Οι «τύραννοι» είναι πάλι της μόδας. Θα εκλέξει η Αμερική έναν ακόμη;

Νέα Υόρκη – Συνήθως, οι προεκλογικές τηλεμαχίες δεν αποφασίζουν το αποτέλεσμα.

Όμως ο Ντόναλντ Τραμπ έχει αλλάξει όλα όσα ξέραμε από τις αρχές της προεκλογικής περιόδου

και η τηλεμαχία στο Πανεπιστήμιο Hofstra δεν θα αποτελέσει εξαίρεση.

Αυτό το ντιμπέιτ θα έχει βαρύτητα.

Όπως θα έλεγε κι ο Τραμπ, είναι «μεγάλο». Η 90λεπτη εκδήλωση θα ξεκινήσει την Δευτέρα στις 9 το βράδυ (τοπική ώρα) και θα αποτελέσει καθοριστικό παράγοντα για την εξέλιξη του προεκλογικού αγώνα, με ένα αμερικανικό τηλεοπτικό κοινό που ίσως φτάσει τα 100 εκατομμύρια.

Θα είναι όμως και κάτι παραπάνω: ένα σημαντικό τεστ που θα δείξει εάν η Αμερική θα μπορέσει να παραμείνει, όπως έλεγε ο Αβραάμ Λίνκολν, «η τελευταία καλύτερη ελπίδα σε αυτή τη Γη». Γι' αυτό το λόγο αυτά τα 90 λεπτά θα είναι τα πιο σημαντικά του κόσμου.

Οι Αμερικανοί θέλουν να πιστεύουν -και έχουν λόγους να το πιστεύουν- ότι συνιστούν μια δύναμη υπέρ της ελευθερίας και της τιμής. Νομίζουν ότι ανακάλυψαν τις σύγχρονες έννοιες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της εθνικής αυτοδιάθεσης και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας τον 18ο αιώνα. Ότι νίκησαν τη μάχη ενάντια στον απολυταρχισμό κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και του Ψυχρού Πολέμου τον 20ο αιώνα. Ότι αυτοί και άλλοι προσπαθούν τον 21ο αιώνα να εξαπλώσουν ένα ανθρωπιστικό, δημοκρατικό καπιταλιστικό πρότυπο.

Τι συμβαίνει λοιπόν με αυτό τον κόσμο που είναι «η τελευταία καλύτερη ελπίδα στον πλανήτη Γη» και τώρα μπαίνει σε πειρασμό -πραγματικά μπαίνει σε πειρασμό- να παραδώσει την μοίρα του σε έναν ματαιόδοξο, ανειλικρινή μεγιστάνα από τον τομέα της αξιοποίησης χώρων ακίνητης περιουσίας και τηλεαστέρα;

Εδώ έχουμε έναν άνδρα που είναι περήφανος για την αμάθειά του, που απέχει πολύ από την αλήθεια, δεν έχει καμία εμπειρία από τον χώρο της διακυβέρνησης, είναι κυνικός όσον αφορά τον νόμο, απορρίπτει παλιές συμμαχίες των Αμερικανών στο ΝΑΤΟ και την Ανατολική Ασία, εκφράζει τον θαυμασμό του για τους δικτάτορες άλλων χωρών, τείνει να κάνει ρατσιστικές δηλώσεις, συσχετίζεται με υπερσυντηρητικές οργανώσεις και έχει την επιθετικότητα ενός μποξέρ.

Έχοντας νικήσει τον απολυταρχισμό και τον κομμουνισμό, θα μπορέσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες να δώσουν αξία σε μια ρατσιστική, ξενοφοβική προσωπικότητα που κινείται με βάση την φήμη και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;

Θα έχουμε έναν Αμερικανό «τύραννο»;

Είναι μια παγκόσμια τάση, εξάλλου, με πρώτους τους Βλάντιμιρ Πούτιν στη Ρωσία, Ξι Τζιπίνγκ στην Κίνα, Ναρέντα Μόντι στην Ινδία και μια ομάδα λιγότερο ισχυρών δικτατορικών προσωπικοτήτων, όπως ο Κιμ Γιονγκ Ουν στη Βόρεια Κορέα, ο Ροντρίγκο Ντουτέρτε στις Φιλιππίνες και ο Νικολάς Μαδούρο στη Βενεζουέλα.

Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο, να μπορεί ένας απολυταρχικός άνδρας να ανέβει με ορμή στην εξουσία;

Σε μια μάχη στήθος με στήθος ανάμεσα στον Τραμπ και την Χίλαρι Κλίντον, το χαρακτηριστικό που έκανε τον πρώτο αρεστό στους υποψιασμένους Ρεπουμπλικανούς τώρα τον κρατά πίσω: η απερίσκεπτη θέλησή του να απελευθερώσεις τους ρατσιστικούς και εθνικιστικούς φόβους που κυλούν σαν δηλητηριώδης χείμαρρος στο αμερικανικό έδαφος.

Το ντιμπέιτ είναι η τελευταία ευκαιρία του Τραμπ να αλλάξει αυτή την εικόνα για το 8 με 10% των ψηφοφόρων που αυτοαποκαλούνται αναποφάσιστοι.

Αυτό δεν είναι απίθανο.

Έξυπνος και προσαρμόσιμος – ένας δεξιοτέχνης στο να χρησιμοποιεί τα μίντια για να πωλεί την «μάρκα» του, που είναι ο ίδιος του ο εαυτός, ο Τραμπ είναι καλός στο να παριστάνει ότι είναι «ικανός πρόεδρος». Οι προσδοκίες για τον Τραμπ είναι τόσο μικρές που εάν παραμείνει ψύχραιμος και λογικός και εάν επιδείξει ψήγματα γνώσης πάνω σε αυτό το θέμα, θα εκλεγεί νικητής από εκείνα τα μίντια που βλέπουν την εκλογική αναμέτρηση σαν μια ιπποδρομία.

Εάν από την άλλη ο Τραμπ προκαλέσει επίτηδες αναταραχή, χάσει την ψυχραιμία του, εξαπολύσει πολλές επιθέσεις εναντίον της Κλίντον (την πρώτη γυναίκα που έχει φτάσει ως αυτό το σημείο), πει ακόμα μεγαλύτερα ψέμματα ή επιδείξει πόσο αμαθής είναι, οι πιθανότητες να κερδίσει θα σκεφτόταν κανείς ότι θα μειώνονταν σημαντικά.

Μετά την τηλεμαχία της Δευτέρας θα ακολουθήσουν άλλες δύο, όμως το κοινό τείνει να χάνει το ενδιαφέρον του μετά την πρώτη εκδήλωση.

Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο, να μπορεί ένας απολυταρχικός άνδρας να ανέβει με ορμή στην εξουσία;

Οι Αμερικανοί ψηφοφόροι είναι σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση, με έναν στους δύο να λένε ότι η χώρα βρίσκεται στον λάθος δρόμο.

Και δεν είναι να απορεί κανείς. Τα τελευταία δύο χρόνια, παράλληλα με τις προεκλογικές εκστρατείες, τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης ήταν γεμάτα με ιστορίες μαζικών θανάτων και κοινωνικού διαχωρισμού: θανάσιμες επιθέσεις από τρομοκράτες που είχαν εμπνευστεί από τους τζιχαντιστές, πυροβολισμούς αστυνομικών σε βάρος άοπλων Αφροαμερικανών, κινητοποιήσεις του κινήματος Black Lives Matter σε όλη τη χώρα.

Οι ψηφοφόροι δεν είναι ευχαριστημένοι με τις δύο επιλογές που έχουν για αυτή την εκλογική αναμέτρηση. Πράγματι, ο Τραμπ και η Κλίντον είναι οι δύο λιγότερο προσφιλείς στον λαό υποψήφιοι της Αμερικής των τελευταίων ετών που κλήθηκαν να ανταγωνιστούν ο ένας τον άλλον για την προεδρία.

Το σύνθημα του Τραμπ «Πρώτα η Αμερική» βρίσκει ανταπόκριση σε μια χώρα όπου η αποστροφή για τους «άλλους» και η υπεροψία απέναντι στον κόσμο -τους μετανάστες, τους οικονομικούς ανταγωνιστές, τα θέματα εθνικής ανασυγκρότησης- είναι αχαλίνωτες.

Τα κόμματα γίνονται επίσης ολοένα και πιο διαιρεμένα όσον αφορά τα δημογραφικά χαρακτηριστικά των ψηφοφόρων τους. Οι υποστηριχτές του Τραμπ είναι κατά κύριο λόγο λευκοί άνδρες σε μια χώρα όπου το 70% του εκλογικού σώματος συνεχίζει να αποτελείται από λευκούς. Η Κλίντον βρίσκει την στήριξη τουλάχιστον του 95% των μαύρων, του 80% των Λατινοαμερικανών και έχει την στήριξη μεγάλης μερίδας των μορφωμένων Αμερικανών.

Οι αναλυτές αμφιβάλλουν στο κατά πόσο ο Τραμπ μπορεί να επιστρατεύσει τις οργανωτικές του ικανότητες για να συγκεντρώσει αρκετές ψήφους λευκών για να κερδίσει. Αντιθέτως, οι αναλυτές αναρωτιούνται εάν η Κλίντον μπορεί να προκαλέσει αρκετό ενθουσιασμό στους νέους.

Όμως είναι δύσκολο για το κόμμα που ελέγχει τον Λευκό Οίκο επί δύο θητείες να νικήσει μια τρίτη εκλογική αναμέτρηση στη σειρά. Αυτό συνέβη μόνο μία φορά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και συγκεκριμένα το 1988, όταν ο αντιπρόεδρος Τζωρτζ Μπους ο πρεσβύτερος διαδέχτηκε τον Ρόναλντ Ρήγκαν και κέρδισε έναντι του Δημοκρατικού Μάικ Δουκάκη.

Ο Μπους ο πρεσβύτερος ανακοίνωσε αυτή την εβδομάδα ότι στηρίζει την Κλίντον. Μία από τις σπουδαιότερες στιγμές για τον πρώην πρόεδρο ήταν η δημιουργία μιας διεθνούς συμμαχίας για την αποπομπή του πρώην ηγέτη του Ιράκ, Σαντάμ Χουσείν, και έπειτα το γεγονός ότι αντιστάθηκε στον πειρασμό να εισβάλει στο Ιράκ για να τον εκδιώξει.

Ο Μπους με λίγα λόγια δεν ήθελε να γίνει τύραννος για να εκδιώξει έναν τύραννο.

Σημείωση της συντακτικής ομάδας: Ο Ντόναλντ Τραμπ υποκινεί συστηματικά πολιτική βία και είναι ένας κατά συρροήν ψεύτης, ένας ξενόφοβος, ρατσιστής και μισογύνης, που έχει αμφισβητήσει το κατά πόσο ο Αμερικανός πρόεδρος, Μπάρακ Ομπάμα, είναι Αμερικανός πολίτης. Ακόμα, έχει υποσχεθεί να απαγορεύσει την είσοδο σε όλους τους μουσουλμάνους, δηλαδή σε 1,6 δισ. ανθρώπους.

*Το κείμενο αρχικά δημοσιεύτηκε στην αμερικανική έκδοση της Huffington Post.