Η ΠΡΑΟΤΗΣ ΕΔΡΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ

Η «Πραότης» είναι παρεξηγήσιμη από τους αδαείς Αρετή, καθώς την ίδια με αυτήν συμπεριφορά, που πηγάζει από την αυτοπεποίθηση της ισχύος, μπορεί να επιδείξει κάποιος που απλώς είναι φοβισμένος ή δειλός. 
Η «Πραότης» όμως δεν είναι γνώρισμα του ηττημένου και του
δειλού, αλλά του ισχυρού, του αυτάρκους και του νικητή. 
Η «Πραότης» επουδενί μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία
για συγκατάβαση προς την ωμότητα ή για απραξία λόγω υποχωρητικότητας, φόβου, νωθρότητας και αδυναμίας. Ειδοποιός διαφορά είναι η δυνατότητα της επιλογής, της επιλογής δηλαδή της «Πραότητος» από άνθρωπο που έχει την δυνατότητα να συμπεριφερθεί και διαφορετικά. 
Η «Πραότης» δεν έχει επίσης σχέση με το φαινόμενο του 20ου αιώνα που καθιερώθηκε να ονομάζεται «Μη βία» ή «Ειρηνισμός».
 Ο κατ’ Αρετήν πράος είναι ελλόγως φιλειρηνικός, δεν έχει δηλαδή ως πρώτη προτεραιότητά του την βία, ενώ, αντιθέτως, ο ειρηνιστής αρνείται ακρίτως κάθε πόλεμο και σύγκρουση, δηλαδή την οποιαδήποτε βίαιη αντίδραση απέναντι σε ο,τιδήποτε και σε οποιονδήποτε. 

Το να ανέχεται κάποιος να τον προπηλακίζουν ή να μένει θεατής όταν δέχονται επιθέσεις οι φίλοι του, είναι γνώρισμα όχι ελευθέρου ανθρώπου αλλά ανδραπόδου, τονίζει ορθώς ο Αριστοτέλης στα «Ηθικά Νικομάχεια» (1126a, 8): «ΤΟ ΠΡΟΠΗΛΑΚΙΖΟΜΕΝΟΝ ΑΝΕΧΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΙΚΕΙΟΥΣ ΠΕΡΙΟΡΑΝ, ΑΝΔΡΑΠΟΔΩΔΕΣ».
(Από τον 2ο τόμο του «Αρετή. Το αξιακό σύστημα των Ελλήνων», εκδόσεις «Ανοιχτή Πόλη»).

πηγη