ΑΝΑΛΥΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΡΟΚΛΟ (Μέρος Τρίτο).

(περί της κατά Πλάτωνα Θεολογίας βιβλίον Α΄) Εργασία Αργικέραυνου.

Κατά την γνώμη του Πρόκλου, ο Πλάτωνας εμφύτευσε μέσα στα έργα του τις σκέψεις για τους θεούς, ώστε οι εραστές των βιβλίων του να αποκομίζουν απ΄ όλα την «ανάμνηση των καθολικών». « Καθολικά» είναι τα ανώτερα όντα που δεν υπέστησαν ακόμα την
διαίρεση των κατωτέρων υπάρξεων.

 Τα σημαντικά αυτά βιβλία για όσους θέλουν να εντρυφήσουν σε φιλοσοφικές αναζητήσεις και να βρουν απαντήσεις στα ερωτήματα που τους απασχολούν είναι : Φαίδων, Φαίδρος, Συμπόσιο, Φίληβος, Σοφιστής, Πολιτικός, Κρατύλος και Τίμαιος. Ακόμη δεν πρέπει να ξεχνάμε τους «Νόμους», το 10ο βιβλίο της «Πολιτείας» καθώς και τις «Επιστολές». Το κάθε ένα απο τα παραπάνω βιβλία διαπραγματεύεται και ξεχωριστό εξειδικευμένο θέμα.
Είναι κατανοητό ότι αναγνωρίζουμε τις εικόνες , επειδή ξέρουμε τα υποδείγματα. Υποδείγματα των υλικών είναι τα άυλα, των αισθητών τα νοητά και των φυσικών ειδών τα αφηρημένα είδη. Με τον όρο υποδείγματα, εννοούμε τα πρότυπα μοντέλα. Είναι σαν αναβαθμίδες που βρίσκονται σε εναλλάξ διάταξη, όπου το επάνω είναι ανώτερο εκείνου που έπεται. Όλες οι αναβαθμίδες – σκαλοπάτια, αποτελούν ενιαίο σύνολο και ξεκινούν απο χαμηλά για να φθάσουν στο κεφαλόσκαλο. Το κορυφαίο κεφαλόσκαλο που ενώνεται με το κατώτερό του είναι το ΕΝΑ, το οποίο είναι συγχρόνως και ξεχωριστό, αφού εποπτεύει όλων των προηγούμενων. 
Τα κατώτερα σκαλοπάτια είναι πολλά σε αριθμό- αυτά και να θεωρήσετε ως υποδιαιρέσεις την Μονάδος, τα οποία υστερούν σε δύναμη, γνώση και ενέργεια απο το Πρώτο. Τα ενδιάμεσα διαστήματα είναι πιο σύνθετα απο τα αίτιά τους, διότι συνδέονται και με τα πάνω και με τα κάτω.
 Οι θείοι κόσμοι φαίνονται σαν να οργανώνονται σε επάλληλα επίπεδα, ο ένας κάτω απο τον άλλο. Οι στρωματώσεις αυτές είναι απαραίτητες, όπως συμβαίνει με τα θεμέλια μιας οικοδομής, η οποία πρέπει να έχει βάσεις, ώστε πάνω της να επικαθήσει η τοιχοποιία και πάνω απ΄ αυτή η στέγη το ΕΠΙΣΤΕΓΑΣΜΑ. Για να κατανοήσουμε την κάθε διαστρωμάτωση, πρέπει να διερευνήσουμε την φύση της με μέθοδο και τρόπο ίδιο για κάθε επίπεδο ώστε να εξάγουμε σωστά αποτελέσματα. 

Ο λόγος είναι ότι εμείς ως ερευνητές, λειτουργούμε ως σταθερά παράμετρος εκκίνησης, με περιορισμένες δυνατότητες, που δεν λύνουν οριστικά τις απορίες και τα προβλήματα. Η νόησή μας έχει οριακή αντιληπτικότητα, η δε νοητική φθάνει ως ένα σημείο και ποτέ στο απώτατο. Πως είναι δυνατόν να βρισκόμαστε σε κατώτατο επίπεδο διαστρωμάτωσης και το «παρατηρητήριό μας» να έχει περιορισμένη εμβέλεια και απο την άλλη να βλέπει τα ανώτατα επίπεδα ; Είμαστε στη σκιά της οικοδομής και όχι στην κορυφή για να έχουμε αληθινά ολοκληρωμένη άποψη. Είναι με άλλα λόγια, σαν να επιχειρηματολογούμε για τα νοητά, βασιζόμενοι 100% στα φαινομενικά αισθητά! 

Βέβαια η διαλεκτική φιλοσοφική αναζήτηση, πρέπει να έχει κάποιες σταθερές και να συνδυάζει την ποικιλία της γνώσης ....με την απλότητα. Την πολυμορφία.... με την ομοιομορφία και το φαινομενικό... με το νοητό. Αναφέραμε σε προηγούμενο κεφάλαιο, την σπουδαιότητα της θείας έμπνευσης, αλλά υπάρχει και ένα ακόμη στοιχείο που δεν πρέπει να παραβλέπουμε ποιο; ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ. Μία ακόμη μέθοδος είναι αυτή που προσπαθεί απο το μέρος να κατανοήσει το ΟΛΟΝ. Η αντίστροφη αυτή μέθοδος, αναλύει το μικρό που προέρχεται απο το μεγάλο και μέσα απο τις ιδιότητες, την φύση και τις ενέργειές του, να συμπεραίνει τη λειτουργία του ΟΛΟΥ. 

Η διαλεκτική μέθοδος χρησιμοποιεί διαιρέσεις και αναλύσεις ως πρωταρχικές γνώσεις που μιμούνται την πρόοδο των όντων απο το ΕΝΑ και την επιστροφή πάλι σε αυτό. Η διαδικασία αυτή λέγεται «κυνήγι του Όντος». Σκεφτήκατε ποτέ ότι αν αφαιρεθεί η υλική υπόστασή μας, αυτομάτως αναιρείται και η αιθερική ουσία της ψυχής μας, αφού το ένα προϋποθέτει την ύπαρξη του άλλου ; Και αν το προχωρήσουμε λίγο πιο πέρα θα έχουμε ως συνέπεια να μην υφίσταται ούτε ο ενδιάμεσος χώρος των καθολικών καθώς και των πάνω απο αυτά ; 

Η αποδόμηση δεν ευσταθεί, διότι θα λειτουργήσει ως ντόμινο και έτσι θα καταρριφθεί η παγκόσμια πεποίθηση των θνητών σε πίστη, θρησκεία, δοξασίες και ύπαρξη ανώτερων αιθερικών δυνάμεων. Δεν μπορεί διαχρονικά τόσοι πολλοί να κάνουν το ίδιο λάθος !
Θα δώσω ένα ακόμη παράδειγμα για να το καταλάβει όποιος έχει ακόμη απορίες. 

Αν πούμε ότι οι άνθρωποι είναι σύνολο αριθμών και ο κάθε ένας απο μας είναι ένας ξεχωριστός αριθμός διαφορετικός απο τους γύρω του, το πλήθος των ανθρώπων είναι το μέγιστο άθροισμα -> που είναι το ΟΛΟΝ, άρα εμείς είμαστε οι υποδιαιρέσεις του αθροίσματος που είναι η αρχική ΜΟΝΑΔΑ ή ΤΟ ΕΝΑ απο το οποίο πηγάσαμε .

 Όσο δε ο ατομικός μας αριθμός είναι μεγαλύτερος σε νούμερα, τόσο και πιο μακριά είμαστε απομακρυσμένοι απο την ΜΟΝΑΔΑ ! Έτσι απλά και καθαρά συσχετίζουμε την ύπαρξή μας, με το ΑΝΩΤΑΤΟ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΕΝΑ απο το οποίο προήλθαμε.


Συνεχίζεται..........