Ὅταν οἱ Βούλγαροι ἑλλήνιζαν...

Συντάχθηκε απο τον Ἀριστοκλῆ

Ἡ Ἀνατολικὴ Χριστιανικὴ Ἐκκλησία καλεῖται Γραικικὴ ἀπὸ τοὺς Δυτικοὺς λόγῳ γλῶσσας, ἀλλὰ ἐκείνη τὴν ἔβλεπε ὡς ἀναπότρεπτο καὶ ἀναπόφευκτο κίνδυνο γιὰ τὴν κυριαρχία της. Ἐν ᾧ οἱ Δυτικοὶ χρησιμοποιοῦσαν τὰ Λατινικὰ ὡς γλῶσσα τοῦ Νέου Ἰσραήλ τῆς Ῥωμαϊκῆς Ἀυτοκρατορίας καὶ οἱ ἀλλόφωνοι Χριστιανοί, ὅπως οἱ γερμανόφωνοι Ῥωμαιοφράγκοι, τὰ δέχονταν μὲ χαρά, οἱ Ἀνατολικοὶ δυσανασχετοῦσαν μὲ τὴν γλῶσσα τῶν "Ἄλλων". Τὰ ἱερὰ βιβλία ἦταν γραμμένα στὴν γλῶσσα ποὺ μιλοῦσαν ὅλοι, ὅταν οἱ Ἄλλοι, οἱ Ἕλληνες, ἦταν πολιτισμικῶς κυρίαρχοι. Ἔκτοτε δὲν μποροῦσαν νὰ τὴν ξεφορτωθοῦν καὶ ἔπρεπε νὰ τὴν δεχθοῦν ὡς ἐκ τῶν πραγμάτων ἐπίσημη γλῶσσα, ἂν καὶ οἱ φορῆς τῆς ἐπίσημης βυζαντινῆς ἰδεολογίας θὰ προτιμοῦσαν τὴν Λατινικὴ ὡς μόνη ἐπίσημη. Ἀφοῦ τὰ Ἑλληνικὰ δὲν ξεριζώνονταν ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Ῥωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία, δὲν ἔπρεπε τοὐλάχιστον νὰ χρησιμοποιοῦνται ἀπὸ ἄλλους λαούς. Λέγεται ἀπὸ τὸ χριστιανικὸ καθεστώς, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία σεβάστηκε τὶς ἰδιαιτερότητες τῶν ἄλλων λαῶν, ἐν ᾧ πάντοτε ἀποδεικνύει τὸ ἀντίθετο. Γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸν Χριστιανισμὸ γενικότερα οἱ πατρίδες εἶναι ψεύτικες ἀφ'οὗ ἀληθινὴ εἶναι μόνο μία, ἠ οὐράνια Ἰερουσαλήμ. Δὲν χρησιμοποιοῦσε τὰ Ἑλληνικὰ λόγῳ τοῦ ἐν ὑπνώσει ἐσωτερικοῦ της ἐχθροῦ καὶ τὰ Λατινικὰ λόγῳ τοῦ ἀνταγωνιστικοῦ δυτικοῦ ἀδελφοῦ. Οἱ τουρκόφωνοι ἐθνικοὶ Βούλγαροι ἐκσλαβίστηκαν γιὰ νὰ μείνουν χριστιανοί, μὲ ἐπίσημη Ἑλληνικὴ θὰ ἔμεναν ἐθνικοί. Οἱ Βούλγαροι ὅσο ἦταν τεγκριστές, δηλαδὴ εἶχαν τὴν δική τους ἐθνικὴ θρῃσκεία, ἔγραφαν τὶς ἐπιγραφές τους στὰ Μεσαιωνικὰ Ἑλληνικά. Ἀπὸ τὸν Τερβέλη τὸ 710 μ.α.χ.χ. μέχρι καὶ τὸν ἐκχριστιανισμό τοῦ Μπόρις τὸ 864 μ.α.χ.χ, ὅπου γράφεται ἡ τελευταία ἐπιγραφὴ στὰ ἑλληνικά, τὰ ἑλληνικὰ δείχνουν νὰ εἶναι ἡ ἐπίσημη γλῶσσα τῶν Βουλγάρων ἢ ἡ γλῶσσα τῆς αὐλῆς τους. Ὅταν ὁ Μπόρις ἔγινε Μιχαήλ, δέχθηκε τοὺς Μεθόδιο καὶ Κύριλλο οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἐκδιωχθεῖ ἀπὸ τὴν Μοραβία, ἀλλὰ εἶχαν ἤδη ἀναπτύξει τὸ σλαβικὸ τυπικὸ καὶ ἀλφάβητο γιὰ αὐτήν, ἐνῷ ὁ Πάπας καὶ οἱ Γερμανόφωνοι Φράγκοι ἐπέμεναν στὴν Λατινικὴ γλῶσσα. Ὅταν ὁ γυιὸς καὶ διάδοχος τοῦ Μπόρις-Μιχαήλ Βλαδίμηρος προσεπάθησε νὰ ἐπαναφέρῃ τὴν βουλγαρικὴ ἐθνικὴ θρῃσκεία, ὁ Μπόρις-Μιχαὴλ προχώρησε στὸν ἐκσλαβισμὸ τοῦ βασιλείου του, μεταφέροντας τὴν πρωτεύουσά του σὲ σλαβικὸ καὶ χριστιανικὸ θύλακα καὶ υἱοθετὼν τὰ δημιουργήματα τῶν Μεθοδίου καὶ Κυρίλλου. Δὲν φοβόντουσαν βυζαντινὴ ἐπιῤῥοὴ ὁ Μπόρις-Μιχαὴλ καὶ οἱ σὺν αὐτῷ, οἱ προσήλυτοι στὸν Χριστιανισμὸ ἐγίνονταν Νέος Ἰσραήλ-Ῥωμαῖοι καὶ ὁ Μπόρις πῆρε τὸ ὄνομα τοῦ νονοῦ του, τοῦ βυζαντινοῦ αὐτοκράτορα. Οἱ ἐθνισμοὶ ἔπρεπε νὰ ἐξαφανισθοῦν ἀλλιῶς ὁ ἐκχριστιανισμὸς ἀποτύγχανε. Γιὰ τὶς ἐπιγραφές ἐδῶ. πηγή: http://www.12830.gr/themata/otan-oi-bo%E1%BD%BBlgaroi-ell%E1%BD%B5nizan.html