Ρόδος: Αποκάλυψη! Διάκριση ξενοδόχου ως Άρχοντας Ρεφερενδάριος του Πατριαρχείου στα Οφφίκια, και τρίχες κατσαρές!! νεκροί τίτλοι τιμής σύμφωνα με το σύνταγμα της Ελλάδας! Έκθετοι οι πολιτικοί μάρτυρες της χειροθέτησης !

Αρχοντας του πατριαρχείου; η Άρχοντας των δακτυλιδιών ;



Παρακολουθήσαμε πρίν λίγες μέρες, την τελετή χειροθεσίας  του πραγματικά εκλεκτού τέκνου του νησιού μας
Αντώνη Καμπουράκη  που τιμήθηκε, με τον τίτλο τιμής "Άρχοντας Ρεφερενδάριος"  με Πατριαρχικά οφφίκια, απο τον αιδεσιμότατο αιπόλο κ. Κύριλλο, έπειτα φυσικά  από
σχετική εντολή του Οικουμενικού αρχη αιπόλου  κ. Βαρθολομαίου.

Η φιέστα με τις μεταξωτές κορδέλες που στήθηκε στην μητρόπολη Ρόδου για την τίμηση του νεοσύστατου συνεργάτη, Α Καμπουράκη  κύλησε βάση σχεδίου και προγράμματος, δεν μπορούμε να πούμε τίποτα για αυτό.
Μπορούμε να πούμε και να ενημερώσουμε όμως τους αγαπητούς  συντοπίτες μας, οτι πρόκειται για μία  διάκριση με νεκρή ισχύ, όπως επίσης πρόκειται  για μια παράνομη πράξη κατα του συντάγματος των Ελλήνων,  που διαπράττει  το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, εκούσια στα εθελόδουλα υποχείρια του.
 Οπως ,σε κληρικούς, βαθύπλουτους επιχειρηματίες, στρατιωτικούς, και κυρίως σε πολιτικούς για δήθεν διακεκριμένες υπηρεσίες στην Ορθοδοξία.

Σύμφωνα όμως με το σύνταγμα των Ελλήνων άρθρο 4/7 οι Tίτλοι ευγένειας ή διάκρισης ούτε απονέμονται ούτε αναγνωρίζονται σε Έλληνες πολίτες.

Συμπερασματικά ο τίτλος διάκρισης που έλαβε ο απλός στρατιώτης  της Ορθοδοξίας Αντώνης Καμπουράκης ως Άρχοντας  Ρεφερενδάριος  αποτελεί ύβρη κατα τους νόμους και σύνταγμα της πατρίδας, αφού διακρίνεται  με τίτλο ευγένειας "διαβιβαστή" .
Πολιτικοί, ορκισμένοι στο σύνταγμα της χώρας εν γνώση τους  παρόντες, παράγοντες ,και πολύς κόσμος που δεν έχει απολύτως καμία ιδέα, τι είναι Άρχων του Πατριαρχείου, πώς γίνεται και σε τι χρησιμεύει. Ας τα πάρουμε λοιπόν με τη σειρά.

Αρχικά, θα ξεκινήσουμε με τον θεσμό των Αρχόντων και τη διαδικασία που ακολουθείται για να επιλεγεί κάποιος και να "τιμηθεί" με το οφφίκιο του Άρχοντος.

Τα οφφίκια είναι εκκλησιαστικοί τιμητικοί τίτλοι, που απονέμονται σε λαϊκούς και στον ανώτερο ή τον κατώτερο κλήρο, από Πατριάρχη. Σε αυτό το λήμμα, αναπτύσσονται τα οφίκια της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, που απονέμει το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

Ο θεσμός των Αρχόντων ανάγει την ιστορία του στους πρώτους Βυζαντινούς χρόνους. Οι οφικιάλιοι βοηθούσαν τον Πατριάρχη και συντελούσαν στην εύρυθμη λειτουργία του Πατριαρχείου και των διαφόρων διακονημάτων και υπηρεσιών, μ’ άλλα λόγια ήταν οι λαϊκοί συνεργάτες του Πατριάρχη, και πρόκειται για τον ανώτερο τίτλο ή οφίκιο που δίνεται από τον Πατριάρχη σ’ ένα λαϊκό μέλος της .

Σήμερα στην Αμερική μονάχα, υπάρχουν περίπου οκτακόσιοι Άρχοντες, οι οποίοι συγκροτούν το Τάγμα του Αγίου Ανδρέα. Κανονικά κάθε χρόνο πρέπει να γίνονται 2 από κάθε Μητρόπολη, αλλά καμιά φορά γίνονται και περισσότεροι διότι κάποιος Μητροπολίτης συστήνει κάποιους για τους οποίους νομίζει ότι πρέπει να γίνουν Άρχοντες, αλλά τελευταία πάλι άρχισαν να τηρούν αυστηρώς τον κανονισμό, δηλαδή 2 από κάθε Μητρόπολη.

Ποιές προϋποθέσεις πρέπει να υπάρχουν για να γίνει κάποιος Άρχοντας;

Κατ’ αρχήν πρέπει ένας (ήδη) Άρχων να συστήσει κάποιο πρόσωπο το οποίο γνωρίζει καλά και για το οποίο πιστεύει ότι αξίζει να γίνει Άρχων. Συμπληρώνει μία αίτηση στην οποία αναφέρει ότι γνωρίζω τον τάδε ή τον δείνα ο οποίος εμπράκτως στηρίζει την κοινότητά του, την Αρχιεπισκοπή ή τη Μητρόπολη, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τον Πατριάρχη, δηλαδή να καταγράψει τη συμβολή του γενικά στην Εκκλησία, με φιλόφρονα λόγια για την προσωπικότητά του. Στη συνέχεια, ο Αρχων ο οποίος συστήνει το τάδε πρόσωπο, βρίσκει κι έναν δεύτερο Άρχοντα ο οποίος ξέρει εξίσου καλώς το προτεινόμενο πρόσωπο για να υπογράψει κι εκείνος.
Αυτό το συστατικό γράμμα, στέλνεται στον ιερέα της κοινότητας, για να το υπογράψει εν πλήρη γνώσει του τοπικού Μητροπολίτη, και από τον ιερέα πηγαίνει στον τοπικό υποδιοικητή των Αρχόντων της συγκεκριμένης περιφέρειας. Από εκεί πηγαίνει στην ειδική επιτροπή μελών του Εθνικού Συμβουλίου των Αρχόντων, η οποία προβαίνει σε ψηφοφορία.

Ενδεχομένως από μία Μητρόπολη μπορεί να υποβληθούν πολλές υποψηφιότητες, αλλά η επιτροπή αυτή επιλέγει ποιους θα προτάξει. Η επιτροπή θα παρουσιάσει τα ονόματα των υποψηφίων στο Εθνικό Συμβούλιο των Αρχόντων, το οποίο αφού ψηφίσει θα υποβάλλει τις υποψηφιότητες στον Αρχιεπίσκοπο, ως Έξαρχο του Πατριάρχη, προς έγκριση. Ο Αρχιεπίσκοπος υποβάλλει τις υποψηφιότητες στον Οικουμενικό Πατριάρχη, ο οποίος έχει και τον τελευταίο λόγο, και αφού εγκρίνει τους υποψηφίους απονέμει στον καθένα και τον τίτλο του οφφικίου.

Το οφφίκιο μόνο ο Πατριάρχης μπορεί να το πάρει πίσω. Εκείνο που μπορεί να κάνει το Εθνικό Συμβούλιο των Αρχόντων είναι να διακόψει την επικοινωνία κάποιου από το Τάγμα των Αρχόντων του Αγίου Ανδρέα, δηλαδή δεν θα λαμβάνει αλληλογραφία, δεν θα θεωρείται μέλος του Τάγματος.

Για να γίνει κάποιος Άρχων πληρώνει 100 χιλιάδες ευρώ \\; όχι 
δεν πληρώνει τόσα!, γιατί δεν υπάρχει συγκεκριμένη συνδρομή που πρέπει να δίνει κάποιος τον χρόνο, αλλά ό,τι θέλει ο καθένας, πλην όμως κάθε χρόνο, στέλνεται γράμμα από τον υποδιοικητή του Τάγματος, στο οποίο αναφέρει "να κάνεις το καθήκον σου ως Άρχων" και δίνει ο καθένας ό,τι μπορεί. 

Τα χρήματα πηγαίνουν στο Τάγμα των Αρχόντων το οποίο δίνει στο Πατριαρχείο 100 χιλιάδες ευρώ το χρόνο, κι όταν επισκέπτονται το Πατριαρχείο δίνουν ένα ποσό στο Μπαλουκλί, στα εκεί ιδρύματα και βοηθούν μερικούς από τους υπαλλήλους τους.

Αυτά τα οφίκια των Αρχόντων είναι πια νεκροί τίτλοι και φυσικά άνευ σημασίας, και φαντάζει γραφικό πολλοί Άρχοντες να μην γνωρίζουν καν τη σημασία του οφφικίου τους.

Άραγε σήμερα αυτοί οι νεκροί τίτλοι δεν δημιουργούν διακρίσεις και διαιρέσεις  στο σώμα της κοινωνίας, με τις πρωτοκαθεδρίες , σε αυτή την πλασματική αίγλη;

Σήμερα οι Άρχοντες πιστεύουν ότι προσφέρουν μέγιστη υπηρεσία στο Πατριαρχείο και το κάνουν αυτό, αφού προσφέρουν πάρα πολλά χρήματα.

Κατάλογος Οφφικίων 

Τα κάτωθι οφφίκια απονέμονται από τους Οικουμενικού Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως μέχρι σήμερα. Παρατίθενται αλφαβητικά:

Αγιογράφος: Οφφίκιο, που απονέμεται σε διακεκριμένους αγιογράφους.
Ακόλουθος: Οι ακόλουθοι ήταν οι στρατιωτικοί αξιωματούχοι, που υπηρετούσαν ως ανακτορικοί φρούραρχοι. Εκκλησιαστικά, οι ακόλουθοι ήταν υπηρέτες του ιερού ναού κατ' αντιστοιχία με τους σημερινούς υποδιακόνους.
Ακτουάριος: Ο Ακτουάριος ήταν κρατικός υπάλληλος του ρωμαϊκού κράτους. Αργότερα, επί Βυζαντίου, ο τίτλος αποδώθηκε σε ειδικευμένους γιατρούς.Γνωστός ήταν και ο «Ακτουάριος του Ιπποδρομίου».
Αρχιτέκτων των Πατριαρχείων: Οφφίκιο, που απονέμεται σε αρχιτέκτονες, που υπηρετούν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Αρχόντισσα του Οικουμενικού Θρόνου: Οφφίκιο, που απονέμεται σε γυναίκες για διακεκριμένες φιλανθρωπικές πράξεις.
Ασηκρήτις: Ο Ασηκρήτις ή Ασεκρήτις προέρχεται από τη λατινική λέξη scriba (γραμματέας) και περιγράφει τα καθήκοντα του γραφιά. Η θέση του ήταν εμπιστευτική και γι' αυτό οι ασηκρίτες είχαν απαραίτητα υψηλή μόρφωση και ευρύτατη γλωσσομάθεια. Περιστασιακά προΐδρευε των δικαστικών συνεδριάσεων του Αυτοκράτορα. Εκκλησιαστικά, ταυτίζεται τρόπον τινά με το οφφίκιο του Νοτάριου. Ο προϊστάμενος των ασηκριτών ήταν ο Πρωτοασηκρήτις.
Δεπουτάτος: Ο Δεπουτάτος καλούσε του Άρχοντες στον Αρχιερέα και προετοίμαζε το λαό για την ποιμαντορική επίσκεψη του Αρχιερέα, απομακρύνοντας τον όχλο από τον δρόμο και κάνοντας τις αναγκαίες προετοιμασίες για την τέλεση των Ιερών Ακολουθιών. Κατά τη Θεία Λειτουργία, προπορευόταν των ιερέων στις δύο Ειδόδους κρατώντας λαμπάδα και φορώντας χαρακτηριστικό μανδύα. Ο τίτλος του Δεπουτάτου απονέμετω στους δικαιούχους από τον Πατριάρχη, συνήθως κατά την στέψιν των Βυζαντινών Αυτοκρατώρων στο Ναό της Αγίας Σοφίας, "όπως πράττουν αγαθά υπέρ της Εκκλησίας και του λαού".
Διδάσκαλος: Ο Διδάσκαλος ερμήνευε το Άγιο Ευαγγέλιο, όπως επίσης και το Ψαλτήριο, όταν ιερουργούσε ο Αρχιερέας. Κρατούσε τα διδασκαλεία της Επισκοπής και τους ανετίθετο η ευθύνη της διδασκαλίας των Κατηχουμένων και η προετοιμασία αυτών για το ιερό Βάπτισμα. Ο θεσμός των Διδασκάλων συνεχίζεται μέχρι σήμερα και απονέμεται από τον εκάστοτε Οικουμενικό Πατριάρχη στους διακριθέντες για την θεολογική και εν γένει παιδεία και προσφορά τους. Διακρίνονται σε:
Διδάσκαλος του Ευαγγελίου,
Διδάσκαλος του Αποστόλου,
Διδάσκαλος του Ψαλτηρίου,
Διδάσκαλος του Γένους,
Διδάσκαλος της Εκκλησίας,
Διδάσκαλος των Ελληνικών Γραμμάτων,
Προστάτης των Γραμμάτων
Μουσικοδιδάσκαλος.
Διερμηνεύς: Είναι πολιτικό και εκκλησιαστικό αξίωμα στην αρχαία έλληνο-ρωμαϊκή ιστορία, βυζαντινή αυτοκρατορία και Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία. Το αξίωμα αυτό είναι πολύ παλαιό στη ζωή των διαφόρων λαών, αν και με όχι επίσημο χαρακτήρα, διακρίνεται δε σε πολλές μορφές. Στην αρχή ο διερμηνέας θεωρείται ο ερμηνευτής των λογίων του Θεού. Η λέξη διερμηνεύς προέρχεται από το ρήμα "ερμηνεύω" το οποίο έχει διπλή μορφή και σημαίνει, πρώτο, ότι κάποιος δύναται να εξηγήσει την έννοια ενός πράγματος, ή ότι δύναται να συλλάβει υπό το φως της ατομικής του πίστεως, της κρίσεως ή και των περιστάσεων, το νόημα ενός πράγματος και να δώσει μια ερμηνεία σε αυτό, και δεύτερο, ο διερμηνεύς δύναται να εκπροσωπήσει κάτι διά της εκτελέσεως ενός έργου, ή να ενεργήσει ως διερμηνεύς μεταξύ δυο ή και πλέον ομιλητών διαφόρων γλωσσών. Οι διερμηνείς ανελάμβαναν την ερμηνεία των διαφόρων συζητήσεων κοινών θεμάτων μαζί με άλλες Εκκλησίες. Ο πρώτος των διερμηνέων καλούνταν «Μέγας Διερμηνεύς».
Δικαιοφύλαξ: Οι δικαιοφύλακες ήταν νομικοί σύμβουλοι υπέρ των δικαιωμάτων της Εκκλησίας και του λαού του Βυζαντίου.
Δομέστικος: Οι Δομέστικοι ήταν δύο και προΐστανται των δύο χορών (δεξιού και αριστερού) και ψάλουν μαζί με τον Πρωτοψάλτη. Κατά τον Γεώργιο Κωδινό, υπήρχε και ο Δομέστικος των Θυρών στην Αγία Σοφία, ο οποίος είχε την ευθύνη της συντήρησης των θυρών του Ναού και της διατήρησης αυτών σε καλή κατάσταση, διότι δεν ανοίγονταν όλες οι θύρες κατά τη διάρκεια των Ιερών Ακολουθιών.
Έκδικος: Εκκλησιαστικό αξίωμα του 2ου αιώνα που αποδιδόταν σε όσους ήταν επιφορτισμένοι με την υπεράσπιση των δικαίων της Εκκλησίας, ενώπιον των πολιτικών αρχών. Επίσης, υποστήριζε τους πτωχούς και τους αδυνάτους, εκπροσωπώντας τον Επίσκοπο, που τον διόρισε. Στην Κωνσταντινούπολη, ο Έκδικος ονομαζόταν τιμητικά «εκκλησιέκδικος». Τέσσερις αξιωματούχοι είχαν αυτών τον τίτλο:
Ο Πρωτέκδικος υπερασπιζόταν τους κληρικούς μόνο για ποινικές πράξεις.
Ο Εκκλησιέκδικος υπερασπιζόταν τους κληρικούς για πολιτικές ή ποινικές πράξεις.
Ο Εκκλησιέκδικος του Ιερού Βήματος υπερασπιζόταν τους κληρικούς μόνο ενώπιον πολιτικών αρχών.
Ο Εκκλησιέκδικος της Εκκλησίας υπερασπιζόταν τα περιουσιακά δικαιώματα της Εκκλησίας εναντίον των ισχυρών γαιοκτημόνων. Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α΄ ο Μέγας (527-565 μ.Χ.), το 535 μ.Χ., όρισε επίσημα τον Έκδικο ως κανονικό και νομικό σύμβουλο της Εκκλησίας, υπεύθυνο για τα νομικά θέματά της.
(Μέγας) Εκκλησιάρχης.
Εταιριάρχης.
(Μέγας) Ευεργέτης.
Ιερομνήμων
Καστρίνσιος
(Μέγας) Κατηχητής
Λαμπαδάριος
Λαμπαδάριος της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως.
Μέγας Λογοθέτης
Μανδάτωρ: Ο ακόλουθος του Πατριάρχη που φέρει ράβδο και με τους κτύπους στο έδαφος σημαίνει την άφιξη, διέλευση ή αποχώρησή του. Στις Επισκοπές χρέη Μανδάτωρος εκτελεί ο Πρωτοσύγκελος της Μητρόπολης, που φέρει σχετική ράβδο (με επιπρόσθετα καθήκοντα του τελετάρχη στις λιτανείες). Κατά δε τη διάρκεια των Αρχιερατικών συλλείτουργων χρέη Μανδάτωρα εκτελεί ο Αρχιδιάκονος ή Διάκονος κατά την αναγγελία της φήμης ενός εκάστου Αρχιερέως. Επί Βυζαντίου, ήταν ανώτατος υπάλληλος της Βασιλικής (Αυτοκρατορικής) Αυλής, έργο του οποίου ήταν να μεταβιβάζει τις διαταγές του Αυτοκράτορα. Το αξίωμα αυτό έφεραν πολλοί, με επί κεφαλής αυτών τον "Πρωτομανδάτωρα".
Μουσικοδιδάσκαλος της ΜΧΕ.
Μυρεψός: Ο Μυρεψός ήταν τιμητικός τίτλος, ο οποίος αποδιδόταν κατά τους βυζαντινούς χρόνους σε γιατρούς. Ο τίτλος αυτός διατηρείται μέχρι και σήμερα και απονέμεται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, στην έδρα του οποίου εξάλλου κάθε 10 χρόνια παρασκευάζεται το Άγιο Μύρο. Ο Άρχων Μυρεψός χειροθετούνταν από του Πατριάρχη την Κυριακήν των Βαίων και μαζί με τους «Ειδικούς Κοσμήτορες» είχαν την ευθύνη για την κατασκευή του Αγίου Μύρου.
Νομοδότης.
Νομοφύλαξ: Οφφίκιο που χακτήριζε τους διαπρεπείς νομομαθείς και νομοθέτες του Βυζαντίου. Εκκλησιαστικά, αποδίδεδεται σε νομομαθείς κληρικούς.
Νοτάριος: Ο νοτάριος ήταν ο ταχυγράφος (δηλ. στενογράφος) επί Βυζαντίου. Επί Φραγκοκρατίας και αργότερα επί Τουρκοκρατίας, ο νοτάριος ήταν ο αντίστοιχος συμβολαιογράφος της της σημερινής εποχής.
Ορφανοτρόφος: Ο Ορφανοτρόφος ήταν ένα από τα αξιώματα "έξω της τάξεως της Εκκλησίας" και αναφερόταν στον διευθυντή ενός ή περισσοτέρων ορφανοτροφείων (υπό κρατικό οικονομικό έλεγχο) στην Κωνσταντινούπολη, κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Συνήθως ήταν κληρικός αλλά ήταν και κοσμικό αξίωμα. Ορισμένοι από τους κληρικούς Ορφανοτρόφους ανήλθαν στο αξίωμα του Πατριάρχη ενώ οι εκτός κλήρου Ορφανοτρόφοι, ήταν κυρίως ευγενείς, μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας. Ο προϊστάμενος όλων των ευαγών ιδρυμάτων ονομαζόταν Μέγας Ορφανοτρόφος.
Οστιάριος: Ο Οστιάριος προέρχεται από τη λέξη «οstium» (θύρες) και περιγράφει τα καθήκοντα του θυρωρού, ο οποίος συνόδευε και παρουσίαζε ξένους αντιπροσώπους, αξιωματούχους και πρεσβευτές ενώπιον του Αυτοκράτορα. Εκκλησιαστικά, ο Οστιάριος φρόντιζε για την τάξη εντός του ιερού ναού και ήλεγχε το άνοιγμα και το κλείσιμο των θυρών του, κυρίως κατά την καθιερωμένη τάξη μεταξύ της Λειτουργίας των Κατηχουμένων και αυτής των Πιστών. Επίσης, απέτρεπε την είσοδο σε μη βαπτισμένα ατόμα και στις επίσημες τελετές και εκδηλώσεις προπορευόταν του Αρχιερέα κρατώντας τη ράβδο του. Για να γίνει κάποιος Οστιάριος τελούνταν ειδική Ιερά Ακολουθία, που βρίσκεται στο Μέγα Ευχολόγιο ως «Τάξις δια τον εισερχόμενον εις διακονίαν εκκλησιαστικήν». Συχνά απαντούνται ταυτόχρονα δύο Οστιάροι, οι οποίοι διακρίνονται ως Πρώτος Οστιάριος και Δεύτερος Οστιάριος.
Πριμικήριος: Ο Πριμικήριος αρχικά συνδέονταν με γραμματειακά καθήκοντα και με τους Νοτάριους. Εκκλησιαστικά, ήταν υπεύθυνος για την εκκλησιαστική τάξη μέσα στο ναό καθώς και για τα ιερά αναγνώσματα, τα οποία διαβάζονταν στις ιερές ακολουθίες. Στις τελετές και στις ακολουθίες των μεγάλων εορτών, ο Πριμικήριος υποδεχόταν τον Αρχιερέα στην είσοδο του ναού κρατώντας λαμπάδα και κατόπιν τον ακολουθούσε στο εσωτερικό του ναού. Υπέγραφε, επίσης, διάφορα δικαιοπρακτικά έγγραφα, και τις ομολογίες πίστεως.
Πριμικήριος των Νοταρίων.
Πρωταποστολάριος.
Μέγας Πρωτέκδικος
Πρωτοβιστιάριος: Ο πρωτοβεστιάριος ήταν ένας τιμητικός τίτλος και αξίωμα, το οποίο κατά την ύστερη βυζαντινή περίοδο δινόταν σε ανώτατους αξιωματούχους και μελλοντικούς αυτοκράτορες. Αρχικά προοριζόταν για ευνούχους. Το θηλυκό αντίστοιχό του ήταν η πρωτοβεστιαρία, η επικεφαλής του υπηρετικού προσωπικού της αυτοκράτειρας.
Πρωτοκανονάρχης: Ο Πρωτοκανονάρχης, κρατεί το ισοκράτημα και δίνει τη μουσικήν βάση της ψαλμωδίας. Επίσης, απαγγέλει τη μουσική φράσιν, την οποία ακολουθεί ο ψάλτης, στην τονική συνήθως του ήχου.
Πρωτομαΐστωρ: Ο Μαΐστωρ ήταν πολιτικός, στρατιωτικός και εκκλησιαστικός τίτλος τον οποίο κατείχαν οι ανώτατοι αξιωματούχοι του Βυζαντίου. «Μαΐστορες» αποκαλούσαν συνήθως και τους πανεπιστημιακούς διδάκτορες. Επίσης, οι μαΐστορες ήταν υπεύθυνοι για τους νέους, οι οποίοι προετοιμάζονταν για να γίνουν μοναχοί. Ο ανώτερος από όλους τους Μαΐστωρες ήταν ο Πρωτομαΐστωρ
Ρεφερενδάριος  και ῥαιφερενδάριος και ρεφερεντάριος, ὁ, ΜΑ
1. (στο Βυζάντιο) αξιωματούχος που διαβίβαζε στον βασιλιά τα αιτήματα τών υπηκόων του
2. εκκλ. αξιωματούχος τής Εκκλησίας που είχε ως έργο του να διαβιβάζει στους άρχοντες τα αιτήματα τού πατριάρχη και σε αυτόν τις απαντήσεις εκείνων
Μέγας Ρήτωρ: Ο Ρήτωρ είναι εκκλησιαστικό χάρισμα, το οποίο υπήρχε από την αρχαία Εκκλησία, και π ραγματεύεται τη συζήτηση της τέχνης και της θεολογίας του κηρύττειν. Το οφφίκιο απονέμεται σε όσους διακρίθηκαν για το κήρυγμα τους σχετικά με το λόγο του Θεού και για την ενίσχυση και σωστή καθοδήγηση των πιστών στο δρόμου του Αληθινού Θεού.
Ταβουλάριος: Ήταν ο γραμματοφύλακας και ο αρχειοφύλακας. Από τον έκτο αιώνα μ.Χ., οι ταβουλάριοι ασχολούνταν με τη σύνταξη συμβολαίων και δικαιοπρακτικών εγγράφων των πολιτών.
Υμνογράφος: Οφφίκιο, που απονέμεται σε διακεκριμένους συνθέτες εκκλησιαστικών ύμνων.
Υπομνηματογράφος: Έργο του υπομνηματογράφου ήταν τα διάφορα υπομνηματικά έργα της Εκκλησίας και, ως βοηθός του Επισκόπου, παρευρισκόταν στις συνεδριάσεις της Ιεραρχίας και κατέγραφε τα πρακτικά των αρχιερατικών εκλογών, γράφονταν και ό,τι άλλο πρόσταζαν οι Αρχιερείς.
Φωτογράφος της Πατριαρχικής Αυλής: Οφφίκιο, που απονέμεται σε φωτογράφους, που υπηρετούν το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Χαρτουλάριος: Ο Χαρτουλάριος εμφανίζεται για πρώτη φορά ως αξιωματούχος στην Βυζαντινή αυτοκρατορία κατά τον πέμπτον αιώνα μ.Χ. Το ιερόν ιματιοφυλάκιον ήταν μια ειδική υπηρεσία υπό την διεύθυνση του "Κόμητος των Προμηθειών" και επί κεφαλής αυτής ήταν ο Χαρτουλάριος. Κατά τον όγδοον αιώνα μ.Χ. ο Χαρτουλάριος αναλάμβανε οικονομικά καθήκοντα, ενώ ο Χαρτουλάριος του Σακελλίου ήταν υπεύθυνος και δια την ομαλή λειτουργία των διαφόρων φιλανθρωπικών και ευαγών ιδρυμάτων. Εκκλησιαστικά, ο Χαρτουλάριος έχει την ευθύνην του ληξιαρχείου, των ληξιαρχικών πράξεων και των ληξιαρχικών βιβλίων.
Μέγας Χαρτοφύλαξ
Χοράρχης: Οφφίκιο, που απονέμεται σε διακεκριμένους χοράρχες (προίσταμένους εκκλησιαστικών χορωδιών).
Χρονογράφος του Οικουμενικού Πατριαρχείου: Οφφίκιο, που απονέμεται σε διακεκριμένους χρονογράφους, που ασχολήθηκαν με το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Τι φταίει τελικά για τα χάλια μας; Φταίει, ότι  ήμαστε ραγιάδες με εβραίους ,αρβανούς και ρωμιούς θρησκευτικούς και πολιτικούς αξιωματούχους.
Ο εβραιοεθνικοθρησκευτισμός είναι ο μηχανισμός, που αντιπαλεύει ένα κράτος προόδου, γι’ αυτό και σήμερα κράτος και Εκκλησία έχουν σχεδόν κοινή γραμμή πλεύσης και κανένας δέν μιλά γιά τις ληστείες των συντάξεων, που το θεωρούν αναγκαίο κακό, ενώ παράλληλα το κράτος υπόσχεται δωρεές στο Άγιο Όρος και ξοδεύει χρήματα, για να έρχεται με βασιλικές τιμές το έρεβος και ο σκοταδισμός.
Ταυτόχρονα το οικουμενικό πατριαρχείο ως πραγματικό κράτος φορολογεί τις παλαιές χώρες, που ανήκομεν και εμείς οι Δωδεκανήσιοι, αλύπητα, με 25% επι των εισπράξεων των ενοριών, των ενοικιασμένων γαιών και οικημάτων της εκκλησιαστικής περιουσίας του πατριαρχείου Κωσταντινούπολης !
Καληνύχτα στις παλαιές και νέες χώρες και στους κατοίκους των,,