Ο Κρης! Ο Κρητικός!
‘Ετσι υπέγραφε τα έργα του ο ανυπόταχτος Κρητικός! Το παλικάρι που ξεκίνησε με πίστη στον εαυτό του από το Φόδελε Ηρακλείου για να κατακτήσει τον κόσμο και που όντως τελικά τον κατάκτησε.
Δεν έπεσε έξω στους στόχους μηδέ και στους στοχασμούς του
Πολλές από αυτές τις κατακτητικές δημιουργίες του, αφού φυσικά προυπήρχε η φλόγα της ιδιαιτερότητας μέσα του, τις ανακάλυψε προσφέροντας τους διέξοδο για να βγουν προς τα έξω, σε συνυδοιπορίες που ο ίδιος ισχυρίζεται ότι έκαμε με τον Άγιο Φραγκίσκο.
Βέβαια, ο καθένας εκτός τέχνης μπορεί να τις ονομάσει και ξυπνοφαντασιές, όμως γι’ αυτόν θα ήταν προφανώς η λύτρωση που τον βοήθησε για την δική του ανακάλυψη.
Την αποκάλυψη των ζωγραφικών του οραμάτων που του έδωσε το δικαίωμα να περηφανευτεί λέγοντας:
«Θα μιλήσει για μένα κάποτε η ιστορία!»
Τα ζωγραφικά τούτα οράματα χάρισαν όμως σε κάποιους συγκαιρινούς, ή μετέπειτα μελετητές του, το έναυσμα να τον χαρακτηρίσουν τρελό.
Μα εκείνος μέσα από τέτοια μεγαλουργήματα κατάφερε να βροντοφωνάζει ότι ο άνθρωπος αιωρείται και πέραν της ύλης του.
Κι έτσι αιωρούμενος ο ίδιος έφτασε ως εμάς σήμερα νικώντας το χθες…
Νικώντας το αύριο…
Νικώντας το πάντα…
Έχοντας την ασφαλή βεβαιότητα πως ο χρόνος , ο πλέον αμείλικτος εχθρός που δεν χαρίζεται σε κανέναν, θα τον δικαιώσει, το έργο του διέσχισε τα πυκνά σκοτάδια της ιεράς εξέτασης.
Μπλέχτηκε στο φως και στο ημίφως της Αναγέννησης.
Είδε, αποδέχτηκε, μα και απέρριψε επιρροές μεγάλων δασκάλων της Δύσης αλλά στην πεμπτουσία του ποτέ δεν ξεκόπηκε από τον τόπο που τον ανάστησε.
Από το νησί του, την Κρήτη, την περηφάνια και την λεβεντιά της.
Το πείσμα και την κουζουλάδα της.
Την παράδοση και την ζωγραφικη της.
Με μοναδικά κριτήρια την στεγνή λογική, προσπάθησαν πολλοί να εξηγήσουν το παράδοξο τούτο φαινόμενο.
Πως δηλαδή αν και ζούσε, διέπρεπε και μεγαλουργούσε αλλού, κι έπρεπε πια κι ο εαυτός του να αποδεχτεί το «ΝτομινίκοΤεοτοκόπουλο» εν τούτοις σε εκείνον η κραυγή του τόπου του και της καταγωγής του, σαν απέθαντη ρίζα είχε διακλαδωθεί και κυριαρχήσει μέσα του σβήνοντας όλους τους υπόλοιπους ψευδεπίγραφους τίτλους που προσπάθησαν να την επικαλύψοτυν.
Ο ΈΛΛΗΝΑΣ!
Παντού και πάντα Ο ΕΛΛΗΝΑΣ!!!
‘Ετσι όπως επιθυμούσε θα τον τραγουδούσαν οι μελλούμενοι καιροί και οι μελλούμενοι άνθρωποι.
Ήταν και παρέμεινε δια παντός ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος που όπως όλοι οι συμπατριώτες του δεν εξηγούνται με καμιά λογική, έτσι κι αυτός.
Σε ολόκληρη την ζωή του διαφύλαξε μέσα του σαν τα πολιτιμότερα από τα τιμαλφή του, την αστραπή και τον κεραυνό.
Με δυο λόγια την Κρητική γενιά του.
Βιβλιογραφία: Το συναξάρι του Δομήνικου Γκρέκο του Νέστορα Μάτσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υποβάλλοντας το σχόλιο σου επιβεβαιώνεις ότι έχεις διαβάσει και αποδεχθεί τους όρους χρήσης και σχολιασμού του μπλογκ. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
http://eleusisdiagoridon.blogspot.gr/2013/08/blog-post_49.html