Γιατί ο πατριάρχης Ιεροσολύμων δεν διαψεύδει τον μύθο πως το «Άγιο Φως» πέφτει από τον ουρανό;

[Ο Αρχιεπίσκοπος Νικηφόρος Θεοτόκης αποκαλύπτει την απάτη και εξηγεί την σιωπή των πατριαρχών]

Σύγχρονη ρωσική έκδοση για τον Θεοτόκη


του Αναγνώστη Λασκαράτου
O αθεόφοβος πατριάρχης Θεόφιλος και οι θεομπαίχτες προκάτοχοί του Βενέδικτος, Διόδωρος και Ειρηναίος, που οι κηδεμόνες τους, τους ξεφορτώθηκαν από τις ηλικίες των 12, 14,15 και 14 ετών αντίστοιχα παραδίνοντάς τους στα χέρια του ταφικού αδελφάτου (τον  Διόδωρο μαζί με τον αδελφό του όσιο Βενέδικτο του Ρόδου του Αμάραντου, που συνελήφθη από την Αστυνομία να ψαρεύει νεαρούς στον Πειραιά) και των οποίων ο σκανδαλώδης βίος, από τα αποσπάσματα που κατά καιρούς δημοσιεύτηκαν στον ελληνικό Τύπο, δεν αντέχει στον δημόσιο έλεγχο, έχουν αποφύγει να δηλώσουν επίσημα αν όλη αυτή η βλάσφημη θαυματολογία περί ουρανόπεμπτου Φωτός είναι έγκυρη ή πλαστή, όπως και προφανέστατα είναι. Βλέπετε, πως τη «Δημιουργική ασάφεια», δεν την εφηύρε ο κ.Βαρουφάκης που θα ξεγελούσε τους Κουτόφραγκους, ήταν εξ αμνημονεύτων χρόνων χρήσιμη σε όλους τους απατεώνες. Ο εκ πολύτεκνης οικογένειας Ηλίας Γιαννόπουλος ο Γαργαλιανιώτης (Θεόφιλος),  αφήνει λοιπόν να αιωρείται ο ισχυρισμός περί θαύματος, χωρίς ο ίδιος να έχει δεσμευτεί δημόσια γι’αυτό, για να μην βρεθεί κάποτε απολογούμενος για μια αθεολόγητη ασχήμια, η οποία παρουσιάζει τον Θεό σαν ευτελή ταχυδακτυλουργό που δίνει κάθε χρόνο τακτική παράσταση στο πρόστυχο κοινό των θαυμαστών του, που γαβριούν κάθε Μεγάλο Σάββατο σαν αγέλη αγρίων, εδώ και εκατοντάδες χρόνια, όπως το περιγράφουν με περιφρόνηση οι λόγιοι και οι ευσεβείς ξένοι περιηγητές.

Ο εγγονός του αγωνιστή του 1821 οπλαρχηγού Γιάννη Δυοβουνιώτη (του συμπολεμιστή του Αθανάσιου Διάκου) Κωνσταντίνος, Κοσμήτορας της Θεολογικής, διευθυντής Θρησκευμάτων στο Υπ. Παιδείας (1927), μέλος (1928) της Ακαδημίας Αθηνών και αργότερα και Γραμματέας της και  πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθήνας (1931-32), γράφει στα 1936  στον Β΄τόμο της «Επετηρίδος της Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών» (σελ. 3-19), ένα άρθρο (“Περί του εν Ιεροσολύμοις αγίου φωτός“), στο οποίο μεταφέρει το ερώτημα του Λαρισαίου Ελευθέριου Μιχαήλου, το οποίο έθεσε στα 1775 στον Νικηφόρο Θεοτόκη, ήδη εκλεγμένο Αρχιεπίσκοπο Φιλαδελφείας, δηλαδή επίσκοπο των Ελλήνων της Ιταλίας με έδρα τη Βενετία, που δεν είχε όμως αποδεχθεί τον διορισμό του: «Αληθές ή πλάσμα τω εν θεοδέγμονι του Σωτήρος Τάφω κατά την κυριώνυμον του Πάσχα ημέραν φως;». Η απάντηση του σοφότατου κληρικού, μετέπειτα Αρχιεπισκόπου των Νοτίων ρωσικών επαρχιών Αστραχανίου και Σταυρουπόλεως, ήταν η παρακάτω: «Ουκ απ΄ ουρανού κατέρχεται, ουδ΄ από του τάφου αναβλύζει, αλλ΄ ο επί την διακονίαν ταύτην ταχθείς αρχιερεύς εν τω λεγομένω εισελθών κουβουκλίω, τον πυρίτην παίων, πυρ εξάγει επάνω του ζωοδόχου τάφου, είτα εφάψας τας εν τω τάφω πρότερον τριβείσας λαμπάδας κρατών εξέρχεται και το φως μεταδίδωσιν ως ηγιασμένον τη επαφή και προσαύσει του παναγίου τάφου. Και ο μεν αγελαίος λαός εκ του τάφου το φως αναβλύσαν νομίζει, ουδείς δ΄ αυτώ τουναντίον ειπείν θαρσεί, δεινόν τι παθείν δεδιττόμενος». Δηλαδή το Φως είναι προϊόν των πατριαρχικών σπίρτων, που η αγέλη των πιστών θεωρεί θαύμα, το οποίο κανείς (πατριάρχης κλπ) δεν τολμά να διαψεύσει, φοβούμενος τι θα πάθει (ή και τι έσοδα και «αγελαίους» «πιστούς» θα χάσει η θρησκευτική επιχείρησή του).

Όσοι θεωρούν πως ο Θεός είναι ένας φτηνιάρης επιδειξίας φακίρης που αν δεν του αρκούν σπίρτα και τσακμάκι μέσα στο Κουβούκλιο (που υπεραρκούν), κατέχει και τις στοιχειώδεις γνώσεις ενός πλανόδιου αλμπάνη φαρμακοτρίφτη του Φαρ Ουέστ ή ενός Ιρακινού μάγου ή του τσαρλατάνου ενός τσίρκου και ξέρει να προκαλεί την αυτανάφλεξη του λευκού φωσφόρου (στους 30 °C), που έχει αρχικά ψυχρή φλόγα η οποία δεν καίει κανέναν για να εντυπωσιάζει το ελεεινό πλήθος ή ενός βοηθού χημικού εργαστηρίου που αναμιγνύει υγρή διφωσφίνη (P2H4) με αέρια φωσφίνη (PH3), για να την αναφλέξει όταν βγει στον ατμοσφαιρικό αέρα, είναι αισχροί βλάσφημοι των θείων. Τι είδους θεός είναι αυτός που άνθρωποί του επαναλαμβάνουν με ραντεβού επιδείξεις θαυμάτων τρίτης διαλογής μπροστά σε έναν άθλιο όχλο ασεβών, που κορυβαντιούν  με τρόπο που τόσο περιπαιχτικά έχει διεκτραγωδήσει απαξιωτικά μια πολυάριθμη διαχρονική ακολουθία από αξιόπιστους παρατηρητές;

Της Αριστεράς δεν της έφτανε η απλή πτήση που θεσμοθέτησε η Μιμή Λιάνη με τον τουριστικό πράκτορα το 1988, καθιέρωσε από το 2016 τη μεταφορά του Φωσφόρου ή Αναπτήρα Αρχηγού Κράτους με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο. Αλλά επειδή αυτοί οι λαοπλάνοι της Αριστεροδεξιάς και του πατριωτικού Κέντρου, που αποκτηνώνουν την εκλογική τους πελατεία και διαφθείρονται από αυτήν, θα μας πουν πως όλοι αυτοί οι ταξιδιώτες που αγανακτούσαν και ειρωνευόντουσαν ήταν ετερόδοξοι άρα αναξιόπιστοι και ο Λαφαζάνης της Σρεμπρένιτσα και η πορφυρογέννητη Κωνσταντοπούλου των γερμανικών αποζημιώσεων θα μας πουν πως ο Αδαμάντιος Κοραής ήταν αντιδραστικός φιλελεύθερος Δυτικός της Γαλλικής Επανάστασης, χωρίς να υπάρχει εκεί η Ρουμάνα επίτροπος Κρέτσου (να αγιάσει το στόμα της) για να τους τρέψει σε φυγή, να παραθέσω εδώ τα λόγια του αρθογράφου Γ.Λ.Α.  της μνημειώδους «Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας», που στα 1926 βρήκε το θάρρος να γράψει και τα παρακάτω στο λήμμα Άγιον Φως: «…έχουν σβύσει κηρία…εν τω Ναώ, όστις είναι κατάμεστος…ιδίως ιθαγενών ορθοδόξων, κραυγαζόντων…εις τιμήν του Πατριάρχου και εις ύβριν των Αρμενίων. Είναι μια από τας ασχημοτέρας επιδείξεις της θρησκοληψίας όχλου βαρβάρου…….Είναι δε τόσος ο φανατισμός, ώστε νομίζεται ότι το φως αυτό φωτίζει αλλά δεν καίει…..η τελετή είναι μια ωραία θεατρική αναποφεύκτως αναπαράστασις συμβολική της Αναστάσεως….Δυστυχώς την ασχημίζει ο βάρβαρος φανατισμός του λαού και έτι δυστυχέστερον ότι η εκκλησία αφήνει και υποκαίει την δυσειδαιμονίαν αντί στεντορείως να φωνάξει ότι δεν πρόκειται περί θαύματος. Αυτός ο Πατριάρχης Χρύσανθος (1680) σπουδάσας αστρονομίαν …εν Παρισίοις…παρεκφεύγει να δηλώσει κατηγορηματικώς την σκηνοθεσίαν. («Εγχειρίδιον περί…υπεροχής της Αγίας πόλεως….».Ιερουσαλήμ 1728)……Νομίζομεν ..ότι οι κληρικοί μας είχον ηθικήν υποχρέωσιν….ώστε η εορτή…να απαλλαγεί από τον θεοκαπηλικό της χαρακτήρα«.

Μπαίνω στον πειρασμό να προσθέσω και μια από τις δεκάδες παρόμοιες απόψεις ενός Δυτικού, του Ιππότη D’ Arvieux (Lawrence, 1635-1702), ενός ευγενούς από τη Μασσαλία, με άριστη γνώση της Μέσης Ανατολής και των ανατολικών γλωσσών (μιλούσε άπταιστα αραβικά, τουρκικά, περσικά και εβραϊκά), που χρησιμοποιήθηκε επανειλημμένα από τον Λουδοβίκο 14ο ως πρεσβευτής στη μουσουλμανική Μεσόγειο. Αφού περιγράφει αποσβολωμένος την ανεκδιήγητη κλωτσοπατινάδα και τους καυγάδες των πιστών στην ασεβή μανία τους να πάρουν τη φωτιά, μπροστά στο υπό αναστήλωσιν Κουβούκλιον των Αλεξίου Τσίπρα και Τόνιας Μωροπούλου (ευσεβούς συνεργάτιδος Κοσκωτά το πάλαι ποτέ), καταλήγει: «Αυτοί οι πιστοί θα έλιωναν τον Αρχιεπίσκοπο αν δεν τον έσωζαν οι Γενίτσαροι…δεν έβλεπες παρά αιμόφυρτα κεφάλια, φλεγόμενα γένεια, μαυρισμένα μάτια, σχισμένα ρούχα, γρατζουνισμένα πρόσωπα, σπασμένα, τραυματισμένα, εξαρθρωμένα χέρια…Δεν άκουγες παρά μόνο άναρθρες κραυγές μέσα σε ένα πανδαιμόνιο….Ποτέ στη ζωή μου δεν είδα τόση παραφροσύνη, τόση ασέβεια, τόσους εξωφρενισμούς…» (“Mémoires du chevalier d’Arvieux ….par R.P. Jean-Baptiste Labat”-Paris, 1735).

Ο Νικηφόρος Θεοτόκης ήταν σκεύος της επιλογής του πατριάρχη Σαμουήλ Α΄ Χαντζερή, ίσως του μόνου τίμιου πατριάρχη της Τουρκοκρατίας, μιας φωτεινής εξαίρεσης μέσα σε ένα συρφετό αισχρών αλλαξοπατριαρχών. Ο κατά κόσμον Σκαρλάτος, εκλέχτηκε χωρίς να το επιδιώξει (εξαίρεση πρωτοφανής), έδωσε μεγάλη προσοχή στην Παιδεία, υποστήριξε μαχητικά τα δικαιώματα των γυναικών, πολέμησε τον θεσμό της προίκας, αποδοκίμασε τους γάμους συμφέροντος, κατάργησε τα πεσκέσια των παπάδων στο πατριαρχείο, περιόρισε δραστικά τους εράνους, ψαλίδισε τα προνόμια του πατριάρχη ενισχύοντας τη συλλογική διοίκηση, σπάζοντας και μοιράζοντας και σε τρεις ακόμη Αρχιερείς την παντοδύναμη και ανεξέλεγκτη μέχρι τότε πατριαρχική σφραγίδα στα τέσσερα,  πράγματα που επέσυραν την δυσαρέσκεια των Γερόντων μητροπολιτών μνηστήρων του πατριαρχικού αυταρχισμού, τις συκοφαντίες τους στον Σουλτάνο και την έκπτωσή του από το θρόνο, στον οποίο επέστρεψε αργότερα θριαμβευτικά κατ’απαίτησιν της Συνόδου, παρά την θέλησή του να μείνει στην αφάνεια. Η δεύτερη βραχύβια πατριαρχεία του κατέληξε σε εξορία, είχε όμως προλάβει να επιτεθεί στους σκοταδιστές Κολλυβάδες  «τους  «αγιορείτες πολέμιους του Διαφωτισμού». Ακόμη και η ερωτική του κλίση ήταν ασυνήθιστη για πατριάρχη, αφού φημολογείτο ότι ήταν ετεροφυλόφιλος και μάλιστα πως είχε κάποια τρυφερή σχέση με την καλλιεργημένη αρχόντισσα Ρωξάνδρα Καρατζά.

Αντάξιος αυτού του σεβαστού πατριάρχη ήταν και ο αρχιμανδρίτης Θεοτόκης, που ανήκει στους ευαγγελικούς αντίποδες του σκοτεινού κόσμου των ακροδεξιών καλογερικών μέντιουμ, τα οποία προστατεύει προκλητικά ο περί βλασφημίας νόμος, τον οποίο με ιερό μένος διατήρησε ο Τσίπρας, τόσο που οι ευσεβείς υφιστάμενοι του Παπαγγελόπουλου, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούντες, αθώωσαν τον μπλόγκερ Παστίτσιο, κάνοντας χρήση της πολύφερνης παραγραφής του Νώμου Παρασκεβώπουλλλου, αφήνοντάς του όμως το παλιό δικαστικό στίγμα του βλάσφημου (κατά του θεού Παϊσιου). Ήταν δάσκαλος της ελληνικής και ιταλικής Λογοτεχνίας, των Μαθηματικών, της Φυσικής και της Φιλοσοφίας. Όσον αφορά στη Φυσική, μια επιλογή σχεδόν απαγορευμένη για Ορθόδοξο ιερωμένο, ο Θεοτόκης ανήκε στους λίγους Γραικούς σοφούς που εισήγαγαν και υποστήριξαν τη Νευτώνεια  Mηχανική στην ελληνική βιβλιογραφία και διδασκαλία, (Efthymios Nicolaidis «Science and Eastern Orthodoxy: From the Greek Fathers to the Age of Globalization»,  Johns Hopkins University Press, 2011), βασιζόμενος για τη συγγραφή του δικού του συγγράμματος  στις ιταλικές μεταφράσεις των πρωτοπόρων βιβλίων του Oλλανδού Peter van Musschenbroek‘s (“Elementa Physicae conscripta in usus academicos”) και του Γάλλου Φυσικού αββά Ιωάννη Αντουάν Nollet, πρώτου καθηγητή Πειραματικής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο των Παρισίων (“Fisica Sperimentale”-1746).

Αυτά τα λίγα, για να ξέρουμε ποιοι είναι από τη μεριά του Ορθού Λόγου, της Επιστήμης και του σεβασμού του ηθικού περιεχομένου της ευαγγελικής διδαχής και ποιοι έχουν επιλέξει την όχθη της απατεωνιάς και της αισχρής βλασφημίας, μιας ανατολίτικης αγυρτίας, η οποία μεταφέρεται, για δεύτερη φορά από το χρεοκοπημένο αεροπλάνο ενός σαλτιμπάγκου πρωθυπουργού, με τη συνοδεία υπουργών εκπροσώπων του «νέου» στην πολιτική, δηλαδή των Γεροβασίλη-Αμανατίδη και με τα αγήματα του Παλαιο-νέο-ημερολογίτη Σαλαμινομάχου, που εξομολογείται τις αμαρτίες του στον καταδικασμένο χιτλερικό ηγούμενο της Μονής Εσφιγμένου και περιμένει την εντολή του Αρχιεπισκόπου Ζαρούλια, Μιχαλολιάκου και Λαυρεντιάδη για να ρίξει την κρυφοκαραμανλική αριστεροακροδεξιά παρέα των φίλων του Βατοπεδίου, που παριστάνουν την κυβέρνηση.
πηγή:
https://roides.wordpress.com/2017/04/12/12apr17/