Δεν χρειαζόταν σωματική Ρώμη, δεν χρειαζόταν χρήμα , δεν χρειαζόταν να έχεις ιδιαίτερες ικανότητες, παρά μόνο την ανάπτυξη της δεξιότητας του σφενδονήτου.
Αρχικά η σφενδόνη ήταν το όπλο των βοσκών ενάντια στους λύκους….ήταν όμως τόσο απλό ως όπλο ώστε σώματα σφενδονητών άρχισαν να στρατολογούνται απο τούς καλύτερους στρατούς… Αναφορά έχουμε στους Μύριους, όπου υπήρχε ειδικό σώμα ρόδιων για να αναχαιτίζει με μαζικές βολές τις επελάσεις του περσικού ιππικού….
Αναφορά για τους Ρόδιους σφενδονιστές γίνετε από τον Ξενοφών, στην Κάθοδο των Μυρίων
σελίδα 48 του Παντελή-Καρύκα
μπορούσαν να ανταποδώσουν τα πλήγματα γιατί οιψιλοί Κρήτες τοξότες και πίσω από τους οπλίτες ευρίσκοντο – αρά μόνο υπερκείμενη βολή μπορούσαν να εκτελέσουν – και τα τόξα τους έριχναν μικρότερα βέλη – έχοντα άρα μικρότερο των περσικών βεληνεκές. Για να ανακουφιστούν λίγο οι Έλληνεςτης οπισθοφυλακής εξόρμησαν κατά των εχθρών.Όπως ήταν λογικό όμως δεν μπόρεσαν να έρθουνσε επαφή με τους ταχύτερους εχθρούς, οι οποίοι
όμως εξακολουθούσαν να βάλουν και να πλήττουν τους Έλληνες ακόμα και κατά την υποχώρησητους. Λόγω της παρενόχλησης των εχθρών, λοιπόν,οι Έλληνες μόλις 5 χιλιόμετρα κατόρθωσαν να διανύσουν εκείνη την ημέρα. Επιτέλους, αργά το απόγευμα ο στρατός έφτασε σε μια συστάδα χωριών,στα οποία θα μπορούσαν να αναπαυθούν. Την ώραπου οι στρατιώτες προσπαθούσαν να συνέλθουν καινα ξεκουραστούν οι στρατηγοί τους αγρυπνούσαν. Αφού εντόπισαν τις αδυναμίες τους αποφάσισαν να συγκροτήσουν τμήματα σφενδονητών, από τους υπηρετούντες στο στράτευμα Ρόδιους – οι Ρόδιοιήταν οι καλύτεροι σφενδονήτες του αρχαίουκόσμου – και τμήμα ιππέων. Αμέσως μετά τη λήψη των αποφάσεων οι στρατηγοί έσπευσαν να τις υλοποιήσουν. Έτσι συγκροτήθηκε ένα σώμα 200Ροδίων σφενδονητών και 50 ιππέων. Δοικητής τωντελευταίων ορίστηκε ο Αύκιος ο Αθηναίος. Οι Ρόδιοι σφενδονήτες χρησιμοποιούσαν μολύβδινα βλήματα, επιτυγχάνοντας μεγαλύτερο βεληνεκές και ακρίβεια βολής από τους Πέρσες συναδέλφους τους, οι οποίοι έρριπταν λίθινα βλήματα.
μπορούσαν να ανταποδώσουν τα πλήγματα γιατί οιψιλοί Κρήτες τοξότες και πίσω από τους οπλίτες ευρίσκοντο – αρά μόνο υπερκείμενη βολή μπορούσαν να εκτελέσουν – και τα τόξα τους έριχναν μικρότερα βέλη – έχοντα άρα μικρότερο των περσικών βεληνεκές. Για να ανακουφιστούν λίγο οι Έλληνεςτης οπισθοφυλακής εξόρμησαν κατά των εχθρών.Όπως ήταν λογικό όμως δεν μπόρεσαν να έρθουνσε επαφή με τους ταχύτερους εχθρούς, οι οποίοι
όμως εξακολουθούσαν να βάλουν και να πλήττουν τους Έλληνες ακόμα και κατά την υποχώρησητους. Λόγω της παρενόχλησης των εχθρών, λοιπόν,οι Έλληνες μόλις 5 χιλιόμετρα κατόρθωσαν να διανύσουν εκείνη την ημέρα. Επιτέλους, αργά το απόγευμα ο στρατός έφτασε σε μια συστάδα χωριών,στα οποία θα μπορούσαν να αναπαυθούν. Την ώραπου οι στρατιώτες προσπαθούσαν να συνέλθουν καινα ξεκουραστούν οι στρατηγοί τους αγρυπνούσαν. Αφού εντόπισαν τις αδυναμίες τους αποφάσισαν να συγκροτήσουν τμήματα σφενδονητών, από τους υπηρετούντες στο στράτευμα Ρόδιους – οι Ρόδιοιήταν οι καλύτεροι σφενδονήτες του αρχαίουκόσμου – και τμήμα ιππέων. Αμέσως μετά τη λήψη των αποφάσεων οι στρατηγοί έσπευσαν να τις υλοποιήσουν. Έτσι συγκροτήθηκε ένα σώμα 200Ροδίων σφενδονητών και 50 ιππέων. Δοικητής τωντελευταίων ορίστηκε ο Αύκιος ο Αθηναίος. Οι Ρόδιοι σφενδονήτες χρησιμοποιούσαν μολύβδινα βλήματα, επιτυγχάνοντας μεγαλύτερο βεληνεκές και ακρίβεια βολής από τους Πέρσες συναδέλφους τους, οι οποίοι έρριπταν λίθινα βλήματα.
Και στην σελίδα 49 διαβάζουμε την μεγάλη ευστοχία των Ρόδιων σφενδονητών
Ο κίνδυνος για τουςΈλληνες ήταν μεγάλος. Ο Τισσαφέρνης, γνωρίζοντας ότι ήταν αδύνατο για τους ιππείς του να διασπάσουν το ελληνικό τετράπλευρο, δεν διακινδύνευσε να δώσει μάχη.
Ο κίνδυνος για τουςΈλληνες ήταν μεγάλος. Ο Τισσαφέρνης, γνωρίζοντας ότι ήταν αδύνατο για τους ιππείς του να διασπάσουν το ελληνικό τετράπλευρο, δεν διακινδύνευσε να δώσει μάχη.
Αρκέστηκε να παρενοχλείτους Έλληνες με το ελαφρύ του ιππικό και τουςψιλούς του. Σε αυτούς όμως απάντησαν οι Ρόδιοι σφενδονήτες και οι Κρήτες τοξότες. Ήταν δε τόσοτο πλήθος των εχθρών, ώστε και να ήθελαν οι Έλληνες να αστοχήσουν δεν θα μπορούσαν. Οι Ρόδιοι έκαναν θραύση στους εχθρούς με τα μολύβδινα βλήματα τους και οι Κρήτες, έχοντας διαπιστώσει ότι τα βέλη τους υστερούσαν στην επίτευξη μεγάλου βεληνεκούς, έπαιρναν τα περσικά βέλη, τα οποία ήσαν μακρύτερα και τα ξαναέστελναν στουςαποστολείς τους! Οι Κρήτες έβαλλαν υπερκείμενεςβολές, σε καμπύλη τροχιά, εκμεταλλευόμενοι
Διαβάστε το βιβλίο η κατεβάστε το δωρεάν στον παρακάτω σύνδεσμο
Η χρήση της σφενδόνας για πολεμικούς σκοπούς απαιτούσε μαζικότητα, μαζικές βολές και μεγάλα σώματα που να μπορούν να ρίχνουν , κατ ουσίαν, ομοβροντίες….
Η σφενδόνη αποτελείτο απο έναν δερμάτινο ιμάντα, πεπλατυσμένο στη μέση. Στο πεπλατυσμένο σημείο τοποθετούνταν το βλήμα. Κατόπιν ο σφενδονήτης περιέστρεφε τη σφενδόνη με ταχύτητα και την κατάλληλη στιγμή άφηνε τη μία άκρη του ιμάντα.
Το βλήμα, χάρις στην φυγόκεντρο δύναμη έφευγε με μεγάλη ταχύτητα προς τον εχθρό. Αρχικά τα βλήματα ήταν λίθινα ή από ψημένο πηλό.
Αργότερα όμως υιοθετήθηκαν μολύβδινα προκατασκευασμένα σε ελλειψοειδές σχήμα βλήματα, τα οποία είχαν καλύτερη αεροδυναμική και άρα μεγαλύτερο βεληνεκές και φονική ικανότητα. Ένας καλός σφενδονήτης ήταν ικανός να πλήξει αντίπαλο σε απόσταση ως και 100 μέτρων με μεγάλη ακρίβεια. Το βάρος του βλήματος της σφενδόνης έφτανε αρχικά τα 30 γραμμάρια. Ο Φίλιππος Β’ της Μακεδονίας αύξησε το βάρος στα 80 γραμμάρια. Οι σφενδονήτες ήταν ο πλέον επικίνδυνος για το βαρύ πεζικό τύπος ψιλών.
Το βλήμα της σφενδόνης δεν χρειαζόταν να διαπεράσει τη θωράκιση του οπλίτη για να του προκαλέσει πλήγμα. Ένα πλήγμα σφενδόνης στο κράνος ήταν ικανό ακόμα και να σκοτώσει τον οπλίτη που το φορούσε, χωρίς να το σπάσει. Το μέταλλο του κράνους «βούλιαζε» από την ισχύ της πρόσκρουσης και ήταν αυτό που σκότωνε τον άνδρα που το φορούσε.
Εξέλιξη του σφενδονήτης αποτέλεσε και ο κεστροσφενδονήτης, ένας τύπος ψιλών που εισήχθη στους ελληνικούς στρατούς στα τέλη του 3ου αιώνα π.Χ. Η κεστροσφενδόνη δεν ήταν παρά μια σφενδόνη προσαρμοσμένη επί ξύλινου στειλεού, έτσι ώστε να επιτυγχάνετε ακόμα μεγαλύτερη φυγόκεντρος δύναμη κατά την εξαπόλυση του βλήματος. Η κεστροσφενδόνη, πέραν των τυπικών μολύβδινων βλημάτων έβαλλε και ένα βελόσχημο βλήμα, τον κέστρο, από όπου πήρε και το όνομα της.
Ο κέστρος ήταν ένα κοντό μα ισχυρό βέλος, το οποίο τοποθετούνταν με μια ειδική διάταξη στη σφενδόνη και ρίπτονταν με καμπύλη τροχιά. Ήταν ιδιαιτέρως δραστικό όπλο κατά του βαρέως πεζικού, ικανό να διαπεράσει τις ασπίδες, αλλά και τους θώρακες των Ρωμαίων λεγεωνάριων, εναντίον των οποίων κυρίως χρησιμοποιήθηκε.
Η σφενδόνη συνέχισε να χρησιμοποιείται ως όπλο για πολλούς αιώνες, τουλάχιστον μέχρι τον 16ο αιώνα μ.Χ. από τους Έλληνες.
Δείτε τα βίντεο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υποβάλλοντας το σχόλιο σου επιβεβαιώνεις ότι έχεις διαβάσει και αποδεχθεί τους όρους χρήσης και σχολιασμού του μπλογκ. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
http://eleusisdiagoridon.blogspot.gr/2013/08/blog-post_49.html