Ο Χριστόδουλος και οι χρυσαυγίτες θαυμαστές του

Την ανέγερση αγάλματος για τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο δηλώνει με κάθε ευκαιρία ότι θα προχωρήσει ο υπόδικος βο(υ)λευτής και δεύτερος τη τάξει στην ιεραρχία της δολοφονικής συμμορίας της χρυσής αυγής, Ηλίας Κασιδιάρης, σε περίπτωση που εκλεγεί δήμαρχος στην Αθήνα.

Τελευταία φορά που το δήλωσε αυτό, ήταν σε συνέντευξή του στο πόρταλ του "Αγιορείτικου Βήματος".

Καταρχήν να τονίσουμε πως καθόλου δεν μας προξενεί εντύπωση ότι ο νοσταλγός της πιο φριχτής ιδεοληψίας του εικοστού αιώνα που οδήγησε στη θανάτωση δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, το στέλεχος της συμμορίας με τον αγκυλωτό σταυρό στον ώμο που εκπαιδεύει τάγματα εφόδου, φιγουράρει ως
όψιμος θεοσεβούμενος της χριστιανορθοδοξίας. 

Ο γκαιμπελίσκος της Χ.Α. έχει κάνει μάστερ πάνω στο πρόγραμμα του γερμανικού ναζιστικού κόμματος και παπαγαλίζει τις αρχές του περί "ανεξιθρησκείας προς δόγματα που δεν θίγουν τη φυλετική ενότητα του γερμανικού έθνους". Απλώς τη λέξη "γερμανικό" την έχει αντικαταστήσει με το "ελληνικό". Μη μας πάρουν με τις
πέτρες ακόμη και τα ζωντόβολα που μας ακολουθούν, τώρα που είναι της μόδας ο αντιμερκελισμός.

Το NSDAP ακολούθησε στη Γερμανία μια πολιτική ήπιας προσέγγισης των χριστιανικών ομολογιών (καθολικής και προτεστάντικης) με σκοπό να κερδίσει την εύνοια των πιστών τους, ενώ απώτερος στόχος ήταν η υποκατάσταση των θρησκευτικών δογμάτων με μια νέα μεταφυσική πίστη στον "φύρερ" και στον "άριο υπεράνθρωπο". Τα ίδια, ακριβώς τα ίδια, σαν καρμπόν, πράττουν εδώ και οι επίγονοι του Χίτλερ, με τη διαφορά ότι το ελληνικό τους ακροατήριο ασπάζεται το ορθόδοξο δόγμα. (Για περισσότερα διαβάστε το άρθρο μας Οι "ιουδαιοχριστιανικές" κωλοτούμπες της Χρυσής Αυγήςπου γράφτηκε μετά τα έκτροπα έξω από το Χυτήριο τον Οκτώβρη του 2012).

Από εκεί και πέρα, ο προσεταιρισμός της μνήμης του Χριστόδουλου Παρασκευαΐδη από την παγανιστική και φιλοσατανιστική οργάνωση, αλλά και από σύμπασα την ελλαδική ακροδεξιά, μοιάζει φυσιολογική: ο "μακαριστός" υπήρξε ένας βαθύτατα αντιδραστικός, εθνικιστής, πατριδοκάπηλος και συντηρητικός ιεράρχης, που συνδύασε τη μιντιακή του ναρκισσιστική υπερπροβολή με κηρύγματα διχασμού και μισαλλοδοξίας.

Η τοποθέτηση της φωτογραφίας του δίπλα στον τίτλο της φυλλάδας "Στόχος" είναι το αποτέλεσμα του μακροχρόνιου φλερτ του "μακαριστού" με τα υπολείμματα της ακροδεξιάς εθνικοφροσύνης και της χούντας. Δεν ήταν και λίγες οι φορές που έκλεινε το μάτι στο εθνικόφρον ακροατήριο, είτε με αναφορές στη "Δεξιά του Κυρίου" και τους "καλούς χριστιανούς ψηφοφόρους του Καρατζαφέρη", είτε δηλώνοντας άγνοια λόγω... σπουδών, για τα βασανιστήρια κρατουμένων επί απριλιανής δικτατορίας (την οποία ο ίδιος υπηρέτησε από τη θέση του γραμματέα της Ιεράς Συνόδου).

Ωστόσο, όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι και ο Χριστόδουλος είχε βαθιές αντιφάσεις. Μπορεί στα πολιτικά του φρονήματα του να ήταν ακροδεξιός, όμως ταυτόχρονα ήταν και ένας χριστιανός επίσκοπος. Και ως χριστιανός επίσκοπος γνώριζε καλά τη χριστιανική διδασκαλία, την οποία ήταν προορισμένος να κηρύττει, ανάμεσα στα αλυτρωτικά παραληρήματά του.

Όσο και αν επιθυμούν οι ναζιστές να τον καπηλευτούν, ο Χριστόδουλος δεν θα συντασσόταν ποτέ με τον μισάνθρωπο ρατσισμό και τις πρακτικές των χρυσαυγίτικων ταγμάτων εφόδου που δολοφονούν φτωχούς δυστυχισμένους ανθρώπους, απλά και μόνο επειδή αναγκάστηκαν να βρουν καταφύγιο σε μια άλλη χώρα. 

Δύο λόγοι του αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου έρχονται σε ευθεία ρήξη με τα ρατσιστικά πιστεύω των κασιδιάρηδων. Στην πραγματικότητα, οι λόγοι αυτοί είναι ευθυγραμμισμένοι με μία πτυχή της χριστιανικής διδασκαλίας, κατά την οποία ο ξένος, ο μετανάστης, ο διωκόμενος, ο φυλακισμένος, με λίγα λόγια ο "ελάχιστος αδελφός", ταυτίζεται με τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Αλλά οι λόγοι αυτοί αντλούν την επιχειρηματολογία τους και από την αρχαία ελληνική παράδοση, που θεωρούσε τον ξένο ιερό πρόσωπο ευρισκόμενο κάτω από την προστασία του Ξένιου Δία (καμία σχέση με την ομώνυμη ρατσιστική επιχείρηση των ένστολων χρυσαυγιτών του Δένδια).

Τα κείμενα των λόγων αυτών, μας τα θύμισε το αξιόλογο ιστολόγιο Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές, για τα οποία σχολιάζει ότι "αποτελούν την ηθική, θρησκευτική, πολιτική και εθνική καταδίκη της Χ.Α.".

Α) «Θεμελιώδεις αρχές ποιμαντικής διακονίας προς τους μετανάστες και πρόσφυγες»

13/5/2003

Ομιλία του Αρχιεπισκόπου στο Β` Ιερατικό Συνέδριο της Ι.Αρχιεπισκοπής Αθηνών «Ποιμαντική των οικονομικών μεταναστών»

……………….

ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΔΑΠΟΥΣ

….. Ο Απ.Παύλος στην προς Γαλάτας (γ, 28) σαφώς και κατηγορηματικώς διακηρύσσει: «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ….. Και εις την προς Κολοσσαείς Επιστολήν του (γ’. 11) υπογραμμίζει «ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος, .. βάρβαρος, Σκύθης, … αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός». … τρία διαχωριστικά τείχη καταρρέουν με μίαν μόνον πρότασιν του Αποστόλου Παύλου:

1.το τείχος των φυλετικών και εθνικιστικών φραγμών…

Ειδικότερα για μάς τους Έλληνες Ορθοδόξους η στάση μας προσδιορίζεται από μια διπλή κληρονομιά: την κληρονομιά της Αρχαίας Ελλάδος και την κληρονομιά της χριστιανικής ορθόδοξης πίστης μας.

1.O ελληνικός πολιτισμός φημίζεται για την αντίληψή του για τον ξένο, τον ικέτη, την φιλοξενία και την ασυλία. O ξένος είναι φίλος και ο ικέτης είναι πρόσωπο ιερό. O ξένος είναι προστατευόμενος του «Ξενίου Διός», και ο ικέτης προστατευόμενος του «Ικεσίου» ή «Iκετησίου Διός». Tην ιερότητα του ξένου ενισχύει η αρχαία ελληνική πίστη ότι πολλές φορές οι θεοί περιέρχονται με την μορφή ξένου τις πόλεις, για να ελέγξουν αυτοπροσώπως σε ποιές από αυτές επικρατεί η ευνομία και η θεοσέβεια και σε ποιές υπάρχει «ύβρις» και αθεοφοβία. O νόμος προέβλεπε ακόμη και δίωξη εναντίον των πολιτών που παρέβαιναν το ιερόν καθήκον της φιλοξενίας και της ασυλίας, τις γνωστές «δίκες κακοξενίας». Είναι γνωστό τέλος ότι στην φροντίδα των ξένων συμμετείχε και αυτό που σήμερα θα λέγαμε κοινωνία των πολιτών, πρωτοβουλίες δηλαδή και συσπειρώσεις και αδελφότητες πολιτών, που είχαν ως σκοπό τους την φιλοξενία και είναι γνωστές με τα ονόματα «ξένιοι» ή «φίλοι των ξένων», διατηρούσαν δε και ειδικό κοινό ταμείο για την κάλυψη των εξόδων φιλοξενίας.

2.Η χριστιανική μας κληρονομιά είναι ριζοσπαστικότερη. Ο Χριστός γεννήθηκε ως πρόσφυγας, έζησε ως ξένος, μάς εδίδαξε με την παραβολή του Καλού Σαμαρείτου την αγάπη προς τον πλησίον που ταυτίζεται με τον ξένο, και μάς διεβεβαίωσε με την περιγραφή της Μελλούσης Κρίσεως ότι η στάση μας απέναντι στους ξένους ανάγεται σε αποφασιστικής σημασίας κριτήριο για τη δικαίωση και σωτηρία μας. Στον Χριστιανισμό ο ξένος δεν τίθεται πλέον απλώς υπό την προστασία του Θεού, όπως συμβαίνει στην αρχαία ελληνική θρησκεία με τον Ξένιο Δία: ο ίδιος ο Θεός ταυτίζεται με το πρόσωπο του ξένου! «Ξένος ήμην και συνηγάγετέ με» (Ματθ. 25, 35)· «εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. 25,40). 

Και ο Χριστός βεβαίως δεν κάνει διακρίσεις στον ορισμό του ξένου. Ξένος και πλησίον δεν είναι μόνον ο ομόθρησκος, ο όμαιμος, ο συμπατριώτης, ο ομοϊδεάτης, και ο «οικείος», αλλά και αυτός που είναι εντελώς διαφορετικός από μάς. Αυτός που πρεσβεύει διαφορετικά πιστεύματα, έχει διαφορετική θρησκεία, ακολουθεί διαφορετική ιδεολογία, έχει διαφορετικό χρώμα από μάς και ανήκει σε διαφορετική εθνότητα. Απέναντι σε όλους αυτούς ο Χριστιανός οφείλει σεβασμό προς το πρόσωπό του, κατάφαση της ετερότητός του και αναγνώριση ως ισότιμου και ισάξιου. Διότι όπως παρατηρεί ένας ανώνυμος σχολιαστής του Λευϊτικού (Σχόλιο στο Λευιτ. 19, 33-34): στον Χριστιανισμό δεν επιτρέπεται ο άνθρωπος να υποτιμάται και να ατιμάζεται εξαιτίας του τόπου της καταγωγής του, αλλά πρέπει πάντοτε να τιμάται για την φύση του ως ανθρώπου («ου γαρ ελαττούται άνθρωπος ανθρώπω διά τόπον, αλλά τιμάται διά φύσιν»).

…….

Περιπλανώμενοι οι «ξένοι» αυτοί σήμερα ως άλλοι Ισραηλίτες στην έρημο ενός κόσμου, στον οποίο .. κυριαρχεί το «βδέλυγμα της ερημώσεως», φυσικής και πνευματικής, περιφέρουν μεθ’ εαυτών τους πολιτισμούς τους, τις θρησκείες τους, τις αξίες τους, τους τρόπους βιωτής τους, τα όνειρα, τις ελπίδες, τις χαρές, τις θλίψεις και τις απογοητεύσεις τους. Δεν επέλεξαν την περιπέτεια της προσφυγιάς ή της μετανάστευσης: τους «εκληρώθη».Όχι από τον Θεόν, όπως συνέβη στην περίπτωση του Αβραάμ, αλλά από την απληστία και την σκληρότητα των ανθρώπων. Οι περισσότεροι από αυτούς ζουν παγιδευμένοι. Δεν έχουν την δυνατότητα και τις προϋποθέσεις επιστροφής και ελεύθερης και αξιοπρεπούς διαβίωσης στις πατρίδες τους, ενώ οι κοινωνίες στις οποίες προσφεύγουν, αναζητώντας μια νέα πατρίδα, τους απορρίπτουν. Οι Έλληνες, λαός με μακρά μεταναστευτική εμπειρία, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι και εμείς στο παρελθόν εζήσαμε ανάλογες καταστάσεις και δοκιμασίες.

Β) ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κ.κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΞΕΝΟΦΟΒΙΑΣ

(Με την ευκαιρία της 19ης Δεκεμβρίου, ημέρας αφιερωμένης από την Ιερά Αρχιεπισκοπή στην καταπολέμηση του καινοφανούς και αντιχριστιανικού φαινομένου).

«…Ο Κύριός μας είναι σαφής. Το κριτήριο για το αν θα είμαστε ευλογημένοι του Πατρός Του “ή θα πορευθούμε ως κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού” θα είναι μόνον η έμπρακτη αγάπη μας προς τους εμπερίστατους αδελφούς μας. Σ’ αυτούς τους εμπερίστατους περιλαμβάνει ο Κύριος τους πεινασμένους, τους διψασμένους, τους γυμνούς, τους ασθενείς, τους φυλακισμένους και τους ξένους. 

Ειδικότερα λοιπόν για τους ξένους, που βρίσκονται στην πατρίδα μας, αν δεν δείχνουμε το πραγματικό και ειλικρινές ενδιαφέρον μας, αν δεν τους αγαπάμε ως αδελφούς και πρόσωπα μοναδικά κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού παραβαίνουμε την κυρία εντολή του Κυρίου.

Γνωρίζω ότι στην κοινή γνώμη γίνονται γνωστά μόνον τα προβλήματα που προκαλούνται από τους ξένους. Όμως αυτά τα μεμονωμένα περιστατικά εμφανίζονται ως γενικευμένα και προκαλούν σε συμπολίτες μας αισθήματα ρατσισμού και ξενοφοβίας. Σας διαβεβαιώ ότι είναι λανθασμένη αυτή η αντίληψη. 

Η αλήθεια είναι ότι σχεδόν όλοι οι ξένοι που βρίσκονται στη χώρα μας και είναι πολλές δεκάδες χιλιάδες, ζουν ειρηνικά και αγωνίζονται πολύ σκληρά για τον άρτο τον επιούσιο. Αν και πολλοί και πολλές φορές είναι επιστήμονες κάνουν όποιες εργασίες τους προσφέρονται ακόμη και τις πιο επικίνδυνες και ανθυγιεινές, που δύσκολα πλέον εκτελούνται από Έλληνες.

Οι περισσότεροι ξένοι έχουν οικογένειες στην Ελλάδα ή στην πατρίδα τους, που τις ζουν εργαζόμενοι σκληρά και στερούμενοι σχεδόν τα πάντα. Όσοι βρίσκονται οικογενειακώς στη χώρα μας στέλνουν τα παιδιά τους στα ελληνικά σχολεία και ορισμένοι προσπαθούν να ενταχθούν στην κοινωνία μας ως ισότιμοι πολίτες, ενώ άλλοι περιμένουν την ευκαιρία να μεταναστεύσουν στη Δυτική Ευρώπη ή τη Βόρεια Αμερική. 

Πολλοί από τους ξένους αδελφούς μας αδικούνται βάναυσα από συμπατριώτες μας, που τους εκμεταλλεύονται και τους συμπεριφέρονται ως να είναι παιδιά ενός κατωτέρου Θεού. Αυτό πρέπει να εκλείψει και πρέπει όλοι να συμβάλλουμε σ’ αυτό. Κανένας δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσει πως ο πρώτος ξένος για τους Χριστιανούς ήταν ο ίδιος ο Κύριός μας, Ιησούς Χριστός. Στη Βηθλεέμ ήρθε στον κόσμο μέσα σε μια φάτνη, γιατί “ουκ ην τόπος εν τω καταλύματι”. ….

Αδελφοί και παιδιά μου, με την ευκαιρία της σημερινής ημέρας σας παρακαλώ από τα βάθη της ψυχής μου … να αγκαλιάσετε ως αδελφό τον κάθε ξένο. Δώστε του με αφθονία την αγάπη, τη στοργή και τη θαλπωρή που του πρέπει ως τέκνου του Θεού και ως προσώπου άξιου επίπλέον της τιμής και του σεβασμού μας. 

Ας κάνουμε κάθε ξένο να νιώθει ως να βρίσκεται στην πατρίδα του, ως να είναι κοντά στην οικογένειά του. Οι Έλληνες έζησαν επί αιώνες κοντά με ξένους με ειρήνη και αγάπη και σήμερα επίσης ζώντας στη διασπορά τους δίδεται η ευκαιρία στις χώρες που ζουν να τηρούν τις εθνικές παραδόσεις τους και ταυτόχρονα να κάνουν αισθητή την παρουσία τους …. Ας δείξουμε κι εμείς ότι κυριαρχούμεθα από το πνεύμα της φιλοξενίας, που στην πατρίδα μας θεοποιήθηκε κατά την αρχαιότητα και ας αποδείξουμε ότι όχι μόνον δεν υστερούμε σ’ αυτό από τις άλλες χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής, ..….».

Προτείνουμε ο θαυμαστής του Χριστόδουλου, Ηλίας Κασιδιάρης, που θέλει να ανεγείρει το άγαλμά του κοντά στη Μονή Πετράκη, να εκφωνήσει αυτούς τους δύο λόγους προς τιμή του. Τι καλύτερο για τη μνήμη του από την καταδίκη του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, που και ο ίδιος ο μακαριστός διακήρυττε;

jungle-report

ΘΡΥΑΛΛΙΣ