Η κατινιά και το γλύψιμο έχουν την ίδια πατρίδα.

Ουκ έγνως

Για τες θρησκευτικές μας δοξασίες -
ο κούφος Ιουλιανός είπεν «Ανέγνων, έγνων,
κατέγνων». Τάχατες μας εκμηδένισε
με το «κατέγνων» του, ο γελοιωδέστατος.
Τέτοιες ξυπνάδες όμως πέρασι δεν έχουνε σ' εμάς
τους Χριστιανούς. «Ανέγνως, αλλ' ουκ έγνως· ει γαρ έγνως,
ουκ αν κατέγνως» απαντήσαμεν αμέσως.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Το ότι το παραπάνω ποίημα το χρησιμοποιούν οι χριστιανοί, δεν αποδεικνύει τίποτε άλλο, παρά το πόσο καλά ήξερε να ειρωνεύεται ο Καβάφης, ή το πόσο εύκολα θύματα ειρωνείας μπορεί να είναι οι θρησκόληπτοι. Αλλά και ακόμα παραπέρα μας δείχνει και την σημερινή κοινωνία και επικοινωνία. Είπαμε τους μεγάλους ποιητές θα πρέπει να τους χαρακτηρίζει με έναν τρόπο  η "προφητεία". Τα παραπάνω λόγια, αυτή η αμφισβητούμενη ρήση του Ιουλιανού, και η τρόπον τινά απολογητική απάντηση του Μ. Βασιλείου πιθανώς, μας μεταφέρει υπέροχα στην κενολογία και στα ευφυολογήματα των επισκόπων και του (χριστιανομαθημένου μην ξεχνάμε) Ιουλιανού. Αυτή η συνέχεια λόγου όπως διαβάζαμε στα απολογητικά κείμενα των δύο προηγούμενων αιώνων, κενά ουσίας, γεμάτα χαρακτηρισμούς και επίκληση συναισθήματος. Σαν τους λόγους που διαβάζει κανείς στο ίντερνετ σήμερα. Είτε διαφωνεί, είτε συμφωνεί, είτε κατηγορεί, είτε επαινεί, θα πρέπει να το  κάνει με χαρακτηρισμούς ή κολακείες, χωρίς ουσία παρά μόνον με μορφή. Το να επικαλείσαι ιδέες, λόγο, πράξεις, σε κάνει παράταιρο... Μην αγγίξει κανείς την ουσία, μην αναφέρει κανείς με γυμνό λόγο την ουσία των προβλημάτων. Και όλα αυτά διότι η κοινωνία που φτιάξαμε είναι παντού τριγύρω γεμάτη με γυμνούς βασιλιάδες.