Ο Κολοσσός και ο λούλλος- γράφει ο Βαγγέλης Παυλίδης

Η ιδέα για την ανέγερση του Κολοσσού δεν είναι βέβαια καινούρια. Πολυμασημένη και καθόλου πρωτότυπη, μάλλον μπαγιάτικη θα την έλεγα. Πάει πίσω στην δεκαετία του ’50, αν θυμάμαι καλά, και απλά επανέρχεται κάθε τόσο σε διάφορες παραλλαγές, για να απορριφθεί

πάντα μετά πολλών επαίνων.
Η επαναφορά κάθε τόσο της κουβέντας αυτής δεν είναι τυχαία. Ο κολοσσός, όπως όλοι ξέρουμε, ορθωνόταν κάπου στο ευρύτερο τοτινό μα και σημερινό κέντρο της πόλης. Οι γνώσεις μας για την μορφή και την ακριβή τοποθεσία του είναι στο επίπεδο των υποθέσεων. Το μόνο που ξέρουμε με βεβαιότητα είναι πως το άγαλμα ήταν γιγάντιο, σε τρόπο που να δεσπόζει πάνω απο την πόλη και να εντυπωσιάζει με τον όγκο του. Αυτό ήταν εξ άλλου που τον ανέδειξε σε ένα απο εφτά θαύματα του κόσμου. Η ασάφεια των στοιχείων αυτών είναι καθοριστική γιατί δίνει την δυνατότητα του κατά το δοκούν αυτοσχεδιασμού και “αξιοποίησης” και εξηγούν την επιμονή για το ξαναστήσιμό του. Δεν είναι καθόλου κρυφό πως η πρόθεση ήταν πάντα η δημιουργία μιας “ατραξιόν”, ενός αξιοπερίεργου για το μέγεθός του “πόλου έλξης” για τους τουρίστες. Κάτι σαν τον ελέφαντα του τσίρκου, μόνο που ο ελέφαντας είναι αυθεντικός.
Επειδή η φιλολογία υπέρ του κολοσσού ανέκαθεν διανθίζεται με διάφορες κορδέλλες και περικοκλάδες περί κοσμήματος της πόλης και ανάδειξης της κληρονομιάς και της ιστορίας μας οφείλω να πω πως οι όποιες τέτοιες αναφορές είναι μάλλον προσχηματικές. Πρώτα γιατί η “κληρονομιά” κι η ιστορία δεν είναι για να τις μιμούμαστε. Είναι για να πατάμε στους ώμους τους και να ανεβούμε ψηλότερα, για να δημιουργήσουμε, άν μπορέσουμε, κάτι εξ ίσου ή ακόμα πιο μεγάλο (όχι σε μέγεθος) και πρωτιοποριακό. Ύστερα, ο όγκος και μόνο ουδέποτε υπήρξε κριτήριο ποιότητας της τέχνης. Κριτήριο εντυπωσιασμού ναι, ποιότητας όμως όχι καθώς το “όσο πιο μεγάλο τόσο πιο ,,,,Περισσότερα στην πηγή!!!!!