όχι μέσα απο ποιήματα, θούριους και έπη, τραγούδια και αγάλματα. Ο αγώνας για την ανάπτυξη του Υγειονομικού ήταν το πρώτο βήμα, το ξήλωμα των αριστοκρατών απο θέσεις -επι πληρωμής- διοικητών το δεύτερο.

Οι επόμενοι πόλεμοι στην δύση δεν είχαν μεγάλες απώλειες και οι δυτικοί εστίασαν στην ικανότητα του Πρωσικού Γενικού Επιτελείου να συντρίβει στο πεδίο της μάχης οποιονδήποτε αντίπαλο. Ο Πρώτος Παγκόσμιος κόμισε στο Πρωσικό Γ.Ε. την πρώτη ήττα και στον πλανήτη εκατόμβες νεκρών (στην συντριπτική πλειοψηφία στρατιωτών). Οι πολίτες είτε με στολή, είτε στα σπίτια τους, με την εφεύρεση του ραδιοφώνου είδαν για τα καλά το μεγαλύτερο μακελειό στην ιστορία. Επιθέσεις χωρίς νόημα μπροστά σε πολυβόλα και στωικές άμυνες ενάντια σε εκατοντάδες χιλιάδες σωλήνες πυροβολικού γκρέμισαν οποιαδήποτε τιμή είχαν επισωρεύσει στις ένοπλες δυνάμεις οι επαγγελματίες Λακεδαιμόνιοι και Ρωμαίοι αιώνες πριν. Οι Γάλλοι αντιμετώπισαν τα προβλήματα με μαζικές εκτελέσεις και δεκατισμούς (ρωμαϊκή πρακτική επι Καρχηδονιακών), οι Βρετανοί και οι Γερμανοί με μεταθέσεις στα σκληρά κλίματα των αποικιών τους. Αν γλίτωνε κάποιος ρίψασπις, πιθανό να πέθαινε από απόσπασμα, χιόνια ή ελονοσία το πολύ την επόμενη χρονιά. Αμείλικτος ήταν ο πόλεμος για απλό άνθρωπο, που είδε μια ολόκληρη γενιά να εξαφανίζεται απο τα βίτσια ευγενών.

Το τέλος του Α’ΠΠ είδε την εξαφάνιση της αριστοκρατίας, του αρχαίου όπλου του Ιππικού, την εγκαθίδρυση της αεροπορίας, των αρμάτων μάχης, των ασυρμάτων και επιτέλους της μαζικής μελέτης της Στρατιωτικής Ιατρικής και Φροντίδας. Ποτέ μέχρι τότε δεν υπήρχαν τόσοι ανάπηροι (σωματικά και ψυχολογικά) και ποτέ ξανά δεν είχε γίνει τόση προσπάθεια για την βοήθειά τους. Αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά το φαινόμενο του battle shock και δόθηκε σοβαρή εξήγηση για την δημιουργία του. Οι αρχαίοι πρόγονοί μας αναφέρουν το φαινόμενο αυτό πρώτη φορά στον Μαραθώνα, το νόμισαν όμως φόβο, φόβο Πανικό, απο την θεότητα της περιοχής. Οι Ρωμαίοι το αναφέρουν πρώτα στις Κάννες, βλέποντας συμπολίτες του να θάβουν τα κεφάλια τους χώμα για να αυτοκτονήσουν και αργότερα στην λίμνη Τρασιμένη να αυτοκτονούν στα νερά της, μόνο και μόνο για να μην σκοτωθούν λίγα λεπτά αργότερα απο τον εχθρό. Δυόμιση χιλιάδες χρόνια μετά ο κόσμος διαπίστωσε οτι πρόκειται για ψυχική ασθένεια που προκαλείται από τρομακτικό στρες και άρχισε να φροντίζει τους άντρες που εκτελούσε για δειλία επι αιώνες.

Από αυτή την άποψη, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε καλά, με τους Γερμανούς να έχουν βρει την λύση που τους κόστισε τον Πρώτο. Ο κεραυνοβόλος πόλεμος κατέκτησε την Ευρώπη με μικρές απώλειες, τόσο μικρές (κλάσμα ενός μήνα αγώνα στα χαρακώματα της Φλάνδρας) που οι Γερμανοί (και βαθιά μέσα τους και οι ηττημένοι) έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας. Το Ανατολικό μέτωπο ήρθε να διαλύσει την χαρά αυτή. Απο την αρχή φάνηκε η πλήρης αδιαφορία του Σοβιετικού Στρατού για τις ανθρώπινες απώλειες -ο Ναζιστικός Στρατός ακολούθησε πιστά. Πολύ πριν την μηχανή του κιμά Στάλινγκραντ, Γερμανοί και Σοβιετικοί, πιστά βασισμένοι στο δόγμα τους είδαν οτι οι μόνοι σχηματισμοί πολέμου με αξία ήταν οι τεθωρακισμένοι. Σε αυτούς επένδυσαν και με αυτούς έκαναν κύριες κινήσεις. Για τη μάζα των εκατοντάδων υποεπανδρωμένων και υποεξοπλισμένων μεραρχιών του Πεζικού, δεν έδιναν δεκάρα -και να χάνονταν, οι μεγάλοι πληθυσμοί θα προσέφεραν νέες με ελάχιστο κόστος. Ακόμα και επίλεκτοι σχηματισμοί Πεζικού, για χρόνια εκπαιδευόμενοι, όπως οι Σοβιετικοί Αερομεταφερόμενοι Φρουροί δόθηκαν ως δόλωμα ή μέσο εξάντλησης εχθρικών πυρομαχικών στο Κούρσκ (είχαν προηγηθεί οι Γερμανοί Αλεξιπτωτιστές λίγους μήνες πριν στο Ελ Αλαμέιν και στην Τυνησία). Οι δυτικοί με όλη την υποτιθέμενη ανθρωπιά τους δεν πήγαν πίσω. Οι Βρετανοί δοκίμασαν τις αποβατικές τους ικανότητες με Καναδούς, ενώ θυσίασαν τα Α/Φ στρατεύματά τους για το καπρίτσιο του Συμμαχικού πρεστίζ. Οι Αμερικάνοι έστειλαν στην Νορμανδία μεραρχίες με παιδιά 18-19 ετών και όχι βετεράνους της Αφρικής γνωρίζοντας απο πριν για τις βαριές απώλειες. Θυσίασαν το Σώμα Πεζοναυτών και εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο για μια δευτερεύουσα προσπάθεια στον Νότιο Ειρηνικό. Οι Γάλλοι και μαζί και οι Βρετανοί έχυσαν εκατοντάδες χιλιάδες αποίκους, και ιθαγενείς, σε όλα τα μέτωπα, πολλές φορές ίσα πάνω σε πολυβόλα για την σωστή αναγνώριση των τελευταίων. Οι Ιάπωνες θεωρούσαν την θυσία απόλυτη πράξη αφοσίωσης στον Αυτοκράτορα. Σκελετωμένοι απο την πείνα και τις κακουχίες, τα λείψανα ενός περήφανου κάποτε στρατού με παράδοση αιώνων, έσβησαν στις σπηλιές και τα δασώση έλη του Ειρηνικού. Η ανθρώπινη ζωή, ένστολη ή όχι, δεν είχε καμία αξία, αυτή τη φορά όχι μπροστά στα βίτσια αριστοκρατών, αλλά απλών ανθρώπων που γαντζώθηκαν στις θέσεις ισχύος των πρώτων.

Οι επιζώντες, οι απλοί άνθρωποι, αποφάσισαν μετά την λήξη του Β’ΠΠ να μην ξανακούσουν για πόλεμο και φρόντισαν για αυτό διαλύοντας εκατοντάδες χιλιάδες μέσα πολέμου. Διαψεύστηκαν για άλλη μια φορά. Ο Πόλεμος είναι στην φύση του Ανθρώπου και ο Ψυχρός -σχεδόν αναίμακτος- πόλεμος στην Ευρώπη έφερε λουτρά αίματος στις ελεύθερες πια αποικίες. Περισσότεροι άνθρωποι πέθαναν στον 20ο αιώνα σε πολέμους παρά σε όλη την ανθρώπινη ιστορία.

Μετά τον Πόλεμο του Βιετνάμ και την ανθρωποθυσία 60.000 αμερικανών οπλιτών, οι ΗΠΑ, το πλέον προηγμένο κράτος στον κόσμο, μπροστά στην κατακραυγή των πολιτών του αποφάσισε να αναδιοργανώσει τις ένοπλες δυνάμεις τους σεβόμενοι επιτέλους τον απλό στρατιώτη. Αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας που κράτησε δεκαετίες και κόστισε τεράστια ποσά ήταν το γεγονός πως οι επόμενοι πόλεμοι απεδείχθησαν αστείοι σε απώλειες. Το παράδειγμα ακολούθησαν και άλλες δυτικές δημοκρατίες. Πλέον μιλάμε για τριψήφιο αριθμό νεκρών σε αυτές. Δεν υπάρχουν πια άνθρωποι προς σφαγή – τουλάχιστον απο την πλευρά αυτών – αλλά το παρεπόμενο αυτού είναι η αδυναμία εμπλοκής σε πολέμους για αυτό ακριβώς τον λόγο: μόλις 18 νεκροί εξώθησαν τις ΗΠΑ απο την Σομαλία. Σήμερα οι Δυτικές χώρες δεν λαμβάνουν μέρος σε κανένα πόλεμο στην Λιβύη ή στην Συρία, πολέμους, που οι ίδιες χώρες ξεκίνησαν, κάτι αδιανόητο παλιότερα.

Η χώρα μας ακολουθούσε το παράδειγμα των άλλων χωρών και το ακολουθεί και σήμερα. Πρώτον, αδιαφορούσε παντελώς για την ζωή των οπλιτών της μέχρι και το τέλος του αγώνα στην Κύπρο. Δεύτερον, αδυνατεί να εμπλακεί σήμερα σε πόλεμο για να μην έχει ούτε έναν νεκρό.

Ποια είναι τα αίτια αρχικά της αδιαφορίας προς την ανθρώπινη ζωή; Τα αίτια είναι δύο. Το ένα είναι το είδος πολέμου που κάνουμε. Η Δύση είναι αποτέλεσμα του Ελληνικού Πολιτισμού και ένα απο τα μέρη αυτού είναι ο Ηρωικός Πόλεμος, που αφηγείται αρχικά ο Όμηρος. Επικοί ποιητές περνάνε σε ένα έθνος την αξία της αυτοθυσίας και την ντροπή της ρίψης του Όπλου. Μετά από τις Θερμοπύλες η αυτοθυσία γίνεται θρησκεία σε παγκόσμιο επίπεδο μέχρι και σήμερα. Τιμούμε όλοι τους Ήρωες. Δεν σκεφτόμαστε ποτέ τις αποφάσεις των διοικητών που έστειλαν τα παιδιά αυτά τότε στον θάνατο. Δεν σκεφτήκαμε ποτέ ποιοι ήταν πίσω απο καταστροφές και εκατόμβες αρκεί να μας κάλυπτε η νίκη, και πολλές φορές η ήττα, ηθικά.
Αυτό συνεχίστηκε σταθερά στην νεοελληνική Ιστορία. Εφ” Όπλου Λόγχης επιθέσεις την εποχή των οπισθογεμών ραβδωτών τυφεκίων ήταν τρέλα, και οι Βαλκανικοί πόλεμοι επιβεβαίωσαν όσα γνωρίζαμε μετά τον Ρωσοϊαπωνικό πόλεμο. Η ανικανότητα των ηγετών να κατανοήσουν και να εξελιχθούν είναι αδιανόητη. Δεν κατάφεραν να κατανοήσουν οτι η υπερκέραση στο Σαραντατάπορο και στο Μπιζάνι ήταν ο βέλτιστος τρόπος μάχης, και όχι οι επελάσεις σε αναπεπταμένο πεδίο στο Κιλκίς για τις οποίες βάρεσαν πένθιμα οι καμπάνες στα χωριά σε όλο το πανελλήνιο. Η Μικρασιατική Εκστρατεία δεν άλλαξε κάτι. Η έλλειψη διοικητών και πείρας απο τον σύγχρονο πόλεμο χαρακωμάτων του Α’ΠΠ, είχε για μας θλιβερά αποτελέσματα και αυτά έγιναν χειρότερα από την τύχη των αιχμαλώτων στρατιωτών. Το ΒΝ στα χρόνια αυτά με θαρραλέες επιθέσεις (αυτοκτονικές αν αποτύγχαναν) έκλεισε το Τουρκικό Ναυτικό στα Στενά. Ενώ οι αποστολές των πρώτων αεροπλάνων ελάχιστα διαφέρουν από τρέλα ή αυτοκτονία.

Στον Β’ΠΠ ο ΕΣ και το ΒΝ, και λιγότερο η νέα ΒΑ, επέλεξαν πάλι τον Ηρωικό αγώνα. Ο ΕΣ με τακτικές των Βαλκανικών – βασισμένες στα διδάγματα του Γαλλοπρωσικού του 1870!!! – ξιφολόγχες και Αέρα, η ΒΑ είχε κατάρριψη με σύγκρουση, το ΒΝ βομβάρδισε μέρα μεσημέρι τις αλβανικές ακτές, και έστειλε υποβρύχια, που απο θαύμα έπλεαν, στην Αδριατική. Έπη στα μάτια μας: αγώνας απελπισίας και αγώνας που δικαιολογείται η προσωπική απώλεια. Για πρώτη φορά στην νεοελληνική πολεμική ιστορία άντρες έμεναν πίσω να καλύψουν φίλους και τραυματίες, άντρες αρνήθηκαν να δώσουν έδαφος ή οχυρό. Οι καταστροφές της Μικράς Ασίας είχαν δώσει ατσάλινη θέληση και αδιαφορία μπροστά στον θάνατο. Για άλλη μια φορά το Αλβανικό Έπος έκρυψε αδυναμίες του πολιτικού και στρατιωτικού κατεστημένου και της αδιαφορίας αυτού για την ανθρώπινη ζωή. Αν και η φασιστική κυβέρνηση του Ι. Μεταξά έκανε θαύματα για την οχύρωση της Ελλάδος μέσα σε μόλις 4 έτη, οι απορίες είναι πολλές και οι απαντήσεις λίγες.

Γιατί το ΒΝ και η ΒΑ ήταν σε τέτοια χάλια παρ” όλους του εράνους; Γιατί η υιοθέτηση πεπαλαιωμένου δόγματος; Γιατί η τρομακτική έλλειψη οργανωμένης επιμελητείας που οδήγησε σε απώλειες απο κρυοπαγήματα ίσες με αυτές απο εχθρική ενέργεια; Δικαιολογούνται όλα τα παραπάνω απο την φτώχεια του κράτους και την θέληση για αγώνα μέχρι τελικής πτώσεως ή υπήρξε αδιαφορία απο την ειρήνη και κατά την διάρκεια του πολέμου για τον απλό στρατιώτη, ναύτη και αεροπόρο; Άραγε με σωστή προετοιμασία απο την πολιτεία και καλά εκπαιδευμένο Σώμα Αξιωματικών σε τί αριθμούς θα ήταν οι απώλειες; Ο πόλεμος θα ήταν και πάλι χαμένος – μετά και την Γερμανική Εισβολή- αλλά πόσοι άντρες θα γυρνούσαν σπίτι τους, αν για παράδειγμα είχαμε εφοδιαστεί με επαρκείς αριθμούς χειροβομβίδων, υλικό του Α’ΠΠ, σε τεράστια στοκ στις συμμαχικές αποθήκες;

Ο επόμενος πόλεμος της Κορέας (δεν λαμβάνω υπόψη τον εμφύλιο γιατί είναι κανόνας η απώλεια ζωών ανευ λόγου) ήταν στα «Νατοϊκά» πρότυπα για πρώτη φορά και το «ΝΑΤΟ» που πιάστηκε απροετοίμαστο για πόλεμο έκανε ότι μπορούσε. Το εκστρατευτικό σώμα με αμερικανικά υλικά απέδωσε θαυμάσια σε σημείο που είμαι σίγουρος τι θα γινόταν αν είχαμε τα ίδια πράγματα δέκα χρόνια πριν.

Στην Κύπρο… Ότι και να πει κανείς οι Έλληνες εκεί θυσιάστηκαν. Όχι στο πεδίο της μάχης. Ήταν επαρκώς εξοπλισμένοι (όχι με σύγχρονα τυφέκια και πολυβόλα φυσικά, μην το παρατραβάμε!) και απέδωσαν θαυμάσια και άνω του προβλεπόμενου. Τόσο η αποστολή της Α’ΜΚ όσο και της παλιάς ΕΛΔΥΚ και η ΑΦΕΣΗ αυτών μαζί με τους αμυνόμενους ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ στην Κύπρο απο την Χούντα και την πρώτη Δημοκρατία είναι εγκληματικές και ασυγχώρητες. Ειδικά η αποστολή της Α’ΜΚ ήταν επανάληψη των γεγονότων του 480πΧ, όταν οι έφοροι δεν ενίσχυσαν το εκστρατευτικό σώμα του Λεωνίδα. Οι Έλληνες, ελλαδίτες και κυπραίοι απεδείχθησαν στο σύνολό τους θύματα προς θυσία, Ιφιγένειες για το «κοινό» καλό: καρέκλες σε θέσεις ισχύος για τους νέους άρχοντες. Γιατί η ελληνική κοινωνία τυφλωμένη μετά το Αλβανικό Έπος δεν άνοιξε τα μάτια, καθώς οι νεκροί βαπτίστηκαν Ηρωες και όχι Θύματα.

Σήμερα μετά απο 40 και πλέον χρόνια μεταπολίτευσης, Νατοϊκής νοοτροπίας Ενόπλων Δυνάμεων, δεν μπορούμε να πούμε οτι άλλαξε κάτι. Ο Στρατιώτης πάει για πόλεμο με υλικά του 1970 και δόγμα του 1950. Μουσειακά κομμάτια, απο συμμαχικές δωρεές χωρίς αναβαθμίσεις αποτελούν τον κορμό του ΕΣ. Η εφεδρεία αυτού δεν θα έχει καμία διαφορά οπτικά εκτός του χρώματος της στολής υπ” αριθμόν 9 από την ΕΛΔΥΚ το 1974. Το ΠΝ και η ΠΑ συντηρούν με την σειρά τους κομμάτια 30 και πλέον ετών για αστείες αποστολές. Το υγειονομικό βασίζεται σε απόφοιτους της Ιατρικής, με άγνωστο σε αυτούς το αντικείμενο της Στρατιωτικής Ιατρικής και των αποτελεσμάτων στο ανθρώπινο σώμα βολίδων, θραυσμάτων και ωστικού κύματος. Οι νοσοκόμοι είναι στρατιώτες που γνωρίζουν να βάλουν ελαστικό ατομικό επίδεσμο μιας χρήσεως καθώς και επάλειψη των δύο μυστικών ελληνικών όπλων, της καφέ και της κίτρινης αλοιφής, οι οποίες (σαν το σπρέυ για τα τζάμια, ήρωα γνωστής ταινίας) εφαρμόζονται παντού με «θαυματουργά» αποτελέσματα.

Οι Έλληνες είναι Ήρωες όμως. Δεν πεθαίνουν και αν το κάνουν είναι για το Έθνος. Δεν χρειάζονται κράνη, αλεξίθραυστα, σκαπανικά, ή τρόπο κίνησης και επιβίωσης σε πεδίο κορεσμένο απο όπλα του 21ου αιώνα: πολλαπλούς εκτοξευτές πυραύλων με βομβίδες, βαριά αντιαρματικά όπλα με κεφαλές FAE, βλήματα πυροβολικού και ρουκέτες αεροσκαφών με καθοδήγηση. Οι Έλληνες περπατάνε στο νερό.

Ο Στρατός κάτι ό,τι είναι δυνατό να απασχολήσει τον έφεδρο ή τον επαγγελματία με οτιδήποτε άλλο από το να κάνει τα βασικά της ημέρας: 2ωρη γυμναστική, 2ωρη εκπαίδευση, 4ωρη εφαρμογή και συντήρηση. Υπάρχουν κανονισμοί και πρωτόκολλο φτιαγμένα ειδικά για πεθάνουμε: στρατός που ασχολείται με την εμφάνιση αντί τον φόνο του εχθρού και την επιβίωση του στρατιώτη.
Το δεύτερο αίτιο είναι η αξία της ανθρώπινης ζωής. Και η ζωή είναι φτηνή. Ελάχιστες κοινωνίες της δίνουν αξία. Ελάχιστες βάζουν τον οπλίτη πάνω απο τα χρήματα που χρειάζονται για την σωστή εκπαίδευση και εξοπλισμό αυτού. Είναι φτηνότερο να πεθάνει κάποιος, μια πρακτική χιλιετηρίδων.

Ανέφερα την αλλαγή νωρίτερα στην νοοτροπία του ΝΑΤΟ – την μη θέληση για εμπλοκή σε αγώνα. Η χώρα μας την ακολουθεί κατά κράτος. Όχι γιατί σέβεται την ανθρώπινη ζωή. Έχουμε πολεμικές απώλειες κάθε χρόνο απο ατυχήματα στις εθνικές οδούς, απο ιατρικά λάθη και ελλείψεις, από κακή ποιότητα τροφής και αέρα, κτλ κτλ. Τίποτε δεν δείχνει στον μέσο Έλληνα τώρα οτι σέβεται κάποιος την ζωή του. Κοινωνικά είμαστε αποτυχημένοι, ίσως γιατί ακολουθούμε τα αρχαία πρότυπα, αλλά με εμάς όλους στην θέση των Ειλώτων.
Και έτσι η χώρα ακολουθεί την Νατοϊκή πρακτική απο ανάγκη, γιατί σε περίπτωση εμπλοκής ακόμα και με την μικρότερη βαλκανική χώρα οι απώλειες θα είναι τρομακτικές. Επιλέγουμε την μη εμπλοκή γιατί θα χάσουμε πολύ κόσμο. Απλό είναι. Θα χάσουμε πολύ πολύ κόσμο. Θα έχουμε βαδίσει στην μάχη γνωρίζοντας οτι λίγοι θα γυρίσουν πίσω, γνωρίζοντας οτι όλοι θα γίνουμε Ήρωες. Ήρωες όπως οι προγονοί μας. που πέθαναν έξω απο τα τείχη της Τροίας.

Η Ελληνική Κοινωνία ίσως να μην αλλάξει ποτέ. Οι ένοπλες δυνάμεις μας, πιστό αντίγραφο αυτής, έχουν υποχρέωση να αλλάξουν. Γιατί αποστολή τους δεν είναι η Ηρωοποίηση, η δημιουργία Μαρτύρων, αλλά η ΝΙΚΗ. Και η ΝΙΚΗ θέλει ολική καταστροφή του αντιπάλου και επιστροφή όλων μας πίσω. Όχι στα παραδείγματα του Λεωνίδα και των εγκληματιών Εφόρων που τον έστειλαν μόνο του, όχι στην Πύρρεια εν τέλη καταστροφή, αλλά στα παραδείγματα του Μέγιστου Αλεξάνδρου: Δυναμική εμπλοκή, Θέληση για πόλεμο, Νίκη και Επιστροφή της συντριπτικής πλειοψηφίας στα σπίτια της.

Χρειαζόμαστε αρχαίες πρακτικές για την ηθική ενίσχυση του στρατιώτη και μέσου αυτού θα ολοκληρωθεί και η κοινωνία πάνω του. Δεν θα είναι ούτε η πρώτη φορά, ούτε η τελευταία που μια κοινωνία χτίστηκε στον στρατό. Τι είναι αυτό που θα κάνει τον σταρτιώτη έτοιμο για εμπλοκή; Η ένωση σε συντάγματα από συγκεκριμένες περιοχές, η μη άφεση τραυματιών ή νεκρών στο πεδίο της μάχης και κυρίως η συναίσθηση ότι δεν είναι χαμένος. Ακόμα και νεκρός να ξέρει οτι θα γυρίσει πίσω. Έτσι αποκτά θέληση για εμπλοκή.

Χρειάζεται εκπαίδευση ομοιογενής σε όλους, άριστη και εξελισσόμενη, αξιολογίσιμη και ανά τακτά χρονικά διαστήματα επαναλαμβανόμενη. Έτσι αποκτά κάποιος την νίκη.

Χρειάζονται χρήματα. Πολλά. Εκεί που πρέπει. Καταρχήν στην προστασία του απλού πολίτη στρατιώτη του κορμού των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Μετέπειτα στην δημιουργία πολλαπλασιαστών ισχύος αυτού του ίδιου. Πόλεμος, όχι με μέσα, αλλά με ανθρώπους που χειρίζονται μέσα. Σεβασμός και Αξία στο προσωπικό. Λατρεία στην έννοια του Στρατιώτη. Έτσι επιστρέφει σπίτι του.

Πολλά μπορεί να γραφούν και να αντιγραφούν. Η είσοδος βαρέων αλεξίσφαιρων γιλέκων και η επανεκπαίδευση όλου του Πεζικού σε μοντέρνο αστικό αγώνα ώθησε, το 2009 στην Παλαιστίνη, 17χρονα παιδιά να εισβάλουν μαζικά σε πυκνές φωλιές αντίστασης και να βγαίνουν νικητές. Είχαν περάσει μόλις δυόμιση έτη απο το φιάσκο του Λιβάνου, όταν αποδείχθηκε οτι κάποιοι είχαν αφεθεί αναλώσιμοι και ηρωοποιημένοι. Δυόμιση χρόνια. Πόσο θέλουμε εμείς;
Δεν θέλω να πεθάνουμε για την Ελλάδα. Δεν θέλω να δω αγάλματα Ηρώων Νεκρών Υπερασπιστών της τάδε Νήσου. Θέλω να κάτσω στο καφενείο γέρος με τα φιλαράκια μου από το τάδε περιστατικό, ενθυμούμενοι το πως υπερκεράσαμε πολλαπλάσια δύναμη. Θέλω να ζήσουμε ΑΦΟΥ νικήσουμε.

Θέλω να ξέρω οτι δεν είμαστε πια ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΙ.

Πηγή: e-amyna