Η κατάρα μας: Τα θέλουμε όλα κι ακόμα περισσότερα...

“είμαστε εμείς που χτίζουμε τις πολιτείες και δεν έχουμε σπίτι

εμείς που ζυμώνουμε και δεν έχουμε ψωμί

εμείς που βγάζουμε το κάρβουνο και κρυώνουμε

είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα

κι ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο”

                    ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Είμαστε εμείς που γευτήκαμε την αδικία και τις αδυσώπητες, διαρκείς και πάντα με πολύ μεγάλες δόσεις ειρωνείας, παραφωνίες της Ιστορίας!

Που θρέψαμε με τον ιδρώτα, το χρόνο, τις αγνότερες των προθέσεων και το αίμα μας όλους εκείνους που γέμιζαν τα στομάχια και τις τροπαιοθήκες τους με τις σάρκες μας, τα όνειρα, τους πόθους και τους καημούς μας και έχτιζαν παλάτια πάνω στα κόκκαλά μας!

Που μας εξαπάτησαν, μας πρόδωσαν, μας παραπλάνησαν, μας διαίρεσαν, μας πρόσφεραν βορά στις ορέξεις των εμπόρων κάλπικων ιδανικών, στο όνομα ανύπαρκτων θεών, μέσα από αιματοβαμμένα πεδία μαχών. Για να θησαυρίζουν οι τσελιγκάδες ακόμα περισσότερο και να μας αποζημιώνουν με γλοιώδικα μετάλλια ανδρείας και κούφιες αποδόσεις τιμών μετά τον άδικο χαμό μας. Μας έλεγαν και ήρωες επειδή αφανίζαμε τους όμοιούς μας, τα αδέλφια μας, για τα δικά τους ύπουλα τερτίπια και υπολογιστικά τεφτέρια...

Είμαστε και αυτοί που κυνηγηθήκαμε από πολύ παλιά σαν μάγοι και μάγισσες, σαν αιρετικοί, σαν ταραχοποιοί ενάντια στην τάξη του κόσμου, για τις ιδέες μας, τους στοχασμούς μας, τις ανακαλύψεις μας, τα μηνύματά μας, την ορμή της ζωής μέσα στις φλέβες μας, τις αλήθειες που φωτίζαμε κουρελιάζοντας τα ξεδιάντροπα ψέματά τους!

Και χλευαστήκαμε, προδοθήκαμε, απογοητευτήκαμε, αλλοιωθήκαμε, εκφυλιστήκαμε, εξοντωθήκαμε...

Τους πιο επίμονους και αφοσιωμένους στα οράματα και στα θαύματα και στα βαρβάτα τα όνειρα που μας ταξίδευαν και που μας ανύψωναν, τους αποκάλεσαν αιθεροβάμονες, αιρετικούς, αλήτες, ταραξίες, μαύρα πρόβατα , παραδεχόμενοι έτσι τα μαντριά που είχαν στήσει πάντα για εμάς...

( Τα πιο τρελά μας όνειρα ,   Το αρχετυπικό πρότυπο του Μεγάλου Επιστήμονα  ,  Νίτσε - τα ελεύθερα πνεύματα δεν χρειάζονται προσκολλήσεις...,   "Ο σιδηρούς κανόνας του καρκίνου" (και η επιβαλλόμενη "ομερτά" από αυτούς που δεν επιθυμούν την εξάλειψή του!), κτλ κτλ... )

Μας έκλειναν από γεννησιμιού τη σκέψη μας μέσα σε πάσης φύσης κλειστοφοβικά κουτιά που τα βάφτιζαν πρόοδο ή επανάσταση και αραχνιασμένα, δύσοσμα μπαούλα. Μας πέταγαν ψίχουλα και ξεροκόμματα αντί για ψωμί και μας πότιζαν χολή και φαρμάκι αντί για κελαρυστό νερό! Οφείλαμε να είμαστε διαρκώς στεγνοί, απαίδευτοι, υπάκουοι, δουλοπρεπείς, ακίνδυνοι, ευγνώμονες επιπλέον για την κατάντια μας και ευυπόληπτοι μέσα στα κελιά μέσα σε κελά και τα σφαγεία τους. Νοικοκύρηδες, μεροκαματιάρηδες, θεοφοβούμενοι, ταπεινοί, υποταγμένοι και χωρίς δικαίωμα αμφισβήτησης, εξαρτημένοι από ουσίες και εμμονές και αυτοματισμούς και ψυχαναγκαστικά υποδειγματικοί για τις νέες γενιές θυμάτων, ρουφιάνων, ψυχοπαθών και υποτελών...

Όμως το σαράκι που είχε τρυπώσει μέσα μας από πολύ παλιά, από τις πιο θαμμένες στη λήθη αρχέγονες μνήμες, δεν μας επέτρεπε να ησυχάσουμε. Ειδικά από τότε που πρωτονιώσαμε την αλήθεια των ματιών μας να  κραυγάζει και τα εδάφη της καρδιάς μας να κοχλάζουν.

Δεν μας πρέπει να καταλαγιάζουμε. Δεν μας αρκεί να μηρυκάζουμε συνθήματα αλλοτινών εποχών ελπίδας που δεν άργησε να θαφτεί κάτω από τις μπότες, το διπλό παιχνίδι και τα μπάζα βαρώνων και αυλικών τους, διευθυντών, αχυρανθρώπων και γραμματικών . Και, ειδικά, κάτω από την επέλαση της "κοινής λογικής" ενάντια στη θέληση χωρίς "προστάτες".
 Μας χαλάει όσο τίποτε να αναμασάμε μνήμες μικρών, προσωρινών κατακτήσεων ενώ οι απώλειες δεν θα αργούσαν να επανέλθουν με εκδικητική μανία για να τις σκεπάσουν σα σάβανα...

Το'χες πει κι εσύ, αδερφέ, Όσκαρ Γουάιλντ: "η αναπόληση παλιών θριάμβων, πολλές φορές είναι σαν αίσθηση πιο σκληρή κι από την ήττα"...
Νιώθουμε τυχεροί! Σε εποχές μεγάλης εξαπάτησης και μπαμπεσιάς, στείρας σαν τους σπόρους της Bayer-Monsanto φιλοσοφίας και ιδεολογικών κυματοθραυστών της απερίφραχτης αντίληψης κι αυτάρκειας κι αυτοπραγμάτωσης και του εσωτερικού πλουτισμού του ανθρώπινου όντος μέσα κι από την επαφή με τον άλλον, μας βγαίνει σαν αναστημένη από τις στάχτες της αυτή η εσωτερική δόνηση: να φλεγόμαστε και να αισθανόμαστε πιο ζωντανοί, πιο διαυγείς, πιο λαμπεροί από ποτέ κι ας μας λούζει το σκοτάδι που μας τάιζαν από πολύ παλιά και τα διανοητικά σκουπίδα που ξεφόρτωναν μέσα στα εκμεταλλεύσιμα κεφάλια μας.
Γιατί είμαστε Ανθρώπινα 'Οντα και όχι αγέλες ιδιοκτησίας κάθε είδους σεχτών και, προπαντός, οικογενειακών μεγαλο-τσιφλικιών.

Ναι, να, ναι, ναι! Το φωνάζουμε δυνατά: Είμαστε ζωντανοί και ξυπνάμε απ'τον παρατεινόμενο και αταίριαστο ύπνο μας, απ΄τη ραστώνη κι ακινησία του θανάτου εν ζωή!

Με αισθήσεις ακονισμένες και όχι πια υποτυπώδεις, θέλοντας να πατάμε γερά στο χώμα κάτω απ'τα πόδια μας. Καρπίζοντας ακόμα και τα τσιμενταρισμένα τοπία των τερατουπόλεων με σπόρους ζωηρών χρωμάτων και πλούσιων νοημάτων, για την άνθηση του ζώντος ανθρώπου και με το βλέμμα συνάμα υψωμένο προς τα αστέρια!

Ω! Κρατήστε μέσα στα συρτάρια των οβάλ και ακριβοπληρωμένων γραφείων σας τις γαμημένες παροχούλες σας, τις θεσούλες δουλείας στα εργασιακά σας κάτεργα, την ελεημοσύνη σας, τον έναν απ' τους δυο χιτώνες σας, τα τεχνολογικά λαμπιόνια σας ενώ εσείς οικειοποείστε τη γνώση και τα πραγματικά επιτεύγματα των τεχνοεπιστημών, κόψτε τις ρητορείες και τις μιντιακές απειλές περί τέλους του κόσμου όπως τον ξέραμε για να γίνει όπως εσείς τον θέλετε...

Τα θέλουμε όλα κι ακόμα περισσότερα! Είναι στη φύση μας άλλωστε. Και δεν είναι καλό, δεν είναι σημάδι υγείας να πηγαίνεις κόντρα σε αυτήν.
Αν αυτό είναι κατάρα τότε ας είμαστε αιώνια καταραμένοι...