ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΣΦΥΡΙΖΟΥΝ ΑΔΙΑΦΟΡΑ!!
ΑΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΗΛΛΟΙ ΔΕΝ ΑΠΟΔΙΔΟΥΝ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ
ΤΑ ΕΣΟΔΑ ΑΠΟ ΓΑΜΟΥΣ ΒΑΠΤΙΣΕΙΣ ΚΗΔΕΙΕΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ ΚΑΙ ΕΙΣΠΡΑΤΤΟΥΝ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΠΟΣΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΟΒΟΥΝ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ!!
Το ελληνικό κράτος υπήρξε - και παραμένει  - απλόχερο προς την
επίσημη Ορθόδοξη Εκ­κλησία ... ΅με παροχές στις οποίες σήμερα περιλαμβάνονται:
 Πλήρης οικονομική κάλυψη της εκκλησιαστι­κής εκπαίδευσης (εκκλησιαστικές ακαδημίες και φροντιστήρια).
Η Μισθοδοσία των εφημερίων, των διακόνων, καθώς και του λαϊκού προσωπικού των Μητροπό­λεων, των ιεροκηρύκων και των αρχιερέων.
2 Μέχρι το 1945 κανέναν μισθό δεν κατέβαλλε το κράτος σε εκκλησιαστικούς. Γενικά οι κλη­ρικοί (διάκονοι, πρεσβύτεροι, αρχιερείς) ενισχύο­νταν οικονομικά από τις ενορίες, τους πιστούς και τον Οργανισμό Διαχείρισης Εκκλησιαστικής Περι­ουσίας (ΟΔΕΠ). Εξαιτίας της φτώχειας και των κα­ταστροφών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το κρά­τος τότε αποφάσισε να χορηγήσει στους εφημέ­ριους (όσοι κληρικοί ήταν σε ενορίες) αποδοχές - πολύ μικρότερες από εκείνες των δημοσίων υπαλλήλων.
3 Αυτή την οικονο΅ική βοήθεια την έδιναν απο­κλειστικά και μόνο στον εφημεριακό κλήρο, δηλαδή μόνο σε έγγαμους κληρικούς, που έφε­ραν τον βαθμό του πρεσβυτέρου σε ενοριακές εκκλησίες.
4 Το 1952, επί κυβερνήσεων Πλαστήρα, το κράτος απαλλοτρίωσε μεγάλο μέρος της εκκλησιαστικής περιουσίας και μάλιστα μερικά κομμάτια ήταν φιλέτα τα οποία τα περισσότερα ήταν προϊόν Βυζαντινών και Οθωμανικών χρυσόβουλων!!Δηλαδή οι Βυζαντινοί και Οθωμανοί κατακτητές χάρισαν παράνομα στην εκκλησία την ακίνητη περιουσία που κατέχει!!!!Επειδή τότε το κράτος δεν μπορούσε να αποζημιώσει την Εκκλησία, έκανε συμφωνία μαζί της και αντί αποζημιώσεως θα μι­σθοδοτούσε τον εφημεριακό κλήρο όπως ακρι­βώς προβλεπόταν από τον νόμο, δηλαδή τους έγ­γαμους πρεσβυτέρους των ενοριακών ναών και όχι των προσκυνηματικών, οι οποίοι, ως γνωστόν, έχουν και μεγαλύτερα έσοδα ... Αντι να κατάσχουν την παράνομη εκκλησιαστική περιουσία νομοθετήθηκε ότι το 25% των εσόδων των ενοριακών ναών θα αποδίδεται στο Δημόσιο Ταμείο για τη
μι­σθοδοσία και επί χούντας το 25% έγινε 35%, με αποτέλεσμα να κρύβουν έσοδα, ενώ επί κυβερ­νήσεως Σημίτη η ρύθμιση αυτή καταργήθηκε εξ ολοκλήρου.
5 Με νομοθετική ρύθμιση το 1997 (άρθ. 24 Ν.2470) επεκτάθηκαν χαρισματικά οι ρυθμίσεις περί απο­δοχών των δημοσίων υπαλλήλων και «στους εν ενεργεία τακτικούς εφημερίους των ενοριακών ναών της χώρας». Εξομοιώθηκαν δηλαδή πλήρως.Το παράδοξο το μεγάλο σκάνδαλο για να κυριολεκτούμε είναι ότι αν και δημόσιοι υπάλληλοι οι κληρικοί δεν αποδίδουν στο κράτος τα έσοδα από γάμους βαπτίσεις κηδείες και μνημόσυνα!!
6 Στην πράξη, οι μητροπολίτες διορίζουν στις ενορίες ως εφημερίους άγαμους κληρικούς που είναι ιερομόναχοι και συνήθως φέρουν τον τίτλο του αρχιμανδρίτη. Με βάση τον Καταστατι­κό Χάρτη της Εκκλησίας, τακτικοί εφημέριοι εί­ναι μόνον οι έγγαμοι: κατ' εξαίρεση επιτρέπεται ο διορισμός αγάμων, που χαρακτηρίζεται από την ίδια διάταξη προσωρινός. Ο Ν. 2470/1997, ό΅ως, όπως είδαμε, αναφέρεται στη μισθοδοσία μόνο των τακτικών εφημερίων, όχι των προσωρινών. Τη διάκριση αυτή κανένα Δημόσιο Ταμείο δεν έχει επισημάνει μέχρι σήμερα και βασιζόμενα στο έγ­γραφο του μητροπολίτη περί διορισμού κάποιου ως εφημερίου μοιράζουν το κρατικό χρήμα επί δικαιουμένων και μη, με την πολιτεία να κάνει τα «στραβά μάτια».
7 Μετά το 1952 και εκμεταλλευόμενη η Εκκλη­σία την τότε ανοδική οικονομική πορεία του τόπου, άρχισε κλιμακωτά να ζητά μισθοδοσία από το κράτος διαφόρων κατηγοριών στελεχών της, με τις κατά καιρούς κυβερνήσεις να υποχωρούν και το Δημόσιο να πληρώνει όλο και περισσότερα για λογαριασμό της Εκκλησίας. Μισθοδοτήθηκαν λοι­πόν από το κράτος - και συνεχίζουν - οι διάκονοι, οι λαϊκοί υπάλληλοι των Μητροπόλεων, οι ιεροκή­ρυκες και, τέλος, επί κυβερνήσεως Ράλλη οι ίδιοι οι δεσποτάδες ... Βεβαίως, όλοι με τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων, την ιατροφαρμακευτι­κή περίθαλψη και συνταξιοδότηση.
8 Βάσει της συμφωνίας του 1952, η μισθοδοσία των τακτικών εφημερίων των ενοριών βαρύ­νει το κράτος, αλλά η μισθοδοσία όλων των υπο­λοίπων οφείλεται σε βούληση, σε πρωτοβουλία της πολιτείας, γεγονός που, πρέπει να επισημά­νουμε, μπορεί να ανακληθεί. Επίσης, να τονίσου­με ότι η μισθοδοσία των υπολοίπων (πλην δηλαδή των τακτικών εφημερίων) πάσχει συνταγματικά, διότι εισάγει διάκριση και ανισότητα μεταξύ των κληρικών της επίσημης Ορθόδοξης Εκκλησίας και των λοιπών θρησκευμάτων στην Ελλάδα. Άλλω­στε, πάγιες διατάξεις του Κανονικού Δικαίου ορί­ζουν ότι οι έχοντες την ιδιότητα του μοναχού (αρ­χιερείς και ιερομόναχοι) σιτίζονται από τη μονή τους. Εάν η μισθοδοσία του κράτους περιοριστεί μόνο στους τακτικούς εφημερίους, δεν θα υπάρ­ξει οικονομικό πρόβλημα για νέες και πολλές χει­ροτονίες, διαφορετικά η Εκκλησία πρέπει να το πάρει απόφαση και, εφόσον ζητάει προσλήψεις πέραν του νόμου, θα πρέπει να τους πληρώνει από τα δικά της ταμεία.
9 Τέλος, να πούμε ότι από τη κρατική μισθοδο­σία εξαιρούνται οι κληρικοί των προσκυνη­ματικών ναών. Στην πράξη όμως οι δεσποτάδες κάνουν ένα παιχνίδι για να παίρνουν και αυτοί οι κληρικοί αποδοχές από το Δημόσιο. Τους διορί­ζουν παράλληλα και σε ενοριακό ναό, και έτσι μι­σθοδοτούνται παράνομα. Ποτέ δεν ακούσαμε το υπουργείο Οικονομικών, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, να κάνει έλεγχο ως προς τους εφημέρι­ους σε Μητροπόλεις και ενορίες.