ΦΤΑΝΕΙ Η ΑΠΑΤΗ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ....!

Γράφει ο Γιάννης  Μουρατίδης 

Ήταν κοντά στο 1992 όταν κυκλοφόρησε η φήμη ότι θα ξεκινήσει ένας μεγάλος πόλεμος, στον οποίο θα μπλεχτεί και η Ελλάδα, γιατί τό­τε έπεφταν δύο πασχαλιές μαζί, όπως είχε προφητέψει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Πράγματι τότε συνέπιπταν
ημερολογιακά δύο μεγάλες γιορτές μαζί, το Πάσχα και ο Ευαγγελισμός και αυτό
θεωρήθηκε από κά­ποιους σαν ερμηνεία της προφητείας του αγίου.
 Η φήμη διανθιζόταν και με άλλες λεπτομέρειες.
Στο Άγιον Όρος Χριστια­νοί (μοναχοί και λαϊκοί) αναμετέδιδαν την φήμη σαν σίγουρο γεγονός και....
κάποιοι άλλοι δεν ήθε­λαν να ακούσουν τίποτα και τα θεωρούσαν όλα αυτά ανοησίες. Τα πράγματα δικαίω­σαν τους τελευταίους.

Λίγο πριν το 2004 κυκλοφορούσε η φή­μη ότι δεν θα γίνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα, γιατί θα ξεσπάσει πόλεμος. Πάλι εμφανίσθηκαν οι τρεις παρά πάνω κα­τηγορίες ανθρώπων. Μερικοί μάλιστα αγό­ραζαν και τρόφιμα...Πάλι τα πράγματα απέ­δειξαν ότι η φήμη ήταν μία σαπουνόφουσκα. Αυτές είναι δύο από αρκετές άλλες φήμες μικρότερης έκτασης που έφτασαν στα αυτιά μου.

Τι συμβαίνει;...Υπάρχουν κάποιοι  που παριστάνουν τους χαρισματικούς, ενώ δεν είναι, κινούνται στα όρια της ψυχασθένειας και της απάτης, επιθυμούν τον θαυμασμό και τον σεβασμό του πλήθους, γι' αυτό διαδίδουν αυτές τις φήμες έστω και αν γνωρίζουν υποσυνείδητα ότι αυτό το παιχνίδι έχει ημερομηνία λήξης; Περιπαί­ζονται από την ματαιοδοξία;

Κοντά σ' αυτούς υπάρχει και μία κατη­γορία ανθρώπων που αρέσκονται να ακούν και να πιστεύουν τέτοιες φήμες χωρίς να εξετάζουν την εγκυρότητα της πηγής που τις διαδίδει, χωρίς να κοσκινίζουν τα πράγ­ματα, χωρίς να βάλουν την απλή λογική να δουλέψει. Προφανώς μια τέτοια φήμη τους δημιουργεί μια ψυχική διέγερση που τους ευχαριστεί, κάνει την ζωή τους πιο συ­ναρπαστική και έρχεται να καλύψει κά­ποια ψυχολογικά κενά. Από που αλλού μπορεί να πηγάζει αυτή η ανώριμη συμπε­ριφορά; Έτσι κάπως εξηγούσα τα πράγ­ματα για αρκετά χρόνια.

Πριν από τα Χριστούγεννα του 2008 κυ­κλοφόρησε μια άλλη φήμη, εξαιρετικά επεί­γουσα. Έλεγε ότι θα γίνει πόλεμος μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα. Μέσα στον Ιανου­άριο του 2009. Καλούσαν τον κόσμο να πά­ρει τρόφιμα και κάποια χρήματα για να αντιμετωπίσει την δύσκολη κατάσταση, που θα δημιουργηθεί και θα διαρκέσει γύρω στους τρεις με έξι μήνες. Την φήμη την απέ­διδαν σε κάποιους λαϊκούς αλλά και ρασο­φόρους. Αυτή την φορά κατονόμαζαν και την πηγή. Ήταν ο γέροντας Εφραίμ από την Αμερική. H φήμη εξαπλώθηκε πολύ, σ' όλη την Ελλάδα. Έφτασε να κυκλοφορεί και στο διαδίκτυο. Πολλοί άνθρωποι συμμορφώθηκαν προς τις οδηγίες.

Τι είχε συμβεί; Όλοι αυτοί οι άνθρω­ποι που είχαν δώσει βάση στο όνομα του γέροντος Εφραίμ έσπευσαν να αγοράσουν τρόφιμα και όχι απο την αγορά αλλά απο το Άγιον Όρος και απο Μητροπολίτες.

Το ίδιο ακριβώς διάστημα έπαιζε και ένα άλλο σενάριο, που αφορούσε τον γέρο­ντα Παΐσιο, και συνδυαζόταν με το σενά­ριο που προσπαθούσαν να το αποδώσουν στον π. Εφραίμ.

Είναι γεγονός ότι ο γέροντας Παΐσιος είχε πει ότι θα φέρει ο Θεός έτσι τα συμφέ­ροντα των μεγάλων και στο τέλος θα μας δώσουν την Πόλη. Θα πολεμούν μεταξύ τους και στο τέλος θα πουν σαν συμβιβα­στική λύση: Την Πόλη ούτε εμείς ούτε εσείς θα την πάρετε. Θα την δώσουμε στους Έλλη­νες. Μάλιστα είπε σε κά­ποιον νεαρό άνδρα που τον επισκεπτόταν για πρώτη φορά εσύ θα μπεις σημαιοφό­ρος στη Πόλη και ότι ο νέος αυτός ήταν αξιωματικός του Ελληνικού στρατού. Τίποτα απολύτως δεν έγινε.

Από την μέθοδο και τον τρόπο διάδο­σης, από το γεγονός ότι κατόρθωσαν να δια­δώσουν τόσο πλατιά τα ψέμματά τους, μή­πως μπορούμε να συμπεράνουμε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι το σχεδιασμένο και καλά οργανωμένο; Αν σκεφτούμε δε, ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια εποχή όπου η Εκκλησία προσπαθεί να δείξει την ισχύ της, ότι υπάρχει σε εξέλιξη μία πολιτική προβατοποίησης της ελληνικής κοινωνίας. Ζούμε στην εποχή του απόλυτου ελέγχου των μαζών, και προσπαθώντας να μας κάνουν να περιμένουμε τον σωτήρα μας με σταυρωμένα τα χέρια, με αποτέλεσμα να καθόμαστε στο σπίτι μας και να περιμένουμε κάποιον να μας σώσει.

Ας αφήσουμε λοιπόν όλους αυτούς να λένε οτι θέλουν κι ας κάνουμε την ανατροπή, γιατί εάν δεν κάνουμε εμείς κάτι το χάσαμε το παιχνίδι.