" Κάποιες σημειώσεις γύρω από τον αντιφασισμό…"

Αναδημοσιεύουμε ένα εξαιρετικό κείμενο που αλιεύσαμε
 από το anarchy press (ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 43, Οκτώβριος 2005),

 και θυμίζουμε εδώ και το κείμενο του Ένοικου : Μήπως ο αντιφασισμός στην πιο φανατισμένη και στρατευμένη μορφή του κατρακυλάει σ'ένα μερικές φορές λανθάνον είδος φασισμού;(σε συνδυασμό με αυτό:  "...όλα μπορούν να λεχθούν", γιατί τίποτα δεν είναι ιερό και η ελευθερία είναι ασύμβατη με τη λογοκρισία και την "προστασία ιδεών"!) Ακατάλληλα μάλλον για "κεφαλοκυνηγούς" κατά φαντασίαν αναρχικούς και ομάδες κρούσης "ζηλωτών" (με την έννοια του θρησκευτικού φανατισμού
που τόσο τους ταιριάζει!) της "άκρας (ή απλώς εξωκοινοβουλευτικής) αριστεράς". Αυτής που ποτέ δεν έπαψε και ούτε θα πάψει ποτέ να φλερτάρει με την είσοδό της στο κοινοβούλιο μέσω της πολιτικής από τα πάνω φάρσας που ονομάζεται "εθνικές εκλογές" (να θυμίσουμε: Όταν κάποτε τα εκλογικά παζάρια θα χαρακτηρίζονται από τους ιστορικούς ως μαζική παράκρουση και γραφικότητα...). Και το πιο γλοιώδες αυτής της υπόθεσης είναι να ακούς από κάτι γραφικότατους ινστρούχτορες της σεχταριστικής αριστεράς (μου'χει τύχει...) κάτι παπαριές τύπου "να διαβρώσουμε (ή και "να αλώσουμε") το σύστημα από μέσα!" . Πώς ρε φαιδρότατοι; γινόμενοι κομμάτι της αφομοιωτικής του υπόστασης και ενσωματωμένα εργαλεία της φάμπρικας άσκησης καταπιεστικής εξουσίας και κατοχύρωσης εξουσιαστικών ιδεολογιών, εν μέσω γραφειοκρατικών αντιλήψεων και πολυπλόκαμων μηχανισμών χειραγώγησης των πολλών;
Και κάποια αποφθέγματα επί τούτου, πριν περάσουμε στο άρθρο:
 Η διαφορά μεταξύ δημοκρατίας και δικτατορίας είναι ότι στη δημοκρατία ψηφίζεις πρώτα και παίρνεις διαταγές μετά. Στη δικτατορία, δεν χρειάζεται να χάσεις τον καιρό σου ψηφίζοντας.
Charles Bukowski, Αμερικανός συγγραφέας
 Κάθε κυβέρνηση είναι ένα κοινοβούλιο από πόρνες. Το πρόβλημα είναι, ότι σε μια δημοκρατία οι πόρνες είμαστε εμείς.
P.J. O’ Rourke, Αμερικανός αρθρογράφος & συγγραφέας


Κάποιες σημειώσεις γύρω από τον αντιφασισμό…

 […] «Η ουσία του αντιφασισμού συνίσταται στην πάλη εναντίον του φασισμού μέσω της προώθησης της δημοκρατίας, αντιπαραθέτοντας τον πρώτο στη δεύτερη, πράγμα που σημαίνει την πάλη όχι για την καταστροφή του καπιταλισμού, αλλά για τον εξαναγκασμό του για να μη γίνει ολοκληρωτικός», γράφει ο Ζαν Μπαρώ στο βιβλίο του «Φασισμός/αντιφασισμός. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος».

Έτσι, λοιπόν, έχουμε την πόλωση ανάμεσα σε δύο εξουσιαστικά συμπλέγματα, τη δημοκρατία με τη «νόμιμη» και «θεσμοποιημένη» κρατική βία και τον φασισμό με την απροκάλυπτη βία του στρατιωτικά δομημένου κράτους. Και μέσα σε αυτό το δίλημμα έχουν εγκλωβιστεί στο παρελθόν πολλές φορές οι άνθρωποι και έχουν γίνει οι μακάβριοι πρωταγωνιστές των μεγαλύτερων ανθρωποσφαγών. Για παράδειγμα, 50 εκατομμύρια άνθρωποι σφαγιάστηκαν κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, τον πόλεμο των «προοδευτικών δυνάμεων» εναντίον του ολοκληρωτισμού, του φασισμού. Και το αποτέλεσμα; «Νίκη κατά του φασισμού; Όχι βέβαια! Επειδή, η νίκη κατά του φασισμού προϋποθέτει και την συντριβή της δημοκρατίας και φυσικά αυτού του θεσμού και μηχανισμού που αναδεικνύει αυτές τις μορφές διακυβέρνησης: του κράτους. Επειδή ο φασισμός και η δημοκρατία είναι μέσα διακυβέρνησης, είναι μορφές διαχείρισης της καταπίεσης και εκμετάλλευσης των ανθρώπων από το κράτος και όσους βρίσκονται μέσα στο σύστημα που εξανδραποδίζει και εξοντώνει κάθε τι το ανθρώπινο. Εναλλάσσονται ανάλογα με τις ανάγκες των εξουσιαστών ή μετουσιώνονται σε σοσιαλιστικές ή σοσιαλίζουσες αποχρώσεις χωρίς όμως να καταστρέφεται η ουσία τους.

Ο ναζισμός, ο ρατσισμός και ο φασισμός είναι συστατικά της κυριαρχίας. Μέσα στο δημοκρατικό τρόπο διαχείρισης των εξουσιαστικών υποθέσεων υπάρχουν στοιχεία του φασισμού και του ναζισμού. Αυτό, βέβαια, δεν αποκλείει και το αντίστροφο» (για παράδειγμα, η αύξηση των θέσεων εργασίας στη ναζιστική Γερμανία, πάγιος στόχος της «κοινωνικής πολιτικής» των σύγχρονων δημοκρατιών).

[…] Ο αντιφασισμός, λοιπόν, τον οποίο ενστερνίζεται και όταν το απαιτούν οι περιπτώσεις τον κάνει… σημαία της η αριστερά, γίνεται υπέρμαχος ενός πιο ισχυρού κράτους, ικανού να ανταποκρίνεται στις «πολιτικές και κοινωνικές κρίσεις» που μπορεί να παρουσιαστούν, σαν αυτή της πανευρωπαϊκής φασιστικής σύναξης στον ελλαδικό χώρο.

Ως φασιστικό χαρακτηρίζεται ένα ολοκληρωτικά δομημένο κράτος. Ο φασισμός, αποτελεί μία ακόμη μορφή έκφρασης της εξουσίας και διαχείρισης της ζωής των ανθρώπων, πλάι στη δημοκρατία, το σοσιαλισμό, τον φιλελευθερισμό. Είναι τουλάχιστον ανορθόδοξο, αν δεν αποσκοπεί σε πολιτικά οφέλη (π.χ. στην περίπτωση της αριστερής ρητορείας η διατήρηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και η αποσύμπιεση οποιωνδήποτε κοινωνικών διεργασιών μπορούν να την αμφισβητήσουν και να την ανατρέψουν), να στρέφεται ο λόγος και οι πράξεις μας ενάντια στο φασισμό χωρίς να γίνεται οποιαδήποτε κριτική στο κράτος. […]

Εξ άλλου, είναι γνωστό και αποδείχθηκε πολλές φορές μέσα στη χρονιά που διανύουμε, οι επαφές και η στελέχωση των κρατικών μηχανισμών με φασιστοειδή, τα οποία αναλαμβάνουν να βγάλουν σε πέρας τις… «βρώμικες δουλειές» που δεν μπορούν να καλυφθούν κάτω από το δημοκρατικό προσωπείο. Και γιατί, στο κάτω-κάτω, ο φασισμός δεν διαφαίνεται μόνο στην κρατική οργάνωση. Βρίσκεται στον ολοκληρωτισμό που εμπεριέχουν οι νόμοι του κράτους, που οδηγούν στο θάνατο χιλιάδες ανθρώπους που προσπαθούν να διασχίσουν τα χερσαία και υδάτινα σύνορα του ελλαδικού χώρου, ο ολοκληρωτισμός βρίσκεται στον εκβιασμό και τις συνθήκες της μισθωτής σκλαβιάς με τα «εργατικά ατυχήματα» και την ανεργία, βρίσκεται στους βασανισμούς στα αστυνομικά τμήματα, στον εγκλεισμό στις φυλακές, ο φασισμός βρίσκεται στην καθημερινότητά μας, στην ιεραρχία, στην πειθάρχηση, στην κατάπνιξη των επιθυμιών και στέρηση των ονείρων. Ο φασισμός βρίσκεται στο «μεγαλείο» της δημοκρατίας…

Οι αναρχικοί σε καμμία περίπτωση δεν ζητούν από το κράτος να περιορίσει τους φασίστες, να απαγορεύσει πορείες τους και να κλείσει τα όποια γραφεία τους. Γιατί όταν εγκαταλείπεις στο κράτος και τη δημοκρατία να «κλείνει γραφεία» πρόκειται για την πεμπτουσία της αποθέωσης του κρατισμού. Ούτε βγαίνουν… παγανιά να κυνηγήσουν φασίστες. Οι αναρχικοί αγωνίζονται για έναν κόσμο ελεύθερο, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση, χωρίς αφεντικά, χωρίς σύνορα. Αγωνίζονται για την καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, αντιμάχονται και αντιλαμβάνονται τους φασίστες όχι σαν συμμορίες αλλά σαν έναν ακόμη μηχανισμό του κράτους. […]

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 43, Οκτώβριος 2005

πηγή