Oνομασίες των Φυτών μέσα από την Μυθολογία

Αμυγδαλιά-Μυγδαλιά¨- Η ελληνική μυθολογία μας μιλά για μια όμορφη  πριγκίπισσα που ονομαζόταν Φυλλίς, και που ήταν θυγατέρα ενός βασιλιά της  Θράκης. Αυτή ερωτεύτηκε τον γιο του Θησέα τον Δημοφώντα.
 Ο νέος αυτός  βρέθηκε στα μέρη της καθώς επέστρεφε με το
καράβι του από την Τροία και ο  βασιλιάς του έδωσε ένα μέρος του βασιλείου του και την θυγατέρα του για  γυναίκα. Μετά από κάποιο διάστημα ο Δημοφών νοστάλγησε την πατρίδα του  την Αθήνα τόσο πολύ που ζήτησε να πάει εκεί για λίγο διάστημα.

 Η Φυλλίς  συμφώνησε αφού της υποσχέθηκε ότι θα γύριζε πίσω σύντομα και έτσι εκείνος  μπήκε στο καράβι του και απέπλευσε. Η Φυλλίς έμεινε εγκαταλειμμένη  περιμένοντας τον εκλεκτό της καρδιάς της, στον τόπο της τελετής του γάμου της.  Η Φυλλίς περίμενε για χρόνια την επιστροφή του, αλλά τελικά πέθανε από  μαρασμό. Οι θεοί, από οίκτο, μεταμόρφωσαν την Φυλλίδα σε δέντρο, σε  αμυγδαλιά, η οποία έγινε σύμβολο της ελπίδας. Όταν ο περιπλανώμενος, γεμάτος  τύψεις, Δημοφών επέστρεψε, βρήκε τη Φυλλίδα σαν ένα γυμνό δέντρο χωρίς  φύλλα και άνθη. Απελπισμένος αγκάλιασε το δέντρο, το οποίο ξαφνικά  πλημμύρισε από λουλούδια, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το  θάνατο.


Αγαύη-Αμάραντος, Αθάνατος- Η λέξη αγαύη σημαίνει θαυμαστή ή ευγενικής καταγωγής.Το φυτό της Αγαύης ήρθε στην Ελλάδα από το Μεξικό.Ωστόσο το όνομά του είναι ελληνικό και πιθανώς του αποδόθηκε επειδή η  Ελληνίδα Αγαύη ήταν μια από τις δευτερεύουσες θεές του φεγγαριού, και αυτό  σήμαινε πως ότι ήταν μια όψη της αρχαίας Μητέρας γης της Μεσογείου που  θυμίζει το έδαφος του Jalisco του Μεξικό.Η Αγαύη ήταν κόρη του βασιλιά της Θήβας Κάδμου και αδερφή της Σεμέλης της  μητέρας του Διόνυσου. Όταν η Σεμέλη κεραυνοβολήθηκε από τον Δία τον εραστή  της, η Αγαύη διέδωσε πως ο Δίας τιμώρησε την αδερφή της γιατί τον συκοφάντησε.Αργότερα ο Διόνυσος εκδικήθηκε για την μητέρα του και επέβαλε βαριά τιμωρία  στην Αγαύη. Όταν ο Διόνυσος επέστρεψε στη Θήβα, όπου βασίλευε τότε ο  Πενθέας ο γιος της Αγαύης, διέταξε όλες τις γυναίκες της πόλης να πάνε στο  βουνό Κιθαιρώνα, για να τελέσουν τα μυστήριά του. Ο Πενθέας που δεν  συμφωνούσε με την εισαγωγή της λατρείας, προσπάθησε να κατασκοπεύσει τις  Βάκχες. Η μητέρα του τον αντιλήφθηκε, τον πήρε για άγριο ζώο και μέσα στην  μανία της τον κατασπάραξε διαμελίζοντάς τον.

Ανεμώνη-Ανεμολούλουδο - Το όνομα του λουλουδιού συνδέεται με τον αρχαίο  ερωτικό μύθο του Άδωνη και της Αφροδίτης. Ο μύθος είναι πολύ γνωστός.  Ενέπνευσε μάλιστα και μεγάλους ποιητές όπως ο Οβίδιος και αρκετά αργότερα ο  Σαίξπηρ να γράψουν ύμνους σ' αυτόν τον έρωτα. Σύμφωνα με το μύθο ο Άδωνης  βγήκε για κυνήγι στο δάσος.Εκεί όμως τον παραφύλαγε ο θεός Άρης ο προηγούμενος εραστής της Αφροδίτης  που ζήλευε τον Άδωνη αφού η Αφροδίτη τον παράτησε για τα μάτια του ωραίου  νέου.Ο Άρης μεταμορφώθηκε σε άγριο κάπρο, επιτέθηκε στον Άδωνη και τον πλήγωσε  θανάσιμα. Η Αφροδίτη άκουσε τα βογκητά του Άδωνη και έσπευσε να τον βρει.Όμως ήταν πια αργά. Απαρηγόρητη η Αφροδίτη πήρε στην αγκαλιά της το  άψυχο σώμα του αγαπημένου της και όπως λέγεται ράντισε με νέκταρ την πληγή.Από το μείγμα που έκαναν το νέκταρ με το αίμα ξεπήδησε ένα όμορφο λουλούδι.  Μόνο που η ζωή αυτού του λουλουδιού κρατάει λίγο. Όταν ο άνεμος φυσάει κάνει  τα μπουμπούκια του φυτού να ανθίσουν και ύστερα ένα άλλο ανεμοφύσημα  παρασέρνει τα πέταλα μακριά.Έτσι το λουλούδι αυτό ονομάστηκε ανεμώνη ή ανεμολούλουδο επειδή ο άνεμος  βοηθάει την ανθοφορία του αλλά και την παρακμή του. Θα ήταν παράληψη αν  δεν αναφέραμε ότι υπάρχει και λουλούδι με το όνομα Άδωνης το οποίο μάλιστα  έχει και φαρμακευτικές ιδιότητες.


Άδωνης- Αγριοπαπαρούνα - Το λουλούδι που αναφέρει ο μύθος είναι η γνωστή σε  όλους μας παπαρούνα των λιβαδιών με το υπέροχο κόκκινο χρώμα (Το αίμα του  Άδωνη).Στις πομπές στα Ελευσίνια Μυστήρια,στόλιζαν τα αγάλματα της θεάς με άνθη παπαρούνας.Οι αρχαίοι γνώριζαν καλά τις υπνωτικές και ναρκωτικές ιδιότητες του φυτού.Οι γιοί του Άδη Ύπνος και Θάνατος κατούσαν παπαρούνες στα χέρια τους.


Ίρις-Ίριδα - Αυτή η πληροφορία δεν είναι ακριβώς ένας μύθος αλλά  έχει συμβολικό περιεχόμενο.Το λουλούδι Ίρις πήρε το όνομα του από την αρχαία θεά Ίριδα, την θεά του  ουράνιου τόξου. Η Ίρις ήταν επίσης και αγγελιοφόρος των θεών κυρίως του Δία  και της Ήρας. Μετέφερε μηνύματα από το "μάτι του ουρανού" στη γη με την  καμπύλη του ουράνιου τόξου.Η λέξη ίρις σημαίνει "μάτι του ουρανού" .Ήταν το όνομα πού δόθηκε στη θεά , στο λουλούδι και στην κόρη των ματιών  μας. Αυτό σημαίνει ότι καθένας από μας κουβαλάει μαζί του ένα κομμάτι  ουρανού.



Υάκινθος-Υάκινθος Ζουμπούλι - Ο Υάκινθος ήταν ένας όμορφος νέος από τη  Σπάρτη. Ο Υάκινθος ήταν σύντροφος του Απόλλωνα, θεού του ήλιου και του  Ζέφυρου, θεού του ανέμου.Οι δύο θεοί συναγωνίζονταν ποιος θα κερδίσει την εύνοια του όμορφου νέου.Μια μέρα καθώς ο Απόλλωνας μάθαινε στο Υάκινθο δισκοβολία, του ξέφυγε ο  δίσκος και χτύπησε τον άτυχο νέο σκοτώνοντάς τον.Από το αίμα του νέου ο Απόλλωνας έπλασε ένα λουλούδι που στο άνθισμά του  κάθε του πέταλο έμοιαζε να έχει γραφτεί μια θρηνητική κραυγή ("ΑΙ" δηλαδή γοή  στην αρχαιοελληνική γλώσσα).
Μια άλλη εκδοχή ειναι οτι οταν ο Ζέφυρος ζηλεύοντας επειδή ο νεαρός προτιμούσε την παρέα του Απόλλωνα  φύσηξε πάνω στο δίσκο κατευθύνοντας τον να χτυπήσει τον Υάκινθο. Η αλήθεια  είναι πως ο υάκινθος του μύθου δεν ήταν πιθανά το γνωστό μας σήμερα λουλούδι,  γατί το είδος δεν είναι ενδημικό της Ελλάδας.Στην πραγματικότητα, ο μύθος μπορεί να μην είναι καν η σωστή πηγή της λέξης  "υάκινθος". Ίχνη της λέξης συναντιόνται στην βαθιά αρχαιότητα σε μια μη  Ελληνική διάλεκτο που ομιλιούνταν πριν από 4000 περίπου χρόνια, την  "θρακοπελασγιακή".



Νάρκισσος-Νάρκισσος - Ο πιο κατάλληλος τρόπος να αποδώσει κανείς την  ομορφιά του λουλουδιού νάρκισσος είναι αυτός ο αρχαιοελληνικός μύθος. Ο  Νάρκισσος ήταν ένας εξαιρετικά όμορφος νέος. Η μητέρα του, του είχε πει ότι θα  παραμείνει έτσι σ΄ όλη του τη ζωή αν δεν δίνει σημασία στην ομορφιά του. Ο  Νάρκισσος αποφάσισε να δει την αντανάκλασή του στα νερά μιας πηγής.  Γοητεύτηκε τόσο από την ομορφιά του πού έμεινε εκεί ακίνητος θαυμάζοντας τον  εαυτό του μέχρι που μαράζωσε και πέθανε στις όχθες της πηγής. Σύμφωνα με μια  άλλη εκδοχή, νόμισε πως η αντανάκλαση του ήταν η νύμφη που έμενε εκεί. Πήδησε στο νερό για να την πιάσει και πνίγηκε.Το λουλούδι νάρκισσος φύτρωσε σε εκείνο το σημείο.



Κρόκος-Ζαφορά - Ο Κρόκος ήταν φίλος του θεού Ερμή. Μια μέρα και  ενώ οι δύο φίλοι έπαιζαν, ο Ερμής χτύπησε κατά λάθος τον Κρόκο στο κεφάλι και  τον σκότωσε. Στον τόπο του συμβάντος φύτρωσε ένα λουλούδι. Τρεις σταγόνες  από το αίμα του άτυχου νέου που έπεσαν στο κέντρο του λουλουδιού έδωσαν τα  στίγματα του φυτού που από τότε πήρε το όνομα κρόκος. Σύμφωνα με μια άλλη  εκδοχή ο Κρόκος ήταν ένας νεαρός, που εξαιτίας ενός άτυχου έρωτα για τη Νύμφη  Σμίλακα μεταμορφώθηκε στο ομώνυμο φυτό. Ταυτόχρονα η Σμίλαξ έγινε το  ομώνυμο αναρριχητικό φυτό(Σμίλαξ Ασπίρα-Ουρβιά).



Δάφνη-Δάφνη του Απόλλωνα - Η Δάφνη ήταν μια νεαρή όμορφη νύμφη κόρη του ποτάμιου θεού Πηνειού.Ήταν κυνηγός και είχε αφιερώσει τη ζωή της στην Άρτεμη τη θεά του κυνηγιού.Όπως η θεά έτσι και αυτή αρνιόταν να παντρευτεί. Την περιτριγύριζαν πολλοί  θαυμαστές αλλά αυτή τους απέρριπτε όλους, ακόμα και τον ισχυρό γιο του Δία  τον Απόλλωνα. Ο Απόλλωνας ερωτεύθηκε την Δάφνη και όταν αυτή αρνήθηκε  τις προτάσεις του την κυνήγησε ανάμεσα στα δέντρα.Η Δάφνη φοβήθηκε και προσευχήθηκε στον πατέρα της να την βοηθήσει. Τότε λοιπόν ο πατέρας της είπε ότι θα την προστάτευε μεταμορφώνοντάς την σε  δέντρο που θα ρίζωνε στην όχθη του ποταμού του, (την γνωστή μας δάφνη).Όταν ο Απόλλωνας ήρθε ψάχνοντας τη Δάφνη ο πατέρας της του είπε ότι μεταμορφώθηκε σε δέντρο. Ο Απόλλωνας τότε έκοψε μερικά κλαδιά και έπλεξε  ένα στεφάνι σε ανάμνηση της ομορφιάς της και του έρωτά του για αυτήν.Ο Απόλλωνας έκανε τη δάφνη ιερό του φυτό. Καθιέρωσε την απονομή δάφνινου  στεφανιού στους πρωταθλητές και σε όσους υπερείχαν σε διάφορα επίπεδα. Στους  αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες όλοι οι νικητές στεφανώνονταν με δάφνινο  στεφάνι.



Τριαντάφυλλο-Ρόδο - Στην Ελληνική μυθολογία το τριαντάφυλλο  δημιουργήθηκε από την θεά των λουλουδιών και της βλάστησης την Χλωρίδα.  Αυτή μια μέρα βρήκε το άψυχο σώμα μιας νύμφης στο δάσος και το μεταμόρφωσε  σε λουλούδι.Κάλεσε τότε την Αφροδίτη τη θεά της αγάπης και το Διόνυσο το θεό του κρασιού.Η Αφροδίτη χάρισε στο λουλούδι ομορφιά και ο Διόνυσος πρόσθεσε νέκταρ για να  του δώσει γλυκιά ευωδιά.Ο Ζέφυρος ο θεός του ανέμου φύσηξε μακριά τα σύννεφα και έτσι ο Απόλλωνας ο  θεός του Ήλιου μπόρεσε να λάμψει και να κάνει το λουλούδι να ανθίσει.Έτσι το τριαντάφυλλο δημιουργήθηκε και στέφθηκε "Βασιλιάς των  λουλουδιών".



Παιώνια-Φυτό της θεραπείας - Η παιώνια πήρε το όνομα της από τον Παίωνα ή Παιάνα  που φαίνεται ότι ήταν μια θεότητα της θεραπείας αφού είχε θεραπεύσει τον Άδη  και τον Άρη από τραύματα.Ο μύθος που έχει σχέση με το λουλούδι λέει πως ο Παίων ήταν μαθητής του Ασκληπιού, του θεού της υγείας και της ιατρικής. Κάποτε, η Λητώ (μητέρα του Απόλλωνα και θεά της γονιμότητας), του δίδαξε πως  να αποκτήσει μια μαγική ρίζα που φύτρωνε στον Όλυμπο η οποία απάλυνε τον  πόνο των γυναικών κατά τον τοκετό. Ο Ασκληπιός ζήλεψε και αποπειράθηκε να σκοτώσει το μαθητή του. Ο Δίας έσωσε τον Παίωνα από την οργή του Ασκληπιού μεταμορφώνοντάς τον στο λουλούδι της παιώνιας. Οι σπόροι της παιώνιας χρησιμοποιούνταν για τις έγκυες γυναίκες στην  αρχαιότητα.


Αχιλλέα-Χιλιολούλουδο- Πήρε το όνομά της από τον ομηρικό ηρώα Αχιλλέα, ο  οποίος όπως λέγεται έδινε αυτό το φυτό στους στρατιώτες του, τους θρυλικούς  Μυρμιδόνες για να τους βοηθήσει να σταματήσουν το αίμα που έτρεχε από τις  πληγές τους κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου. Νεότερες δοκιμές στο φυτό απέδειξαν ότι περιέχει χημικά συστατικά που το  κάνουν χρήσιμο ως αιμοστατικό.

Kυπαρίσσι-Κυπάρισσος - Σύμφωνα με τη μυθική παράδοση ο Κυπάρισσος  ήταν ένας όμορφος νέος από την Κέα, γιος του Τήλεφου και εγγονός του Ηρακλή.  Ήταν αγαπημένος του Απόλλωνα αλλά και του Ζέφυρου. Αγαπημένο του  σύντροφο είχε ένα εξημερωμένο ιερό ελάφι. Αλλά κάποια καλοκαιρινή μέρα ενώ  το ελάφι κοιμόταν ξαπλωμένο στον ίσκιο, ο Κυπάρισσος το σκότωσε από  απροσεξία με ένα ακόντιο.Ο νέος γεμάτος απελπισία, θέλησε να πεθάνει. Ζήτησε από τον ουρανό τη χάρη  να κυλούν τα δάκρυα του αιώνια. Οι θεοί τον μετέτρεψαν σε κυπαρίσσι, το δέντρο  της θλίψης.Από τότε το κυπαρίσσι θεωρείται σαν πένθιμο δέντρο και φυτεύεται μέχρι σήμερα  στα νεκροταφεία.


Ορχιδέα-Όρχις - Στην ελληνική μυθολογία, ο Όρχις ήταν γιος μιας  νύμφης και ενός σάτυρου.Κατά την διάρκεια των εορτών προς τιμή του Βάκχου, διέπραξε ιεροσυλία,  επιχειρώντας να βιάσει μια ιέρεια. Η τιμωρία του ήταν να κατασπαραχθεί από  άγρια θηρία και να μεταμορφωθεί σε ένα αδύνατο και σεμνό φυτό.Ο Θεόφραστος ήταν ο πρώτος από τους αρχαίους συγγραφείς που αναφέρθηκε  στις ορχιδέες. Ήταν αυτός που τους έδωσε την ονομασία Όρχις επιστημονικά,  ορμώμενος από τον μύθο του Όρχι και αντανακλώντας την ομοιότητά της  διπλοκόνδυλης ρίζας τους με τα ανδρικά γεννητικά όργανα, αυτά που ήταν αιτία  της περιπέτειας του γέρου Όρχι. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι μπορούσαν να  ελέγξουν το φύλο των αγέννητων παιδιών τους τρώγοντας κονδύλους ορχιδέας.Αν ο πατέρας έτρωγε μεγάλους νεαρούς κονδύλους το παιδί θα ήταν αρσενικό, αν  μητέρα έτρωγε μικρούς κονδύλους το παιδί θα γεννιόταν θυληκό.

Σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική μυθολογία, η Αμαρυλλίδα ήταν μια όμορφη ντροπαλή νέα η οποία ερωτεύτηκε τον Αλταίονα. Ο Αλταίονας ήταν ένας βοσκός όμορφος σαν τον Απόλλωνα, και δυνατός
σαν τον Ηρακλή.
Ο Αλταίονας όμως δεν έδειχνε κανένα ενδιαφέρον για την Αμαρυλλίδα.
Η Αμαρυλλίδα αποφάσισε να κερδίσει την αγάπη του, χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες.
Ο Αλταίονας όμως ασυγκίνητος από τη γοητεία της, είχε μοναδική επιθυμία να του προσφέρουν ένα λουλούδι που όμοιο του να μην υπήρχε στον κόσμο.
Η Αμαρυλλίδα πήγε και συμβουλεύτηκε λοιπόν το μαντείο των Δελφών. Εκεί της δώθηκε ο χρησμός πως θα πρέπει να φορέσει ένα λευκό φόρεμα για τριάντα νύχτες και να σταθεί μπροστά από την πόρτα του Αλταίονα, τρυπώντας το δέρμα της πάνω από το σημείο της καρδιάς. Στην συνέχεια θα έπρεπε να γράψει με το αίμα της το όνομα της πάνω στην πόρτα του.
Από τις σταγόνες που έπεσαν στο χώμα μπροστά στην πόρτα του Αλταίονα, γεννήθηκε ένα υπέροχο φυτό. Έτσι όταν ένα πρωί ο Αλταίονας άνοιξε την πόρτα του, αντίκρισε ένα πανέμορφο λουλούδι με βαθυκόκκινα πέταλα, που είχε βαφτεί από το αίμα της καρδιάς της Αμαρυλλίδος.

 Κατ’ αυτόν τον τρόπο η Αμαρυλλίδα κέρδισε την αγάπη του Αλταίονα.
Ο μύθος θα μπορούσε να συμβολίζει την «ανώτερη ψυχή», η οποία δια μέσου της ενοποιούς δύναμης του έρωτα και της ανιδιοτελούς αγάπης εξυψώνει τον άνθρωπο σε ένα «ανώτερο επίπεδο συνειδητότητας και ύπαρξης».