Η εικόνα που περιγράψαμε ανήκει πλέον στο παρελθόν. Μισός αιώνας έχει περάσει από τότε που τα συγκεκριμένα τέσσερα - πέντε είδη που επιζούν στην Κασπία, μπορούσαν να αναπαραχθούν ελεύθερα στη φύση. Μόνο τα μη γονιμοποιημένα και επεξεργασμένα αυγά του οξύρρυγχου μπορούν να ονομαστούν «χαβιάρι».

Όμως, η ζήτηση του πανάκριβου εδέσματος έχει προσλάβει υστερικές διαστάσεις, απειλώντας με αφανισμό και τα 27 είδη που επί 250 εκατομμύρια χρόνια κολυμπούν ελεύθερα στις θάλασσες και τους ποταμούς της υδρογείου. Απειλούνται επίσης από τη ρύπανση, τα υδροηλεκτρικά έργα, την παράνομη αλιεία και εμπορία και τις σπείρες των κερδοσκόπων. Διαβάστε την συνέχεια... 
Οι οξύρρυγχοι είναι είδος ψαριών τα οποία κινδυνεύουν να εξαφανιστούν σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο κυριότερος λόγος είναι η αλιεία τους για τα αυγά τους, το γνωστό και πανάκριβο μαύρο χαβιάρι, το οποίο είναι πανάκριβο. Στο διάστημα των τελευταίων ετών ο πληθυσμός τους έχει μειωθεί σε επικίνδυνο επίπεδο και όλα τα είδη της οικογένειας προστατεύονται από την Παγκόσμια Σύμβαση εμπορίου σπανίων και απειλούμενων από εξαφάνιση ειδών*.

Οξύρρυγχος Μπελούγκα ή Ούσο ο Ούσο (Huso huso)) (Beluga οξύρρυγχος)
 
Η Οικογένεια των Οξυρρυγχιδών περιλαμβάνει κυρίως τους οξύρρυγχους, τους ούσους, τους σκαφίρρυγχους καθώς και τους ψευδοσκαφίρρυγχους που υπολογίζονται συνολικά σε 25 είδη. Κατά σύγχρονη ταξινόμηση οι δύο πρώτοι και οι επόμενοι δύο αποτελούν επιμέρους υπο-οικογένειες, των οξυρρυγχίνων και των σκαφιρρυγχίνων αντίστοιχα.

Η μπελούγκα έχει τη μεγαλύτερη ζήτηση, καθώς εφοδιάζει με το καλύτερο γκρίζο χαβιάρι.
Πρόκειται για οικογένεια ψαριών από τα μεγαλύτερα του γλυκού νερού (έως 8 μέτρα), φθάνοντας και τα 1200 κιλά κατ΄ άτομο, ψάρια ανάδρομα, ωοτόκα, ιδιαίτερα μακρόβια, καλούμενα και «ψάρια μαθουσάλες», χαρακτηριζόμενα έτσι πρωτόγονα ψάρια που όμως δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν στον ανταγωνισμό της επιβίωσης. Πολλά είδη της οικογένειας αυτής βρίσκονται σήμερα στο στάδιο της εξαφάνισης.

Δυστυχώς, από τα 6 είδη οξύρρυγχου που υπήρχαν στο κάτω ρεύμα του Δούναβη, έχουν απομείνει μόνο 4. Αυτά που απέμειναν συναντούνται σπάνια, ενώ τον μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχουν οι μουρούνες ή  Ούσο ή Ούσο το χαβιάρι των οποίων είναι άριστης ποιότητας και φτάνει μέχρι και 6 χιλιάδες € το κιλό.

Μέχρι το 19ο αιώνα, οι μουρούνες ανέβαιναν το ρεύμα του Δούναβη φτάνοντας μέχρι τη Γερμανία και αποτελούσαν μια από τις πιο προσοδοφόρες εργασίες για τον πληθυσμό των κατοίκων των οχθών του ποταμού. Στη συνέχεια, λόγω των τεχνητών κατασκευών και φραγμάτων, όπως το φράγμα "Σιδερένιες πόρτες" μεταξύ της Σερβίας και της Ρουμανίας-, η μετακίνησή τους, προς στα μέρη αναπαραγωγής, διακόπτεται. Τα σπάνια αυτά ψάρια αρχίζουν να εξαφανίζονται και στο κάτω ρεύμα του Δούναβη, μεταξύ της Ρουμανίας/Μολδαβίας και της Βουλγαρίας. Ρουμάνοι οικολόγοι μας πληροφορούν ότι στο διάστημα της τελευταίας πενταετίας η αλιεία του είδους έχει μειωθεί κατά 50 με 70%. Τις ίδιες πληροφορίες δίνουν και οι βούλγαροι ψαράδες.

Στο διάστημα των τελευταίων πενήντα ετών του 20ου αιώνα αλιεύονταν χιλιάδες τόνοι οξύρρυγχων στο Δούναβη κάθε χρόνο. Σήμερα,ο αριθμός τους έχει μειωθεί στην καλύτερη περίπτωση στα  20 ψάρια σε ετήσια βάση.
*ψήφισμα Conf 12.7 της CITES (Rev. CoP14) για τη διατήρηση και το εμπόριο οξυρρύγχων και πολυδόντων θέτει συγκεκριμένες προϋποθέσεις, υπό τις οποίες τα συμβαλλόμενα μέρη επιτρέπουν τις εισαγωγές, εξαγωγές και επανεξαγωγές χαβιαριού.