Επιλέγω να παραμείνω άνθρωπος...

Είναι όλοι τους συνένοχοι. Η κυβερνητική βία, η κρατική τρομοκρατία, είναι οι ένοχοι που κρύβονται και σιωπούν στα όσα συμβαίνουν σήμερα. Και επιπλέον θέλουν να στρέψουν την οργή που έχουμε εναντίον συμπατριωτών μας.
Έτσι δεν θα ασχοληθεί κανένας μαζί τους, τώρα που μοιράζουν τα "καλά κομμάτια" που θέλουν οι
επικυρίαρχοι της χώρας, δηλαδή τα αφεντικά τους.

Πριν δύο ημέρες στην πόλη μου, σε μία "εκδήλωση" αναρχο-αυτόνομων από καθαρή τύχη δεν πήρε φωτιά μία κοπέλα, από μολότωφ που πέταξαν προς τους περαστικούς οι "καλοπλυμμένοι εγκέφαλοι". Εάν συνέβαινε κάτι ανεπανόρθωτο, ποια θα ήταν σήμερα η συζήτηση;
Οι άνθρωποι γινήκαμε πιόνια που μας κινούν δυνάμεις σκοτεινές. Και πρέπει αυτό να το συνειδητοποιήσουμε πριν να περάσουμε σε πράξεις για τις οποίες θα μετανιώσουμε πικρά.
Προσωπικά, προτιμώ τη σύνεση, επειδή το σκηνικό το διάλεξαν αυτοί που μας εκτελούν, τον χρόνο τον επέλεξαν τα ίδια βδελύγματα που παριστάνουν τους "ταγούς", τους "δικαστές" τους έχουν πάντα έτοιμους για να μας δικάσουν όλους...
Πολύ φοβάμαι πως είμαστε στην πρώτη πράξη ενός δράματος που η πατρίδα μας έχει ξαναπεράσει και που αποτελεί μία μαύρη σελίδα στην ελληνική ιστορία.
Οι ένοχοι τρίβουν σήμερα τα χέρια τους γεμάτοι ικανοποίηση, επειδή όλα δείχνουν να πηγαίνουν σύμφωνα με το σχέδιό τους.
Και το σχέδιό τους είναι να μας καταστρέψουν, με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο...
Να μας καταστρέψουν με τέτοιο τρόπο που να χρειαστούμε δεκαετίες ολόκληρες για να συνέλθουμε.
Και αν αυτό συμβεί, τότε θα δούμε πως δεν μας έμεινε τίποτε άλλο πέρα από τη ντροπή...
Λυπάμαι με όλα όσα συμβαίνουν, αλλά περισσότερο λυπάμαι που διαπιστώνω πως το θυμικό μας είναι ισχυρότερο της λογικής μας και κάποιοι χειρίζονται και τα δύο με μεγάλη δεξιοτεχνία, κάνοντάς μας -κυριολεκτικά- δικές τους μαριονέτες, πιόνια άβουλα στα σχέδιά τους, έτοιμους να κατασπαράξουμε εκείνον ή εκείνους που μας δείχνει το δάχτυλο του ηθικού αυτουργού, του εξουσιαστή εκείνου που ενώ μας σκοτώνει εμείς γινόμαστε οι πιό ένθερμοι οπαδοί του...
Πρόσχαροι οι δήμιοί μας, άνοιξαν την πόρτα που θα μας οδηγήσει στον όλεθρο.
Κανείς δεν πρέπει να γελαστεί και να την περάσει. Αυτή η πόρτα δεν έχει γυρισμό...
Δεν μπορώ να ακολουθήσω δρόμους που η συνείδησή μου δεν μου επιτρέπει.
Δεν μπορώ να ακολουθήσω δρόμους που ξέρω ότι θα με καταστρέψουν.
Δεν μπορώ να ακολουθήσω δρόμους που πάντοτε τους απέφευγα, επειδή ήξερα την δολιότητα του δημιουργού τους.
Θα μείνω μόνος σε μιά γραμμή και θα ελπίζω πως θα έρθει και κάποιος ακόμη... κι ύστερα κι άλλος, κι άλλος, κι άλλος. Μέχρι να γίνουμε πολλοί, μέχρι να γίνουμε τόσοι που δεν θα μπορούν να μας αγνοήσουν και θα στραφούν να μας αντιμετωπίσουν.
Και τότε θα χάσουν, επειδή δεν θα είμαστε πιόνια, δεν θα είμαστε αγριεμένη αγέλη. Αλλά θα είμαστε ανθρωποι με σεβασμό σε όσους στέκονται δίπλα μας ή απέναντί μας...
Προτιμώ να μείνω άνθρωπος, παρά να γίνω χρήσιμο εργαλείο στα χέρια του δήμιου που προσδοκά να με αφανίσει...
Κωνσταντίνος

ΠΗΓΗ