Ο Γλέζος ήταν ιστορικό πρόσωπο ή μυθικός Άγιος των Συναξαρίων;

[Κανείς δεν είναι πιο ιερός από την αλήθεια που πρέπει να λεχθεί]

Τοιούτος γαρ τω Γλέζω έπρεπεν Αρχιερεύς

του Αναγνώστη Λασκαράτου

Από παντού στον Τύπο,στην Τηλεόραση, στο Διαδίκτυο ξεχύθηκαν ενθουσιαστικοί ύμνοι για τον Γλέζο, από πολιτικούς και από από πολίτες, κυρίως από τους δεύτερους, συχνότατα σκόπιμα, σαν πιστοποιητικά πατριωτισμού και αριστεροσύνης του υμνητή, χωρίς ίχνος αντίλογου ή επιφύλαξης. Όμως αυτό λέγεται

παραχάραξη της αλήθειας, συλλογική υποκρισία, ηθικός συμβιβασμός και πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει αντίλογος, έστω και μάταιος. Παραφράζοντας λίγο τη γνωστή ρήση του  Ραούλ Βανεγκέμ στον υπότιτλο, θέλω να πω πως είναι απόλυτα ασεβής η αντίληψη πως τα ιστορικά πρόσωπα, που κάποια στιγμή έκαναν κάτι ηρωικό, είναι υπεράνω κριτικής όταν ζουν και όταν πεθαίνουν. Ασκήσαμε κριτική στον Γλέζο όσο ζούσε και είμαστε υποχρεωμένοι να τη συνεχίσουμε πάνω στους μεταθανάτιους ύμνους που ανέμελψαν οι Λαφαζάνηδες (ζήτησε «εθνικό πένθος» εν μέσω θανάτων, ακόμη και παιδιών, της πανδημίας), οι Τσίπρες και οι Μπαλαούρες, της ποικιλόχρωμης Εκκλησίας της Αριστεράς και των παραφυάδων της. Προσωπικά δεν με ενόχλησαν καθόλου οι ύμνοι Μητσοτάκη ή όποιου Δεξιού ή Κεντροδεξιού ή Κεντρώου, ήταν οφειλόμενο χρέος στον πολιτικό αντίπαλο και δεν είναι δική τους δουλειά η εξ αριστερών κριτική. Το χρέος της κριτικής ανήκει στη δική του παράταξη, την ευρύτερη Αριστερά, οι ξένοι πρέπει να δείχνουν γενναιοδωρία και λήθη. Βεβαίως και το ΚΚΕ κράτησε το σωστό μέτρο απ΄τη μεριά του, ο Γλέζος δεν ήταν από δεκαετίες στις γραμμές του, τον έβαλε πρωτοσέλιδο στα ψιλά, ο Κουτσούμπας δεν είπε λέξη-και πολύ καλά έκανε, παρά να μιλούσε διθυραμβικά- και το Γραφείο Τύπου έκανε μια ασυνήθιστη δήλωση, θυμίζοντας με νόημα ότι «από το 1981 και έπειτα εκλέχτηκε βουλευτής και ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ». Η Χ.Α. αν και της είχε προσφέρει δυο φορές (μαζί με την Κωνσταντοπούλου) ουσιαστική στήριξη στη Βουλή, δεν του συγχώρησε ποτέ το κατέβασμα της Σημαίας της, και ο πόθος του Γλέζου για πανταχόθεν αναγνώρισή του ικανοποιήθηκε λειψά. «Ο Μανώλης Γλέζος παραμένει παράδειγμα αντίστασης για τις νεότερες γενιές…», δήλωσε το ακροδεξιό κόμμα των ματζουνιών της φαλάκρας και επειδή ο Γλέζος είχε δηλώσει ταυτόχρονα και θρήσκος (ακόμη και δίνοντας απαγορευμένο από τον υποτιθέμενο θεό του όρκο στη Βουλή) και άθεος, ανακαλώ δυο ρητά για την περίπτωση, ένα του Χριστού: «Ουαί όταν καλώς υμάς είπωσι πάντες οι άνθρωποι» και ένα που αποδίδεται στον Λένιν (αν και μάλλον δεν το έχει πει): «Όταν ο εχθρός σου σε επαινεί, ψάξε να βρεις που έχεις κάνει λάθος».

Το έφερε όμως έτσι η ειρωνεία της τύχης και ο άνθρωπος που ήθελε και εργαζόταν για να είναι αρεστός σε όλους, δεν έτυχε της πάνδημης κηδείας που ονειρευόταν και που άξιζε στον συνεπή λαϊκισμό του, στο χάιδεμα αυτιών και στις κομματικές του μετακομίσεις, μετά τη μεταπολίτευση. Τον κήδεψε όμως ο Αρχιεπίσκοπος που φέρει τιμητικά το όνομα (και πολλές ιδέες) του παλατιανού Αρχιεπισκόπου της Χούντας, όπως το είχε οραματιστεί, και παρέστη και ο εγγονός του φίλου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Οι σύντροφοί του, άσπονδοι και .........Περισσότερα ΕΔΩ