Ο Απολλώνιος Τυανέυς στην Λίνδο της Ρόδου

Σύμφωνα με τον φιλόσοφιστή και βιογράφο Φιλόστρατο ,ο Απολλώνιος δεν πέθανε αλλά 'αναλήφθηκε',

στους ουρανούς από τον ναό της Λίνδιας Αθηνάς,

'αλλοι είπανε πως έγινε άφαντος στην Λίνδο της Ρόδου ' γράφει ο Κ Καβάφης στο ποίημα,,

“Είγε ετέλεύτα”.

Απομεσήμερο ,μέσ'το λιοπύρι που θρυμματίζει τα χρώματα της γής, είδα στο βάθος τον ορεινό όγκο της Αταβυρίας.

Αρχιζοντας να διακρίνω την άκρη της Ρόδου των Ηλιάδων.

Πίσω απο την βαβούρα ξεσηκωμένων επιβατών που ετοιμάζαν τις αποσκευές τους ,ατένιζα στην στην

αχλύ των αιώνων ένα σαρακηνό έμπορα....

Φόρτωνε εννιακόσιες καμήλες με τα στραφταριστά χάλκινα κομμάτια του τεμαχιασμένου θεού Ηλίου .

Με τον ερχομό του καλοκαιριού, αρχές του μήνα Αρταμίτιου, από νωρίς το απόγευμα πυκνά σύννεφα

συσωρέυονταν στον ουράνιο θόλο.

Η θάλασσα φούσκωνε αγριεμένη
κι οι ακρογιαλιές μαστιγώνονταν απο τ΄αρμυρά φρενιασμένα νερά της

.η νύχτα πλησίαζε άφεγγη,

σκεπάζοντας μ΄απειλητικές σκιές τις ανθρώπινες αισθήσεις.

Ο Ευθύδημος ο γιός του ταμία Τιμαχίδα ,έκανε γιγάντιες προσπάθειες ν΄ανασάνει,αργοπεθένοντας απο

μια ύπουλη αρρώστια .

Στα πόδια του παραστεκόταν η Ναία ,η πολυαγαπημένη αδερφή του , χωρίς να μπορεί να τον βοηθήσει σε τίποτα.

Ανηημπορη να αντικρύσει το παραμορφωμένο από οιδημα πρόσωπο του , τραβοκοπιοτανε με δάχτυλα και με νύχια ,

ματωνοντας τα παρθενικα της μάγουλα .

Ετσι όπως τα μάτια της, βαθουλωμένα και θολά, στριφογυριζαν ατενιζοντας τα πάντα και τίποτα,

καποια στιγμή στραφήκανε πρως τα πάνω ,

έξω απο τον εξώστη της έπαυλης .

Εκεί, παραμείνανε στηλωμενα παρατιρωντας τα νέφη να υπόχωρούνε και τα χιλιάδες αστέρια

να φεγγοβολάνε την σκοτεινιά.

Το ξαστερομα κατέβαινε και αγγιζε το πέλαγο,

εξαφανιζωντας τους παφλασμούς των κυμμάτων ,ενό μία ημιολία που ασημιζε λουσμένη στο φεγγαροφωτο,

εμπαινε στο λιμανι .

Με το ξημέρομα ο πορφυρός δίσκος του Φαέθωνα αναδυόταν από τα ποσειδώνια βάθη,χαρίζοντας χρυσές αντάυγειες

στα λευκασμένα μαλλία του ψηλόκορμου άντρα,καθώς προχωρουσε ανηφορίζοντας την πόλη της Λίνδου .

Ο μακρύς χιτώνας του έλαμπε,σαν να άφηνε να διαπερνάνε τις πτυχές του οι αχτίνες του ήλιου που ανέβαινε.

Τα ανυπόδητα πόδια του βημάτιζαν αγόγγυστα πάνω από χαλίκια και σκλήθρες,κι η ηρεμία που στεφάνωνε τη μορφή του

απλωνότανε μαλακώνοντας και την ποιο εκχθρική έκφραση. Σε μικρή απόσταση ακολουθούσαν οι μαθητές του,

μοιράζοντας του κόσμου που μαζευότανε κομμάτια ψωμί,ξερά σύκα και λιόκαρπους. Ο αχός που προκαλούσε η περιέργεια

σάλευε ανάμεσα στο πλήθος, γνωρίζοντας σ΄οσους ζητούσανε να μάθουνε την ιδιότητα και το όνομα του νεοφερμένου ,

ηταν ο δάσκαλος Απολλώνιος .

Διαβαίνοντας απ ΄το πετροχάρακτο καράβι ,στα ριζά του βράχου, χαιρέτισε τα αγάλματα των τιμημένων Θεών

κι ανέβηκε έπειτα τα σκαλιά ,

διασχίζοντας την υπέργεια στοά που τον οδηγούσε στην ακρόπολη. Κατευθύνθηκε μέχρι την άκρα ,

έξω από τον ναό της Αθηνάς,

όπου σηκώνονταν τις υλικές προεκτάσεις του νού κατευθύνθηκε σιωπηλά ,επικοινώνωντας με την θεότητα .

Μετά πισωγυρισε ,

για να βρεθεί στο κέντρο του συγκεντρωμένου λαού.

Το πύρινο μάτι του Αλίου που μεσουρανούσε, ζέσταινε ένα θέατρο κατάμεστο από ευλαβικούς ακροατές των

υπέροχων λόγων του ….

'' Ο πραγματικά μεγάλος Θεός, ο αθάνατος , είναι ένας και μοναδικός. Δεν έχει ανάγκη ούτε απο θυσίες,μήτε προσκυνήματα

από τα δημιουργήματα του.Τους ανθρώπους ,άντρες και γυναίκες ,τους εφτιαξε ίσους ,με κοινές ανάγκες.

Η κοινωνία, που ειναι κατασκέυασμά των δυνατών και οχι του Θεού,προσφέρει διαφορετικές ευκαιρίες και δυνατότητες...

Οι κάθε λογής Θεοί, πλάσματα και Αυτοί του Αιώνιου ,επηρεάζουνε την πορεία του κάθε ανθρώπου στην κοινωνία και την ζήση.

Αυτούς ,πρέπει να τους δέχονται οι θνητοί σαν σημάδια του θελήματος Τού'' …

Οι πολίτες φαινόντουσαν μαγεμένοι από τούτα τα πρωτόγνωρα ακούσματα .Κανένας δε σκανδαλιζότανε με το γεγονός

της παρουσίαςδεκάδων γυναικών,τριγύρο απ΄περιζώματα. Ανάμεσα τους η Ναία,συντροφευμένη από δύο θεραπαίνιδες ,

όμορφη και ολόδροση 'οσο ποτέ,παρά την ολονύχτια αγρύπνια της .Ο αδερφός της είχε περάσει μιαν ασυνήθιστα ήσηχη νύχτα,

με πρόσωπο που έμοιαζε φυσιολογικά και γαληνένο,αφού το πρήξιμο υποχωρούσε ασταμάτητα.

Με την επιστοφήν της ,αργά το απόγευμα ,τον βρήκε στην αυλή, νε τήνε περιμένει.

Ζωντανός όσο ποτέ,τυλιγμένος μ΄ένα αιθέριο φέγγος μακαριότητας ,σαν αυτό που ανάπνεε ο απρόσμενος άγιος δάσκαλος.

Αγκαλιαζοντας τον Ευθύδημο και ξεσπώντας σε δυνατό κλάμα χαράς κι ευτυχίας,συνειδητοποίησε ανεμπόδιστη δύναμη

Ανθρωπιάς του Απολλώνιου .Ωσπου να γεμίσει το βράδυ, η καρδιά της ξεχείλαγε από την απόφαση που ΄χεπαρμένη,

δονώντας ολόκληρη την ύπαρξή της .Δεν δυσκολευτηκε καθόλου ν΄αανταμώσει Εκείνον που άλλαξε σε μια μέρα τη φυσική

και πνευματική της ροή,με την πν οή και τον λόγο του.Απίθωσε μπροστά του τα χρυσά της κοσμήματα και , γονατίζοντας,

γύρεψε να τον ακολουθήσει.Ο μύστης την ανασήκωσε και χαμογελώντας κοίταξε μέσα της βαθειά,χαρίζοντας της της το

ατίμητο βάλσαμο της ζωής. Σε μια ραγάδα του βράχου,μπρωστά απ΄το τέμενος της Λίνδιας Θεάς ,βυθίστηκε η προσφορά

της μεταρσιωμένης κοπέλας.Ενώθηκε,όπως οι ψυχές και οι τύχες τους,με την γλη και τον άνεμο της θεότητας.

Η Ναία μετανομάστηκε σε Αθηναίδα,μπαίνοντας στην υπηρεσία της αφθαρτης Κόρης.

Ωσπου ,μια νύχτα ασπροκέντητη ,τα σκυλιά φύλακες του ναού υποδεχτήκανε ,παύοντας να γαυγίζουνε ,

τον ευγενικό εραστή του Υπέρτατου. Οι βαριές πόρτες ανοίξανε και κλείσανε μόνες ,ξωπίσω του.

Κι ο Απολλώνιοςαναλήφθηκε στον αιθέρα , έχοντας αφήσει στον κόσμο την πνευματική υποθήκη του

.Ο πρώτος μεταχριστιανικός αιώνας κόντευε να σβήσει.Μαζί του κι η μυρωδιά απο πρόσκαιρο αγίοκλημα που θέριεψε

συντροφέυοντας τις αγνές ψυχές μιας αγύριστης εποχής ,,

{ μαζί με την η λύθη και απαξίωσει για τον μέγα δάσκαλο Απολλώνιο τον Τυανέυς }