Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ – ΣΩΚΡΑΤΗ ΚΟΙΜΑΣΑΙ;

Ο εραστής με το μούσι και ο ερωμένος ο νεώτερος χωρίς
μούσι.
- Καθόλου, του απάντησε ο γέροντας. Μετά από πολλές προσπάθειες ο Αλκιβιάδης είχε καταφέρει να κοιμηθεί κοντά στον φίλο του. Αρχικά τον κάλεσε για φαγητό, αλλά ο Σωκράτης
μετά το πέρας του δείπνου αποχώρησε. Ο Αλκιβιάδης τον ξανακάλεσε κι επίτηδες καθυστέρησε ώστε ο Σωκράτης να αναγκαστεί να μείνει μαζί του. Όμως έμεινε ξαπλωμένος στο διπλανό κρεβάτι, ακίνητος και αμίλητος.  Ο λύχνος είχε σβήσει, οι δούλοι ήταν έξω, ο Αλκιβιάδης δεν άντεξε άλλο και αποφάσισε να του το πει ξεκάθαρα. – Ξέρεις τι έχω σκεφθεί; Νομίζω ότι είσαι ο μόνος εραστής που αποδείχθηκες άξιος για μένα. Αλλά μου δημιουργείς την εντύπωση ότι δειλιάζεις να μου μιλήσεις γι αυτό. Εγώ όμως βρίσκω ανόητο να μη σου κάνω το χατήρι και ότι άλλο χρειάζεσαι από την περιουσία την δική μου ή και από των φίλων μου. Γιατί θέλω να γίνω όσο γίνεται καλύτερος, κι εσύ είσαι ο ιδανικός για να με βοηθήσεις σε αυτό.

 Ο Σωκράτης τον άκουσε και του απάντησε με πολλή ειρωνεία, μ' εκείνο το ιδιαιτέρως χαρακτηριστικό και συνηθισμένο ύφος του.

 "Αγαπητέ μου Αλκιβιάδη, φαίνεσαι, μα την αλήθεια, να μην είσαι κακός υπολογιστής, αν βέβαια είναι αληθινά όσα λες, για μένα… με λίγα λόγια εδώ ο Σωκράτης αρνήθηκε τον Αλκιβιάδη .. και του είπε σκέψου μόνος σου και κάνε ότι νομίζεις καλό για μας !!!

 Ο Σωκράτης λοιπόν σύμφωνα με τον Αλκιβιάδη, ή καλύτερα σύμφωνα με τον Πλάτωνα, αφού όλα αυτά αναφέρονται στο συμπόσιο του Πλάτωνα, δεν ήταν ενεργητικός, δεν ήθελε να γίνει εραστής. Απέφευγε την ερωτική επαφή, μέχρι που ανάγκαζε τους νεαρούς φίλους του να του κάνουν έρωτα. Το ίδιο έκανε με τον Χαρμίδη του Γλαύκωνος και τον Ευθύδημο του Διοκλέους και ένα μεγάλο αριθμό άλλων. Τους εξαπατά, πως είν' εραστής τους, και στο τέλος καταντά να γίνεται ο ίδιος ερωμένος αντί για εραστής.

Αλκιβιάδης Κλεινίου Αθηναίος

 Ο Συκουτρής στην εισαγωγή του στο Συμπόσιο του Πλάτωνος, γράφει για τον φιλόσοφο. «Ο ασκητισμός ήταν κάτι ξένο της πλατωνικής, της αττικής γενικώς σκέψεως, και ο Σωκράτης ο Αθηναίος δεν είναι ο εν σώματι άγγελος των συναξαρίων, είναι ένας άνθρωπος με οστά, σάρκα και αίμα, αλλά και με ψυχήν, νουν και θέληση. Είς την εμφάνιση του Χαρμίδη, μας λέγει ο Πλάτων (Χαρμίδης 154d) ο Σωκράτης καταλαμβάνεται από αληθινή έκσταση δια το ωραίο του πρόσωπο.

  Ο Άνυτος, ένας από αυτούς που κατηγόρησε τον Σωκράτη, ήταν κι αυτός ερωτευμένος με τον Αλκιβιάδη. Άλλος ένα κατήγορος του Σωκράτη ήταν ο Λύκων, κι αυτός ανήκε στον κύκλο του Σωκράτη και ο φιλόσοφος είχε παρευρεθεί σε συμπόσιο μαζί του, όπου είχε εκθειάσει την σχέση του γιού του Λύκων, του Αυτόλυκου με τον Καλία. Ο μαθητής του Σωκράτη ο Κρίτων, έγινε άρχοντας της πόλεως και απαγόρευσε στον Σωκράτη να συναντά νέους. Η κατηγορία εναντίον του Σωκράτη για την διαφθορά των νέων, είναι προφανές ότι είχε λίγο να κάνει με τους θεούς και την θρησκεία.

Ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων δολοφονούν τον ϊππαρχο, τον αδερφό του τυράννου Ιππία.

 Ο ιστορικός Θουκυδίδης αναφέρει ότι οι ήρωες της Δημοκρατίας, οι τυραννοκτόνοι Αριστογείτων και Αρμόδιος ήταν ένα ζευγάρι, εραστή και ερωμένου. Ο Ίππαρχος, αδερφός του τυράννου Ιππία, προσπάθησε να αποπλανήσει τον Αρμόδιο και να τον πάρει από τον Αριστογείτονα. Γι αυτό το λόγο ο Αριστογείτων ξεκίνησε την συνωμοσία, όπως γράφει ο Θουκυδίδης εξαιτίας ερωτικής λύπης. Παράδειγμα εραστή υπήρξε και ο Επαμεινώνδας, ο στρατηγός των Θηβών αλλά και άλλοι Έλληνες οι οποίοι, όπως πολύ σωστά αναφέρει ο Συκουτρής, καλλιέργησαν ακόμα και την διαστροφή και την εξύψωσαν σε υπόδειγμα ηθικής και της έδωσαν μεγάλη συναισθηματική αξία.

 Τα παιδικά όπως αναφέρονται από τους αρχαίους αφορούσαν την σχέση που δημιουργούσε ένας εραστής με ένα έφηβο, του οποίου αναλάμβανε την διαπαιδαγώγηση. Ο Συκουτρής γράφει για τον θεσμό των παιδικών συγκεκριμένα πως «δι’ εκείνους ο ερως ο παιδικός δεν θεωρείτο και δεν ήτο μία ηθική απλώς διαστροφή, την οποίαν προσπαθούμεν διά λόγους ηθικούς και αισθητικούς να συγκαλύψομεν με ένα πέπλο σιγής αισχυντηλής. Ηταν ένας θεσμός κοινωνικώς ανεγνωρισμένος, με τας συνηθειας του και τους κανόνες του, με την παράδοσιν του και την τεχνικήν του, όπως ο ιπποτικός έρως εις τον Μεσαίωνα. Ο θεσμός αυτός είναι των Δωριέων.»

 Οι ομοφυλόφιλοι προσπάθησαν να θεσμοθετήσουν  την άποψη τους και να αποδώσουν αυτή την συμπεριφορά και στους αρχαίους ήρωες, όπως στον Ηρακλή με τον φίλο του τον Ιόλαο και τον Αχιλλέα με τον φίλο του τον Πάτροκλο. Ούτε όμως ο Όμηρος στηρίζει αυτή την άποψη, ούτε και οι άλλοι ποιητές. Ο Πλούταρχος στον Ερωτικό γράφει πως ο Παμένης άνδρας ερωτικός, άλλαξε την τάξη των οπλιτών επικρίνοντας τον Όμηρο ως ανέραστο, επειδή κατέτασσε τους Αχαιούς σε φυλές και φράτρες, και δεν τοποθετούσε των ερωμένο δίπλα στον εραστή, έτσι ώστε η ασπίδα να υποστηρίζει την ασπίδα και το κράνος να υποστηρίζει το κράνος.

 Φαίνεται ότι αργότερα οι Έλληνες ομοφυλόφιλοι προσπάθησαν να ισχυροποιήσουν τον θεσμό της ομοφυλοφιλίας και της παιδεραστίας. «Και μέχρι σήμερα όλοι οι εραστές τιμούν και σέβονται τον Ιόλαο, ανταλλάσοντας όρκους, υποσχόμενοι πίστη μπροστά στον τάφο του, πιστεύοντας ότι τον αγαπούσε ιδιαιτέρως ο Ηρακλής» συνεχίζει ο Πλούταρχος.

Η αρπαγή του Γανυμήδη.

 Ο Απόλλων θεωρείτο εραστής του Άδμητου. Είναι γνωστός ο μύθος του Γανυμήδη, τον οποίο έκλεψε ο Δίας και τον χρησιμοποίησε ως οινοχόο. Πρώτοι οι Δωριείς, όπως υποστηρίζει ο Πλάτων (Νόμοι 636c) έδωσαν στο μύθο αυτό παιδεραστικό νόημα.  Μια τέτοια όμως συμπεριφορά, με δούλους ευνούχους, έχουμε στα παλάτια της ανατολής και όχι στην Ελλάδα. Ολοι γνωρίζουμε και αυτή η παιδεραστία, όπως και το λεγόμενο μέχρι σήμερα Οθωμανικό σεξ, δεν αφορά τον ελληνικό πολιτισμό αλλά κυρίως τους αγαπημένους των χριστιανούς βαρβάρους. Γιατί άλλο πράγμα είναι  ο θεσμός των παιδικών, μια σχέση μεταξύ ανδρών και άλλο οι ευνούχοι και οι κίναιδοι  που προσφέρονται για σεξουαλική ικανοποίηση, δούλοι ηδονής και εκδιδόμενοι κίναιδοι.

 Εφόσον αποδεχτούμε ότι η ομοφυλοφιλία υπήρχε με αυτή την μορφή, στην Αθήνα και σε μερικές άλλες πολιτείες, την κλασσική εποχή, μετά μπορούμε να ερευνήσουμε το φαινόμενο. Μετά θα συμφωνούσα με τον Άδωνη Γεωργιάδη που γράφει στο βιβλίο του «η ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα» ότι η ομοφυλοφιλία ουδέποτε υπήρξε πράξη αποδεκτή και προβεβλημένη μέσα στον ελληνικό πολιτισμό. Αυτό θα το έλεγα θεωρώντας ότι ο θεσμός των παιδικών αφορούσε μονάχα μια συγκεκριμένη εποχή του ελληνικού πολιτισμού και δεν ήταν απλώς ένα ομοφυλοφιλικό φαινόμενο, αλλά κάτι περισσότερο πολύπλοκο. Οι άνδρες αυτοί δεν ήταν ομοφυλόφιλοι, αλλά αμφιφυλόφιλοι, εφόσον οι περισσότεροι είχαν οικογένειες. Η σχέση τους δεν ήταν μονάχα σεξουαλική αλλά ο εραστής ήταν σαν πατέρας και δάσκαλος για τον ερωμένο. Και πάνω από όλα οι άνδρες αυτοί ποτέ δεν έκρυψαν την δραστηριότητα τους αλλά ήταν μάλιστα υπερήφανοι για τις σχέσεις τους και το ήθος τους. Δεν θα τους ονόμαζε κανείς κίναιδους, όπως θα ονόμαζε σήμερα κάποιους θηλυπρεπείς, οι οποίοι είναι ομοφυλόφιλοι εν κρυπτώ.

 Μέχρι πρόσφατα η χριστιανική εκκλησία απέκρυπτε την ομοφυλοφιλία των αρχαίων, προφανώς αισθανόμενη ντροπή για την ομοφυλοφιλία των καλογέρων και των μητροπολιτών. Φυσικά δεν το έκανε επειδή συμπαθούσε τον ελληνικό πολιτισμό. Ο καθηγητής Συκουτρής, ο πρώτος που μίλησε στην Ελλάδα γι αυτήν την αλήθεια καταδιώχθηκε από την εκκλησία και το πανεπιστημιακό κατεστημένο, σε τέτοιο σημείο, ώστε αυτοκτόνησε. Σήμερα όμως οι χριστιανοί νιώθοντας την ανάσα του ελληνισμού, άρχισαν να χρησιμοποιούν όλα τους τα όπλα, τα οποία δεν είναι άλλα από την συκοφαντία και την παραχάραξη της ιστορίας.   Μέχρι τώρα η εκκλησία έκρυβε την ομοφυλοφιλία και τώρα θα αρχίσει να την αποκαλύπτει, όχι για να την εξετάσει και να την κατανοήσει ως κοινωνικό φαινόμενο αλλά για να την κατηγορήσει αδιαφορώντας για την δική της ομοφυλοφιλία που αποκρύπτει στο παρόν μέσα στις τάξεις των μοναχών και των ιεραρχών.

Αρχαίοι χριστιανοί ομοφυλόφιλοι, διακρινονται από τις ζωνες και τη λαιμόκοψη. 

 «Σεξουαλικώς η Σπάρτη ήταν στην πραγματικότητα πορνοστάσιο, κιναιδαριό, και ερμητικώς κλειστό φρενοκομείο ανωμάλων», δηλώνει ευθαρσώς ο θεολόγος του Σαββαώθ Β. Σιαμάκης. Ο κύριος Σιαμάκης, νομίζει ότι η Σπάρτη ή οι Έλληνες ομοιάζουν στα μοναστήρια των χριστιανών, τα οποία πραγματικά είναι ερμητικά κλειστά φρενοκομεία ανωμάλων και πορνοστάσια. Είναι σε όλη την Ελλάδα γνωστό ότι καλόγεροι και μητροπολίτες είναι ομοφυλόφιλοι, οι οποίοι φέρουν γυναικεία ονόματα, κι εκτός από τον ανθελληνισμό έχουν και τον μισογυνισμό ως χαρακτηριστικό. Οι χριστιανοί απέρριψαν όλη την ελληνική γνώση και σοφία, κρατώντας μονάχα την μαγεία, τις κατάρες και την ομοφυλοφιλία ως κρυφή διαστροφή.

 Η λέξη κίναιδος είναι βέβαια από μόνη της ένα επιχείρημα για εκείνους που θεωρούν ότι οι Έλληνες δεν έβλεπαν την ομοφυλοφιλία με τον ενθουσιασμό των χριστιανών. Ο κίναιδος είναι αυτός που κινεί την ντροπή, την αιδώ κι έτσι το έβλεπαν οι αρχαίοι Έλληνες όπως και σήμερα οι νεοέλληνες. Για τους αρχαίους Έλληνες η ομοφυλοφιλία δεν ήταν απλά ένα κουσούρι, όπως είπε ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Οι εραστές και οι ερωμένοι των αρχαίων ελληνικών πόλεων δεν ντρεπόταν και δεν ήταν κίναιδοι. Κίναιδοι υπήρχαν και τότε, όμως πλεονάζουν σήμερα.

Οι Έλληνες ήταν πολύ προσεκτικοί και τον ακουμπουσαν ελαφρα με τα δάκτυλα. Φιλάκι; 

 Η νομοθεσία των πόλεων, η οποία απαγορεύει την ομοφυλοφιλία είναι ακόμα ένα επιχείρημα, που αποδεικνύει ότι οι Έλληνες προσπάθησαν να περιορίσουν την δύναμη των ομοφυλοφίλων στις πόλεις. Ένα παράδειγμα μιας δίκης που στηρίχθηκε σε νόμο εναντίον της ομοφυλοφιλίας αναφέρει ο Άδωνις Γεωργιάδης στο βιβλίο του. Νόμοι εναντίον της ομοφυλοφιλίας και της παιδεραστίας υπήρχαν και στους νόμους του Σόλωνα της Αθήνας και στους νόμους του Λυκούργου στη Σπάρτη. Αυτοί οι νόμοι προσπαθούν να προστατέψουν τα παιδιά από την σεξουαλική βία των ανήθικων ανδρών και την  πολιτεία από άνδρες που πουλάνε το σώμα τους, γιατί όπως λέει κι ένας νομοθέτης, εκείνος που πουλάει το σώμα του για χρήματα πολύ εύκολα θα πουλήσει και την πατρίδα του.

 Μια ακόμα μεγάλη διαφορά της σημερινής ομοφυλοφιλίας με την αρχαία ελληνική σχέση του ερωμένου με τον εραστή, είναι πως η σχέση αυτή ήταν ένα στάδιο στην ζωή του άνδρα και όχι μια μόνιμη κατάσταση. Ο διάσημος Αλκιβιάδης, παράδειγμα, ήταν σαν νέος περιζήτητος ερωμένος  και όταν ενηλικιώθηκε ήταν εραστής αλλά είχε και πολλές γυναίκες στο ενεργητικό του. Το φαινόμενο αυτό των σχέσεων μεταξύ ανδρών μπορεί να ενταχθεί στην ελεύθερη σεξουαλική συμπεριφορά των αρχαίων παρά σε μια ομοφυλοφιλική δραστηριότητα. Λέγεται παράδειγμα ακόμα πως ο Αχιλλέας είχε σχέση με τον Πάτροκλο, παρόλο που ο Όμηρος δεν αναφέρει κάτι τέτοιο, πέρα από την μεγάλη αγάπη του Αχιλλέα για τον φίλο του. Ωστόσο είναι γνωστό ότι όλο το σενάριο της Ηλιάδας του Ομήρου βασίζεται στον θυμό του Αχιλλέα, επειδή ο Αγαμέμνονας του πήρε την γυναίκα που αγαπούσε.

  Ένα ακόμα επιχείρημα είναι η πλατωνική φιλοσοφία όπως αποδίδεται από τον Σωκράτη, τον Ξενοφώντα και ιδιαίτερα τους νόμους του Πλάτωνα, όπου η σχέση του ερωμένου με τον εραστή δεν πρέπει να είναι σωματική αλλά να περιορίζεται στην φιλία και την αγάπη.

Ο φιλόσοφος Πλάτωνας. Ο Πλατωνικός έρωτας αφορά κυρίως τους ομοφυλόφιλους, τον εραστή και τον ερωμένο.

Στο συμπόσιο του Ξενοφώντα αλλά και στο συμπόσιο του Πλάτωνα γίνεται η αναφορά στις δύο Αφροδίτες, την Ουρανία και την Πάνδημο. Οι σχέσεις που είχαν σκοπό μόνο την σωματική ηδονή ανήκουν στην γήινη Αφροδίτη την Πάνδημο, αλλά ο έρωτας της ψυχής που είναι και ο θεϊκός έρωτας αφορά την Ουρανία Αφροδίτη. Ο Σωκράτης αναφέρει πως η συναναστροφή με εκείνον που αγαπά πιο πολύ το σώμα από την ψυχή είναι ανάξια ανθρώπου ελεύθερου. Στο συμπόσιο του Ξενοφώντα ο Σωκράτης παρομοίασε με τρέλα τον έρωτα του Κριτόβουλου, γιού του Κριτία, για τον γιο του Αλκιβιάδη. Του συνέστησε μάλιστα να φύγει ταξίδι για ένα χρόνο γιατί τόσο θα χρειαζόταν να του περάσει η ασθένεια.

 Τα ίδια όμως έλεγε και για τον Κριτία που ήταν τότε ερωτευμένος με τον Ευθύδημο. «Επειδή ο Κριτίας δεν απετρέπετο, ο Σωκράτης επί παρουσία πολλών και του Ευθύδημου είπε, ότι του εφαίνετο ότι ο Κριτίας έπασχε από κάτι άξιον των χοίρων, επειδή επεθύμει να τριφθεί επάνω εις τον Ευθύδημον καθώς τα χοιρίδια επάνω εις τας πέτρας. Εκ τούτων ακριβώς των αφορμών εμίσει τον Σωκράτην ο Κριτίας.»

 Ο πλατωνικός έρωτας, αναφέρεται κυρίως σε ομοφυλοφιλικές σχέσεις και όχι σε σχέσεις άνδρα με γυναίκα. Αυτή όμως η φιλοσοφική θέση ήρθε ως αποτέλεσμα μιας ηθικής που προσπάθησε να επιβληθεί πάνω στον θεσμό των παιδικών και να εντάξει τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις σε ένα αποδεκτό για την πολιτεία παράγοντα εξουσίας. Ωστόσο αυτό ήταν μια προσδοκία των φιλοσόφων του κύκλου του Σωκράτη, που δεν έγινε, και ούτε μπορούσε να γίνει, πραγματικότητα στον ελληνικό κόσμο. Έγινε όμως πραγματικότητα μέσα στον χριστιανισμό, όπου οι ομοφυλόφιλοι είναι η πηγή εξουσίας.

 Αργότερα στην Ρωμαϊκή περίοδο, η ομοφυλοφιλία αναπτύχθηκε περισσότερο και η παιδεραστία ήταν ένα αγαπημένο σπορ των πλουσίων και των ισχυρών. «Την διαστροφήν και μόνην ευρήκαν εις την ελληνικήν κοινωνίαν και αύτη παρέλαβαν μαζί με τα άλλα ελαττώματα, και οι Ρωμαίοι. Και οι διάφοροι mignons που εστόλιζαν τα μέγαρα των Ρωμαίων αυτοκρατόρων ή των Ρωμαίων πλουτοκρατών, δούλοι κατά το πλείστον ή απελεύθεροι, δεν είχαν την μακρινή ομοιότητα προς τους ωραίους εφήβους του 5^ουαιώνος, ένα Λύσιν ή ένα Χαρμίδην, δια τους οποίους το μεγαλύτερο θέλγητρο ήτον η σωφροσύνη», γράφει ο Συκουτρής.

 Ο βιογράφος των Καισάρων ο Σουητώνιος δεν παραλείπει να αναφέρει όλες τι φήμες για την ομοφυλοφιλία των Ρωμαίων. Ο Ιούλιος Καίσαρας παράδειγμα είχε την φήμη του ομοφυλόφιλου. Η φήμη αυτή προερχόταν αποκλειστικά από τη σχέση του με τον βασιλιά της Βιθυνίας Νικομήδη, που τον άφησε αιώνια και βαρειά εκτεθειμένο στις προσβολές όλων. Είναι γνωστοί περίφημοι στίχοι του Λικίνιου Κάλβου. «Η Βιθυνία τα είχε όλα κάποτε ακόμα και τον εραστή του Καίσαρα». Ο Κουρίωνας τον αποκαλεί, στάβλο του Νικομήδη και πορνείο της Βιθυνίας. Ο Κικέρωνας αναφέρει ότι ο Καίσαρας έχασε το άνθος της παρθενίας του στην Βιθυνία. Και τέλος στο Γαλατικό του θρίαμβο ανάμεσα στα άλλα πειραχτικά τραγούδια που συνήθιζαν να τραγουδούν οι στρατιώτες ήταν και το εξής, που έγινε πολύ της μόδας: Οι Γαλατίες υπέκυψαν στον Καίσαρα και ο Καίσαρας στον Νικομήδη. Ιδού θρίαμβο τώρα ο Καίσαρας κάνει γιατί υπέταξε τις Γαλατίες ενώ ο Νικομήδης που υπέταξε τον Καίσαρα δεν κάνει θρίαμβο.

Στην υγειά μας.

 Γνωστός για την ομοφυλοφιλία του ήταν και ο επόμενος αυτοκράτορας της Ρώμης, ο Αύγουστος Οκταβιανός. Ο αδερφός του Αντωνίου, ο Λεύκιος, έλεγε ότι, αφού θυσίασε την αρετή του στον Καίσαρα, ο Αύγουστος παραδόθηκε στον Αύλορτιο, (το γενικό διοικητή της Ισπανίας) για τριακόσιες χιλιάδες σηστέρτιους και ότι συνήθιζε να περιποιείται τα πόδια του με καυτά τσόφλια καρυδιών, για να μαλακώνουν οι τρίχες τους. Αλλά και στο θέατρο κάποια μέρα το πλήθος θεώρησε ότι απευθυνόταν σαυτόν και χειροκρότησε με τον ακόλουθο στίχο, ειπωμένο από κάποιον ευνούχο της θεάς Κυβέλης με συνοδεία τυμπάνου: Βλέπεις πως ο κίναιδος κυβερνάει τον κόσμο  με το δάχτυλο του.

 Μέχρι σήμερα ονομάζουμε τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο από αυτούς τους ονομαστούς αυτοκράτορες της Ρώμης.

 Ο Νέρωνας γράφει ο Σουητώνιος, είχε παντρευτεί κανονικά ένα νεαρό ονόματι Σπόρο, τον οποίο έντυνε με γυναικεία ρούχα. Ο αυτοκράτορας Αδριανός είχε θεοποιήσει τον όμορφο ερωμένο του τον Αντίνοο. Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες φημίζονται για τις ομοφυλόφιλες σχέσεις τους και μάλιστα διακωμωδούνται από τον ρωμαϊκό λαό. Αυτό σημαίνει βέβαια ότι ο λαός ποτέ δεν δέχτηκε την ομοφυλοφιλία ως μια φυσιολογική σεξουαλική δραστηριότητα και πάντα κορόιδευε αυτές τις σχέσεις μεταξύ ανδρών. Όμως ο λαός κοροϊδεύει και τις πολυγαμικές σχέσεις των γυναικών ή και άλλες σχέσεις ανδρών με γυναίκες που δεν τις θεωρεί ταιριαστές. Η γνώμη του λαού βέβαια δεν μπορεί να είναι το μοναδικό αντικειμενικό κριτήριο.

Ανάγλυφο από Ινδουϊστικό ναό. Τα παιδιά δεν ντρέπονται καθόλου. Ούτε φύλο συκής, ούτε τίποτα. Λές να μην έφαγαν τον καρπό; Πως μας έπιασαν όλους κορόιδα αυτοί οι χριστιανοί και μας έκαναν έτσι υποκριτές.

 Σε αυτό το σημείο θέλω να παρατηρήσω ότι εδώ ακριβώς υπάρχει η μεγαλύτερη διαφορά της αρχαίας κοινωνίας με την σημερινή, στην ανεκτικότητα της σεξουαλικής ζωής. Όλοι μας έχουμε δει αγάλματα ελληνικά, γυμνά με ορατά τα γεννητικά όργανα, πέος και όρχεις. Τα αγάλματα αυτά δεν ήταν κρυμμένα αλλά υπήρχαν παντού, σε πλατείες και σπίτια και ναούς. Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και στις Ινδίες όπου οι ναοί είναι διακοσμημένοι με ανθρώπους που συνευρίσκονται σεξουαλικά.

Καλλιτεχνική απεικόνιση της καθημερινής ζωής στην Πομπηία.

  Όταν οι καλοί χριστιανοί ανακάλυψαν την Πομπηία και είδαν τις ζωγραφιές που υπήρχαν μέσα στα σπίτια, έφριξαν σαν κακοί δαίμονες και τις έκλεισαν μέσα σε αποθήκες όπου μονάχα με ειδική άδεια μπορούσε κάποιος να τις δει. Όμως ακόμα και στα νομίσματα τους οι Έλληνες εικόνιζαν τον Σάτυρο, τον ακόλουθο του θεού Διονύσου να αρπάζει την νύφη, με το πέος ορθό. Η σημερινοί Έλληνες έχουν ορθή την δόξα όπως ισχυρίζονται, πράγμα που δεν αποδεικνύεται ιδιαίτερα ωφέλιμο. 

Νόμισμα της Θάσου που εικονίζει Σάτυρο με το πέος ορθό να έχει αρπάξει μια νύμφη. Αυτή είναι μια Διονυσιακή απεικόνιση, της θρησκείας της Δημοκρατικής πολιτείας. 

 Είναι λοιπόν απαραίτητο την όποια κριτική για την ομοφυλοφιλία να την εντάξουμε στην ατμόσφαιρα της εποχής, όταν υπήρχε ελευθερία. Δεν υπάρχει καμία σύγκριση με την σημερινή ανελεύθερη κοινωνία των συμπλεγματικών χριστιανών. Οι χριστιανική κοινωνία των ομοφυλοφίλων καλογέρων και μητροπολιτών αποδέχεται την αρσενοκοιτία και την παιδεραστία ως ένα κρυφό έθιμο της εκκλησίας και όχι ως ένα κοινωνικό φαινόμενο που χρήζει μιας κάποιας διαφορετικής αντιμετώπισης.

Αφιερωμένη και λίγη Ρωμαϊκή ποίηση του Γάιου Βαλέριου Κάτουλου. Καμία σχέση οι κίναιδοι των ρωμαϊκών λουτρών με την σχέση εραστή και ερωμένου των ελληνικών πόλεων.

ΓΑΙΟΣ ΒΑΛΕΡΙΟΣ ΚΑΤΟΥΛΟΣ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΝΙΚΟΣ ΣΠΑΝΙΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΝΩΣΗ 1981

Απ’ όλους τους λωποδύτες του λουτρώνα

Βιβένιε πιο ξύπνιος είσαι συ

Κι ο γιος σου το πουσταριό

(Του γέρου τα δάχτυλα είναι σωστά αρπάγια μα

Και του μικρού ο πρωκτός δεν πάει πίσω).

Ήσυχοι δεν μπορείται λιγάκι να καθήσετε; Δεν πάτε

Από κεί που ήρθατε κι οι δυό κορμιά χαμένα!

Οι κάτοικοι της Ρώμης όλης

Πήρανε μυρωδιά του γέρου τα ξαφρίσματα,

Κι όσο για σένα νεαρέ

Με τέτοιο κόλο μαλλιαρό

Μη ζητάς και χρήματα.

Και μια γεύση από το τριαδικό δόγμα της Ρωμαϊκής εποχής

Κάτωνα καταντάει παραλογισμός!

Είναι να κατουρηθείς στα γέλια!

Άκουσε, σαν αγαπας τον Κάτουλο σου, άκουσε,

Και γέλασε με την καρδιά σου:

Τσάκωσα ένα εραστή μικρούτσικο παίζοντας με το πέος του,

Χαρίζοντας συνάμα τον τουρλωτό του πισινό σε κάποιον,

Κι ευθύς εγώ έπεσα καυλωμένος πάνω του και γίναμε τριάδα….

ΑΝΤΕΚΔΙΚΗΣΗ

ΑΥΡΗΛΙΕ σου εμπιστεύομαι, ότι λατρεύω πιο πολύ στον κόσμο αυτό

Το αγόρι μου

Μια μικρή χάρη σου ζητώ, αν καθώς λες ορκίστηκες σε ότι έχεις ιερότερο

Να σώσεις την αγνότητα του,

Μα την αλήθεια δεν φοβάμαι, τον τάδε ή τον δείνα διεστραμμένο,

Που τριγυρνά ανιχνεύοντας

Αλλά τον ίδιο εσένα και την ακαθησύχαστη σου

Κάβλα, που κάνει να εξοκέλλουνε

Εξίσου τα φρόνιμα και τ’ άταχτα παιδιά.

Αν είσαι έξω από το σπίτι και σου σηκωθεί,

Με γειά σου και χαρά σου: μοστράρησε την όπου και σε όποιον σου γουστάρει..

Μα σε παρακαλώ – δεν σου ζητώ πολλά – κάνε μια μόνο εξαίρεση.

Αν ακατάσχετη λαγνεία και ασέλγεια θολώσανε το νου σου και με προδώσεις

Έτσι ελεεινά μοίρα κακή τις μέρες σου παραμονεύει,

Με πόδια αλυσσωμένα, μέσ’ απ’ της σάρκας σου την ανοιγμένη τρύπα

Θα χώσω – ποινή για τα πολλά σου παραπτώματα –

Μια φούχτα μυτερά ραπάνια κι ένα ζευγάρι μυτερότερα

Πτερύγια μπαρμπουνιού…

Τοιχογραφία από την Πομπηία.

ΑΝΕΚΔΟΤΟ

Παρόλα αυτά ο Παρθενώνας, το μεγαλύτερο θαύμα της ελληνικής τέχνης, δημιουργήθηκε την εποχή που την Αθήνα την κυβερνούσε ένα άλογο.   Ήταν ο χρυσός αιώνας του Περικλή. Σύμφωνα με ένα ανέκδοτο της εποχής ο Περικλής είχε αδυναμία στην γυναίκα του, η γυναίκα του στον γιό της, ο γιος της αγαπούσε το άλογο του, άρα την Αθήνα την κυβερνούσε ένα άλογο. 

Βασιλάκης Φ. Νεκτάριος

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ

Από εκείνη την χρονιά, και με αφορμή το κεφάλαιο της εισαγωγής του Συμποσίου που αναφερόταν στις γενετήσιες σχέσεις στην αρχαία Ελλάδα και ειδικότερα στην παιδεραστία, άρχισε να δέχεται πολλές επιθέσεις από ακαδημαϊκούς και εξωακαδημαϊκούς κύκλους, αρχικά από την εφημερίδα Επιστημονική Ηχώκαι στην συνέχεια από διάφορους συλλόγους και από την Ιερά Σύνοδο. Για το ίδιο θέμα κατατέθηκαν εναντίον του δύο μηνύσεις. Ο Συκουτρής ανέτρεψε ένα προς ένα τα επιχειρήματα των αντιπάλων με δημοσίευμά του «Η εκστρατεία κατά του Συμποσίου. Τα κείμενα και οι κολουροπώλαι, 1937». Απογοητευμενος από τον κοινωνικό του περίγυρο, πληγωμένος από την εναντίον του καταφορά, διαβλέποντας καθαρά που οδηγούσε τον κόσμο η παράφορη βία του γερμανικού ολοκληρωτισμού (το καλοκαιρινό ταξίσι του, το 1937 στη Γερμανία πρέπει να συνέβαλε αποφασιστικά στο αποενοημένοτου διάβημα), κλείστηκε στον εαυτό του, «υπερήφανος μέσα εις το άβατον τέμενος της μοναξιάς του» έτσι χαρακτηρίζει ο ίδιος τον «ηρωικό» άνθρωπο) και τελικά οδηγήθηκε στον αυτοχειριασμό.^[1]

Ο Ιωάννης Συκουτρής αυτοκτόνησε στις 21 Σεπτεμβρίου του 1937.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΕΡΩΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΣΥΚΟΥΤΡΗ

Εις Σπάρτην η σχέσις του εραστου (εισπνήλας ελέγετο) προς τον αϊταν (ερώμενον) τόσον νόμιμος εθεωρείτο, ώστε ο εραστής επείχε την θέση του ανεγνωρισμένου κηδεμόνος και ήτο υπεύθυνος απέναντι της πολιτείας και της κοινωνίας δια τας παρεκτροπάς εκείνου. Δια την Κρήτην, την κοιτίδα των δωρικών θεσμών και πατρίδα κατά τον Πλάτωνα του εθίμου, μας προσφέρει ο Έφορος παρά Στράβωνι λεπτομερή περιγραφή και της εθιμοτυπίας, η οποία σχετικώς ανεπτύχθη. Ο εραστής (φιλήτωρ ελέγετο) προανήγγειλε από τριών ημερών εις τους οικείους την εκλογήν του και εκείνοι έκρινον αν έπρεπε να επιτρέψουν την σχέση αυτή. Κριτήριο ήτο όχι αν η σχέσις, αλλ’ αν ο εραστής ήταν αντάξιος του υιού των. Αν επροτιμούσαν άλλον, εφρόντιζαν να ματαιώσουν την αρπαγήν, ειδε μη η αρπαγή του νέου υπό του εραστού είχε χαρακτήρα εικονικόν, όπως εις πολλά μέρη δια τον γάμον συμβαίνει, εικονική ήτο και των συγγενών η αντίστασις. Το ζεύγος κατέφευγε στα βουνά εκεί επί δύο μήνας εδιδάσκετο ο νέος την σκληραγωγίαν, το κυνήγι και την χρήσην  των όπλων (τόξου, σφενδόνης) εις τα οποία διεκρίνοντο την αρχαιότητα οι Κρήτες. Κατόπιν επέστρεφαν. Ο εραστής εχάριζεν εις τον νέον μίαν πανοπλίαν, ένα κύπελον και ένα βόδι, το οποίο εθυσιάζετο εις τον Δία. Ο νέος ελάμβανε το όνομα κληνός και απέλαυε μεγάλων τιμών. Η μεγαλυτέρα ντροπή δια ένα νέον ήτο να μη ευρεθή και δι αυτόν ένας φιλήτωρ. Η σχέση εξακολουθούσε κατά τας πολέμους, όπου ο ερωμένος λεγόταν παρασταθένς.

Ο Πλούταρχος λ.χ μας αναφέρει εις τον Ερωτικόν του 76c το παράδειγμα ενός πολεμιστή, ο οποίος εις την μάχην ολισθησε και έπεσε πρηνής, (μπρούμητα) ο εχθρός ήταν έτοιμος να τον κτυπήσει, και εκείνος τον παρεκάλεσε να περιμένει λίγο να στραφεί ύπτιος, (ανάσκελα)ώστε να μην τον δει ο ερωμένος του πληγωμένο εις τα νώτα.(στην πλάτη)

Αλλ’ όχι μόνο εις τον πόλεμον, δια κάθε είδους κοινωνικήν δράση είχεν αναχθή ο παιδικός έρως εις σημαντικόν παράγοντα αγωγής σωματικής και ψυχικής (ήσαν ακόμη αχώριστα τα δύο). Και ακριβώς αυτός ο παιδαγωγικός χαρακτήρ του παιδικού έρωτος των Ελλήνων αποτελεί την θεμελιώδη διαφοράν του από ανάλογα ομοφυλικά φαινόμενα άλλων εθνών και άλλων εποχών.

 Οι Έλληνες γράφει ο Συκουτρής επρόσεχαν περισσότερο το συναίσθημα παρά το αντικείμενο του έρωτος. Έτσι ηθικός είναι ο έρωτας που εκφράζει ένα αληθινό συναίσθημα. Οι χριστιανοί όμως προσέχουν το αντικείμενο του έρωτος, δηλαδή αυτό πρέπει να είναι μονάχα η νόμιμη σύζυγος, για να είναι ο έρωτας ηθικός και αδιαφορούν για το αληθινό συναίσθημα.

Ο εραστής εζητούσεν εις τον ερώμενον, εις τον ωραίον του, και τας άλλας ιδιότητας του ήθους και του πνεύματος αι οποίαι θα καθίστων δυνατόν να βλαστήσει μέσα η αρετή. Δι αυτό έπρεπε ο ερωμενος να είναι ελεύθερος και όχι δουλος, να είναι από καλή οικογένεια, να έχει φύση ευγενη και ελπιδοφόρον. Άλλωστε ο ερώμενος θα εμαγάλωνε κάποτε, η ερωτική σχέση τότε θα διεκόπτετο, δεν θα διεκόπτετο όμως και ο δεσμός μεταξύ των. Αλλ’ αν ο παιδικός έρως κατέληγεν εις φιλίας δεσμούς ισχυρούς, φιλία δεν ήτο η αρχική του μορ΄φη, ούτε το κύριον συστατικόν του.

Ο Αριστοφάνης 191e μας λέγει ρητώς ότι αι ανδρείαι φύσεις τρέπονται προς την παιδεραστίαν και τα παραδείγματα ανδρών, όπως ο Αγησίλαος και ο Αλκιβιάδης, το γεγονός ότι ο παιδικός έρως ήνθισεν εις τα κατεξοχήν αρρενωπάς και πολεμοχαρείς φυλάς, τους Δωριείς, όπως και σήμερα εις τους Αλβανούς, αποδεικνύουν, ότι δεν πρόκειται περί του ρητορικού σχήματος.

Την θυληπρέπεια θα επεκαλείτο σήμερον κανείς εναντίον του παιδικού έρωτος, ως το κύριον επιχείρημα. Ο Αριστοτέλης όμως πολεμών τον παιδικό έρωτα δεν αναφέρει καν το επιχείρημα τούτο.

Ο Αθηναίος ιστορικός Θουκυδίδης

ΘΟΥΚΙΔΙΔΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΙ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΡΜΟΔΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΓΕΙΤΟΝΟΣ

  Όταν ο Αρμόδιος έφτασεν εις το άνθος της νεανικής ωραιότητας, ο Αριστογείτων, πολίτης της μέσης τάξεως, είχεν αυτόν ως εραστήν. Ο υιός του Πεισιστράτου επεχείρησε να αποπλανήσει τον Αρμόδιον, ο οποίος απέκρουσε τας προτάσεις του και κατήγγειλε το πράγμα εις τον Αριστογείτονα. Ούτως, βαρυαλγής εκ του ερωτικού πάθους και φοβηθείς μήπως ο  Ίππαρχος, ως εκ της δυνάμεως του, καταφύγη ιες την βίαν, δια να του αποσπάσει τον Αρμόδιον. Ήρχισεν ευθύς διοργανώνων κρυφίως την ανατροπήν της τυραννίδος.

 Και ως έφθασεν η μέρα της εορτής των Παναθηναίων, ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων συναντήσαντες τον Ίππαρχον επέπεσαν καταυτού αμέσως αποτυφλωμένοι από το σφοδρόν πάθος, ο μεν της ερωτικής ζηλοτυπίας, ο δε της τρωθείσης υπερηφανείας, τον κτυπούν και τον φονεύουν. Ο Αριστογείτων συνελήφθη αργότερα, ο Αρμόδιος όμως εφονεύθη επι τόπου.

 Κατά τοιούτον τρόπον ερωτική λύπη υπήρξεν η αρχή της συνομωσίας του Αρμόδιου και του Αριστογείτονα.

Ο Αθηναίος ιστορικός, μαθητής του Σωκράτη, Ξενοφώντας.

ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ

Β. 29

Επειδή κατενόει ότι ο Κριτίας ήταν ερωτευμένος με τον Ευθύδημο και προσεπάθει να τον μεταχειρισθεί με όποιον τρόπο εκείνοι που απολαύουν αφροδισιακώς τα σώματα, τον απέτρεπε λέγων, ότι και ανάξιον ελευθέρου ανθρώπου είναι και ανάρμοστον είς άνδρα καλόν και αγαθόν τον ερωμένον, εις τον οποίον θέλει να φαίνεται πολύ σπουδαίος, να τον ζητιανεύει ικετεύων καθώς οι πτωχοί και παρακαλών αυτόν να στέρξει. Επειδή ο Κριτίας δεν απετρέπετο, ο Σωκράτης επί παρουσία πολλών και του Ευθύδημου είπε, ότι του εφαίνετο ότι ο Κριτίας έπασχε από κάτι άξιον των χοίρων, επειδή επεθύμει να τριφθεί επάνω εις τον Ευθύδημον καθώς τα χοιρίδια επάνω εις τας πέτρας. Εκ τούτων ακριβώς των αφορμών εμίσει τον Σωκράτην ο Κριτίας.

Γι αυτό και απηγορεύθει στον Σωκράτη από τον Κριτία να ομιλεί προς τους νέους και ιδιαίτερα να μη συνδιαλέγεται με ανθρώπους κάτω τον τριάντα ετών.

 Ο Σωκράτης παρομοίασε με τρέλα και τον έρωτα του Κριτόβουλου, γιού του Κριτία, για τον γιο του Αλκιβιάδη. Του συνέστησε μάλιστα να φύγει ταξίδι για ένα χρόνο γιατί τόσο θα χρειαζόταν να του περάσει η ασθένεια.

ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ ΞΕΝΟΦΩΝΤΑ

 Το συμπόσιο του Ξενοφώντα γίνεται στο σπίτι του Καλία του γιού του Ιππονίκου, ο οποίος ήταν ερωτευμένος με τον Αυτόλυκο.

Κι εσυ εξ άλλου Καλλία, ότι βεβαίως  αγαπάς τον Αυτόλυκο και όλη η πολις το γνωρίζει και νομιζω πολλοί από τους ξένους. …. Και το να αγαπα κανείς τέτοιους νέους είναι απόδειξις και του χαρακτήρος του εραστή. Αν βεβαίως είναι μία η Αφροδίτη ή δύο, Ουρανία και Πανδημος, εγώ δεν το ξέρω, διότι και ο Ζευς ενώ είναι ένας, έχει πολλά επώνυμα. Κι από αυτό μπορείς να συμπαιράνεις ότι η Πανδημος στέλνει  τους έρωτες των σωμάτων και η Ουρανία στέλνει τους έρωτες της ψυχής και της φιλίας και των ωραίων εργων. Και συ λοιπόν Καλία από τέτοιο έρωτα νομίζω πως κατέχεσαι.

 Η συναναστροφή με εκείνον που αγαπά πιο πολύ το σώμα από την ψυχή είναι ανάξια ανθρώπου ελεύθερου.

Ο Παυσανίας, ο εραστής του ποιητή Αγάθωνος, υπερασπιζόμενος εκείνους που ασυγκράτητα, συγκυλίονται από το πάθος, ισχυρίστηκε ότι και το στράτευμα γεναιόττα θα ημπορούσε να συγκροτηθεί από ερωμένους και εραστές. Κι έφερε ως απόδειξη ότι αυτήν την ίδια γνώμη είχαν και οι Θηβαίοι και οι Ηλείοι, ότι δηλαδή ενώ ως γνωστόν, κοιμούνται μαζί, εν τούτοις παρατάσσονται μαζί οι ερωτευμένοι στη μάχη υποστήριζε, αλλ’ αυτό δεν είναι σοβαρό επιχείρημα. Διότι εις εκείνους αυτά είναι νόμιμα κατά παράδοση ενώ για εμάς είναι πράγματα επονείδιστα.

 Αλήθεια μα την  Ήρα, Σωκράτη είσαι άνθρωπος τέλειος. Είπε στο  τέλος ο Λύκων, ο πατέρας του Αυτόλυκου, για τον Σωκράτη. Κι όμως ήταν ενας από τους τρεις κατηγορους του.

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ ΕΡΩΤΙΚΟΣ

 Ο Παμένης άνδρας ερωτικός, άλλαξε την τάξη των οπλιτών επικρίνοντας τον Όμηρο ως ανέραστο, επειδή κατέτασσε τους Αχαιούς σε φυλές και φράτρες, δεν τοποθετούσε των ερώμενο δίπλα στον εραστή, έτσι ώστε η ασπίδα να υποστηρίζει την ασπίδα και το κράνος να υποστηρίζει το κράνος.

 Δεν είναι μόνο τα γενναία έθνη ερωτικότατα, δηλαδή οι Βοιωτοί, οι Λακεδαιμόνιοι και οι Κρήτες, αλλά και από τους παλιούς ήρωες, ο Μελέαγρος, ο Αχιλλέας, ο Αριστομένης, ο Κίμων και ο Επαμεινώνδας. Ο Επαμεινώνδας μάλιστα είχε ερωμένους του τον Ασώπιχο και τον Καφισόδωρο. Αυτός ο τελευταίος πέθανε μαζί του στην Μαντίνεια και θάφτηκε δίπλα του.

Και μέχρι σήμερα όλοι οι εραστές τιμούν και σέβονται τον Ιόλαο, ανταλλάσοντας όρκους, υποσχόμενοι πίστη μπροστά στον τάφο του, πιστεύοντας ότι τον αγαπούσε ιδιαιτέρως ο Ηρακλής.

Και ο Απόλλων ήταν εραστής του Άδμητου.

 Φυσικά ξέρετε την ιστορία με τον γιο του Ανθεμίωνα τον Άνυτο, ο οποίος ήταν αγαπημένος του Αλκιβιάδη. Αυτός είχε οργανώσει ένα λαμπρό και πλούσιο συμπόσιο για χάρη μερικών ξένων, όταν σε κάποια στιγμή όρμησε μέσα στην αίθουσα του συμποσίου μεθυσμένος ο Αλκιβιάδης, πήρε τα μισά κύπελλα από το τραπέζι κι έφυγε. Οι ξένοι ενοχλήθηκαν και είπαν στον οικοδεσπότη, τι απαράδεκτη και προσβλητική συμπεριφορά αυτού του νεαρού απέναντι σου. Ο Άνυτος είπε, Κάθε άλλο!  Ήταν πολύ ευγενικό εκ μέρους του που άφησε τα μισά, ενώ θα μπορούσε να τα είχε πάρει όλα.

 ΠΛΑΤΩΝ - ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ (ή ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΗΘΙΚΟΣ)

ΙΩΑΝΝΟΥ ΣΥΚΟΥΤΡΗ

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

ΛΟΓΟΣ ΠΑΥΣΑΝΙΑ

Λοιπόν σε όλους μας είναι γνωστό, ότι Αφροδίτη χωρίς Έρωτα δεν υπάρχει. Αν υπήρχε μία Αφροδίτη, ένας Έρωτας θα υπήρχε. Εφ' όσον όμως υπάρχουν δύο, δύο κατ' ανάγκην και Έρωτες υπάρχουν. Και πώς να μην είναι δύο οι θεές; Η μία πάντως αρχαιότερη και χωρίς μητέρα κόρη του Ουρανού, αυτή που της δίνουμε και το επώνυμο Ουρανία. Η άλλη νεωτέρα, του Διός και της Διώνης, αυτή την ονομάζουμε Πάνδημον. Κατ' ανάγκη άρα και ο Έρως, ο ένας μεν, ο συνεργάτης της δευτέρας, σωστό είναι να λέγεται Πάνδημος. Ουράνιος ο άλλος.

9. Λοιπόν ο μεν Έρως της Πανδήμου Αφροδίτης είναι αληθινά πάνδημος και προβαίνει σε ό,τι τύχει. Αυτός είναι ο έρωτας, που δοκιμάζουν οι κατώτεροι άνθρωποι. Ερωτεύονται δε αυτού τους είδους τα πρόσωπα πρώτον μεν όχι ολιγότερο γυναίκες, παρ' όσον παιδιά. Έπειτα και όσους τυχόν ερωτεύονται, το σώμα τους μάλλον παρά την ψυχή ερωτεύονται. Ύστερα παιδιά κατωτέρας, όσον το δυνατόν, διανοητικότητας επειδή κοιτάζουν πώς να πραγματοποιήσουν τους σκοπούς τους, και αδιαφορούν αν τα μέσα είναι ηθικά ή όχι. Έτσι συμβαίνει στις ενέργειές τους να κάνουν ό,τι τους τύχει, αδιακρίτως και το καλό και το αντίθετο. Προέρχεται άλλωστε και από την θεά, η οποία και νεωτέρα είναι πολύ από την

άλλη και συμμετέχει στη γέννησή της και το θηλυκό και το αρσενικό στοιχείο. Απεναντίας ο άλλος είναι της Ουρανίας η οποία πρώτον μεν δεν έχει μέσα της το θηλυκό στοιχείο, αλλά μόνον αρσενικό, έπειτα είναι αρχαιότερη, απαλλαγμένη ατασθαλίας. Γι' αυτόν μάλιστα τον λόγο στρέφονται προς το αρσενικό όσοι έχουν μέσα τους την πνοή αυτού του Έρωτα, και αρέσκονται σε ό,τι εκ φύσεως έχει μεγαλύτερη ρωμαλεότητα και νοημοσύνη.

 Θα μπορούσε μάλιστα κανείς και εντός αυτής ταύτης της περιοχής της αγάπης για τα παιδιά να διακρίνει ποιοι γνήσια είναι παρακινημένοι από τούτον τον Έρωτα: αυτοί δεν ερωτεύονται ανώριμα παιδιά, αλλά όταν αρχίσουν πλέον να έχουν κρίση, και τούτο συμπίπτει σχεδόν με την εμφάνιση των πρώτων τριχών του προσώπου.

Διότι όσοι από τότε αρχίζουν να ερωτεύονται, είναι, κατά την γνώμη μου, αποφασισμένοι την ζωή τους ολόκληρη μαζί να μείνουν και από κοινού να συζήσουν. Όχι να τον εξαπατήσουν, ανώριμο όπως τον πέτυχαν στην αφέλειά του, και ύστερα να γελάσουν σε βάρος του και να τον αφήσουν, για να τρέξουν σε έναν άλλον.

 Έπρεπε μάλιστα και νόμος να υπάρχει που να απαγορεύει τον έρωτα των μικρών παιδιών. Δεν θα σπαταλιόταν τότε τόση προσπάθεια σε κάτι αβέβαιο. Διότι αβέβαιο είναι το τέλος των παιδιών, ως που θα καταλήξει η εξέλιξή τους ως προς τα ελαττώματά τους ή τα προτερήματα, τα ψυχικά και τα σωματικά. Οι ανώτεροι βέβαια άνθρωποι θεσπίζουν μόνοι τους για τον εαυτόν τους τον νόμο αυτόν εκουσίως. Έπρεπε όμως και στους χυδαίους αυτούς εραστές να επιβάλλουμε δια της βίας μια τέτοια διαγωγή, όπως και με τις γυναίκες τις ελεύθερες τους εξαναγκάζουμε, όσο μας είναι δυνατόν, να μη συνάπτουν ερωτικές σχέσεις. Γιατί αυτοί είναι που έχουν προκαλέσει και τη δυσφήμιση, ώστε να φθάνουν μερικοί να υποστηρίζουν, πως είναι ντροπή να φαίνεται κανείς ευχάριστος στον εραστή του.  Και το υποστηρίζουν έχοντες υπ' όψη τους αυτούς, επειδή βλέπουν σε αυτούς την

έλλειψη κάθε λεπτότητας και χρηστότητας. Άλλωστε καμία, φαντάζομαι, πράξη, που γίνεται βέβαια σύμφωνα με τους κανόνες της ευπρέπειας και της ηθικής, δεν είναι δυνατόν να επισύρει δίκαιη κατηγορία.

ΛΟΓΟΣ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ

Πρωτίστως πρέπει να καταλάβετε καλά την φύση του ανθρώπου και τις περιπέτειές της. Παλαιά δηλαδή ο οργανισμός μας δεν ήταν ο ίδιος, όπως τώρα, ήταν διαφορετικός. Πρώτα πρώτα τα φύλα των ανθρώπων ήταν τρία, και όχι όπως σήμερα δύο, αρσενικόν και θηλυκόν. Υπήρχεν ακόμη και ένα τρίτο, αποτελούμενο απ' αυτά τα δύο. Το όνομά του μένει ακόμη, το ίδιο όμως έχει εξαφανισθεί: το ανδρόγυνο. Ήταν τότε ένα ξεχωριστό φύλο, και συνδύαζε και στην εμφάνιση και στο όνομα τα δύο άλλα, το αρσενικό και το θηλυκό. Τώρα δεν υπάρχει παρά μόνον σαν λέξη και χρησιμοποιείται σαν ύβρις.

Ο λόγος τώρα που ήσαν τρία τα φύλα και είχαν αυτή την εμφάνιση, είναι διότι το αρσενικό ήταν αρχικά γέννημα του ηλίου, το θηλυκό της γης, το ανάμεικτο της σελήνης. Αφού και η σελήνη αποτελείται και από τα δύο.

16. Ο καθένας μας λοιπόν είν' ένα ημίτομον ανθρώπου, σχισμένος όπως είναι από ένας σε δύο, καθώς οι γλώσσες τα ψάρια. Και ζητεί διαρκώς ο καθένας το άλλο του ημίτομον.

Οι γυναίκες πάλι που είναι απόκομμα ολόκληρης γυναίκας, αυτές δεν ενδιαφέρονται και πολύ για τους άνδρες. Έχουν στρέψει την προσοχή τους μάλλον στις γυναίκες. Απ' αυτό το φύλο κατάγονται οι λεσβιάδες. Όσοι δε είναι αρσενικού απόκομμα, κυνηγούν τ' αρσενικά. Εφ' όσον μεν είναι παιδιά, αγαπούν τους άνδρες, αφού είναι τμήμα αρσενικού, και τους ευχαριστεί να κοιμούνται και να σφικταγκαλιάζονται με τους άνδρες μαζί. Και είν' αυτοί οι εκλεκτοί μεταξύ των παιδιών και των εφήβων, επειδή έχουν στην φύση τους πολύ ανδρισμό. Μερικοί βέβαια τους αποκαλούν αδιάντροπους. Αλλά δεν είν' αλήθεια. _ιότι το κάνουν όχι από αναισχυντία, αλλ' από θάρρος και από γενναιότητα και από τον αρρενωπό τους χαρακτήρα. Τους ενθουσιάζει ό,τι είναι όμοιο προς την φύση τους. Απόδειξη τρανή όταν εξελιχθούν, είναι οι μόνοι που αποδεικνύονται, στα πολιτικά, άνδρες αληθινοί. Όταν δε γίνουν άνδρες, επιδίδονται στον έρωτα των παιδιών και δεν ενδιαφέρονται για τον γάμο

και την απόκτηση παιδιών από φυσική κλίση, αλλά μόνον επειδή είναι ικανοποιημένοι από το έθιμο. Οι ίδιοι είναι ικανοποιημένοι να περάσουν μαζί τη ζωή τους άγαμοι. Οπωσδήποτε ένας τέτοιου είδους εξελίσσεται σε άνθρωπο γεμάτο έρωτα προς τ' αγόρια και αγάπη προς τους εραστές του, διότι πάντοτε τον ευχαριστεί ό,τι είναι συγγενές.

ΛΟΓΟΣ ΑΛΚΙΒΙΑΔΗ

Εγώ όμως, θα σας τον αποκαλύψω, αφού άπαξ έκαμα την αρχή. Παρατηρείτε λ.χ., πως ο  Σωκράτης τρέφει αισθήματα έρωτα προς τους ωραίους νέους και πως τους τριγυρίζει διαρκώς και πως ενώπιόν τους τα χάνει, και αφ' ετέρου αγνοεί τα πάντα και τίποτε δεν ξέρει - έτσι είναι το ύφος του. Αυτό δεν είναι τρόποι Σιληνού; Και πολύ μάλιστα!

Αυτό ακριβώς έχει ενδυθεί απ' έξω, σαν περίβλημα, όπως ο Σιληνός ο σκαλιστός. Από μέσα όμως, όταν ανοιχθεί, πόσον πλούτο σωφροσύνης, φαντάζεσθε, αγαπητοί μου σύντροφοι, είναι γεμάτος! Πιστεύσετέ με: ούτε όμορφος αν είναι κανείς του κάνει καμία εντύπωση (τουναντίον μάλιστα. Αδιαφορεί σε βαθμό, που κανείς δεν θα το πίστευε), ούτε πλούσιος αν είναι, ούτε άλλο τίποτ' αν κατέχει από τα χαρίσματα, που καλοτυχίζει ο κόσμος. Όλ' αυτά τα προσόντα τα θεωρεί τελείως ανάξια και εμάς ένα τίποτε, σας διαβεβαιώ και όλη του την ζωή εξακολουθεί να υποκρίνεται τον αφελή και ν' αστειεύεται συνεχώς με τους άλλους. Όταν όμως σοβαρευτεί και ανοίξει το εσωτερικό του, δεν ξέρω αν έχει κανείς αντικρύσει τ' αγάλματα μέσα του. Εγώ όμως τ' αντίκρυσα κάποτε, και μου φάνταξαν τόσο θεϊκά και χρυσά, τόσο πανέμορφα και εκπληκτικά, ώστ' έπρεπε χωρίς άλλο να εκτελέσω ο,τιδήποτε μου επέβαλε ο Σωκράτης.

Και επειδή είχα σχηματίσει την ιδέα, πως είχε ενδιαφερθεί σοβαρά για τα θέλγητρα της νεότητάς μου, το θεώρησα εύρημα απροσδόκητο και σύμπτωση ευτυχή, ότι είχα την δυνατότητα να χαρίσω την εύνοιά μου στον Σωκράτη και έτσι να μάθω όλα όσα γνώριζε εκείνος. Είχα άλλωστε εξαιρετική ιδέα για την δύναμη της ομορφιάς μου. Αυτό λοιπόν σκέφτηκα τότε, και ενώ προτού δεν συνήθιζα να τον συναντώ μόνος χωρίς συνοδό υπηρέτη, από τότε απομάκρυνα τον συνοδό μου και έμενα μαζί του μόνος. Οφείλω πράγματι ενώπιόν σας να ομολογήσω ολόκληρη την αλήθεια. Προσέχετε λοιπόν. Και συ, Σωκράτη, αν δεν λεω την αλήθεια, να με διαψεύσεις. Πήγαινα λοιπόν, κύριοι, ολομόναχος μαζί του, και περίμενα, ότι εκείνος δεν θ' αργούσε να φέρει τον λόγο στο ζήτημα για το οποίο ένας εραστής θα μιλούσε με τον αγαπημένο του μέσα στην απομόνωση, και είχα εκ των προτέρων μεγάλη χαρά. Ε λοιπόν! τίποτε απολύτως απ' όλα αυτά δεν συνέβαινε.

Έκανε μαζί μου τις συνηθισμένες συζητήσεις, περνούσε τακτικά την ημέρα του μαζί, και έπειτα σηκωνόταν και έφευγε. Ύστερα τον προκάλεσα να γυμνασθεί μαζί μου. Και γυμναζόμαστε μαζί με την ελπίδα πως έτσι θα καταλήξω οπωσδήποτε σε ένα τέλος. Και πράγματι εγυμνάζετο και πάλευε μαζί μου συχνά, χωρίς να είναι κανείς παρών. Τι να σας τα λεω; Αποτέλεσμα κανένα δεν έφερα.

Αφού λοιπόν μ' αυτά τα μέσα δεν κατόρθωνα διόλου τον σκοπό μου, αποφάσισα να του επιτεθώ εξ εφόδου και να μην υποχωρήσω στις προσπάθειες, που είχα ήδη αρχίσει, μόνο να μάθω επιτέλους, τι συμβαίνει. Τον προσκαλώ λοιπόν σε δείπνο, απαράλλακτα όπως ένας εραστής, που ζητεί να παραπλανήσει τον αγαπημένο του. Και αυτό ακόμη το θέλημα δεν μου το έκαμε αμέσως. Αλλ' όμως με τον καιρόν πείσθηκε οπωσδήποτε.

Την πρώτη λοιπόν φορά που ήλθε, θέλησε μετά το δείπνο να φύγει. Εγώ τότε από ντροπή τον άφησα. Στη δεύτερη όμως παγίδευση που του έστησα, όταν τελείωσε το δείπνο μας, παρέτεινα την συζήτηση ως αργά τη νύκτα, και όταν εκείνος ζήτησε ν' αναχωρήσει, εγώ, με την πρόφαση πως ήταν η ώρα περασμένη, τον ανάγκασα να μείνει. Έπεσε λοιπόν ν' αναπαυθεί στο διπλανό μου ντιβάνι, στο ίδιο που είχε επίσης δειπνήσει. Κανένας δεν κοιμόταν στο δωμάτιο άλλος, μόνο εμείς. Ως εδώ μεν δεν θα ήταν απρεπές να διηγηθώ την ιστορία μου στον καθένα. Τα απ' εδώ και πέρα όμως δεν θα τα ακούγατε ποτέ από το στόμα μου, αν πρώτα μεν μέσα στο κρασί, όπως λέγει η παροιμία, με παιδιά ή και χωρίς παιδιά, δεν ήταν η ειλικρίνεια. Έπειτα θα ήταν αδικία, μου φαίνεται, να παραδώσω στην λήθη ένα κατόρθωμα υπερήφανο του Σωκράτη, αφού άρχισα τον έπαινό του. Εκτός αυτού

Δοκιμάζω και εγώ το πάθημα του ανθρώπου, που δάγκωσε η έχιδνα. Όποιος το πάθει, λένε, δεν δέχεται να το περιγράψει πως ήταν, παρά μόνο σε εκείνους, που έχουν κάποτε δαγκωθεί. Μόνο αυτοί, φαντάζεται, θα ήταν σε θέση να τον καταλάβουν και να τον συγχωρήσουν, αν υπό το κράτος του πόνου παρεφέρθει να πράξει και να εκστομίσει το κάθε τι. Έτσι και εγώ, δαγκωμένος από κάτι οδυνηρότερο και στο πιο ευαίσθητο σημείο, που μπορεί κανείς να δαγκωθεί – στην καρδιά μου δηλαδή ή την ψυχή ή οπωσδήποτε πρέπει να το ονομάσουμε, μ' εκτύπησαν και μ' εδάγκασαν της φιλοσοφίας οι λόγοι. Και τρυπούν αγριότερα από την έχιδνα, αν πέσουν πάνω σε ενός νέου όχι κοινού την ψυχή, και παρασύρουν σε κάθε παράφορη πράξη και λόγο - εξ άλλου έχοντας ενώπιόν μου ανθρώπους, όπως ο Φαίδρος, ο Αγάθων, ο Ερυξίμαχος, ο Παυσανίας, ο Αριστόδημος και

Αριστοφάνης (τον ίδιο τον Σωκράτη δεν χρειάζεται ν' αναφέρω) και τόσους άλλους - όλοι σας άλλωστε έχετε μεταλάβει από τον παράφορο ενθουσιασμό και τον διονυσιασμό της φιλοσοφίας, γι' αυτό και όλοι σας θα τ' ακούσετε. Έτσι θα με συγχωρήσετε για όσα τότε έπραξα και όσα τώρα λεω. Και σεις οι δούλοι και όποιος άλλος παρίσταται αμύητος και άξεστος, με θυρόφυλλα πολύ μεγάλα φράξετε τ' αυτιά σας.

34. Λοιπόν κύριοι. Ο λύχνος είχε σβήσει και οι δούλοι ήσαν έξω. Έκρινα τότε, πως έπρεπε ν' αφήσω τις περιστροφές απέναντί του και ελεύθερα να του πω τι είχα στο νου μου. Τον σκούντησα λοιπόν και του είπα: "Σωκράτη κοιμάσαι;"

"Καθόλου" μου λέγει.

"Ξέρεις λοιπόν, τι έχω σκεφθεί;"

"Σαν τι;" μου είπε.

"Νομίζω" του λεω "ότι είσαι εσύ ο μόνος εραστής, που απεδείχθη άξιός μου. Αλλά μου δημιουργείς την εντύπωση, ότι δειλιάζεις να μου κάμεις λόγο γι' αυτό. Εγώ όμως, να πως σκέπτομαι: Βρίσκω πως είναι πολύ ανόητο να μη σου κάμω και τούτο το θέλημα και ό,τι άλλο επίσης χρειάζεσαι τυχόν είτε από την δική μου είτ' από των φίλων μου την περιουσία. Άλλωστε δεν υπάρχει για μένα σημαντικώτερο πράγμα παρά να γίνω όσο είναι δυνατόν τελειότερος. Και προς τούτο κανένα συμπαραστάτη δεν έχω, νομίζω, αρμοδιότερο εκτός από σένα. Σε παρόμοιο λοιπόν άνθρωπο αν δεν χάριζα την εύνοιά μου, θα ντρεπόμουν πολύ περισσότερο τους ανθρώπους με κρίση, παρ' όσο, αν την χάριζα, θα ντρεπόμουν το πλήθος το άκριτο".

Αυτός με άκουσε και μου απάντησε με πολλή ειρωνεία, μ' εκείνο το ιδιαιτέρως χαρακτηριστικό και συνηθισμένο ύφος του.

"Αγαπητέ μου Αλκιβιάδη, φαίνεσαι, μα την αλήθεια, να μην είσαι κακός υπολογιστής, αν βέβαια είναι αληθινά όσα λες, για μένα, και αν υπάρχει μέσα μου κάποια δύναμη, με την βοήθεια της οποίας θα μπορούσες να γίνεις τελειότερος. Προφανώς ένα κάλλος απερίγραπτο θα διακρίνεις μέσα μου, ανώτερο πάρα πολύ από την ωραία σου μορφή. Αυτό λοιπόν βλέπεις και γι' αυτό θέλεις να συντροφεύσουμε και να κάνουμε ανταλλαγή καλλονής. Έτσι αποβλέπεις να πραγματοποιήσεις σε βάρος μου κέρδος όχι ασήμαντο. Ζητάς ν' αποκτήσεις σε αντάλλαγμα του φαινομενικού το κάλλος το αληθινό, και το σχέδιό σου είναι πράγματι χάλκινα να δώσεις και χρυσά να πάρεις. Μα καλότυχε. Συλλογίσου Καλύτερα. Ίσως δεν αξίζω τίποτε, και συ δεν το αντιλαμβάνεσαι. Είναι γνωστό, του πνεύματος η όραση αρχίζει να βλέπει πιο καθαρά, όταν η όραση των οφθαλμών πλησιάζει να παρακμάσει, και συ απέχεις ακόμη απ' αυτό πολύ".

Και εγώ όταν τα άκουσα, του λέω:

"Ό,τι είχα εκ μέρους μου να πω, αυτό είναι. Τίποτε δεν πρόφερε το στόμα μου διαφορετικά απ' ότι σκέπτομαι. Σκέψου τώρα και μόνος σου ό,τι θεωρείς και δια τον εαυτόν σου το καλύτερο και δι' εμέ".

"Αυτό μάλιστα, το είπες σωστά. Στο μέλλον θ' αποφασίσουμε και θα ενεργήσουμε, όπως θα φανεί και στους δύο μας συμφερότερο και ως προς αυτό το ζήτημα και ως προς τα άλλα".

Αυτά είναι, κύριοι, όσα έχω να επαινέσω εγώ στον Σωκράτη. Και όσα πάλι παράπονα έχω εναντίον του, τα έβαλα μέσα στην ομιλία μου, τις προσβολές που μου έκαμε. Και δεν είμαι ο μόνος, που έχει μεταχειρισθεί κατ' αυτόν τον τρόπο. Και τον Χαρμίδη του Γλαύκωνος και τον Ευθύδημο του Διοκλέους και ένα μεγάλο αριθμό άλλων. Τους εξαπατά, πως είν' εραστής τους, και στο τέλος καταντά να γίνεται ο ίδιος ερώμενος αντί για εραστής. Το ίδιο επίσης λεω και προς σε, Αγάθωνα. Να μην αφήσεις να σ' εξαπατήσει αυτός εδώ, μόνο να πάρεις τα μέτρα σου, τώρα που έμαθες από τα παθήματα τα δικά μας, ώστε να μη σου γίνει μάθημα το πάθημα, όπως στον ανόητο της παροιμίας".

38. Αυτά είπε ο Αλκιβιάδης, και αμέσως αντήχησαν γέλια για την ελευθεροστομία του, επειδή φαινόταν να είν' ερωτευμένος ακόμη με τον Σωκράτη.

Τότε ο Σωκράτης "Αμέθυστο σε βρίσκω Αλκιβιάδη" του λεει. "Ειδεμή, δεν θα μεταχειριζόσουν τόσο επιδέξιες τεχνικές περιστροφές, προσπαθώντας ν' αποκρύψεις το ελατήριο, χάριν του οποίου ανάπτυξες όλ' αυτά, και δεν θα το τοποθετούσες στο τέλος, σαν να το ανέφερες δήθεν στη ροή του λόγου. Σά να μην ήταν η πρόθεση της όλης σου ομιλίας να μας βάλεις να μαλώσουμε εγώ και ο Αγάθωνας, με την πεποίθηση ότι έχουμε καθήκον, εγώ μεν κανέναν άλλον να μην αγαπώ εκτός από σένα, ο δε Αγάθων κανενός άλλου τον έρωτα να μη δέχεται παρά μόνο τον δικό σου. Αλλά δεν μας γελάς. Όλη σου αυτή η σκηνοθεσία με τους Σατύρους και τους Σιληνούς ξεσκεπάσθηκε τελείως. Καλέ μου Αγάθων, ας μη του περάσει, όχι. Μόνο έχε τον νου σου, κανείς να μη βάλει σκάνδαλα μεταξύ μας".

Και ο Αγάθων είπε: "Αλήθεια Σωκράτη, σαν να μου φαίνεται πως έχεις δίκιο. Το συμπεραίνω άλλωστε και από το ότι πήγε και πλάγιασε ανάμεσά μας, με την πρόθεση να μας χωρίσει. Ε, λοιπόν! δεν θα του περάσει. Θα έλθω και εγώ να πλαγιάσω κοντά σου".

Ναι!" λέγει ο Σωκράτης "εδώ έλα και πλάγιασε στα πόδια μου".

Εγώ λοιπόν τότε υπέθετα, ότι τον είχαν ήδη πληγώσει τα λόγια που αντάλλαξα μαζί του και είχα εκτοξεύσει, περίπου, ως βέλη. Σηκώθηκα λοιπόν και χωρίς πλέον να του αφήσω καιρό να προσθέσει τίποτε, τον σκέπασα με τον μανδύα μου (ήταν χειμώνας τότε), ξάπλωσα κάτω από την κουβέρτα του, τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το σώμα του αληθινά δαιμονίου και εξαιρετικού αυτού όντος και έμεινα πλαγιασμένος έτσι ολόκληρη την νύκτα. Και αυτή τη φορά, Σωκράτη, δεν θα ισχυρισθείς πως είναι ψεύδη αυτά που λέω. Ε λοιπόν! Μ' όλα που έκαμα εγώ, αυτός εδείχθη τόσο ανίκητος από τα νεανικά μου θέλγητρα, τόσο τα περιφρόνησε και τα γελοιοποίησε, τόσο με ταπείνωσε - και όμως πίστευα πως κάποια αξία είχε αυτό το πράγμα, κύριοι δικασταί. _ιότι δικασταί, ναι, είσθε της υπερηφάνειας του Σωκράτη. Μάθετε λοιπόν, σας ορκίζομαι στους θεούς, στις θεές, κοιμήθηκα και  ξύπνησα στο πλευρό του Σωκράτη, χωρίς να συμβεί τίποτε περισσότερο παρ' ό,τι αν είχα κοιμηθεί με τον πατέρα μου ή μ' έναν αδελφό μεγαλύτερο.

35. Και τώρα ύστερ' από το επεισόδιο αυτό, πως φαντάζεσθε την ψυχική μου κατάσταση; Από το ένα μέρος πίστευα, πως είχα εξευτελισθεί. Από το άλλο μ' εθάμβωνε η προσωπικότητα τούτου, η αυτοκυριαρχία και η δύναμη της θελήσεώς του. Είχα ευρεθεί ενώπιον ανθρώπου, που όμοιό του στην φρόνηση και την ευστάθεια δεν περίμενα ποτέ να συναντήσω. Κατ' αυτόν τον τρόπο, ούτε να θυμώσω επιτέλους είχα την δύναμη και να στερηθώ επομένως την συναναστροφή του, ούτε να τον παρασύρω εύρισκα κανένα μέσον. _ιότι με χρήματα (αυτό το ήξερα καλά) ήταν απ' όλα τα μέρη άτρωτος, περισσότερο παρ' ό,τι ο Αίας με σίδηρο. Και αφ' ετέρου από το μέσον, με το οποίο και μόνο έκρινα πως θα μπορούσε να παγιδευτεί, μου είχε διαφύγει. Βρισκόμουν λοιπόν σε αδιέξοδο και γύριζα αιχμαλωτισμένος πέρα ως πέρα απ' αυτόν τον άνθρωπο, όσο κανείς από κανέναν στον κόσμο.

ΓΑΙΟΣ ΣΟΥΗΤΩΝΙΟΣ

 Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΚΑΙΣΑΡΩΝ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

ΙΟΥΛΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡΑΣ

Η φήμη της ομοφιλοφιλίας του προερχόταν αποκλειστικά από τη σχέση του με τον βασιλιά Νικομήδη, που τον άφησε αιώνια και βαρειά εκτεθειμένο στις προσβολές όλων. Και αυτός χωρίς να αναφέρουμε τους περίφημους στίχους του Λικίνιου Κάλβου. «Η Βιθυνία τα είχε όλα κάποτε ακόμα και τον εραστή του Καίσαρα.»

Ακόμα αντιπαρέρχομαι τις βρισιές του Δολαβέλλα και του Κουρίωνα του Πρεσβύτερου. Ο Δολαβέλλας τον αποκαλεί και αντίζηλο της βασίλισσας και μαξιλάρι της βασιλικής άμαξας, ενώ ο Κουρίωνας, στάβλο του Νικομήδη και πορνείο της Βιθυνίας.

 Δεν αναφέρομαι στα ψηφίσματα του Βίβουλου, του συνύπατου του Καίσαρα, όπου τον αποκαλεί βασίλισσα της Βιθυνιας, και πως κάποτε ήταν ερωτευμένος με ένα βασιλιά αλλά τώρα θέλει να γίνει ο ίδιος βασιλιάς. Και ο Μάρκος Βρούτος αναφέρει πως εκείνο τον καιρό, ένας άνθρωπος με λίγα σαλεμένα μυαλά και λευτερωμένη γλώσσα, αφού χαιρέτησε πρώτα τον Πομπήιο  ως βασιλιά, χαιρέτησε τον Καίσαρα ως βασίλισσα. Ο Γάιος Μέμιος τον κατηγορεί ως οινοχόο του Νικομήδη…  Ο Κικέρωνας αναφέρει ότι ο Καίσαρας έχασε το άνθος της παρθενίας του στην Βιθυνία. Και τέλος στο Γαλατικό του θρίαμβο ανάμεσα στα άλλα πειραχτικά τραγούδια που συνήθιζαν να τραγουδούν οι στρατιώτες ήταν και το εξής, που έγινε πολύ της μόδας: Οι Γαλατίες υπέκυψαν στον Καίσαρα και ο Καίσαρας στον Νικομήδη. Ιδού θρίαμβο τώρα ο Καίσαρας κάνει γιατί υπέταξε τις Γαλατίες ενώ ο Νικομήδης που υπέταξε τον Καίσαρα δεν κάνει θρίαμβο.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Ο Σέξτος Πομπήιος τον κατηγορούσε για θυληπρέπειες, ο Μάρκος Αντώνιος υποστήριζε ότι ο Ιούλιος Καίσαρας τον υποχρέωσε σε αφύσικες σχέσεις ως αντίτιμο της υιοθεσίας. Ο αδερφός του Αντωνίου, Λεύκιος, πρόσθεσε ότι, αφού θυσίασε την αρετή του στον Καίσαρα, ο Αύγουστος παραδόθηκε στον Αύλορτιο, (το γενικό διοικητή της Ισπανίας) για τριακόσιες χιλιάδες σηστέρτιους και ότι συνήθιζε να περιποιείται τα πόδια του με καυτά τσόφλια καρυδιών, για να μαλακώνουν οι τρίχες τους. Αλλά και στο θέατρο κάποια μέρα το πλήθος θεώρησε ότι απευθυνόταν σαυτόν και χειροκρότησε με τον ακόλουθο στίχο, ειπωμένο από κάποιον ευνούχο της θεάς Κυβέλης με συνοδεία τυμπάνου: Βλέπεις πως ο κίναιδος κυβερνάει τον κόσμο  με το δάχτυλο του.

 Ο Νέρωνας γράφει ο Σουετώνιος ότι βίαζε αγόρια ελεύθερων οικογενειών και ότι είχε παντρευτεί ένα αγόρι τον Σπόρο, τον οποί ο έντυνε με γυναικεία ρούχα.

Ο Βαλέριος Κάτουλος, ένας νέος από συγκλητική οικογένεια,  το είχε κάνει βούκινο ότι πηδούσε τον Καλιγούλα και πως είχε ξεζουμιστεί από τις συχνές επαφές.

ΑΔΩΝΙΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Ο ΜΥΘΟΣ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ

Η ομοφυλοφιλία ουδέποτε υπήρξε πράξις αποδεκτή και προβεβλημένη.

χμ, συμφωνώ απόλυτα...  ταινίες, βίντεο και τέτοια δεν έφτιαξαν, ένα πιατάκι ζωγράφισαν, κάτι βάζα,  και μερικά βιβλία έγραψαν για το πόσο καλά περνούσαν  ...  μόνο μη το πείτε του παπά !!!

Βασιλάκης Φ. Νεκτάριος